Dagur - 24.12.1945, Blaðsíða 10

Al/x. AIA.
hlið. Ég horfði á þessar skýjamyndir
og gleymdi keppninni. En þar var
staddur Hemmings höfuðsmaður,
einn eftirlifendanna úr Zeebrugge-
herferðinni í síðasta stríði. Hann
bauð mér að koma og dvelja í herbúð-
unum í Hvítanesi, sem hann stjórnaði.
Þessi staður er nokkurn spöl frá
Reykjavík, og þangað er farið eftir
einhverjum versta vegi veraldarinnar.
Þessi vegur lokast á hverju vori í leys-
ingunum, þegar jarðföll þokast niður
snarbrattar hlíðarnar. Vegurinn ligg-
ur um klettótta strönd, meðfram mjó-
um fhði. Herbúðirnar höfðu verið
reistar á svæði, sem rýmt hafði verið
klettum og björgum, og allt efni til
þeirra var flutt frá Englandi. Þarna
var allt gert til þess að hafa ofan af
fyrir mér og láta mér líða vel. Lífið í
Nissenkofunum var sæmilega þægilegt
og allir unnu saman að því, að gera
það eins skemmtilegt og kostur var á.
Nóg var að sjá fyrir þá, sem höfðu
áhuga til þess. Hægt var til dæmis að
klöngrast yfir klettagilin, upp á fjalls-
brúnina. Þar uppi er slétta, að mestu
þakin lyngi og mosa. Annars staðar
voru ógróin björg, og þarna uppi voru
rjúpurnar eins gæfar og kjúklingar.
Einu sinni fórum við þrír saman um
djúpt gil, þar sem sjófuglar verptu, og
þar féll árspræna fram af fimm hundr-
uð feta háum stalli.
Þeir tímar eru liðnir, er landið var
skógi vaxið milli fjalls og fjöru, eins
og frá er greint í fornsögunum, en hér
og þar eru kjarrbúskar lágvaxinna

V

t '

<1

>
birkitrjáa, sem eru
nefndir skógar. Er
þetta því nær eina
trjátegundin, fyrir
utan þær, er gróð-
ursettar eru heima
við hús. Við fjalls-
ræturnar er allt
þakið blómum. —
Þau eru ekki eins
fjölskrúðug og á
engjum Alpafjalla-
hlíðanna, en ekki
síður unaðsleg.
Við skemmtum
okkur stundum við
að skjóta á rotturn-
ar, er sóttu í rusla-
liaugana í kringum herbúðirnar, en
aldrei var skotið á selinn, sem stund-
um kom upp undir fjöruna. íslending-
ar helðu litið slíka veiði illu auga.
Sauðfjársmölun hefst seint í septem-
ber. Þá fara sauðahjarðir og hestahóp-
ar niður hlíðarnar, eru reknar af há-
lendinu niðu í dalina, þar sem bænd-
urnir fóðra eins margt og heyfengur
þeirra leyfir, alt fram á vor, en það
sem fram yfir er fer til slátrunar. Sept-
ember er flutningatíð. Kríurnar, sem
stundum gerðu steypiárásir á mann
með skrækjum og hávaða, eru þá á
förum, en í dölunum má sjá lóurnar
flokka sig til brottferðar.
Það var um þennan tíma, sem ég
hélt norður á bóginn í Fordbíl. Fáir
vegir liggja yfir fjöllin, heldur þræða
ströndina, inn fyrir fjarðarbotna og
, i iC'

K7\ *iX «

'Xf i{
ÍXX 4
XfU
aAi ry xi
I
l
V «4
i
'ií
X
X
iMM
Morgunstund á Tortunefsbryggju.
liæjarbúar kaupa í soðið. — Teikning eftir Thomas Hennell.
Tundurduflaslæðarinn „Goldfinch" við bryggju á Akureyri.
Séð úr bátakvínni við Strandgötu suður og upp yfir bæinn.
Vatnslitamynd eftir Thomas Hennell.
fyrir klettótt nes. Einu sinni festum
við bílinn í dýki, og þá kom sterkleg-
ur bóndi og hjálpaði okkur að ná hon-
um upp úr. Seinna komum við að
kaffisöluhúsi við þjóðveginn, margar
mílur frá kaupstað, og þar var ljóm-
andi útisundlaug með heitu laugar-
vatni: Það var einkennileg tilfinning,
að steypa sér í ylvolgt vatnið eftir að
hafa afklætt sig í svalri norðaustan
golunni. Þarna var okkur bent á staði,
sem fornsögurnar gerðu fræga. Og á
þessari leið er elzta kirkja landsins,
byggð úr furúviði, en reft með torfi,
altari og prédikunarstóll úr gamalli
furu í ágætum skandinaviskum stíl.
Úti fyrir voru járngrindur umhverfis
leiðin, eins og lítil barnarúm, en
kirkjugarsgirðingin var með ýmsum
litum; rétt hjá er forn bóndabær, og
tær fjallalækur streymir framhjá.
Við gistum um nóttina í litlu
■ þorpi. Morguninn eftir var fyrsti
snjórinn á fjöllum og hæðum.
Síminn hafði ekki linnt hring-
ingum milli bæjanna alla nótt-
ina, því að nú var þörf fyrir
hvern mann, dreng og hund til
þess að smala fénu til byggða.
Réttirnar eru einn stærsti við-
burður ársins. Þegar við ókum
yfir hæðirnar, sáum við mikla
-hrossahjörð í hringlaga rétt í
dalnum fyrir neðan okkur. Því
næst urðu tugir hesta á vegi okk-
ar; þarna voruhryssurmeðfolöld
sín. Á næsta augnabliki blasti
við okkur mjó steinbrú yfir ár-
sprænu, en á veginum voru þús-
undir kinda, og á eftir þeim tylft
manna og hálfvaxinna drengja á
hestbaki, en litlir, svartir fjár-
hundar dönsuðu umhverfis
hjörðina. Brúin var svo mjó, að
ekki komust nema fáar kindur
yfir hana í einu, en á næsta
Framhald á síðu 00
■**
r,
»vs
8 JÓLABLAÐ DAGS