Þjóðviljinn - 13.02.1982, Blaðsíða 2

2 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 13.— 14. febrúar 1982.
Afglöggu gests auga
eftir langa mæðu hálf kalda og kekkjðtta.
Þegar daninn kvartar tjáir yfirþjónninn hon-
um að ekki sé á það hættandi að hafa hærra
hitastig á súpunni á þessu hóteli. Gestirnir geti
skaðbrennst í andliti þegar þeir leggja sig.
Sama megi raunar segja um gúllasið.
Nú snýr gesturinn á næsta borði sér við og
klínir smjörklípu í hárið á dananum svona
einsog til að hreinsa hnífinn. Daninn er nú
orðinn f lestu vanur og gerir atlögu að súpunni.
Þegar hann er búinn að stinga uppí sig fyrstu
skeiðinni fær hann bylmingshögg í bakið, svo
súpan fer öf uga boðleið útúr honum aftur.
Daninn kvartar við yfirþjóninn, en þá
svarar þjónninn: „ Han er en fastegæst her og
dette er hans maade at være venlig". Daninn
getur engu svarað því nú er „fastagesturinn'
búinn að grípa hann kverkataki og er helst að
skilja á þessum pena danska blaðamanni frá
Politiken að hér hafi verið skemmst milli lífs
og dauða í tilveru hans.
Það er ósjaldan að mér berast uppí hend-
urnar úrklippur úr erlendum dagblöðum, þar
sem útlendingar tíunda það hvernig land og
lýður komi þeim fyrir sjónir.
Þessar úrklippur lenda venjulega ofaní
skúffu hjá mér og gleymast svona eins og ger-
ist og gengur.
1 gær komst ég yf ir úrklippu úr Huvudstads-
bladet, sem gefiðer út í Finnlandi, en þar er
lítil grein um „SPRITEN OCH ISLAND"
(Afengið og ísland), eftir ágætan mann og
fræga jarðýtu í skandinavíska filmbransan-
um, Jörn nokkurn Donner.
Þessi skrif eru ósköp elskuleg, utan það að
hann botnar illa í sambúðarvanda lands-
manna og brennivínsins.
Sem dæmi segir Donner frá því að hann
haf i farið með kunningja sínum, íslenskum, á
vertshús, skilið hann þar eftir á meðan sögu-
maður skrapp í bíó. Þegar Donner kom svo
aftur á veitingastaðinn, hafði sá íslenski
sporðrennt heilli vískíflösku og var orðinn
einsog ,,....att nágon slagit honom med en
klubba i skallen" eins og segir orðrétt.
Þetta útleggst þannig að drykkjufélagi
Donners hafi verið eins og hann hafi verið
sleginn með næturklúbb í skallann og þá þarf
ekki frekar vitnanna við. Hér hefur verið á
ferðinni einn af maf íósum sænsku gleraugna-
mafíunnar á islandi og ekki víst að hann haf i
þurft að smakka deigan dropa til að komast í
f ramangreint ástand.
Þá segir Donner f rá því að rússar séu hættir
að veita ísiendingum vín ...pS grund av de
katastrofala följder detta hade betráffande
gásternas f örmága at f ungera".
„I sendiráðum er hætt að veita íslendingum
vín 17. júní" heldur greinarhöfundur áfram
„...þar sem ekki þykir rétt að tef la á tæpasta
vað varðandi líf manna, heilsu og húsgögn".
Greinarkorn Donners endar svo á orðunum:
„Man kan supa sig f ri f rán mörket".
Ágætis ráð.
Og sem ég nú er að fleygja úrklippunni úr
Huvudstadsbladet í skúff una fer ég að blaða í
úrklippubunkanum og ég tekeina svona upp af
handahóf i.
Hún er úr Politiken frá 1972. Danskur
blaðamaður að berjast uppá líf og dauða við
rúllupylsuneið uppá hótelherbergi í Reykjavík
og mátti lengi vel ekki á milli sjá hvor hefði
betur. Þessari viðureign lyktaði með algerum
ósigri danans.
Nú leggur greinarhöf undur leið sfna niður í
veitingasali hóteisins. Þar eru gestir ýmist
vakandi eða í fastasvefni, sumir oní súpudisk-
inn, en aðrir haf a náð gúllasinu til að haf a f yr-
ir svæfil.
Daninn pantar nú asspasssúpu og fær hana
Já,já og hér eru fleiri gulnaðar blaðaúr-
klippur. Hérna er til dæmis ein af þingi
Norðurlandaráðs þar sem þingheimur virðist
hafa brugðið sér i Hollywood og haldið að
tískusýning módelkvenna væri fatafelling,
eða stripptis. Og hér kemur raunar við sögu
ein frægasta prentvilla, sem um getur í
íslenskri menningarsögu, en á matseðlinum
voru módelsamtökin kölluð „De forenede
hotelkvinner" (átti að sjálfsögðu að vera
modellkvinner), en þetta varð til þess að sögn
blaðamannsins að allt liðið var drifið eftir
gleðskapinn í Hollywood, uppá hótel, þar sem
módelldömurnar urðu að standa við prentvill-
una á matseðlinum.
Eða eins og fulltrúi norðmanna sagði við
módelldömuna þarna um nóttina:
Ef þú stefnir uppá toppiniv
eðlatísku hringalía
er nauðsynlegt að nota kroppina
nú er sjensinn, vina mín.
skráargatið
Þórunn: Leikfélag Reykjavikur
hefur samþykkt aö taka leikrit
hennar til sýningar,
Ihaldið
hefur ýmis ráö til aö losa sig við
menn. Ýmist er prófkjörum
,lokað eða einfaldlega hætt viö
þau. Það siðarnefnda er upp á
teningnum i Hafnarfirði og er
ástæðan sú aö flokksforustan
vill losna við Stefán Jónsson,
núverandi forseta bæjar-
stjórnar. Hann er i fyrsta lagi
Gunnarsmaður og i ööru lagi
hefur hann neitað að taka þátt i
upphlaupum flokksfélaga sinna
gegn Bæjarútgerö Hafnar-
fjarðar og öörum félagslegum
rekstri i bænum. Stefán verður
þvi einfaldlega strikaður út af
listanum af uppstillingarnefnd.
Þar þarf ekkert lýðræði.
íslensk
leikritagerð stendur með mikl-
um blóma og nú er kominn fram
á sjónarsviðið nýr höfundur.
Það er Þórunn Sigurðardóttir
sem er lesendum Þjóðviijans að
góðu kunn. Leikfélag
Reykjavikur hefur ákveöið aö
taka til sýningar leikrit eftir
Kjartan: Nýtt leikrit sem heitir
Skilnaður.
hana sem nefnist Guðrún og
fjallar um örlög og ástir
Guðrúnar ósvifursdóttur.
Verður það væntanlega sett upp
næsta vetur. Þá veröur tekiö
til sýningar hjá LR i vor nýtt
leikrit eftir hinn afkastamikla
og vin.sæla höfund Kjartan
Ragnarsson og nefnist það
Skilnaöur og fjallar það eins og
nafniö bendir til um algengt
fyrirbæri og vandamál I nútim-
Borgarfulltrúi
Svarthöfða, Jónas nokkur Guð-
mundsson, sem ýmsir lesendur
Timans telja hinn hörmulegasta
húskross á blaöinu, kemst að
þeirri kyndugu niðurstööu nú
nýlega, að yröi Reykjavikur-
flugvöllur lagður niður mundi
allt fuglalif hverfa úr Vatns-
mýrinni. Virðist þessi sérkenni-
legi „fuglafræöingur” álita, að
fiðurfé uni sér einkar vel i nánd
við flugvélar. Trúlega verður
næsta tillaga „borgarfulltrú-
ans” sú, að komiö veröi upp aö-
Jónas: Leggur hann til að
Tjörnin verði lögð undir sjóflug-
vélar?
stööu fyrir sjóflugvélar á Tjörn-
inni til eflingar fuglalifinu þar.
Drop-laug
nefnist sérfræðingur Timans i
strætisvögnum en aðrir nefna
hana Naggnesi. Henni virðist af
einhverjum dularfullum
ástæðum vera ákaflega I nöp við
Ikarus-strætisvagna og má ekki
vatni halda yfir þeim ósköpum
að slik gerpi skuli sjást á götum
höfuðborgarinnar.
Um daginn kjagaöi sú stutta
af staö og skyldi nú heldur betur
leitað að snöggu blettunum á
þessum höfuðóvini sérfræöings-
ins. Og árangurinn af frétta-
öfluninni lét ekki á sér standa:
Þrir vagnar, sem byrjað var að
aka að morgni, voru allir
„komnir á verkstæöi um há-
degisbil. Huröaútbúnaðurinn
bilaði á einum, vélin i öörum en
kvilla hins þriðja þekkjum viö
ekki” og má nærri geta aö
meira en litiö hefur verið að úr
þvi sjálfur sérfræöingurinn stóö
á gati.
Með þessi ágætu aflaföng
Ef
vel veiöist hjá ihaldinu i vor
gerir það sér von um aö fá
meirihluta, eða 11 borgarfull-
trúa. Varamannasætin eru þvi
giska merkileg á listanum. 1 ell-
efta varamannssætinu er Einar
Hákonarson skólastjóri Mynd-
lista- og handiöaskólans. Sagt er
að hann sé þar niöurkominn
með sérstöku tilliti til vinsælda
sinna i skólanum, og sé ætiað að
fiska atkvæöi nemenda sinna'
sem flestir eru fulltiða.
tilefni af klausu I Þjóöviljanum
30.—31. janúar varðandi
Einar: Á listanum til að höfða
til nemcnda Handiða- og mynd-
listaskólans?
pjakkaði svo Drop-laug heim og
birtir þau i vitsmunadálkum
sinum, heldur hróöug. En viti
menn. Skömmu siöar upplýstist
að Drop-laug kerlingin fór með
tómt rugl. Sá afli, sem hún hélt
aö væri heljar golþorskar
reyndist ekki einu sinni mar-
hnútur. En ekkert fær lamað
sjálfumgleöi sérfræðingsins.
„Ég er gull og gersemi”, sagði
Sölvi heitinn Helgason.
öryggisgæslu i Arnagarði óskar
forstöðumaður Arnastofnunar,
Jónas Kristjánsson, að taka
þetta fram:
Allt frá þvi að fyrstu handritin
komu heim fyrir tæpum ellefu
árum hafa veriö sérstakir
gæslumenn i handritahúsinu
Arnagarði um nætur og helga
daga. Lengi voru varðmenn
þessir ráðnir sem starfsmenn
Arnastofnunar. En á miðju sið-
asta ári var sú breyting gerð, að
Securitas sf. tókst á hendur
nætur- og helgidagavörslu i
Arnagarði, og var þetta þáttur i
allsherjar-vörslu i húsum Há-
skólans og Þjóðminjasafninu
sem Securitas tókst á hendur.
Um miöjan siöasta mánuð var
að fyrirlagi Fjárlaga- og hag-
sýslustofnunar aftur tekin upp
hin gamla skipan á gæslu I
Árnagaröi, en Securitas annast,
aö minnsta kosti fyrst um sinn,
gæslu i öðrum húsum Háskólans
og i Þjóðminjasafni.
1 umræddri klausu Þjóðvilj-
ans er ómaklega veist að starfs-
mönnum Securitas. Sagt er að
„samkomulag við handrita-
fræðinga” hafi „ekki verið upp
á hið besta”. Ekki varö ég var
við neitt ósamkomulag milli
varðmanna og starfsmanna
Arnastofnunar. Fjórir menn
önnuöust til skiptis gæsluna i
Arnagarði. Ég kynntist þeim
öllum nokkuö, og komu þeir
jafnan fram af hinni mestu
prúðmennsku og ræktu starf sitt
samviskusamlega. Svo er um
samiö að gæslumenn hringi til
lögreglunnar á tveggja tima
fresti, —„en það var fyrir
neðan virðingu Securitas-
manna, og hafa þeir fyrir löngu
gefið það upp á bátinn”, segir i
Þjóöviljanum. Þetta er tilhæfu-
laust með öllu, enda hefði mér
þegar veriö gert viövart ef um
vanrækslu hefði verið að ræða.