Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.1996, Page 15

X>"V LAUGARDAGUR 27. APRÍL 1996
15
Þaö er mikil kúnst að eiga eig-
inmann í vetrarfríi, jafnvel þótt
það sé stutt. Þessa kúnst kann
kona mín öðrum betur. Það er
nefnilega svo með vetrarfrí eigin-
manna að þau fara ekki saman við
frí annarra í fjölskyldunni. Kon-
urnar halda áfram að vinna eins
og ekkert hafi í skorist og bömin
fara í skólann. Það er bara eigin-
maðurinn sem væflast um einn
með sjáifum sér, ýmist í svefni eða
vöku.
Það er á þessu stigi tilverunnar
sem verulega reynir á hæfileika
eiginkvenna. Það þarf að sjá til
þess að eiginmanninum leiðist
ekki eða að hann gleymi sér í víd-
eóglápi þegar hann er einn heima.
Það þarf líka að huga að því að
hann fái ekki fráhvarfseinkenni
þegar hann hættir skyndilega að
vinna í flóra daga eða fimm.
Sálgæsla eiginkvenna
Hlutverk konunnar er á þess-
um tíma eins konar sálgæsla.
Manninum gæti dottið í hug að
sofa fram eftir, lesa eða hreinlega
gera ekki neitt. Það veit konan að
er óhollt en vill ekki segja það
beinlínis, Hún ýtir því verkefnum
að eiginmanninum með hægð og
lætur manninn halda að hann hafi
stungið upp á verkunui..
Vandinn getur verið uppsafnað-
ur án þess að maður geri sér grein
fyrir því. Ég komst að því á dögun-
um þegar ég nýtti mér rétt minn
til langþráðs vetrarfrís. Fríið var
aö vísu aðeins fjórir dagar í fram-
haldi af páskum en engu að síður
dagar sem ég sá í hillingum löngu
áöur. í huganum skipulagði ég
jeppaferðir og skíðaferðir enda
hafði veðrið verið óvenjugott fyrir
páskana. Um páskana voru allir
heima og því upplagt að bregða
sér eitthvað saman. Það eina sem
klikkaði var að gera ráð fyrir veð-
urguðunum. Þeir misstu nefnilega
stjórn á sér alveg frá skírdegi og
fram á annan dag páska. Það var
þvi ekki hundi út sigandi. Skíöin
voru því óhreyfð og jeppinn fór
ekki upp fyrir Ártúnsbrekku.
W
1 ' 1/Wtt
verkefni sem hver garðyrkju-
meistari gæti verið stoltur af.
Gluggarnir fengu skemmri
skím og að því loknu fann ég
gömlu trjáklippumar úti í skúr.
Ég prófaði að klippa og gekk hægt.
Þær mundu sinn fifil fegurri og
bitu lítið. „Hvaö er að sjá þetta, “
kallaði nágranni minn þar sem ég
var að vandræðast með trjáklipp-
urnar. „Þetta er alveg úrelt dót. Eg
skal bjarga þér.“ Nágranni minn
er heldur á undan mér í tækninni
og auk þess laginn í garðstörfum.
Eftir skamma stund kom hann út
með mikið vopn, véldrifnar trjá-
klippur. „Þetta er málið,“ sagði
hann og kenndi mér að fara með
verkfærið. „Passaðu bara á þér
puttana."
Engu laug þessi góði granni
minn. Þetta var undratæki. Ég
tætti runnana í sundur og greinar
á stærri trjám flugu burt sem
tannstönglar væru. Ég var því
stoltur að loknu verki sem ég hefði
aldrei klárað með klippugörmun-
um mínu. Því er ekki að neita að
konan var svolítið undrandi þegar
hún kom heim að vinnu lokinni og
sá að garðurinn var listilega snyrt-
ur. Ég dró ekki úr því að sagði
harðsperrur miklar eftir viður-
eignina við klippugarminn okkar.
Meö því aö ýkja þreytu mína hélt
ég að hún sæi aumur á mér hinn
þriöja frídag af fiórum.
Kommóða og skápur
„Vertu bara inni í dag, “ sagöi
konan mín elskulega þegar hún
fór í vinnuna hinn þriöja morgun.
„Ertu ekki eftir þig eftir viður-
eignina viö klippurnar?" Ég játti
því. „Þú getur kannski á eftir tek-
ið niður skápinn og kommóðuna
hjá stelpunni. Hún vill stækka
herbergið sitt og færa rúmið.“
Þetta sagði eiginkona mín á þriðja
frídegi, rétt eins og hún væri að
tala viö trésmið. Skápur þessi og
kommóða voru nefnilega naglfast-
ar innréttingar sem ég. hafði feng-
ið sprenglærðan smið til þess að
koma fyrir í herberginu á sínum
tíma. Mér var það enn minnis-
Slakað á í vetrarfríi
Strax eftir páska skánaði veðr-
iö. Börnin fóru í skólann og konan
til vinnu. Ég var kátur þrátt fyrir
undangengið skítviðri. Fjórir frí-
dagar voru framundan þar sem ég
gat dundað mér við að gera ekki
neitt. Konan lét eins og það væri
ágætt fyrir mig að slaka á en benti
þó varfæmislega á að löngu væri
tímabært að laga til í bílskúrnum.
Það væri sérkennilegt að eiga bíl-
skúr sem væri svo fullur af drasli
að útilokað væri að stinga þangað
inn nefi fjölskyldubflsins. Að lok-
inni þessari litlu morgunræðu
brosti hún yndislega til frímanns
síns og kvaddi.
Látum gott heita, hugsaði ég.
Hvað munar mig um að skreppa
smátíma út í skúr og henda
draslinu til hliðar svo frúin komi
vagni sínum fyrir. Þetta var að-
eins fyrsti frídagur af fjórum og
því nægur tími til stefnu. Ég fór í
skúrinn og sveiflaði til gömlum
dekkjum, reiðhjólum af ýmsum
stærðum, timburafgöngum og
öðru því sem fyllir bflskúra. Til
þess að fá aukið rými í skúmum
henti ég mestu af þessu út. ^
Allt í endurvinnsluna
Ég var sæll með mig í miödeg-
ishvíldinni eftir skúrtömina þegar
síminn hringdi. „Sástu pokana og
kassana meö dósunum og flöskun-
um?,“ spurði elskuleg rödd frúar-
innar hinum megin á línunni. „Ég
komst nú ekki hjá því,“ sagði ég.
„Þetta var út um allan skúr. Hvað
drekkur þessi familía eiginlega
mikið af gosi?,“ spurði ég. „Þetta
gosþamb setur mig á hausinn."
„Svona góði minn, vertu ekki að
þessu nuddi. Ég veit ekki betur en
þarna sé slatti af bjórdósum. Varla
er það frá börnunum,“ sagði kon-
an. „Notaðu nú tímann meðan þú
hefur ekkert aö gera og teldu þetta
og gangtu frá þessu í poka. Farðu
svo með dósirnar og flöskurnar í
endurvinnsluna og fáðu aura fyr-
ir. Ekki veitir af.“ Konan kvaddi
jafn elskulega og um morgjininn.
Það var því hvorki vídeó né
bóklestur þetta fyrsta fría síðdegi.
Ég kafaði í hvern pokann á eftir
öðrum og tæmdi ótal kassa. Sam-
viskusamlega taldi ég áldósir og
plastflöskur og merkti hvem poka.
Glerflöskur frá þessu þyrsta heim-
ili voru afgreiddar sér. Ég einsetti
mér aö halda fjölskyldufund um
vatnsdrykkju í stað gosþambs.
Ég fyllti bílinn af flöskum og
þurfti nánast að keyra eftir radar
í endurvinnsluna. Þar sá ég aöra
eiginmenn í vetrarfríum draga inn
marga poka. Þeir horfðu á mig og
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
ég fann til samkenndar með þeim.
Við biðum svo þögulir í biðröð hjá
gjaldkeranum. Hann greiddi flösk-
urnar út í seðlum.
Trjáklippingar
Sólin skein annan dag hins
fjögurra daga frís. Ég vaknaði með
konunni til þess að drekka með
henni morgunkaffið. Ég hafði orð
á dugnaði mínum í bílskúmum og
við dósasöluna og afhenti frúnni
bankaseðla dósakaupandans.
Meira ætlaöi ég ekki að gera í frí-
inu. Rétt áður en ég kyssti hana
bless horfði hún út um stofuglugg-
ana. Geislar vorsólarinnar höfðu
ekki verið afruglaðir. Gluggamir
voru svo skítugir eftir veturinn aö
þeir komust varla inn. Eftir þessu
tók konan en ekki ég. „Skolaðu nú
af gluggunum, elskan. Þú hefur
gott af því að fá þér hreint loft í
fríinu.“
Ég sagði ekki neitt. Glugga-
þvottur er ekki mitt fag en ég sá
þó að þetta tæki fljótt af og það
sem eftir lifði dags yrði letilifið al-
gert. Ég fylgdist með frúnni þar
sem hún gekk út tröðina í átt að
bílnum. Allt í einu snarstoppaöi
hún og horfði á trjámnnana í
garöinum. Þaö var sem hún fengi
hugljómun. Hún skokkaði til baka
og kallaði til mín. „Nú er rétti tím-
inn til þess að klippa trén. Klipp-
umar eru út í skúr.“ Hún var
horfin með það sama. Eftir sat ég
á öörum degi vetrarfrísins með
stætt hve vel hann gekk frá öllu og
faldi skrúfur svo allt liti sem best
út. Ég sá fyrir mér heilsdags starf
viö þetta smíöaverkefni og það var
það svikalaust.
Smáleg viðbót
á lokadegi
Konan var ánægð með sinn
myndarlega mann að kvöldi dags
en nefndi þó smálega viðbót. Það
kom nefnilega í ljós allt annar lit-
ur á veggjunum bak við skápana.
„Veistu að ég málaöi allt þetta her-
bergi fyrir ferminguna í fyrra?,“
sagði ég. „Renndu bara á það aft-
ur,“ sagði konan, rétt eins og hún
væri að tala við málarameistara.
Að loknum fjórða og síðasta vetr-
arfrísdeginum var meyjarskemm-
an nýmáluð.
Það var mér að meinalausu að
fríinu lyki. Þaö var ekki fyrr en ég
kom í vinnuna aftur að ég áttaði
mig á gæöum konunnar og mikilli
sálfræðiþekkingu. Auövitað fól
hún mér öll þessi aukastörf í vetr-
arfríinu svo ég hlakkaði til að fara
í vinnuna aftur.
Hún hafði eingöngu minn hag í
huga. Ég er henni þakklátur en
hef ekkert minnst á frí á
næstunni.