Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.1995, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ1995
Sérstæð sakamál
Braybrook-drápin
Sólin hellti brennheitum geislum
sínum yfir Shepherds Bush, útborg
London. í görðunum mátti sjá hús-
mæður í sólbaði og börn að leik.
Almenningsgarðurinn var vel sótt-
ur þennan dag. Og fangarnir i
Wormwood Scrubs fangelsinu
hofðu leitað út í fangelsisgarðinn
til þess að njóta sólskinsins.
Enginn veitti sérstaka athygli
gömlum bíl sem hafði verið lagt í
Braybrook-stræti, rétt við gráa
fangelsismúrana. Undir stýri sat
eigandinn, hinn þrjátíu og sex ára
gamli John Whitney. Við hlið hans
sat vinur hans, John Duddy, en
hann var árinu eldri. Það leyndi
sér ekki að báðir voru mennirnir
mjög óstyrkir.
I aftursætinu sat maður með
augnaráð sem lýsti æsingi. Hann
var foringi þessa þriggja manna
gengis. Þremenningarnir höfðu
gert áætlun. Síðdegis þennan dag,
12. ágúst 1966, ætluðu þeir að stela
nýjum og hraðskreiðum bíl sem
átti að þjóna þeim við bankaránið
sem þeir ætluðu að fremja daginn
eftir.
Dregur til tíðinda
Skyndilega bar að bíl. í honum
sátu líka þrír menn. Þeir voru allir
lögregluþjónar og óvopnaðir eins
og götulögregluþjónar bresku höf-
uðborgarinnar eru að öllum jafn-
aði. Þessir menn hétu Christopher
Head, David Wombwell og Geoffrey
Fox og voru allir hálffertugir. Þeir
önnuðust eftirlit við Wormwood
Scrubs fangelsið og þessi ferð var
lík mörgum öðrum sem þeir höfðu
farið. En nú þótti þeim sem eitt-
hvað varhugavert gæti verið á ferð-
inni. Gamla bílnum hafði verið lagt
þannig að verið gat að nota ætti
hann við tilraun til flótta úr fang-
elsinu.
Fox ók lögreglubílnum. Hann
stöðvaði hann en félagar hans, He-
ad og Wombwell, stigu út og gengu
að kyrrstæða bílnum. Whitney,
eigandi hans, skelfdist og ætlaði að
yfirgefa félaga sína og hlaupa burt.
En Duddy greip í handlegg hans.
„Slakaðu á,“ sagði hann. „Þeir
þekkja ekkert til fyrirætlunar okk-
ar.“
Meðan Duddy mælti þessi orð
teygði maðurinn í aftursætinu sig
í litla tösku sem lá á gólíinu. Hann
opnaði hana og stakk hendinni nið-
ur í hana. í sama augnabliki kom
Head lögregluþjónn að bílnum.
Drápin
„Réttu mér töskuna og stígðu út,“
sagði Head við manninn í aftursæt-
inu. Wombwell var nú kominn að
bílnum og hélt á blokk og kúlu-
penna.
Allt í einu dró maðurinn í aftur-
sætinu skammbyssu upp úr tösk-
unni og áður en lögregluþjónarnir
tveir gátu nokkuð gert skaut hann
Wombwell milli augnanna. Þegar
Head sneri sér við og ætlaði að
aðvara félaga sinn í bílnum fékk
hann skot í bakið. Þá dró morðing-
inn fram aðra byssu, rétti Duddy
og sagði: „Skjóttu síðasta lögreglu-
þjóninn."
Sekúndu síðar var Fox einnig lát-
inn. Hann fékk kúlu í höfuðið.
Þessi atburður vakti þegar í stað
mikla athygli í London og þótti með
meiri glæpum sem þar höföu verið
framdir um langan tíma. Nefndu
blöðin hann „Braybrook-drápin".
Höfðu þau eftir sjónarvottum aö
þau hefðu tekið innan við tíu sek-
úndur og um leið og síðasta skotinu
hefði verið hleypt af hefði gamla
bílnum verið ekið á brott á miklum
hraða.
Christopher Head.
David Wombwell.
Geoffrey Fox.
Hér lauk leitinni.
Númeriö náöist
Ekki leiö á löngu þar til Whitney,
eigandi bílsins, náðist. Einn sjónar-
vottanna haföi sýnt þá árvekni aö
líta á skrásetningarnúmer bílsins
og náði hann að leggja það á
minnið. Kom hann því tafarlaust
til lögreglunnar sem lét skráning-
ardeildina kanna hver eigandinn
var. Þegar Whitney haföi verið
handtekinn leið ekki á löngu þar
til Duddy var sömuleiðis tekinn í
vörslu lögreglunnar.
Tvímenningarnir urðu greinilega
skelfdir þegar þeir voru spurðir að
því hver maðurinn í aftursætinu
væri. Vildu þeir ekki nefna nafn
hans, rétt eins og þeir óttuðust
hefnd.
Tæknimenn lögreglunnar grand-
skoðuðu bíl Whitneys og leituðu
fmgrafara í honum. Á tómum
vindlingapakka fundu þeir loks
fingrafor sem talin voru af þriðja
manninum. Þegar þau voru borin
saman við fingrafaraskrár kom í
ljós að þau voru af Harry Roberts
sem var þrjátíu og sex ára. En um
leið og ljóst var hver hann var þótti
lögreglunni augljóst að erfitt yrði
að hafa hendur í hári hans.
Harry Roberts.
Gamalreyndur
hermaður
Harry Roberts hafði gerst her-
maður á unga aldri og tvítugur var
hann kominn í breska hersveit í
Malasíu þar sem hann fékk sér-
staka þjálfun í að berjast gegn
skæruliðum kommúnista. Hann
þótti fær í aö koma sér úr miklum
vanda og halda lífi viö erfiðar að-
stæður. Þá kunni hann að fara með
flest þekkt vopn og var í raun sér-
fræðingur á því sviði.
Nú hófst leitin mikla að Roberts.
Mikill fjöldi lögreglumanna leitaði
á fjölmörgum stöðum á Suður-
Englandi. Var leitað af mikilli ná-
kvæmni en leitin bar engan árang-
ur.
Þegar komið var fram í nóvember
taldi lögreglan líklegt að Roberts
hefði komist úr landi því þá fannst
aska eftir varðeld við gamalt her-
byrgi við suðurströndina.
En þá gerðist atburöur sem benti
til þess að sú skoðun væri röng.
Nokkru fyrir norðan London, í Bis-
hops Stortford, voru framin all-
mörg innbrot á sveitabæi og vakti
það sérstaka athygli. í fyrstu beind-
ist grunurinn að töturum en þeir
eru nokkuð víða á Bretlands-
eyjum og fara gjarnan um en í þetta
sinn lýsti einn talsmanna þeirra,
John Cunningham, því yfir að þeir
bæru enga ábyrgð á þessum inn-
brotum.
„Skógardjöfullinn''
„Þið kennið töturum alltaf um,“
sagði Cunningham. „En hvers
vegna reynið þið ekki að yfirheyra
„skógardjöfulinn" sem settist að
hér í grenndinni?"
Lögregluþjónarnir sýndu þessu
áhuga og báðu um að fá að heyra
meira. Sagði Cunningham þeim nú
sögu sem ekki þótti ástæða til að
lýsa uppspuna þótt hún einkennd-
ist mjög af hjátrú.
„Kvöld eitt var ég á ferö úti í
skógi,“ sagði sögumaöur. „Ég ætl-
aði að veiða kanínur en heyrði þá
skyndilega einkennilegt hljóð rétt
hjá gömlum kirkjugarði. Eg gekk
varlega á hljóðið þótt þar kynni að
vera á ferð einhver djöfsi eða
draugur. Loks kom ég auga á ljós
inni á milli runna. Þegar ég kom
nær sá ég gríðarmikinn skugga
bera fyrir ljós sem þarna var.“
Cunningham lýsti síðan þeirri
miklu hræðslu sem hefði gripið sig
og sagðist hann hafa tekið til fót-
anna.
Felustaðurinn finnst
Lögreglan hélt nú á þær slóðir
sem Cunningham hafði nefnt og
ekki leið á löngu þar til þar fannst
byrgi sem var nákvæm eftirlíking
byrgja sem gerð eru í frumskógum
Malasíu. Þakið var úr trjágreinum
en veggirnir úr þurrkuðum jarð-
vegi. í kringum byrgið var girðing
úr oddhvössum greinum. Enn utar
hafði vír verið strengdur milli
runna svo að lítið bar á og hann
festur við dósir með steinum í
þannig að í hringlaði gengi einhver
á vírinn.
í byrginu fannst viskíflaska og
skammbyssa en þar var engan að
sjá. Lögreglan lagðist í leyni en
varð loks að gefast upp og viður-
kenna að enn hefði Roberts gengið
henni úr greipum. Fingrafór á
flöskunni reyndust af honum og
leiddi rannsókn í Ijós að Head og
Wombwell höfðu verið skotnir með
byssunni sem þarna hafði fundist.
Leitúr þyrlum
Lögreglan tók því ekki létt að
Roberts skyldi enn hafa tekist að
komast undan. Var nú hafin um-
fangsmikil og skipuleg leit úr þyrl-
um til viðbótar leit á landi. Það
átak bar árangur en mennirnir sem
fundu Roberts voru sérþjálfaðir
hermenn úr síðara stríöi, Peter
Smith og Oswald Thorne. Báðir
höfðu þeir barist í frumskógum
Borneó.
Dag einn er þeir voru á ferð úti
í sveit komu þeir auga á bæ sem
var mjög afsíðis. Þeir nálguöust
hann varlega. Við annan enda
hlöðunnar við bæinn hafði mörg-
um heyböggum verið staflað upp.
Smith byrjaði að taka þá niður,
einn af öðrum. Loks kom hann
auga á holrúm í miðjum staflanum.
í holrúminu var svefnpoki og var
hann þakinn þurrkuöum jarðvegi.
Samt mátti greina að í pokanum lá
maður.
Smith rak hlaupiö á riffli í pok-
ann og skipaði þeim sem í honum
var að gefa sig fram. Um leið renndi
hann frá örygginu á rifflinum
þannig að viðkomandi væri ljóst
hvers hann mætti vænta ef hann
hlýddi ekki.
Pokinn var nú opnaður hægt og
rólega. Úr honum kom maður með
þrútin augu. Það var Harry Ro-
berts.
Mánuði síðar, eða í desember árið
sem lögregluþjónamir þrír féllu,
voru Roberts, Duddy og Whitney
(sá síðastnefndi hafði þó ekki skot-
ið neinn lögregluþjónanna) dæmd-
ir í ævilangt fangelsi í Old Bailey
sakadóminum í London.