Dagblaðið Vísir - DV - 20.12.1997, Blaðsíða 35

helgarviðtalið
LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 1997
LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 1997
íhelgarviðtalið
Guðbjörg Friðbjörnsdóttir fór út til að freista gæfunnar og selur nú prinsessum föt hjá DKNY á Old Bond Street í London:
„Ég byrjaði með eigin búð þegar ég var 19 ára. For-
eldrar mínir voru með verslun á Akranesi á þessum
tíma og ég var með hœð hjá þeim í ein þrjú ár. Á þeim
tíma ferðaðist ég út um allan heim til þess að kaupa
inn, var mikið í stórborgum Evrópu; London, Amster-
dam, Kaupmannahöfn og París, og œtli ég hafi ekki
fengið þannig smjörþefinn af verslun á erlendri grund.
Við erum vön því á íslandi að þurfa að vinna mikið
og hafa fyrir hlutunum og ég sá það strax þegar ég
fór að vinna hérna úti að með því að standa mig í
þessu gœtu allar dyr staðið mér opnar. Maður þarf að
hafa fyrir hlutunum en yfirleitt er það svo að ef maður
œtlar sér eitthvað raunhœft tekst það með réttri
vinnu, “ segir Guðbjörg Friðbjörnsdóttir, íslensk stúlka
sem búið hefur í London frá því í júlí í sumar og vinn-
ur í versluninni DKNY á Old Bond Street. Gatan er
þekktfyrir að þar kaupa fáir aðrir en þeir sem hafa
nokkuð mikið fé á milli handa. í búðinni er verslað
með tvö merki, DKNY, sem er nokkurs konar sportlína
frá Donnu Karan, og D, sem er nýtt merkifrá þeirri
sömu.
„Þú getur auðvitað komið og keypt
eitthvað hjá mér en ég myndi ráð-
leggja þér að láta stórinnkaup eiga
sig ef þú átt ekki digra sjóði á banka-
bók. DKNY er dýrt en fötin frá D eru
líklega um 300 pundum dýrari,"
sagði Guðbjörg við blaðamann DV
þegar hann boðaði komu sína til
hennar í verslunina á dögunum. „En
ég þarf leyfi til þess að láta mynda
mig i búðinni," bætti hún við. „Inn-
réttingamar eru allar unnar af
Vill verða
innkaupastjóri
„Ég sendi á undan mér um-
sóknir til nokkurra verslana og
hafði aðeins verið hér í hálfan
mánuð þegar ég fékk þessa vinnu.
Ég gerði mér strax grein fyrir því
að mig langaði ekki í þessar
venjulegu búðir og ákvaö að
reyna eitthvað þar sem ég hefði
möguleika á að verða eitthvað
annað en óbreytt sölustúlka. Eig-
andinn, kínversk kona, á nokkrar
aðrar búðir, m.a. Armani, Ge-
orgio Armani, Emporio Armani,
Guess, Prada og síðan vitaskuld
Donnu Karan-verslunina sjálfa.
Þar að auki á hún nokkur hótel og
eitthvað fleira og því getur maður
látið færa sig á milli. Hér sé ég
möguleika á því að bæta við mig,
hef þegar sótt um stöðu innkaupa-
stjóra hér í búðinni og reikna með
að fá svar um áramótin," segir
Guðbjörg.
Bretar eru latir
Guðbjörg segist bjartsýn á vegs-
auka innan fyrirtækisins. Hún
ber Bretum ekki vel söguna í
vinnu, segir þá lata og að þeir
kvarti og kveini við hvert tæki-
færi. Hún segir nokkra íslendinga
vinna fyrir sömu eigendur og yfir-
Ekkert verð-
skyn
í það alveg strax því hún þurfi meiri
reynslu. En hvemig kann hún við
sig í London?
„Ég er mjög ánægð héma í
London. Við erum sex íslendingar
sem búum saman í gömlu skrifstofu-
húsnæði í Brixton. Það er svona okk-
ar Harlem og í raun miklu frekar
London en það sem íslendingar upp-
lifa á Oxfordstreet. Gallinn er
kannski sá að við höfum ekki heitt
vatn nema á ákveðnum tímum og
húsin em bara hituð frá sex á daginn
og til ellefu. Það þýöir að ef maður
sefur ekki með tvær sængur og í öll-
Guðbjörg segir
stressið miklu minna
í London en heima og
hún er ekkert á leið
heim. Hún segist
vera búin að prófa
margt hér heima og
sjái ekki að hún hafi
neitt hingað að sækja
í sambandi við at-
vinnu. Fái hún það
sem hún sækist eftir
úti verði hún áfram i
London.
„Ég er í skemmti-
legu og spennandi
starfi þar sem ég fæ
heilmikið út úr því
að selja sem mest.
Það verður að sjálf-
sögðu að keppikefli
hjá manni að velja úr
DV-myndir Pjetur ríkustu viðskiptavin-
ina og uppgötva að
þeir hafa ekki verðskyn fyrir fimm
aura. Mér finnst frábært að selja
konu peysu fýrir 400 pund (47.600kr.)
eða buxur íýrir 500 pund (59.500),
flíkur sem engum íslendingi dytti í
hug að kaupa,“ segir Guðbjörg Frið-
björnsdóttir og hneppir að sér léttum
og látlausum jakka, verðmerktum á
430 pund. Við kveðjum stúlkuna,
fylgjum henni yfir í verslunina aftur,
skönnum úrvalið og verðið, förum til
öryggis yfir pundastöðuna í veskinu
og ákveðum að leita að jólagjöf fyrir
konurnar annars staðar en á Old
Bondstreet. -sv
þekktum arkitektum og ég má ekkert
gera nema ég fái leyfi.“
Blaðamaður og ljósmyndari DV
vissu ekki hvort leyfið hefði fengist
þegar þeir gengu inn í verslunina í
London sl. laugardag en ekki virtist
það líklegt þegar þeir kynntu sig,
báru upp erindið við vörð í dyrunum
sem vildi gera myndavélina upptæka
áður en hann hleypti þeim inn. Ljós-
myndarinn var tregur til og mátti
því gera svo vel að bíða úti á stétt
þar til undirritaður hafði gengið
þrjár hæðir upp í loftið og spurt
nokkra af hinum 50 starfsmönnum
verslunarinnar hvar hann fyndi
„Björg“. Hún kom loks í leitirnar,
brosandi og þægileg, og leiðrétti mis-
skilninginn við vörðinn. Leyfið hafði
verið auðsótt og ljósmyndaranum
var hleypt inn úr kuldanum.
Nóg af
ferðatöskulífinu
Tónlistin var nokkuð hávær í búð-
inni og því var ákveðið að setjast
niður á rólegt kaffihús skammt frá
DKNY. Þar segir Guðbjörg okkur
nokkur deili á sér.
„Eftir að ég fékk nóg af ferðatösku-
lífinu og hætti með verslunina hjá
mömmu og pabba fór ég að vinna fyr-
ir Sautján. Þar var ég verslunar-
stjóri í tvö og hálft ár. Að því
loknu vann ég við ferðamál í eitt
ár, fann mig engan veginn í því,
var aftur i Sautján i rúmt ár og
fór þá til Rauða krossins og var
þar í nær þrjú ár. Þar var ég rit-
ari og lærði táknmálstúlkun í
leiðinni."
Guðbjörg segir að hún hafi
fengið spennandi tilboð frá Hag-
kaupsmönnum um að opna og sjá
um verslunina OASIS í Borgar-
kringlunni. Hún tók því fegins
hendi en eftir stuttan tíma komst
hún að því að leiðir hennar og
stjómendanna lágu ekki saman.
Hún sagði upp og ákvað að fara til
London.
Guöbjörgu hefur þegar veriö boöin staöa verslunarstjóra hjá DKNY. Hun þaöi
hana ekki en bíöur nú eftir svari um þaö hvort hún fær stööu innkaupastjóra hjá
fyrirtækinu.
Skalf fyrsta
daginn
„Hér má segja að
maður eigi við-
skiptavininn. Hann
hringir gjarnan og
pantar tima. Ég er
með ákveðna bók
yfir alla þá sem ég
þjóna og ef kona
sendir mér bréf frá
Þýskalandi og seg-
ist ætla að koma
klukkan ellefu
ákveðinn dag eftir
hálfan mánuð verð
ég að sjálfsögðu að
vera laus þá,“ segir
Guðbjörg og bætir
við að hún sé oft að
selja hverjum og
einum fyrir svim-
andi háar upphæð-
ir. Hún hafi til að
mynda skolfið á
beinunum fyrsta
daginn í vinnunni
þegar hún hefði
verið að spá í það
hvort viðkomandi
hefði virkilega ætl-
að að kaupa allt
sem búið var að
tína til.
„Við erum líka
að tala um allt ann-
að fólk en í venju-
legri verslun. Þarna
koma prinsessur
með fjóra til fimm
lífverði og fínar ar-
abískar frúr sem
myndu aldrei láta
sér detta í hug að
bera sjálfar pokann
út i bíl. Þær vaða í
peningum og maður
hefur það á tilfinn-
ingunni að þær
komi og kaupi sér „Þaö veröur að
eitthvað til þess eins
að drepa tímann. Þær máta aldrei
neitt. Þessar arabísku myndu aldrei
komast úr allri múnderingunni. Þær
hafa ekki hugmynd um hvaða stærð
þær þurfa og fyrir okkur er engin
lifsins leið að sjá hvernig þær eru í
vextinum fyrir allri múnderingunni.
Það skiptir þær engu. Þær ganga
bara hring í búðinni og tína út það
sem þær langar í án þess að spá í það
frekar. Þær horfa líka á mann i for-
undran ef maður leyfir sér að spyrja
hvort þeim líki það sem þær ætla að
kaupa. Eins og manni komi það eitt-
hvað við?“
sjálfsögöu aö keppikefli hjá manni aö velja úr ríkustu viöskiptavinina og uppgötva aö þeir hafa ekki verðskyn fyrir fimm aura,“ segir Guöbjörg meöal annars.
ar og fólk í fyrirsætubransanum.
Sumir vilji ekki láta þekkja sig og
vilji lítið láta á sér bera. Hún þekki
vitaskuld ekki arabisku prinsessurn-
ar með nafni.
Annars segir Guðbjörg þetta mjög
árstíðabundið. Arabísku- prinsess-
urnar komi t.d. ekki mikið á þessum
tíma, nú sé einfaldlega of kalt. Hún
segist alltaf hafa litið á það sem ver-
tíðartíma þegar þær séu í landinu og
því hafi það komið henni á óvart þeg-
ar hún sá tölur sem Bretar sendu ný-
verið frá sér þar sem fram kemur að
íslendingar eyddu meiri peningum I
arhringinn í desember. Um mánaða-
mótin desember og nóvember bað ég
um lista yfir afgreiðslutima verslun-
arinnar hér í desember og þegar ég
sagði þeim hvernig þetta væri heima
á íslandi ætluðu þau ekki að trúa
mér. Þau sannfærðust þar með um
að við værum eitthvað galin. Ég yeit
heldur ekki hvert við erum komin í
þessu því við erum komin svo langt
fram úr sjálfum okkur og út fyrir öll
velsæmismörk," segir Guðbjörg og
bætir við hneyksluð að verðið sé
ekki lengur lægra í London en í
Reykjavík. Pundið sé orðið það hátt.
myndi hann þó styrkja eigin þjóð og
þá sjálfan sig um leið.“
Söluhæst allra
Guðbjörgu hefur tekist að sanna
sig í sölumennskunni hjá DKNY.
Hún segir að áætlað sé á starfsfólkið
hversu mikiö sé ætlast til að það selji
í hverri viku. Hún hafi náð að slá
sölumet yfir eina viku í sumar og
selt meira á viku en nokkur hafði
gert frá því að búðin var opnuð fyrir
þremur árum. Það segir hún án efa
hafa ráðið því að hún kæmi til álita
með að hugsa um sjálfan sig. Ég er
bara að vinna fyrir mínum launum
og nýti mér reynslu mína og útsjón-
arsemi til þess að sinna þeim við-
skiptavinum sem ég tel að ég geti selt
sem mest. Það er kannski svolítið
kuldalegt og óréttlátt að gera svona
upp á milli fólks en svona er þetta nú
samt.“
Sefur í öllum fötunum
Aðspm-ð um launamál segir hún
að launin séu betri en heima. Hún
viðurkennir að stundum hafi hún
þegið þjórfé þótt ekki sé tO þess ætl-
ast í þessari búð. Fólkið haldi því
bara fyrir sig ef því sé launað fyrir
þjónustuna. Og talandi um þjónustu
þá stefnir Guðbjörg að því að mennta
sig í því sem kallað er einkaþjónusta.
Þá sérhæfir hún sig í því að sinna
bara rosalega ríku fólki, velja fyrir
það fót og sinna því heima. Það hafi
ekki áhuga á því að fara í verslunar-
ferðir. Hún segist þó ekki treysta sér
leitt séu þeir vel liðnir í vinnu.
„Mér hefur verið boðin staða
verslunarstjóra en ég hafnaði henni
þar sem mig langar ekki til þess að
vinna við að hlaupa upp og niður
tröppur hér í fyrirtækinu næstu tutt-
ugu árin. Ég vil fara hina leiðina, í
innkaupastjórastöðuna, þar sem ég
mun sjá um allar áætlanir, taka sýn-
ishorn af öllum fötum sem koma,
ferðast mikið og hafa að töluverðu
leyti umsjón með
starfsfólkinu."
Guðbjörg segir
allt annað að vinna
í þessari verslun en
á íslandi. Stand-
ardinn sé slíkur og
þjónustan svo ólík
að erfitt sé að bera
þetta saman.
íslendingar eyða mestu
Aðspurð hvort viðskiptavinir
hennar séu mjög þekktir segist hún
muna sérstaklega eftir söngkonunni
Lísu Stanfield og að hún hafi nærri
gengið Sylvester Stallone niður fyrir
skömmu. Hann sé svo lítill að hún
hafi vart tekið eftir honum. Hún seg-
ir að til þeirra komi margar hljóm-
sveitir, ýmsir þekktir breskir leikar-
London í desember en nokkur önnur
þjóð, meiri peningum í jólavertíðinni
en arabarnir frá mars til september.
Segja okkur galin
„Þetta segir margt um okkur ís-
lendingana og þetta gerist á sama
tíma og við erum með opið í verslun-
um heima á íslandi nánast allan sól-
Að vísu séu barnafótin ódýrari þar
sem þau séu undanþegin skatti.
„Samt burðast fólk heim með fjór-
ar, fimm ferðatöskur og fleiri tugi
kílóa í yfirvigt, og borgar að sjálf-
sögðu fyrir það. Mér þætti síðan
gaman að vita hvort þessi ósköp eru
einhvern tíma notuð. Ég held að
þetta kaupæði geri okkur sjálf að fifl-
um og því væri best að landinn sneri
sér að heimamarkaðnum. Þannig
i innkaupastjórastarfið í dag. En
kallar þessi skjóti frami hennar ekki
á öfund annarra starfsmanna?
„Jú, óneitanlega. Við fáum 1%
sölulaun og það er mikil samkeppni
á milli fólksins, raunar svo mikil að
við hjálpum hvert öðru eins lítið og
við getum. Hver vinnur bara fyrir
sig og skiptir sér ekkert af hinu fólk-
inu. Þegar maður flytur svona inn í
milljónaborg á maður fullt í fangi
um fötum er maður hugsanlega á
köldum nóttum að kafla yfir sig
heiftarlega lungnabólgu, í versta tU-
feUi dauða,“ segir Guðbjörg hlæjandi
og bætir við að stundum sé heitara
úti en inni.
50 músagildrur
Aðspurð hvort íslendingarnir ótt-
ist ekki um sig í þessu hverfi segir
hún það ekki vera.
Hún sé ekkert í meiri
hættu í Brixton en á
Laugavegi eða í Aust-
nrstræti heima á ís-
landi. Með glettni í
augum segir hún
einu hættuna sem
hún búi við í Brixton
ekki stafa af manna-
völdum heldur dýra.
„Við gómuðum
hrikalega stóra rottu
hér á dögunum. Hún
var eins og köttur á
stærð og nú erum við
með um 50 músa-
gUdrur vítt og breitt
um húsið. Þetta er
hins vegar bara það
sem maður þarf að
búa við. Það er rosa-
lega dýrt að búa í
London og meira að
segja í Brixton kostar
herbergið rúmar 40
þúsund krónur á
mánuði. Ég gæti vit-
anlega alveg flutt upp
í Fulham en þá væri
ég farin að borga
miklu meira fyrir
húsnæðið. Ég vil
miklu frekar lifa og
leika mér fyrir mis-
muninn."
Kaupa til að drepa tímann