Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.1996, Side 30

38
LAUGARDAGUR 27. APRÍL 1996
- segir Percy Stefánsson, sem fjallar um lífið, fordómana, alnæmið og samkynhneigðina
Percy Stefánsson er tæknifræðingur og hefur búið í Reykjavík síðan 1978. Sama ár kynntist hann sambýlismanni sínum, Sigurði Rúnari, og kallar hann árið
’78 Gullna árið enda Samtökin líka stofnuð þetta ár. DV-myndir Brynjar Gauti
„Það eru auðvitað heilmikU við-
brigði að fá að vita að maður sé með
ólæknandi sjúkdóm. Manni bregður
óneitanlega, verður pínulítið dofinn
og þarf virkUega að hugsa sinn
gang. Ég man að þegar ég greindist
jákvæður þá var ég fyrst hissa og
hugsaði sem svo: „Af hverju ég?“
Þetta gæti komið fyrir alla nema
mig. Það þarf hins vegar ekki nema
eitt skipti ef maður er óheppinn og
passar sig ekki. Maður hefði aUt
eins getað spurt sig: „Af hverju ekki
ég?“ Þetta hefur bæði verið létt og
erfitt. í dag finnst mér þetta líka
hafa gefið mér heilmikið. Þetta hef-
ur þroskað mig og breytt mér. Það
er erfitt að segja að maður hafi
þurft að veikjast til að sjá að það er
hægt að lifa lífinu öðruvísi en mað-
ur gerði," segir Percy Stefánsson, 48
ára tæknifræðingur og fyrrum
stjórnarmaður í Samtökunum 78.
HlV-jákvæður í 12 ár
Percy er samkynhneigður og
greindist HlV-jákvæður árið 1988.
Hann segist líklega hafa smitast
fjórum árum fyrr en er mjög þakk-
látur fyrir að hafa sloppið við alla
fylgisjúkdóma sem gerir það að
verkum að hann er ekki með al-
næmi samkvæmt skUgreiningunni.
Þegar Percy smitaðist var um-
ræðan um alnæmi af komast af stigi
geðshræringarinnar.
„Umræðan var að skána. Hún var
að færast af því stigi að tölur voru
birtar um hve margir væru látnir.
Þessi hræðsluáróður hafði minnkað
en var þó enn við lýði. Það var ekki
komin ákveðin ráðgjöf fyrir þá sem
greindust jákvæðir og annað slíkt.
Auðvitað tók það á en ég var svo
heppinn að vera í sambúð, annars
hefði þetta ekki gengið svona vel og
ég er mjög þakklátur fyrir það.“
Percy segir, þegar hann lítur yfir
farinn veg, að í sjálfu sér hafi sjúk-
dómurinn ekki verið það versta.
„Það sem var erfiðast var umræð-
an sem var í gangi. Það var þessi
tenging við homma, kynlíf og
sprautufikla. ÖU sú hræðsla sem
var í gangi og þessi tenging við það
sem fólk ræðir ekki upphátt gerði
þetta svo erfitt. Ég gat lítið sem ekk-
ert talað um þetta. Þess vegna flúði
ég inn í þögnina sem var óskaplegt.
Ég þagði í fimm ár um þetta. Ef ég
sé eftir einhverju þá sé ég eftir því.“
Percy segist hafa brugðist við
fréttunum um að hann væri HlV-já-
kvæður með því að halda áfram að
vinna. Hann hafi lítið gert fyrir
sjálfan sig.
Drakk til að slaka á
„Ég datt oftar f það um helgar -
fór svona á helgarfyUirí. Ég reyndi
að slaka á með því að fá mér vín.
Þetta voru þessar hefðbundnu leiðir
sem ég valdi og þær voru ekki tU
góðs því auðvitað breyttist ekkert -
ég þurfti að vakna á mánudegi og
fara í vinnuna eins og aðrir. Þá sat
aUt eftir og oft leið manni verr.
Þetta var hins vegar sú leið sem ég
valdi. Hún kom til af því að það var
talsvert mál fyrir mig að sætta mig
við að ég væri hommi og ofan á það
lagðist alnæmið."
Percy segir sambýlismann sinn,
Sigurð Rúnar, sem hann hefur búið
með í 18 ár, hins vegar hafa brugð-
ist við þessu á aUt annan hátt. Hann
hafi fengið sér trúnaðarvini sem
hann ræddi við um hvernig komið
var.
„Ég gerði ekki neitt. Ég sagði
ekki fjölskyldu minni frá þessu, öðr-
um en bróður mínum, þannig að
þetta var orðið mjög erfitt. Það voru
fáir sem skildu af hverju ég var í
skapinu eins og ég var. Enginn vissi
af hverju ég var eiginlega ekki við-
ræðuhæfur í marga daga i senn. En
svona gekk þetta í nokkur ár þar tU
ég fann að ég var kominn út í horn.
Það var svo árið 1993 að ég áttaði
mig á því að ég varð að finna leið út
úr þeim ógöngum sem ég hafði
ratað í, ef ég ætlaði ekki að enda í
einhverri vesöld. Þá gerðist það að
hringt var í mig og ég beðinn að
ræða mín mál opinberlega. Ég sagði
já og síðan hefur þetta rúllað."
Á þessum tímapunkti höfðu
Percy og Sigurður Rúnar samband
við aUa sína vini og ættmenni og
sögðu þeim frá því hvernig heUsu-
fari Percys væri háttað. Sjálfur seg-
ir Percy mikla breytingu hafa orðið
á lífi sínu við þetta. Hann segir aUa
hafa brugðist rétt, eða eins og hann
vUdi, við fréttunum. VissiUega hafi
sumir verið reiðir en þá einungis
vegna þess að þeim var ekki trúað
fyrir tíðindunum fyrr.
Vann með sjálfan mig
„Það eitt að ræða um hlutina
breytti ekki öUu. Ég þurfti að gera
eitthvað meira fyrir mig. Árið 1994
fór ég því í áfengismeðferð og það
má segja að þá hafi orðið vendi-
punktur í lífi mínu. Ég þurfti að
læra mikið á sjálfan mig og vinna
mikið í mér og mínum málum. Það
var í raun það sem breytti öllu. ÖU
sú vinna sem ég hef unnið eftir það
hefur verið tU mikUs fyrir mig sem
manneskju. Hún hefur falist í því að
ég hef verið að byggja mig upp því
ég var ákveðinn í því að reyna að
snúa þessu dæmi við. Ég hef byggt
mig upp andlega en einnig líkam-
lega þótt það hafi verið minna en tU
stóð - ég er svo latur við
járnaruslið. Við breyttum mataræði
okkar og ég hef frá þeim tíma reynt
að sætta mig við mig sem mann-
eskju - sem homma, sem HlV-já-
kvæðan og reynt að læra að lifa með
þessu.“
Percy segir að þetta hafi gengið
ágætlega þótt um sé að ræða eUífa
baráttu. Hann hefur, sem fyrr segir,
verið svo heppinn að halda heUsu
en andleg líðan hans er misjöfn.
Hann finnur líka fyrir því að líkam-
leg líðan hans fer eftir því hvernig
honum líður andlega.
Eins og fram kom í fjölmiðluin