Dagblaðið Vísir - DV - 09.11.1996, Blaðsíða 28

LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 1996
28 sérstæð sakamál
Ævinni lauk í baðkeri
Það var um miðnætti í maímán-
uði að lögregluþjónar báðu lækni
að koma á heimili Barlows-hjón-
anna i bænum Bradbury í Eng-
landi. Eiginmaðurinn, Kenneth,
hafði skýrt svo frá að hann hefði
nokkru áður komið að konu sinni
látinni í baðkerinu.
Kenneth Barlow var hjúkrun-
armaður, og í fyrstu benti ekkert
til að neitt væri athugavert við lát
konu hans. Og hann svaraði fús-
Lík frú Barlow var skoðað mjög
nákvæmlega. Það bar engin merki
um átök. Á bakinu fundust hins
vegar örsmáir deplar sem gátu ver-
ið eftir sprautu. Þetta vakti grun-
semdir og Kenneth Barlow var
handtekinn. Var þá liðin vika frá
látinu.
Málið var vandmeðfarið og ljóst
að saksókn krefðist mjög nákvæms
undirbúnings. Það var því komið
fram í desember þegar Barlow kom
Kenneth Barlow.
lega þeim spurningum sem læknir-
inn lagði fyrir hann.
Kona hans, sagði Barlow, hafði
ákveðið að fara í bað áður en hún
færi að sofa. Sjálfur sagðist hann
hafa fariö niður í stofu til að lesa í
bók, en hann hefði svo sofnað út
frá henni. Um klukkutíma siðar
hefði hann vaknað og rétt á eftir
hefði sér orðið ljóst
að kon-
loks fyrir rétt.
Naylo lögregluvarðstjóri, sem
kom fyrstur á vettvang, var eitt
vitnanna og lýsti yfir því að sig
hefði ekki aðeins undrað að fót sak-
borningsins heföu verið þurr, held-
ur hefði það einnig kom-
ið sér á
an væri enn
í baðkerinu. Hann hefði
svo komið að henni með höfðuðið
niðri í vatninu. Kvaðst hann hafa
reynt að koma henni til lífs, en það
hefði engan árangur borið. Þá hefði
hann gert boð fyrir sjúkrabíl og
lögreglu.
Allt hljómaði þetta nokkuð
sennilega, en engu að síður sótti efi
að lækninum og hann neitaði að
skrifa undir dánarvottorð fyrr en
að lokinni líkskoðun og krufningu.
Þurr föt
Eitt af því sem bæði lögreglu-
þjónunum og lækninum fannst ein-
kennilegt var að fót Barlows voru
skraufaþurr. Hefði ekki verið við
þvi að búast að þau hefðu að
minnsta kosti smávöknað þegar
hann lyfti henni upp í baðkerinu
og reyndi að blása í hana lífi? Þá
var þess heldur ekki nein merki að
sjá að konan hefði sýnt nokkur við-
brögð þegar höfuð hennar fór ofan
í vatnið. Það gerist hins vegar yfir-
leitt ósjálfrátt, jafnvel þótt viðkom-
andi sé sofandi.
óvart að
engin merki um gufu-
mettun hefðu sést á veggjum bað-
herbergisins, og engar vatnssléttur
á gólfinu. Vart hefði frú Barlow far-
ið í ískalt bað.
Til að koma fóstureyðingu
af stað
Réttarlæknirinn David Price
skýrði frá blettunum á baki hinnar
látnu og taldi að um nálarstungur
væri að ræða. Þá hefðu blettirnir
verið nýlegir. Sagði hann sýni hafa
verið tekin af ýmsum líffærum
hinnar látnu og þau gefin músum.
í öllum tilvikum hefði niðurstaðan
orðið hin sama. Mýsnar hefðu fall-
ið í dá. Heföi það sama komið fyrir
frú Barlow væri ekki furða þótt
hún hefði drukknað. Price lauk frá-
sögn sinni með því að segja að efn-
ið sem greinst hefði í sýnunum
væri insúlín, en það er sem kunn-
ugt er gefið sykursjúkum.
Kenneth Barlow gaf þá skýringu
að hann hefði reynt að framkalla
fóstureyðingu hjá konu sinni með
því að sprauta í hana efninu ergó-
metríni. Hefði hann gert það með
fullu samþykki hennar.
Saksóknarinn var ekki á því að
taka skýringu Barlows gilda og
leiddi fram ýmis vitni, fólk sem
þekkti sakborning frá fyrri tíð.
Sögðu þau að hann hefði nokkrum
sinnum gortað af því að geta
framið hið fullkomna morð. Að-
ferðin væri sú að sprauta insúlíni í
fómarlambið. Væri rétt magn not-
að létist það, en án þess að nokkur
ummerki um of mikið insúlin fynd-
ust í líkinu. „Þetta er fljótvirk og
áhrifarík aðferð til að svipta fólk
lífinu," átti Barlow að hafa sagt.
Misvísandi framburður
Um það leyti sem kona Barlows
dó var hann hjúkrunarmaður á
deild sykursjúkra og fengu sjúk-
lingarnir þar insúlín.
Það var því allmargt sem túlka
mátti sem vísbendingar um að Ken-
neth Barlow hefði banað konu
sinni. Hins vegar þyngdist róður
saksóknarans er að því kom að
skýra hver væri ástæðan til þess að
Barlow hefði átt að svipta konu
sína lífinu. Margir sem þekktu vel
til hjónanna báru að hjónaband
þeirra hefði verið hamingjusamt,
og enginn fannst sem bent gat á
neitt deiluefni þeirra né önnur
sambúðarvandamál.
Er hér var komið í réttarhöldun-
um veiktist einn kviðdómendanna
tólf. Við venjulegar aðstæður hefði
það haft í för með sér að varakvið-
dómandi hefði verið kvaddur til,
eða þá að byrjað yrði á réttarhöld-
unum á nýjan leik með nýjum
kviðdómi. Saksóknari gerði það
hins vegar að tillögu sinni að
áfram yrði réttað, með aðeins ell-
efu kviðdómendur. Lagðist Barlow
ekki gegn því. Það varð því niður-
staðan, í fyrsta og eina skiptið í
enskri réttarsögu.
Þáttur verjanda
Nú lét verjandi Barlows til sín
taka, og höfðu margir á orði á eftir
að hann hefði leikið út trompspili.
Hann kvaddi til Hobson lækni frá
St. Lúkas-sjúkrahúsinu í London.
Hann sagði að lát frú Barlow hefði
getað átt sér eðlilegar orsakir.
Kæmist fólk skyndilega í uppnám
eða yrði hrætt gæti blóðsykurinn
aukist mikið. Eðlileg viðbrögð lík-
amans við því væru að auka fram-
leiðsluna á insúlíni. Það gætti leitt
til losts og dauða.
Þetta mál, sem ýmsum hafði þeg-
ar þótt vera orðið nógu flókið, var
nú skyndilega búið að taka á sig
nýja mynd. Lærðir menn komu í
vitnastúkuna, hver á eftir öðrum,
en þeim bar ekki saman. Loks rann
dómaranum í skap og lét til sin
heyra með þessum orðum: „Það lít-
ur út fyrir að kviðdómendur verði
að taka þá afstöðu sem læknarnir
geta ekki tekið. Sjálfur er ég orðinn
svo ringlaður af framburði þeirra
að ég tek hér með fyrir frekari vitn-
isburð sérfræðinga!"
Kaldhæðni örlaganna
Ummæli dómarans vöktu mikla
athygli. í raun var hann að fela
kviðdómendum að kveða upp úr
um tæknileg atriði sem hann við-
urkenndi sjálfur að erfitt væri að
komast tU botns í. Ekki létti það
viðfangsefnið að insúlín hafði ekki
áður komið við sögu sem hugsan-
legt eitur í morðmáli. Að auki var
öllum viðstöddum ljóst að kvið-
dómurinn sem það átti að gera var
ekki fullskipaður. En áfram héldu
réttarhöldin.
Síðasta daginn var réttarsalur-
inn þéttsetinn. Að venju héldu sak-
sóknari og verjandi lokaræður og
tóku til allt það sem þeim þótti mál-
stað þeirra til framdráttar, en svo
kom að dómaranum, og enn á ný
varð viðstöddum ljóst hverja byrði
hann var að leggja á kviðdómendur
þegar hann sagði:
„Gert verður út um sekt eða sak-
leysi í þessu máli á grundvelli
framburðar sérfræðinga, en ekki er
ofsagt að hann sé misvísandi. Það
er verk kviðdómendanna að
Frú Barlow.
ákveða hvort um var að ræða morð
eða ekki.“ Svo mörg voru þau orð.
Kviðdómendurnir ellefu drógu
sig nú í hlé, og í fimm klukku-
stundir sátu þeir á rökstólum. Þá
tilkynntu þeir að þeir hefðu ekki
komist að samhljóða niðurstöðu.
Dómarinn gerði þeim þá ljóst að
Barlow við leiði konu sinnar.
hann myndi láta meirihluta þeirra
ráða.
Tveimur tímum síðar hafði mál-
ið fengið síðari umfjöllunina, og þá
kom nýr úrskurður. Kenneth Bar-
low skyldi teljast sekur. Atkvæði
höfðu fallið þannig að sex kviðdóm-
endur töldu hann það, en fimm að
hann væri saklaus.
Segja má að þetta hafi verið kald-
hæðni örlaganna. Hefðu kviðdóm-
endur verið tólf kynni tólfta at-
kvæðið að hafa fallið honum í vil,
en þá hefði hann talist saklaus.
Dómarinn dæmdi Kenneth Bar-
low í lífstíðarfangelsi, en það tákn-
ar ekki endi-
lega að við-
komandi geti
ekki verið
náðaður eða
fengið
reynslulausn.
Eftirmáli
Allmörgum
árum síðar
fékk Barlow
frelsið. Að-
spurður neit-
aði hann þá að
vera sekur, og
eins og til að
árétta það fór
hann að leiði
konu sinnar.
Þar með hefði
mátt telja að
endanlega
hefði verið
lokið vanga-
veltum um
þetta óvenju-
lega mál, þar
sem fram-
burður sér-
fræðinga var
á ýmsan veg,
kviðdómur
var ekki full-
skipaður,
insúlín kom I
fyrsta sinn við
sögu sem
hugsanlegt
eitur í morð-
máli t enskri
réttarsögu og
meirihluti
kviðdómenda var látinn ráða vegna
skiptra skoðana þeirra.
En eitt átti enn eftir að koma í
ljós. Barlow hafði verið kvæntur
áður, en fyrri kona hans hafði líka
lokið ævinni í baðkeri. Þá hafði
lögreglan kvatt til lækni, en hann
var ekki í neinum vafa um að dán-
arorsökin væri eðlileg og hafði
undirritað dánarvottorðið í sam-
ræmi við það.
Spurningin var því ekki lengur
sú hvort Barlow bæri ábyrgð á láti
einnar eiginkonu, heldur tveggja.
En henni varð ekki svarað því allt
of langt var um liðið frá láti fyrri
konunnar til þess að rannsókn færi
fram í því máli.