Dagblaðið Vísir - DV - 07.10.1995, Blaðsíða 15

X>"V LAUGARDAGUR 7. OKTÓBER 1995
15
Skroppið eftir hatti
Flæmski hatturinn hefiir bland-
ast inn í fjölskyldulíf mitt meö
undarlegum hætti. Þar til nýlega
leit ég á hatt þennan eins og hver
annar landkrabbi. Ég vissi að ís-
lendingar og nokkrar aörar þjóðir
stunduöu úthafsveiðar þarna,
skammt utan fiskveiðilögsögu
Kanada. Þetta þýddi auðvitað
langa fjarveru íslensku sjómann-
anna frá heimilum sínum, sem þó
er rofin með áhafnaskiptum með
flugi.
Laus pláss í þotu
Það voru einmitt téð áhafna-
skipti sem komu róti á tvær ef
ekki fleiri fjölskyldur í Kópavogin-
um. Mágkona mín fékk í sig sting
þegar hún frétti af plássi í flugvél
sjómannanna og rótaði um leið
mjög í systur sinni, eiginkonu
minni. Útgerðarmaður einn brá
nefnilega á það ráð að leigja heila
þotu til áhafnaskiptanna og var
fyrirhugað að fljúga til Kanada
með mennina. Þotan rúmaði hins
vegar háift annað hundrað manna
og svo margir voru sjómennirnir
ekki. Til þess að nýta sæti vélar-
innar voru þau boð látin út ganga
að komast mætti gegn vægu gjaldi
til Kanada.
Kópavogskonurnar þurftu ekki
meira og svo var víst með góðar
konur úr öðrum sveitarfélögum.
Tugum saman sáu þær fyrir sér
Kanadareisu og sælutíð í verslun-
armiðstöð. Þarna mátti heldur bet-
ur gera góðu kaupin. Einn galli
var þó á gjöf Njarðar. Þotan átti
aðeins að stoppa í þrjá til fjóra
klukkutíma í Vesturheimi. Það
kallaði á snör handtök og röskan
gang til búðar.
Út í búð - til Kanada
Köld eru kvennaráð, segir ein-
hvers staðar o'g ég viðurkenni að
ég var alveg blankur fyrir út-
landapælingum þegar hér var
komið sögu. Ég hafði það mér til
afsökunar að við hjónin höfðum
aðeins dvalið 48 stundir hérlendis
þegar frúin skaut því si svona að
mér að sniðugt væri að skreppa í
búð. Ég tók því eftir atvikum þol-
anlega þar til hún bætti því við
búðin væri í Kanada.
Konan hefur oft komið mér á
óvart með frumlegum tillögum en
þarna fór hún fram úr sjálfri sér.
Ég spurði hana í hreinskilni hvort
hún væri gengin af göflunum. Þeg-
ar hún trúði mér fyrir því að flug-
vélin biði rúma þrjá tíma á flug-
veUinum settist ég. Það eru tak-
mörk fyrir öllu. Ég benti henni
góðfúslega á að þetta væri svipað-
ur tími og hún væri í Kringlunni
þegar vel lægi á henni. Munurinn
væri hins vegar sá að til þess að
komast í fyrirheitnu búðina
kanadísku þyrfti hún að fljúga
þúsundir kflómetra.
„Já en það verður svo skemmti-
legt í flugvélinni," sagði konan og
setti upp englasvip. Lýsingarnar á
fluginu fyrirhugaða sýndu mér að
það gæti orðið einhvers konar
sambland af saumaklúbbi og
skemmtikvöldi þár sem Heiðar
snyrtir útskýrir kvenleikann.
Snyrtilega leikin vörn
Ég sá í hendi mér að þessi ferð
var tóm vitleysa. Vandinn var
bara sá að spfla vörnina rétt svo
konan kæmist aftur tU sjálfrar
sín. Ég benti henni góðfúslega á að
í svona ferð færi ég ekki þótt bor-
ið væri á mig fé. Enginn heilvita
maður legði það á sig að sitja
daglangt í flugvél til þess eins að
komast í kanadískt moU. í fram-
hjáhlaupi höfðaði ég til ábyrgðar-
tilfinningar frúarinnar og nefndi í
því sambandi væntanlega plast-
kortareikninga nýlokinnar utan-
ferðar. Það var glettUega snjaU
leikur, þótt ég segi sjálfúr frá.
Samt varð ég að gæta mín. Ég
mátti aUs ekki neita þessari elsku
blákalt. Hún varð að fá tíma til
þess að átta sig. Því lagði ég tU að
við svæfum á málinu. Næstu daga
notaði ég svo til þess að skjóta að
Jónas Haraldsson
meinlegum athugasemdum um
þessa kellingadeUu sem ég kallaði.
Ég fann að lymskulegur áróður
minn bar árangur. Konan fór ekki
en mágkonan gaf sig hvergi og
flaug í KanadamoUið.
Vottaði fyrir hreimi?
Verslunarferðin í Vesturheimi
tók aðeins einn dag og ég fann að
hugur konunnar var hjá litlu syst-
ur þann sama dag. Þær náðu sam-
an árla morguns og ekki fór á
mUli mála að ferðalýsingin hafði
áhrif á þær báðar. „Þetta var æð-
islegt," sagði mágkonan ferða-
glaða, nýkomin úr búðinni. Ég
heyrði lýsingar á stórkostlegri
flugferð, skemmtilegum ferðafé-
lögum og síðast en ekki síst hrað-
ferðinni í moUið. Þar var ekkert
slór. Nefndar voru buxur á tán-
inga, peysur, kjólar og sokkar.
Gott ef nærbuxnasett á bóndann
bar ekki á góma. Bornir voru sam-
an Bandaríkjadollarar og þeir
kandadísku og tilfinningarnar
voru hástemmdar. Enginn efi var
á góðu kaupunum.
Ég reyndi að komast að en það
bar lítinn árangur. „Ég er ekki frá
því að það votti aðeins fyrir
hreimi hjá þér, hafandi dvalið
þetta lengi á erlendri grund,“
sagði ég við mágkonu mína. Hvor-
ug systranna virti mig viðlits. Ég
bað hana þá að lýsa fyrir fróð-
leiksfúsum mági sínum lifnaðar-
háttum þarlendra manna, menn-
ingu og hvers væri helst að minn-
ast að utan. Konan sendi mér auga
og gaf það í skyn að þær kæmust
af án mín um stundarsakir. Af
langri sambúðarreynslu veit ég
hvenær betra er að draga sig í hlé.
Áfram heyrði ég þó óminn af
ferðasögunni og óskir um nánari
lýsingar á einstökum atriðum sigl-
ingarinnar.
Tilkynning um brottför
Innra með mér var ég kátur og
taldi mig hafa unnið talsverðan
sigur með því að hafa komið í veg
fyrir delluferð konunnar. Það kom
því nokkuð á mig þegar ég heyrði
hana hrópa: „Æði, ég kem líka.“
Ekki vissi ég hvað bjó að baki
þessarar upphrópunar og kunni
ekki við annað en að láta þær í
friði. Ég var allur hinn elskuleg-
asti þegar mágkonan kvaddi en
splæsti þó á hana enskum frösum
til þess að auka skilning okkar á
milli. Allt fyrir einingu fjölskyld-
unnar. Mágkonan lét mig um
sprokið en glotti þegar hún fór.
Það var eins og hún vissi eitthvað
sem mér var ókunnugt um.
Systirin var ekki fyrr farin út
úr dyrunum en skýring á við-
brögðum eiginkonu minnar lá fyr-
ir. „Það verður farið aftur eftir
mánuð. Þá fer ég með.“ Þetta var
tilkynnt og ekki gefið færi á að
ræða málið frekar. Augljóst var að
frúin ætlaði ekki að láta systur
sína eina um kanadíska mollið.
Mjög er nú farið að styttast í
búðaráp þetta og má á þeim systr-
um skilja að ekkert sé eðlilegra en
að skreppa í kaupstaðarferð til
Kanada mánaðarlega. Þær tala
fjálglega um það sem kaupa skal,
skemmtilegu ferðafélagana og til-
hlökkunin er augljós. Ég reyni
ekki varnir. Mér er alveg ljóst að
málið er tapað.
Von um flæmskan hatt
Það nýjasta í málinu hefur ver-
ið upplýst. Flugvélin stoppar næst
í heila tólf tíma á kanadískri
grund. Þetta fjórfaldar dvalartím-
ann. Það á því að taka mollið meö
trompi og gott ef ekki finna fleiri.
Það gæti og farið svo að frúrnar
gæfu sér tíma til þess að borða
meðan á utanlandsferðinni stend-
ur. í síðustu ferð gáfu þær sér
ekki einu sinni tíma til að pissa
þarlendis. Slíkur hégómi gat beðið
þar til í flugvélinni.
Börn okkar hjóna hafa þegar
lagt móður sinni lífsreglurnar.
Innkaupalistinn er orðinn langur.
Ég er hógvær og bæti ekki miklu
við. En fyrst hún skreppur á ann-
að borð yfir Atlantshafið til þess
að komast í búð sakaði ekki að
hún keypti flæmskan hatt á bónda
sinn fyrir veturinn.