Dagblaðið Vísir - DV - 14.12.1996, Blaðsíða 30

Yvy Jones og Lucille Burriss.
„Hann nauðgaði mér, mamma.
Bemhard Seymour nauðgaði mér.
Ég reyndi að koma í veg fyrir það,
en gat það ekki. Hann gaf mér
drykk og ég varð máttlaus og gat
mér enga hjálp veitt. Hvað á ég að
gera? Mér líður svo illa?“
Ivy Jones, tuttugu og tveggja ára,
lá grátandi í kjöltu móður sinnar
þegar hún sagði þetta. Móðirin,
Anna Jones, hjálpaði henni upp í
rúm og naut við það aðstoðar systur
sinnar, Denise Burriss.
„Ég hringi í lögregluna,“ sagði
Anna við Ivy. „Þvoðu þér hvorki né
skiptu um fot. Réttarlæknirinn þarf
að sjá þig eins og þú ert.“
Hálftíma síðar komu rannsóknar-
lögreglumenn og réttarlæknir á
heimili Jones-mæðganna við Birk-
dale-breiðgötu í Wheeling í Vestur-
Virginíu 1 Bandaríkjunum.
Frumskoðun réttarlæknisins
leiddi í ljós að Ivy hafði verið
nauðgað, og að hún hafði verið
óspjölluð mey þegar það var gert.
Læknirinn bað um að hún yrði flutt
á spítala án tafar, því taka þyrfti
þrjú eða fjögur spor í hana á við-
kvæmum stað, og það gæti hann
ekki gert á heimili hennar.
Eftir aðgerðina var Ivy yfirheyrð
o^ lýsti hún þá því sem gerst hafði.
Astfangin
I apríl 1979 hafði Ivy kynnst Ber-
hard Seymour, tuttugu og fjögurra
ára syni efnaðra foreldra sem
bjuggu í stóm einbýlishúsi í besta
hverfi borgarinnar. Bernhard, sem
var einkabarn, virtist mjög ástfang-
inn af Ivy, og þegar hún bauð hon-
um heim til sín leist móður hennar
vel á hann.
Móðursystur Ivy, Denise, leist
hins vegar ekki eins vel á hann þótt
hún gæti ekki bent á neitt eitt í fari
hans sem henni líkaði ekki. En Ivy
vildi ekki hlusta á ráð hennar.
Faðir Yvy, Harold Jones, hafði
dáið 1965, en þar eð þau hjón höfðu
átt stórt hús hafði Denise, sem var
þá fráskilin, flust heim til þeirra
mæðgna ásamt dóttur sinni Lucille,
sem var á svipuðum aldri og Ivy.
Bæði Anna Jones og systir hennar
voru mjög trúaðar, og stúlkurnar
fengu strangt uppeldi. Þeim var þó
ekki bannað að umgangast unga
menn, en hins vegar var þeim kennt
að kynmök fyrir hjónaband væru
synd.
Ivy og Lucille urðu að þola það að
sumir ungir menn sneru baki við
þeim af því þær voru ekki „til í tu-
skið“, en dag einn í apríl 1979
kynntist Ivy Bemhard. Um svipað
leyti hafði Lucille kynnst ungum
Anna Jones.
manni, Gerald Hunt, og fóm þau
fjögur oft út að skemmta sér. Það
gerðu þau líka þann 28. júlí 1979. Þá
um kvöldið borðuðu þau á veitinga-
húsi, en á eftir bauð Bernhard Ivy
heim.
Hættulegur drykkur
Ivy, Lucille og Gerald skýrðu lög-
reglunni síðar svo frá að Bernhard
hefði boðið Ivy heim til þess að sýna
henni hús foreldra sinna, en þeir
voru þá í New York. Jafnframt hafði
hann tekið fram að þeir hefðu lofað
sér því að þegar hann kvæntist
myndu þeir innrétta sérstaka íbúð
handa honum í húsinu.
Þau þrjú litu á þetta heimboð Ber-
hards sem sterka vísbendingu, ef
ekki staðfestingu á, að hann ætlaði
sér að kvænast Ivy. Rétt eftir klukk-
an níu fóru öll fjögur úr veitinga-
húsinu, og settist Ivy upp í Thund-
erbird- sportbíl Bemhards. Óku þau
tvö svo heim til hans.
Er heim var komið blandaði
Bemhard drykk handa Ivy, og sagði
að rétt væri fyrir þau að skála fyrir
skoðunarferð hennar i húsinu. Að
vísu hafði hún komið þangað áður,
en aðeins í anddyrið og borðstof-
una.
„Ég drakk úr einu glasi,“ sagði
Ivy síðar, „og rétt á eftir fór mér að
líða illa og verða syfjuð."
Nokkrum mínútum siðar bar
Bemhard hana upp á efri hæðina,
án þess að hún hefði í sér mátt til að
streitast á móti.
Nauðgunin
Bemhard lagði Ivy á rúm í svefn-
herbergi sínu og byrjaði að afklæða
hana.
„Ég reyndi að ýta honum frá mér,
en hafði ekki krafta til þess. Ég grét
því það sem hann gerði var sárt, en
hann hélt áfram og svo leið yfir
mig,“ sagði Ivy um atburðinn. „Þeg-
ar ég rankaði við mér lá hann nak-
inn við hliðina á mér. Ég leit niður
á mig og sá að mér blæddi. Þá fór ég
að gráta, en hann fór bara fram úr
og inn á baðherbergið. Svo sagði
hann mér að klæða mig því hann
ætlaði að aka mér heim. Þá sagðist
ég myndu segja móður minni hvað
gerst hafði, en hann hló bara að
mér.“
Ivy sagði enn fremur svo frá að
Bernhard hefði sagt að hún gæti
sagt það sem hún vildi við móður
sína. Hann myndi hins vegar segja
að hún hefði farið heim með sér og
lagst með sér af fúsum og frjálsum
Denise Burriss.
vilja, ef hann yrði spurður um at-
burði kvöldsins. Ivy sagðist þá hafa
svarað því til að hún hefði aðeins
farið heim með honum af því hún
hefði haldið að hann væri ástfang-
inn af sér og ætlaði að kvænast sér.
„Heldurðu að ég hafi í huga að
kvænast þér þegar ég get fengið
hvaða stúlku sem er?“ var þá svar
hans. „Ertu gengin af vitinu?"
mannsins sagði
hann við lög-
regluna:
„Dræsan vildi
fara í rúmið
með mér. Hún
hefur svo séð
eftir öllu saman.
Stelpur gera það
oft. Þær eru til í
það, en þegar
það er afstaðið
segja þær að
þeim hafl verið
nauðgað. Ég
nauðgaði henni
ekki.“
Saksóknarinn
sagði Ivy strax
að róðurinn
yrði þungur, og
ef Bemhard
yrði sýknaður
myndi málið
lengi brenna á
henni því fólk
myndi líta svo á
að hann hefði
sagt satt um
hana.
Móðir Ivy
hélt hins vegar
fast við að málið yrði að koma fyrir
rétt. En vandi Ivy var ekki bara
óvissan um hvemig færi þar, því
hún reyndist ólétt.
Brátt hófust réttarhöldin. Lög-
maður ákærða var slyngur, og gekk
hart að Ivy. Hún viðurkenndi
þannig aðspurð að hún hefði farið
heim til Bernhards af frjálsum vilja,
og sömuleiðis að hún hefði verið
ástfangin af honum.
Bemhard var sýknaður, en Ivy
leit út fyrir að vera barnaleg stúlka
sem hafði farið í rúmið með honum
af því hún var hrifin af honum.
Fóstureyðing
Á heimili Ivy varð nú að takast á
við þann vanda sem þungun hennar
var. Til ráðuneytis var kvaddur
sóknarpresturinn, Emest J. Cooke,
og hann sagði meðal annars þegar
hugsanleg fóstureyðing kom til um-
ræðu:
„Bamið sem þú gengur með er af-
sprengi manns sem þú leggur hatur
á. Það kom undir í andrúmslofti bit-
urleika og ótta. Ég veiti þér, sem
fulltrúi kirkjunnar, leyfi til fóstur-
eyðingar."
Fóstureyðing var ekki leyfð í V-
Virginíu, nema heilsufar konunar
leyfði ekki meðgöngu eða þá að
henni hefði verið nauðgað. Prestur-
inn leitaði nú stuðings lögreglunn-
ar, sem trúði framburði Ivy þótt
dómurinn hefði gengið gegn mál-
stað hennar. Leyfi fékkst því til fóst-
ureyðingar.
Meðan Ivy lá á sjúkrahúsi vegna
aðgerðarinnar heyrði Gerald Hunt,
unnusti Lucille, af tilviljun er Bern-
hard Seymour gortaði af því við
vini sína hvemig hann hafði komist
Sýknun
Bernhard Seymour var handtek-
inn, grunaður um nauðgun, en
hringdi á lögmann fjölskyldunnar
og þremur tímum siðar var hann
laus gegn tryggingu. í viðurvist lög-
Gerald Hunt.
yfir Ivy. Sagðist hann hafa gefið
henni „kraftaverkadropa", það er
sterkt lyf sem hefði gert hana svo
máttlausa að hún hefði ekki getað
sýnt mótþróa. Bemhard sagði enn
fremur að hann gæti nú sagt frá
þessu óhræddur því hann hefði ver-
ið sýknaður og yrði ekki tvísaksótt-
ur fyrir sama glæpinn.
Þessi orð urðu upphaf þess sem
sumir hafa nefnt síðari lotuna í
átökunum sem hófust kvöldið sem
Bernhard Seymour tók Ivy Jones
með valdi.
Lokaþátturinn
Gerald hélt heim til Lucille og
skýrði frá því hvers hann hafði orð-
ið vísari. Auk Lucille hlustuðu þær
Anna Jones og Denise Burriss á
sögu hans. Ákveðið var að segja Ivy
ekki strax frá því hvað Bemhard
hafði sagt við vini sína, því ekki
væri víst að hún þyldi álagið eftir
allt sem á undan var gengið.
Vegna trúarafstöðu sinnar taldi
Ivy sig hafa drýgt synd með fóstur-
eyðingunni, og það þótt sóknar-
presturinn hefði veitt henni leyfi til
hennar.
Hálfum öðrum mánuði síðar var
hringt til lögreglunnar seint um
kvöld. Konurödd sagði að illa særð-
ur maður lægi í almenningsgarði
nokkur hundruð metra frá lögreglu-
stöðinni. Svo var lagt á.
Bernhard Seymour.
Tveir lögregluþjónar flýttu sér á
vettvang. í garðinum fundu þeir
meðvitundarlausan mann. Hendur
hans vom bundnar fyrir aftan bak,
buxunum hafði verið flett frá og á
nára hans hafði verið lagt hand-
klæði. Það var blóðugt. Mcmninum
var í skyndi ekið á sjúkrahús, og
þar kom í ljós að hann hafði verið
geltur á mjög grimmilegan hátt.
Varð að gefa honum blóð oftar en
einu sinni.
Maðurinn reyndist vera Bern-
hard Seymour. Grunur féll strax á
Jones- fjölskylduna, en Ivy, Lucille,
Anna Jones, Denise Bumiss og Ger-
ald Hunt kváðust öll hafa setið við
sjónvarpið frá því klukkan hálfátta
þetta kvöld. Hefði ekkert þeirra yfir-
géfið húsið.
Lögreglurannsókn leiddi síðar í
ljós að Jones-fjölskyldan var ekki sú
eina sem sagt gat misjafnar sögur af
Bemhard Seymour, því hann hafði
lokkað ýmsar stúlkur upp í rúm
með sér með hálfgildingsloforðum
um hjónaband.
í apríl 1980 var rannsókn hætt. Þá
taldi lögreglan sig hafa yfirheyrt
alla sem talist gætu hafa komið við
sögu, án þess að nokkuð hefði kom-
ið fram sem gæfi tilefni til kæru.
Það með var málinu lokið, sem og
ferli Benhards Seymour sem
kvennamanns.