Alþýðublaðið - 24.12.1960, Side 14

s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
y
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
\
s
s
^ ÞEGAR æskuvinir hitt-
ast eftir margra ára aið-
skilnað, cr það auðvitað
skylda þeirra að hefja
fjörugar samræður — þó
að það drepi þá.
HEILL OG
SÆLL,
KÆRI VIN!
LG ar á heimleið frá Wilmington um
daginn og sat í reykklefanum eða hvað
þeir nú kalla það í lestinni, þegar ég
heyrði samtal tveggja náunga, sem við
skulum kalla Butler og Hawkes. Þeir virt-
ust hafa alizt upp í sama þorpinu. Ég vildi
óska að ég gæti haft samtalið orðrétt efir,
en verð að láta minnið nægja. Það var
ár og dagur siðan þeir höfðu sézt, og vel
það.
„Að mér heilum og lifandi“, sagði
Havvkes, „er það ekki Dick Butler!“
„Að mér heilum og lifandi“, sagði Butl-
er, „er það ekki Dale Hawkes!“
„A dauða mínum átti ég von“, sagði
Hawkcs, „en ekki að rekast á þig liérna
í lestinni“.
„Nei,“ sagði Butler. „Ég tek eiginlega
alltaf númer 28. Ég tók hara þessa lest
í kvöld af því ég varð að vera í Wilming-
ton í dag“.
„Hvað ertu að fara?“ spurði Hawkes.
„Hvert annað en til New York“, sagði
Butler.
„Ég líka. En sú hundaheppni að rekast
á þig!“
„Segjum tveir. Stórkostlegt“.
Þeir þögðu stutta stund og veltu þessu
makalausa láni fyrir sér, þó að fögnuður
þeirra lýsti sér að vísu ekki í andlitunum.
Síðan tók Hawkes aftur til máls:
,Hvað er langt síðan þú hefur kom-
ið til Lansing?“
„Ég?“ svaraði Butler. „Ein tólf ár“.
„Ég hef ekki heldur koinið þangað sjálf
ur í ein tíu ár. Hvað er langt síðan þú hef-
ur verið þar?“
„Ein tólf ár“.
„Eg hef ekki komið þangað í tíu ár.
Hvert ertu að fara?“
„New York“, svaraði Butler. Ég þarf
að skrcppa þangað svo sem einu sinni á
ári. Hvert ert þú að fara?“
„Ég,“ spurði Hawkes. „Ég er líka að
fara til New York. Ég þarf að skreppa
Jólabók Alþýðublaðsins 1960
þangað öðru hvoru fyrir verksniiðjuna“.
„Þarftu að fara oft?“
„Ég? Öðru hvoru. En þú?“
„Svo sem elnu sinni á ári. Kemurðu
nokkurn tíma til Lansing?“
„Það eru tíu ár síðan ég var þar síðast.
Langt síðan þú hefur verið þar?“
„Ein tólf ár. Það er margt breytt síðan
við vorum þar saman“.
„Já, er það ekki? Skrýtið að ganga um
göturnar og þekkja cngan. Manni finnst
næstum því að maður sé orðinn gamall“.
„Segjum tveir. Ég ráfa imi göturnar og
þekki ekki einn einasta mann“.
„Langt síðan þú hefur komið þangað?“
„Ég?“ sagði Hawkes. „Ég kem þangað
svo sem tíunda hvert ár. Heyrðu annars,
hvað er orðið um Kelsey gamla?“
„Hvaða Kelsey?“ ~'s)
„Já, hvað er orðið um hann?“
„Kelsey gamla? Blessaður vertu! Ætli
það séu ekki ein tíu ár síðan hann dó.“
„Þú segir ekki! Ekki vissi ég það. Og
hvað er orðið um dóttur hans? Hana
Elinóru á ég við.“
„Blessaður vertu! Elinóra giftist. Mað-
urinn heitir Forster eða Jennings eða eitt-
hvað þessháttar og er frá GIint“.
„Já, en ég á við hina dótturina, hana
Lúsíu.“
„Já, hún er gift.“
„Hvcrt eru að fara núna?“
„Ég er að fara til New York fyrir verk
smiðjuna“.
„Ég verð að skjótast þangað sjálfur svo
sem einu sinni á ári — líka fyrir verk-
smiðjuna.“
„Kemurðu oft til Lansing?“
„Ég kem þangað svo sem tiunda eða
tólfta hvert ár. Ég þekki eiginlega engan
nú orðið. Skrýtið að ganga um göturnar
og þekkja ekki nokkra sál“.
„Segjum tveir. Mér finnst eins og ég
hafi ekki alizt þarna upp. Ég geng um
göturnar og þekki ekki eina einustu hræðu
og veit varla hvað ég á að gera af mér.
Ætli þeir séu ekki fleiri nú orðið sem ég
þekki í New York en í Lansing”.
„Ferðu oft til New York?“
„Nei, varla oftar en einu sinni á ári. Ég
verð að skreppa þangað stundum fyrir
verksmiðjuna“.
„New York er líka breytt“.
„Já, hún er alltaf að breytast. Eins og
Lansing. Þetta breytist víst allt“.
„Ég er ciginlega alveg búinn að gleyma
Lansing, Ég kem þangað í hæsta lagi tíu
unda eða tólfta hvert ár.“
„Hvað ertu að lesa þarna?“
„Það er bara smágrein £ Sagnfræðingn
um. Það er margt býsna gott í Sagnfræð-
ingnum“.
„Ég hef ekki séð nema eitt eða tvö ein-
tök af honum. Þetta hérna, sem ég er
með, er um öryggisútbúnað á vinnustöð-
um“.
„Blessaður skiptu þér ekki af masinu í
mér.“jflaltu áfram að lesa maður.“
„Ég er rétt að verða búinn. Þú getur
lokið við þetta, sem þú crt að lesa, á með-
an.“ ' 1
„Ágætt. Svo tölum við um gömlu dagana
á 'eftir. Er það ekki makalaust að við
skyldum lenda í sama vagni?“
eftir
Ring Lardner
\
\
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
\
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
'Oerndið heimitiyfer....
Farið varlega með eldinn.
Jólatrén eru bráðeldfim.
Ef kviknar í jólatré, þá kæfið
eldinn með því að breiða yfir
hann. Setjið ekki kertaljós í
glugga eða aðra staði, þar sem
kviknað getur í gluggatjöldum
GLEÐILEG JOL,
FARSÆLT KOMANDI ÁR.
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
Skrifstofur: Laugavegi 105,
sími: 14915, 16 og 17.
Dulbjóst og strauk
LONDON — Tuttugu og
þriggja ára gömul blökku-
stúlka, sem dómstó’l í Suður-
Ameríku dæmdi 1 fyrra í lb
ára fangelsi fyrir vopnasmygl
og „samsæri gegn ríkisstjórn
inni“, strauk fyrir skemmstu
úr fangelsinu og er nú kom-
in til Englands.
Hún var kennari þegar hún
var handtekin, og hafði hlotið
menntun sína í Englandi.
Hún hefur tjáð fréttamönn-
um. að pólitískir fangar séu
iðulega pyntaðir í suður-af
ríkönskum fangelsum og mis
þyrmingar á blökkumönnum
algengar.
Hún komst undan með því
að laumast inn í karladeild
fangelsisins, þar sem vinir
hennar útveguðu henni fanga
búning karlfanga. Síðan var
hún þar í þrjár vikur og fór
til vinnu með karlföngunum
utan fangelsisins. Þá tókst
henni að hlaupast úr vinnu-
flokknum, var í felum hjá
vinafólki í nokkra daga og
komst síðan í skip sem flutti
hana til Englands.