Þjóðviljinn - 22.04.1989, Blaðsíða 25

Tvöföld landkynning
Hrátt og eldaö
frá mannætunum
„Hrátt og eldað", önnur og pýj-
asta plata Fine Yong Cannibals,
byrjar kröftulega á lagi sem heitir
„She Drives Me Cracy", eða
„Hún keyrir mig brjálaðan", eins
og það myndi vafalaust heita hjá
Umferðarráði. Því hvað er ekki
gert í árróðursskyni nú til dags, -
Kristján heiti ég Ólafsson.
Annað lag plötunnar, „Good
Thing“, er lag í ekta FYC- stíl,
þeim stíl sem gefur hljóm-
sveitinni karakter. Þetta Iag er
eitt það albesta sem FYC hefur
gert. Þrumugott píanó, slagverk,
orgel og sitthvað fleira, og ein-
stök rödd Rolands Gift; planta
þessu lagi í pott með bestu
grösum rokksins. Gift e'r sagður
undir áhrifum ýmissa söngvara
þó hann játi aðeins einn. Gift ját-
ar hann ekki sem áhrifavald held-
ur sem þann sem opnaði augu
hans fyrir söng og vakti með hon-
um löngun til að syngja og það
var Otis gamli Redding. Eins gott
að það var ekki Kenny Rogers
segi ég nú bara.
FYC voru nýir af nálinni þegar
þeir léku á Listahátíð hér um
árið. Það var heldur ekki að
sökum að spyrja. Um leið og út-
lenskir fregnuðu að FYC hefði
leikið á Listahátíð í þessu stór-
kostlega landi, létu þeir drengina
hafa nóg að gera. Gift hefur getið
sér gott orð sem kvikmynda-
leikari og ber þar hæst frammi-
stöðu hans í „Sammy and Rosie
Get Laid“. Síðast lék kappinn í
mjög umdeildri mynd í Bretlandi
sem heitir „Scandal“ og fjallar
um hvernig kynhvötin kom þing-
manni nokkrum í net njósna.
Sönn saga og átakanleg úr þing-
heimum.
Félagar Gifts hafa hins vegar
verið uppteknir við „production"
hjá öðrum tónlistarmönnum og
við tónsmíðar fyrir kvikmyndir.
Þeir sömdu til dæmis og léku
tónlistina við kvikmyndina „Tin
men“ og var Gift raunar með í
það skipti. Einnig sömdu þeir
Andy Cox og David Steele tónlist
við myndirnar „Something Wild“
og „Trains, Planes and Autom-
obiles".
FY C voru ekkert að flýta sér að
gefa út aðra plötu þó þeirra fyrstu
plöta hefði verið bærilega tekið.
En sú plata bar einfaldlega nafn
hljómsveitarinnar. Nú eru Iiðlega
þrjú ár síðan fyrsta platan kom út
en Gift segir ekkert hafa legið á.
Þeir hefðu vafalaust orðið ríkari á
því að fylgja plötunni strax eftir
með nýrri en það skipti meira
máli að þeir hefðu allir verið að
gera hluti í millitíðinni sem væru
þeim mikils virði. Þeir ætla ekki á
tónleikaferðalag fyrr en þriðja
platan er komin út og gefa engin
loforð varðandi útgáfutíma henn-
ar. „Það fer ekkert á milli mála
þegar sú plata kemur að þar erum
við á ferð,“ segir Gift.
Hvert lagið öðru betra er á
„hráu og elduðu“ og má þar
nefna „Tell Me What“ og gamalt
lag, „Ever Fallen In Love“, sem
þeir félagar gerðu vinsælt fyrir
tveimur árum.
Nafn plötunnar er að nokkru
réttnefni, þ.e. „hrátt og eldað“.
En þó er ekki grundvallar munur
á hrárri lögunum og hinum. Það
er mjög sterkur tónn gegnum-
gangandi út alla plötuna, tónn
sem er aðalsmerki FYC en hann
hefur þróast og fágast og Fine
Yong Cannibals er tvímælalaust
betri hljómsveit nú en fyrir þrem-
ur árum.
Roland Gift söngvari FYC.
Mér skilst að finnska hljóm-
sveitin, Honey B. & T-Bones,
hafi flengriðið hér um sveitir á
síðasta ári og haldið tónleika.
Þetta fór hins vegar alveg fram
hjá undirrituðum, sem er frekar
leiðinlegt vegna þess að plata
þeirra „Ninety-Nine“, bendir til
þess að hér sé á ferð hljómsveit
sem gaman væri að heyra í lifandi
eða „live“ (Mig hefur lengi
langað að þýða þetta svona yfir á
íslensku). Það litla sem frá ferð-
um hljómsveitarinnar var sagt
fannst mér alltaf vera lesendabréf
um allt aðra hluti.
Tónlist Honey B. er íturvaxið
rokk, þétt og vel við hæfi þegar
menn sprikla í snjónum eftir gott
saunabað, svona í Chaplin-takti
með alla skanka á fleygi ferð.
Opnunarlag „Ninety-Nine“,
„Howlin At The Moon“, er til að
mynda lag í svipuðum takti og
„Kontinentalinn“ hjá Langa Sela
og skuggunum.
Þessir finnsku frændur okkar
kunna líka að bregða fyrir sig blús
en þá sér maður þá frekar fyrir
sér í saunabaðinu en utan þess.
En að öllum útúrsnúningum
um þjóðlega siði Finna slepptum,
er hér hin fínasta rokk-, blús- og
djassplata á ferð. „Ninety-Nine“
er dálítið ballleg plata, hress en
mjög blönduð hvað takta áhrær-
ir, eins og gerist á betri böllum.
Þrír menn eru skráðir fyrir
öllum lögum Honey B., Kuloni-
emi, Kaartamo og Puurtinen
(kannski eru þetta allt konur, það
er ómögulegt að sjá á nöfnunum
DÆGURMAL
hvort kynið er). Það er ekki að
sjá á plötuumslagi að þessir
þremenningar komi nálægt flutn-
ingi laganna. Honey B. virðist
hafa aðgang að þremur ágætis
lagahöfundum og ólíkum. Og
kannski eru þetta heimsfrægir
Finnar sem ég er svo fáfróður að
þekkja ekki. Ég þyrfti eiginlega
að hafa samband við Vernharð
Linnet og Jón Múla og spyrja þá
út í þetta.
Hvað sem Jón og Vernharður
kynnu að segja mér, er þessi
plata, ásamt finnska vodkanum,
besta landkynning sem ég hef
kynnst frá Finnlandi. Hún slær þó
ekki landkynningarnar okkar út,
þau Lindu Pétursdóttur og
Steingrím Hermannssson.
Ég hef heyrt að Honey B. hafi
líkað vel að flakka um byggð og
óbyggð ból á íslandi. Sem sl{k er
hljómsveitin því góð landkynning
fyrir okkur. Þá er bara að vona að
Honey B. & T-Bones, láti sjá sig
aftur í sumar, svo þeir sem misstu
af þeim síðast megi berja þá
eyrum og til að efla landkynnin.
-hmp
Hinn dáöi skemmtikraftur
Hafi Elvis Costello verið í lægð
frá því 1986 eins og margir halda
fram, rís hann aðeins upp úr
henni með nýjustu plötunni sinni
„Spike“. Undirtitill plötunnar er
„Hinn dáði skemmtikraftur“ og
eftilvill ætlaður til að gefa bölsýn-
ismönnum langt nef. Það er með
Costello eins og flesta textans
menn í rokkheimum, að leggja
verður vel við hlustir til að fá sem
mest út úr tónlistinni.
Háðfuglinn Costello fjallar oft
um menn og málefni í sínum text-
um sem eiga rætur í raunveruleik-
anum. Þannig verður stundum að
þekkja eitthvað til sögunnar, til
að skilja hvertþessi nafni rokk -
kóngsins er að fara. Hann fj allar
til dæmis um umdeilda aftöku
sem fór fram á sjötta áratugnum í
Bretlandi. En þá var 19 ára ung-
lingur hengdur fyrir að hafa
skotið lögregluþjón þegar lög-
reglan stóð hann og félaga hans
að innbroti. Félaginn var sá sem
hleypti af en hann var sextán ára
og gálginn var bannaður innan 18
ára í landi Betu á þeim árum.
Textar Elvis Costello eru, að
virðist, léttilega saman settir.
HEIMIR
PÉTURSSON
Hann er háðskur en oftast með
einhverjar meiningar og aldrei
með fíflalæti. Ætli Costello verði
ekki að teljast nokkuð gott skáld í
félagsskap rokkara.
Ekki er hægt að kvarta undan
hljóðfæraleiknum á „Spike“,
enda engir aukvisar á ferð. Roger
McGuinn, T Bone Burnett, Jerry
Marotta, Jim Keltner og The
Dirty Dozen Band, eru meðal
þeirra sem koma við sögu, að ó-
gleymdum Paul McCartney.
McCartney gerir það á „Spike"
sem honum fer best en það er að
spila á bassa og gerir það vel.
Hann á stóran þátt í útsetningum
tveggja laga á plötunni; „Veron-
ica“ og „This Town“. Handbragð
McCartneys leynir sér ekki og er í
ætt við það besta sem hann hefur
gert fyrir sjálfan sig. En honum
hafa verið mislagnar hendur á
stundum á sínum sólóferli.
„Veronica“ er það lag sem
mest hefur heyrst af „Spike“. Það
er langt í frá dæmigert lag fyrir
plötuna. Á henni ern mörg lög í
rólegri kantinum sem eru býsna
smekkleg. í „God‘s Comic“ er til
að mynda ljúfur stríðsáratónn
með revíublöndu, - mjög
skemmtilega unnið lag.
Raunar úir og grúir af stflbrigð-
um á „Spike“. The Dirty Dozen
Band er vel notað og á ýmsa
vegu. En annars ráðast útsetning-
ar laganna mest af innihaldi
textanna sem er fjölbreytt.
„Spike“ á meira en eina hlust-
un skilda. Hún er fyllilega þess
virði að góðum tíma sé fórnað í
að þræða sig í gegnum hana.
-hnip
Laugardagur 22. apríl 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25