Þjóðviljinn - 23.07.1978, Page 13

;
Sunnudagur 23. júli 1978 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13
oröunum og kyssi i bak og fyrir —
en segi: Ég er til I þaö.
Kokkurinn kemur strax uppi
mér og ég spyr um kostinn. Jú,
HörBur ætlaéi aO fara i kaupfé-
lagiö. Ég spyr Magnús hvenær
eigi aöleggja i hann þó svo ég viti
þaö.
A miönætti, segir Magnús.
Þar meö er sálarfriöurinn rok-
inn úti veöur og vind. Ég spyr um
klukkuna á fimm minútna fresti
og þetta er þaö allengsta eftir-
miödegi sem ég hefi lifaö i fiskin-
um og hafa þó nokkur veriö furö-
anlega timafrek. En efasemdin
kemur aftur og ég er aö þvi komin
aö hætta viö sjóferöina fullviss
um ég sé sjóveik, ófær um að elda
mat ogmuni æla ofani pottana, en
kokhrausta röddin telur I mig
kjark.
Loksins a- klukkan oröinsjö, ég
stimplamigUtogfæ mérsnæðing
i mötuneytinu. Ég fæ lánaöan
svefnpoka hjá Þórhildi mat-
ráösku og er svo heppin aö utan-
um hann er vænn sjópoki. Undir-
búningurinn er hafinn. Ég þvæ
ullarsokka, læt sokkana á ofninn
ogskrúfa uppi miöstööinni. Ofan i
sjópokann tini ég tvennar buxur,
tvenna sokka úr ull, lopapeysu og
aöra peysu til. Siöar nærbuxur,
handklæöi, þvottapoka og kodda.
Meira kemst ekki fyrir. Ég loka
pokanum vel og vendilega og
reyni aö leggja mig.en get ekki
meö nokkru móti sofnað. Eftir-
væntingin hefur sitt aö segja og
svo er ég dauðhrædd um þeir
skilji mig eftir. Ég rís úr rúminu
fer fram á baö og þvæ mér vel og
vendilega.
Klukkan er aö nálgast miönætti
og ég klæöi mig. Viö nánari
umhugsun ákveö ég aö fara I slöu
nærbuxurnar. Þá þarf aö leysa
frá sjópokanum og tæta allt uppúr
þvl auövitaö eru nærbuxurnar
neöstar.
Éggeriaðra tilrauntil aö klæöa
mig: Slöar hvltar nærbuxur,
sportsokkar ullarsokkar, nærbol-
ur og peysa. Vertlöabuxurnar frá
Vestmannaeyjum, þykk lopa-
peysa, að slðustu regnstakkurinn,
og lopavettlingum sting ég I vas-
ann. Ég tek teppið af rúminu, vef
þvi saman og bind trefil utanum,
axla byröarnar og held niöur á
bryggju. Stakkur er eini báturinn
1 landi svo engin hætta er á aö ég
fari bátavillt. Báturinn hefur
hækkaö viö bryggjuna, ég hendi
draslinu um borö og klöngrast svo
sjálf niöur. Þarna stend ég á
dekkinu viö hliöina á dótinu eins-
og fiskur á þurru landi. Til allrar
hamingju birtist maöur i lúkars-
dyrunum og ég álykta hann rétti-
lega einn af áhöfninni.
Kristinn spyr hvort ég sé nýi
kokkurinn og jánka ég þvl. Slöan
fer hann aö dedúa viö slöngur og
kaðla og ég stend I sömu sporum
og veit ekkert hvaö ég á aö gera.
Allt I einu vippar Kristinn sér
uppá bryggju, ég sé hann er I tré-
klossum og hugsa hvort hann sé
vitlaus maöurinn. Ég skil ekki I
þvl aö nokkur maöur skuli hætta
sér I aö vera á tréklossum I svarta
myrkriað paufastupp og niöur úr
bátum.
En Kristinn er greinilega hag-
vanur á þessum slóöum og kemur
heill á húfi niður I bátinn aftur og
viö förum niöur i lúkar.
Kokkurinn sefur framml lúkar
til aö vera sem næstur könnunni,
segir Kristinn.
A ég aö sofa þar alein, segi ég
meö skelfingu 1 röddinni og hugsa
tilallra draugasagna á sjó sem ég
hef heyrt og lesiö.
Það er laus koja afturá ef þú
vilt heldur sofa þar, segir Krist-
inn.
Ég varpa öndinni léttar.
Rafmagnseldavél er þaö fyrsta
sem ég rek augun I þegar ég stíg
innl lúkarinn og mér léttir stór-
lega. Þá er enginn hætta á ég
kveiki í kofanum. Viö sitjum
þarna smástund og röbbum sam-
an, þá kemur Höröur skipstjóri.
Hann og Kristinn tala um veiöar.
Stuttu seinna birtist strákur I dyr-
unum,hann horfir á mig stundar-
kornogsegir: Er þetta nýi kokk-
urinn? Viö sem fyrir erum jánk-
um því.
Þaö er bara svona. segir Palli.
Ekki finnst mér þetta neitt sér-
lega uppörvandi og set mér þaö
takmark aö þrauka hvaö sem er
þar til yfir lýkur.
Fleiri koma ekki. Þaö er sum sé
skipstjórinn, vélstjórinn, stýri-
maöurinn sem sefur, Palli og ég
— nýi kokkurinn.
Jæja, segir Höröur. Ætli sé ekki
best að leggja iann.
Landfestar eru leystar og dall-
urinn skriöur frá bryggju. A leiö-
inni út innsiglinguna tökum viö
þrisvar niöri og I þriöja skiptiö
býst ég viö að sjóferöin endi
þarna á skerinu. En báturinn og
Höröur leggjast á eitt saman, viö
rétt merjum þaö yfir og siglum á
haf út, undir stjörnubjörtum
himni og dansandi noröurljósum.
Eg stend á dekkinu og Höröur
kallar 1 mig og segir aö ég skuli
koma inn eöa fara niöur því þaö
komi til meö aö ganga yfir bátinn.
Égtek þannkostinn aö fara afturl
stýrishús. Höröur situr á háum
barstól viö opinn gluggann, viö
hin stöndum. Stuttu seinna fara
strákarnir aö tinast niöur, þvi
þetta er ekkert nýnæmi fýrir þá.
Ég litast um I brúnni. Þarna
inni eru alls kyns mælar, einn
þeirra er einsog pinkupons sjón-
varp sem sendir út frá sér mynd
af kjarnorkusprengju I grænum
lit. Éghorfi á fyrirbæriö og botna
hvorki upp né niöur I málinu. Ég
spyr Hörð hvaö þetta sé.
Dýptarmælir, svarar hann. Ég
horfi á mælinn og skil hann ekki.
Þaö kviknar á skerminum, græn
bunulöguöskýþeytasttil hliöar —
þaö slokknar á skerminum.
Kviknar.og grænu skýin birtast I
löngum strók— slokknar.og þeg-
ar kviknar aftur eru skýin I þyrp-
ingu ofarlega á skerminum. Ef
þessi grænu ský eru hafsbotninn
þá finnst mér hann hegöa sér all
undarlega af hafsbotni aö vera.
Af og til tekur Höröur i tvær
stangir; ég spyr hann hvaö þetta
sé.
Stýriö, segir Höröur.
En hvaö er þá þetta? spyr ég og
bendi á stýrishjólið.
Þetta er varastýri, svarar
hann.
Gott. Tvö stýri er betri en eitt
stýri, hugsa ég og öryggiskennd
hríslast niöur eftir bakinu á mér.
Þarna er annar mælir og i hon-
um eru brúnar rákir þversum á
blaöi.
Þetta er dýptarmælir, svarar
Höröur þegar ég spyr hann. Ég
skil þennan mæli aö hluta, botn-
inn á bátnum er efsta linan,
sjávarbotninn næsta lina, en
næstu linur fyrir neöan eru mér
óskiljanlegar. Ef til vill hefur
mælirinn þær meö til aö fylla út
pappírsblaðiö. Hver veit, Höröur
horfir útum gluggann, glápir upp
til vinstri og togar örlltiö i stýris-
stangirnar. Égskilafhverjuhann
horfir útum gluggann og togar i
stýrisstangirnar, en ég skil ekki
þetta gláp úti ioftiö. Ég færi mig
til svo ég stend bak viö Hörö og
þegar hann tekur til viö glápið út I
loftið geri ég eins. Þaö eina sem
ég sé er hallandi spegill inni blý-
slvalningi neöan úr þaki stýris-
hússins. Mér þykir óliklegt aö
skipstjórinn sé aö spegla sig útá
rúmsjó svo ég spyr hvaöa fyrir-
tæki þetta sé.
Þetta er kompás, segir Höröur
Kompás, ét ég eftir honum.
Já áttaviti, segirHöröur. Sjáöu.
Hann færir sig til, og ég glápi I
spegilinn. Mikiö rétt,kompás er
þetta. Höröur útskýrir fýrir mér
hvernig lesið er af honum, og ég
skil þaö ekki. Ég skii enga mæla
nema hraðamæla og klukkur. Viö
siglum milli suö-vesturs og
suö-austurs — þaö sé ég þó.
Ég hef fengiö útrás fyrir
forvitni mína og tek mér stööu viö
gluggann.
Ég horfi á ljósin I þorpinu fjar-
lægjast, stjörnurnar, norðurljósin
og svart hafiö allt um kring.
Framhald á 22 slöu
Myndir og texti Valdís Óskarsdóttir