Dagblaðið Vísir - DV - 07.06.1997, Side 22

22
LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ 1997
sérstæð sakamál
TRTj " ----mm---------
Sagan hófst í Bretlandi en upphaf-
ið er hulið leyndardómi. Ef til vill
hafa aðeins tvær persónur nokkru
sinni vitað hvað þá gerðist. Önnur
kann að vera dáin og hin neitar að
segja nokkuð. En afleiðingar þessa
sambands, sem hefur aldrei fengist
skýrt, hafa engum dulist.
Um var að ræða tengsl ungs
manns og konu. Er upp úr þeim
slitnaði komst ungi maðurinn í
fréttirnar en lögreglan hafði þó ekki
hendur í hári hans. Og það hefði
hún ef til vill aldrei gert hefði hann
ekki farið að hefna sína á konunni
sem hann hafði verið í sambandi
við. Það gerði hann þó ekki á þann
hátt sem búast hefði mátt við. Hann
gat ekki náð til hennar en þess í
stað sneri hann sér að konum sem
voru dökkhærðar eins og hún og
þar kom að kunnar kvikmynda-
leikkonur í Hollywood tóku að
Morgan Fairchild.
skelfast manninn sem bauð þeim að
koma með sér „til paradísar", eins
og hann oröaði það. Þangað ætlaöi
hann þó ekki sjálfur því það sem
hann nefndi paradís var dauðinn.
„Madam X"
nefndi Arthur Jackson hana, kon-
una dularfullu sem hann segist hafa
kynnst þegar hann var ungur. Hann
hefur aldrei fengist til að lýsa sam-
bandinu, aðeins sagt að það hafi
eyðilagt líf sitt. Madam X hafi síðan
flúið til Sviss.
Jackson ákvað fyrst að rétta við
fjárhag sinn með því að fremja
bankarán í London. Hann komst út
úr bankanum með fenginn en einn
Barbra Streisand.
bankastarfsmannanna, Tony Flet-
cher, þrjátíu og þriggja ára, hljóp á
eftir honum. Jackson skaut hann til
bana en hvarf síðan inn í mann-
þröngina og lengi vissi enginn hvar
hann var.
í fyrra komst hann aftur í frétt-
imar á Bretlandi eftir að hafa verið
framseldur frá Bandaríkjunum eftir
morðtilraun og hótanir við kunnar
dökkhærðar kvikmyndaleikkonur.
Nú situr Jackson í eins manns klefa
í skosku fangelsi fyrir morðið á
Olivia Newton-John.
em byggðar í raun á atburðum sem
hafa gerst. Fyrirbærið er venjuleg-
um leikmönnum torskilið en það
þykir sérstaklega óhugnanlegt af
því að hefndin er endalaus. Henni
er aldrei komið fram við þá persónu
sem hún beinist að heldur stað-
gengla og það er skýringin á því
hvers vegna leikkonurnar banda-
rísku fengu hótunarbréfin. Sumar
þeirra hafa enn ekki gleymt honum,
og allra síst Theresa Saldana, en
hún sagði eftir dómsuppkvaðning-
una í London: „Ég verð ekki í rónni
fyrr en hann er allur.“
Fyrir rétti í Bret-
landi
Þegar Jackson var lát-
inn laus úr fangelsinu í
Kaliforníu biðu hans fulltrúar
breskra yfirvalda. Hann var þegar í
stað handtekinn og færður til næsta
flugvallar þar sem hann var leiddur
upp í þotu. Ferðinni var heitið til
London i fylgd breskra leynilög-
reglumanna. Var Jacksons sérstak-
lega gætt því ljóst var hve hættuleg-
ur hann gat verið.
Við komuna til London var hank-
aránið og morðið á Fletcher rifjað
upp. Jackson var síðan birt ákæra
og hann kom fyrir rétt. Við yfir-
heyrslur var á hann gengið og hann
spurður að því hvers vegna hann
hótaði aðeins dökkhærðum konum
í fyrstu vildi hann lítið segja
en sagði þó að lokum að ástæðunn-
ar væri að leita í sambandi sínu við
Madam X á yngri árum. Hann var
Ibeðinn um að segja hver hún væri
eða hefði verið en það sagðist
hann ekki gera. Hann sagði að-
eins að Madam X hefði eyðilagt líf
sitt. En áður en honum hefði tek-
ist að koma fram hefndum við
hana hefði hún flúið til Sviss og
þar með horfíð sjónum sínum.
Þegar honum hefði orðið ljóst að
hann gæti ekki fundið hana hefði
hann ákveðið að hefna sín á dökk-
hærðum, bandarískum leikkonum.
„Geðklofi með
ofsóknaræði"
var sú niðurstaða sem geðlæknar
og sálfræðingar breska réttarkerfis-
ins komust að eftir að hafa tekið
Jackson til rannsóknar. í framhaldi
af því var hann úrskurðaður í ævi-
langa öryggisgæslu. Málum hans er
því þannig komið að litlar líkur má
telja á því að hann teljist nokkru
sinni nógu heilbrigður til að fá
frelsið enda mrm ekki á honum að
heyra að hann telji sig hafa komið
fram þeim hefndum sem hann
telji nægja vegna þeirra áhrifa
sem hann telur að sambandið við
Madam X hafi haft á sig. Málið
vakti mikla athygli. Það sýnir
meðal annars að söguþráður
ýmissa kvikmynda um „yfirfærða
hefnd“ er ekki úr lausu lofti grip-
inn. Kvikmyndir um menn sem
hefna sín til dæmis á ráðríkri móð-
ur með því að drepa aðrar konur
f Hollywood
Jackson var í bandaríska land-
göngliðinu en er nú sextíu og eins
árs. Eftir bankaránið í London
hélt hann vestur um haf og kom
sér fyrir í Hollywood. Þar fékk
hann sérstakan áhuga á ungri
leikkonu, Theresu Saldana, en
hún lifir í ótta við að hann
verði einhvem tíma látinn
laus úr fangelsinu i Skotlandi
en þangað var hann sendur í
ævilanga öryggisgæslu sem
þýðir þó ekki að hann geti
ekki fengið frelsi síðar.
„Hann byrjaði að senda
mér aðdáunarbréf," segir
Theresa Saldana. Þau skám
sig nokkuð úr því þau vom
fleðuleg og þar kom að hann
hafði á orði að ég myndi fara
með honum til paradísar. En
hann lét undir höfuð leggjast
að lýsa þeirri paradís eða
hvemig ferðalaginu þangað
yrði háttað. í síðara bréfi kom
það svo fram. Hann ætlaði að
drepa mig, og hluta mig síðan í
sundur."
Er það bréf barst réð kvikmynda-
verið, sem Theresa vann við, líf-
verði en jafnframt var lögreglunni
við Sunset Boulevard gert aðvart og
hafði hún gætur á húsinu sem hún
bjó í. En það kom fyrir ekki.
Jackson tókst að komast að Ther-
esu morgun einn i mars árið 1982.
Nastassia Kinski.
sem lömuð og svo áttaði ég mig á að
þetta hlyti að vera maðurinn sem
hafði sent mér bréfin. Og það reynd-
ist vera hann.“
Jackson stakk leikkonuna ungu
og hún datt á gangstéttina. Þá lagð-
ist hann ofan á hana. Hún æpti í
skelfingu vegna sársaukans en þá
stakk Jackson aftur og aftur og aft-
ur. Tíu sinnum blikaði á hnífinn í
morgunsólinni en þá þóttist tilræð-
ismaðurinn vera búinn að ganga af
Theresu dauðri.
Hann hafði næstum því rétt fyrir
sér. Hún var við dauðans dyr en það
varð henni til lífs að þar sem hún lá
kom að henni húsasmiður. Hann
hringdi á sjúkrabíl. Theresa var
flutt á sjúkrahús og þar tók það
lækna margar klukkustundir að
gera að sárum hennar. Hún missti
mikið blóð og hélt áfram að gera
það þar til aðgerð var lokið en alls
þurfti hún að fá tuttugu blóðgjafir
áður en ljóst varð að hún héldi lífi.
Theresa Saldana.
vera á bak við lás og slá til æviloka.
Það gæti hann hins vegar ekki því
lögin leyfðu honum ekki að kveða
upp svo þungan dóm.
Segja má þó að dómarinn hafl
fengið ósk sína upp-
fyllta, eða að
minnsta
kosti
hluta
henn-
ar,
Fletcher og er hafður undir sér-
stöku eftirliti því talið er að takist
honum að flýja muni hann reyna að
komast á ný vestur til Bandaríkj-
anna til að halda áfram að hefna sín
á Madam X, á sinn óbeina hátt.
því nú situr Jackson í skoska fang-
elsinu.
Handtekinn
Theresa lýsti síðar reynslu sinni í
bréfi til vinkonu sinnar og sagði þá
meðal annars:
Látinn laus
Bresk yfirvöld fengu að vita að
Jackson sæti inni í Bandaríkjunum
og fóru fram á að hann yrði framseld-
ur um leið og hann hefði aiþlánað
dóminn þar því draga ætti hann fyrir
rétt fyrir morðið á Tony Fletcher.
í viðtali við ættingja Fletchers í
bresku sjónvarpi í fyrra kom fram
hve ánægðir þeir væru með að lög-
um skyldi nú loks komið yfir morð-
ingja hans. En þeir vóru
ekki þeir einu sem voru
ánægðir með að nú
skyldi endi bundinn,
vonandi fyrir fullt og
allt, á afbrotaferil
Jacksons. Meðal þeirra
sem létu í ljós ánægju
sína var Theresa
Saldana en hún var ekki
ein um það því Jackson
hafði sent bandarísku
leikkonunum Morgan
Fairchild og Börbru
Streisand hótunarbréf,
sem og áströlsku söng-
og leikkonunni Oliviu
Newton-John.
Sjálfur sagði Jackson
að Nastassia Kinski
hefði sloppið við dauð-
ann af því hún væri
ekki dökkhærð. í bréfi
sem hann sendi henni
sagði hann meðal ann-
ars: „Ef þú værir dökk-
hærð eins og hinar vær-
irðu dauð núna.“
Árásin
„Ég fór snemma á fætur,“ segir
Theresa, „og ákvað að fara út í bak-
arí. Veðrið var dásamlegt. Það
var næstum enginn á ferli en
skyndilega kom maður fyrir Arthur Jackson.
húshom og réðst á mig. Hann
var með langan hníf í hendi. Ég stóð
gleymi aldrei fólu og grettnu andlit-
inu þegar hann stóð fyrir framan
mig. Það var sem ég sæi minn eigin
dauða speglast í augum hans.“
Arthur Jackson var handtekinn
skömmu eftir atburðinn. Hann var
enn með blóðugan hnífinn í hend-
inni og við lögregluþjónana sagði
hann að hann væri „engill dauðans"
og hefði verið í „guðdómlegum er-
indagerðum".
Dómarinn dæmdi hann í fjórtán
ára fangelsi en sagði við uppkvaðn-
inguna að honum þætti miður að
geta ekki dæmt þennan mann til að