Þjóðviljinn - 24.12.1976, Blaðsíða 3

Jólablað 1976. — ÞJÓÐVILJINN — SÍDA 3
Smásaga eftir Atla Magnússon
A bekk i horninu næst afgreiðsl-
unni sitja þessir þrir frá utan-
rikisráðuneytinu. Þeir eru orðnir
óþolinmóðir, enda búnir að biða i
hálfa klukkustund og ég sé að þeir
verða eftirvæntingarfullir, þegar
loksheyrist að von er á einhverri
tilkynningu i hátalaranum fyrir
ofan höfuðið á þeim. Það kemur
suð og þá má heyra blásið i hljóð-
nemann, einsog einhver sé að
reyna hvort hann sé ekki i sam-
bandi. Sjálfsagt verða þeir von-
sviknir, þegar karlmaður hefur
upp raust sina og segir að þess sé
nú skammt að biða að hér beri að*
flugvélina frá Hornafirði og
Fagurhólsmýri; ég veit að þeir
eiga von á amerikufarinu, sem
fyrir góðri stundu fréttist um að
stefndi gegn mótvindum i þrjátiu
þúsund feta hæð undir Hvarfi, og
nú lita þeir á klukkuna á
veggnum, — það er komið tiu-
minútum framyfir miðnætti. Ég
ýti frá mér kaffibollanum, sting
blaðinu i vasann og stend upp ;
það bergmálar ótrúlega mikið i
þessum háa og viðáttumikla sal,
þegar ég geng i átt tildyra og þeir
frá utanrikisráðuneytinu beina að
þér dauðu augnaráði gleraugna
sinna einsog þeir búist við að
skyndilega muni ég nema staðar
og taka til máls.
Úti er heitt og stillt veður, en
loftið er rakt og sjálfsagt fer
bráðum að rigna. Ég hleyp við fót
og sest uppi bilinn, ég hef látið
vélina ganga og ekki slökkt á út-
varpinu og eyrun fyllast af lág-
værri tónlist frá útvarpinu i
Lúxembúrg, hás maður syngur
með básúnum og fiðlum undir
þjótandi nið firrðarinnar. Stúlkan
i gula sundbolnum með rauða
boltann á milli knjánna, snýst
brosandi i hringi á spjaldi, sem
hangir i snúru niðurúr bilspegl-
inum, — einusinni lagði af henni
sitrónuilm, ég veit varla hvers
vegna ég vil heldur hafa hana
þarna, en kaupa nýja, — kannske
ermér hún einhvers virði ennþá,
þótt hún ijmi ekki meir, eða er
mér bara orðið alveg sama um
oliustybbuna, — menn venjast
flestu... Ég tek blaðið uppúr vas-
anum ogflettiaftur uppá fréttinni
á 22ri siðu um kennaraþingið og
lityfir skrána um fulltrúa utanaf
landi: — samkvæmt nýjustu far-
þegaskrá munu þau koma með
flugvél frá Hornafirði og Fagur-
hólsmyri innan fárra minútna, —
ég veit allt um þetta flug: vélin
fór frá Reykjavik kl. 20.36, —
nokkurnveginn á réttum tima, —
og flugstjóri var Jörundur
Kjærnested en aðstoðarflug-
maður Friðgeir Pálsson, — veður
var i besta lagi á austurleið, en
þungt yfir og lágskýjað eystra,
tekinn var póstur á Fagurhóls-
mýri, en lykkja lögð á leið
vélarinnar, tilað taka sjúkling á
Breiðdalsvik, — þessvegna biður
sjúkrabillinn þarna við hliðið, —
og þvi ekki komið til Horna-
fjarðar, fyrr en kl. 22.15 og lagt af
stáð þaðan kl. 23.05. Aætlaður
komutimi til Reykjavikur er þvi
nú kl. 0.15....
Ég læt fallast afturábak i
bilstjórasætinu. Þótt ég hafi
aldrei komið til annarra landa,
þykir mér alltaf sem ég sé svo
nærri hringiðu heimsins á flug-
velli: þarna gnæfir flugstöðin
fyrir ofan mig uppljómuð og
þarna glampa löngu bilarnir kol-
gljáu frá utanríkisráðuneytinu
með rikisskildinum á og biða eftir
mönnum frá Ameriku, héðan er
hægt að komast svo óralangt
burtu, — þangað, sem mann hefur
alltaf langað, hér er það sem
fagurt og rikt fólk hryllir sig i
rigningunni á klukkutima stoppi
,,on the passover”, hérna.... Mér
verðurlitiöútumgluggann ogíátt
til flugbrautarinnar, þvi i þessu
berst til min fjarlægur ymur frá
hreyflum flugvélar. Ég kem i
sömu svipan auga á hvarhún býst
til að renna sér niðurá brautina,
mislit ljós sjást slokkna og kvikna
á vixl með miklu hraði og þar
nam hún sennilega við jörð, það
er sem hún skriki litillega til, og
nú brunar hún fram, kemur öll i
ljós með örstuttu millibili, þegar
hún fer fyrir lampana á flug-
brautinni, — þetta er áætlunar-
véhn frá Hornafirði og Fagur-
hólsmýri. NU erhún komin ihvarf
ábakvið flugstöðina, en ég heyri i
henni dyninn, soghljóð, hátt og
skerandi.
Þeir frá ráðuneytinu eru
staðnir á fætur, þegar ég kem inn
i salinn að nýju, fjórði maður
hefur bæst i hópinn og hlýtur að
vera mjög skemmtilegur, þvi nú
hlægja þeir og tala hátt, tala um
mann sem heitir mr. Craig og sá
fjórði hefur margoft hitt að máli i
útlöndum. Hann segir að mr.
Craig sé elskulegur maður,
elskulegur, og hinir þrir kinka
kolli og hnykla brýnnar, umleið-
og þeir brosa brosi, sem er
næstum sársaukafullt af skiln-
ingi. — Diplómatar, hugsa ég,
diplómatar. Ég heyri að það er
einmitt mr. Craig, sem þeir eiga
von á meö flugvélinni, hann er
fulltrúi einhverrar þingnefndar,
hann missti konuna nýskeð, en
dregur ekki af sér fyrir það, hefur
erfiðan innvortis sjúkdóm, en
dregur ekki af sér fyrir það, jafn
elskulegur... — svo bregða þeir á
léttara hjal og eru enn byrjaðir að
hlægja, en ég má ekki vera að þvi
að leggja lengur eyru við hvað
þeir segja þvi hér tekur að drifa
að farþega úr flugvélinni frá
Hornafirði og Fagurhólsmýri.
Fyrsta ber að umþaðbil tiu menn,
sem fljótt má heyra að eru
helmingur skipshafnar af togar-
anum Reykjanesinu, þeir eru hér
á leið i siglingafri og hafa verið
settir af á Hornafirði. Þeir eru
flestir ölvaðirog hafa hátt, ókyrrt
hafði verið á leiðinni og menn-
irnir fara mörgum orðum um
hina skelfilegu ólykt, þvi ein-
hverjir hafa veriö flugveikir.
Sjálfir hafa þeir greinilega notið
sjómennsku sinnar og eru hinir
bröttustu. Utanað berst gaul frá
sjúkrabilnum, sem er lagður af
stað með sjúklinginn, — einhver
meðal sjómannanna segir að
hann sé dauður og hneykslast á
þvælingi og seinagangi með veikt
fólk. Nú ber að þá farþega sem
fara sér hægar og það dylst ekki
að i þeirra hópi er að finna þá,
sem valdir eru aö hinni voðalegu
lykt, þeir eru gráir i framan og til
augnanna, einsog þeir hafi grátið.
Þótt sjómennirnir reyki i ákafa,
fortek ég ekki að ég finni eiminn
af þessu flugveika fólki I gegnum
bræluna frá þeim. Allir eru skelf-
ing hátiðlegir og eru að tala um
sjúklinginn, einhver segir að þaö
hafi verið kona, en annar heldur
að það hafi verið karlmaður, eng-
inn er fullkomlega viss og I and-
litunum er einhverskonar sam-
bland af skelfingu og feginleik
yfir aö sjálfir hafa þeir þó komið
lifs ofanúr næturhiminum. En öll-
um finnst þetta mjög sorglegt, —
vesalings sjúklingurinn.. .Nokkrir
skunda þegar að útvega sér far
niðuri bæ, en margir hafa þörf
fy riraðsetjast niður og bæta sér I
munni með kaffisopa eða gos-
drykk.
Ég stend á gægjum bakvið
rimlaþil og viröi fyrir mér hvern
og einn sem inn kemur, — þarna
skálmar annar flugmaðurinn,
stuttur og feitur með skjalatösku,
það er asi á honum og hann er
belgmóður, andlitið er fölt, — llk-
lega er hann miður sln vegna hins
dána, — hugsa um hvort þetta sé
flugmaöurinn Jörundur eöa flug-
maðurinn Friögeir,— og þarna
kemur barnungt kærustupar með
hvltvoðung I buröarrúmi á milli
sin, og þarna...mikið hefur hún
breyst!
Ég verð skyndilega eins og mátt-
laus, sný baki i rimlaþilið, mér
finnst hún hljóta að hafa séð mig,
hljóta að hafa séð að ég lá á
gægjum, að hún skynji á andar-
taki að hennar vegna hef ég
beðið eftir þessu kvöldi I meira en
viku, alveg frá þvi aö ég sá
fréttina um kennaraþingið i
blaðinu. 1 einhverju fáti hleyp ég
innisnyrtiherbergiog skoða mig i
speglinum, — hvort allt sé ekki i
lagi með mig, hvort hálsbindið
sitji ekki rétt og hvort þessi
grefils skyrtukragi, sem næstum
hefur skorið mig á háls sé
kannske bögglaður... Tveir
sjómannanna eru að deila á milli
sin brennivini yfir vaskinum og
ég verð að halla mér á ýmsa
vegu, tilað koma auga á mig i
speglinum, þvi þeir standa hvor
sinum megin við mig og eru i si-
fellu að tapa jafnvæginu og rekast
á. Vitanlega dettur henni ekki
neitt grunsamlegt i hug, — fjögur
ár, heil fjögur ár, frá því við
unnum saman uppiá Alafossi og
allt byrjaði ... skyldi hún muna
allt sem við töluðum saman eins
vel og ég geri, til dæmis kvöldið,
þegar ég keyrði stelpurnar heim
úr Kaffinu og hún varð eftir hjá
mér og þegar hún fór fyrst
austur, tilað vinna i mötuneytinu,
— bara i mánuð átti það að vera
og ég ætlaði að leita að tveimur
herbergjum og eldunaraðstöðu á
meðan, — skyldi hún muna að við
ætluðum að hafa kettling, henni
þótti svo vænt um ketti, skyldi
hún eiga kött núna? Þegar ég
hleyp út, verður mér á að ýta við
öðrum manninum og heyri hann
lofasttilað gefa mér á kjaftinn, —
þótt seinna verði!
Til allrar hamingju eru þau
þarna enn, — er hún þarna enn.
Ég geng framá mitt gólf, inni
þvöguna og sé að til allrar ham-
ingju ætla þau að staldra við og
kaupa eitthvað. Ég stend kyr og
læst skima til allra átta, einsog ég
sé að gá að einhverju, nú eruþau
við afgreiðsluborðið, öll fjögur, —
öll fimm, þau hjónin og
drengirnir. sem samkvæmt far-
þegaskránni heita Jón og Guðvin
Björn og auk þess kornabarn,
sem maðurinn hennar heldur á i
fangi sér, — þess var ekki getið i
farþegaskránni, sennilega fengið
fritt far: hún er þá orðin þriggja
barna móðir. Ég kveiki mér í
sigarettu og þokast nær þeim, án
þess að láta mér verða á að lita á
þau nánar. Hátalarinn hefur upp
raust sina og tilkynnir i tvigang
að flugvélin frá Ameriku sé
væntanleg innan tuttugu min-
útna.
— Varst þú með flugvélinni?
Mér verður hverft Við, þegar ég
verðþess varað ég stend einn eftir
á gólfinu, flestir aðrir eru farnir
eðaþá sestir við borðin, að undan-
skildum þeim fáu, sem enn biða
eftir afgreiðslu, sem orðið hefur
hlé á um sinn, þvi tveir-sjómenn
hafa byrjað orðaskak við af-
greiðslustúlkurnar.
— Ha, nei, segi ég og virði fyrir
mér drenginn, sem hefur fengið
flösku með appelsini og drekkur
úrhenni af miJclum áhuga og inn-
lifun. Það er annar af þessum
drengjum hennar, honum sýnist
hafa heilsast vel á leiðinni og
virðir mig fyrir sér án allrar
feimni og spyr loks hvað ég heiti.
Ég segi honum það og hann
kinkar kolli • með flöskustútinn
uppi sér. — Ég s'á líkiö, segir
hann og skoðast hróöugur um, ef
fleiri kynnu aö vilja hafa spurnir
af þvl. — Það var kall, eða
kannske gömul kelling.
Já, segiég og læst vera annars
hugar en hugsa um hve augljós-
lega þessi drengur hefur fengið
augu mömmu sinnar. Ég stelst til
að virða hana fyrir mér, hún er að
taka við litla barninu Ur fangi
manns sins, sem er að borga veit-
ingarnar. Hann er á einhverjum
óútreiknanlegum aldri milli tvi-
tugs og þritugs. Hann er grannur
ekki hár, fölur i andliti og með
dökk augu, sem gljá mjög mikið.
Að ööru leyti er ekkert eftir-
tektarvert við hann nema ef vera
skyldi að hann sýnist vanta
gjörsamlega tennurnar i neðri
góm. Af þvi að hann bitur
munninum fast saman, gengur
hakan sérkennilega langt fram og
fær honum svip heiftar og eld-
móðs. Nú stingur hún einhverju
Framhald á bls. 10.
Mynd: Kristján Kristjánsson
/slenskar og erlendar
jólagjafabækur
í mjög fjölbreyttu úrvali
Bókaverslun
Snæbjarnar
Hafnarstræti 4.
Bókaverslun
Snæbjarnar
Hafnarstræti 9.