Dagblaðið Vísir - DV - 27.12.1997, Blaðsíða 22

Lynn Rogers var sautján ára
og hafði nýlokið námi með
hárri aðaleinkunn. Þótt
ýmsum veittist erfitt að fá starf
í London árið 1990 fékk hún
vinnu í verðbréfafyrirtæki i
þeim borgarhluta sem hún bjó
í, Catford. Faðir hennar var
fráskilinn, en hún átti eina
systur, tveimur árum eldri, og
bjuggu þau þrjú saman. 1 raun
var hér um hæglátt fólk að
ræða sem barst lítið á og segja
má að Lynn hafi verið sú eina
af þeim þremur sem átti sér
sérstakt áhugamál. Skömmu
eftir að hún fór sjálf að hafa
tekjur keypti hún hestinn
Duke, sem var þá tólf vetra, og
brátt urðu þau nær
óaðskiljanleg. En Lynn var
ekki lengi í paradís, því
verðbréfafyrirtækið varð
gjaldþrota og þá stóð hún uppi
atvinnulaus og án tekna.
Draumatilboðið
Lynn Rogers Var ekki í
neinum vafa um að hún var
illa stödd. Það gat tekið langan
tima að finna starf, ef það væri
þá hægt. Þangað til yrði hún
að fara sparlega með það fé
sem hún átti, en eitt hafði hún
þó ákveðið að leyfa sér. Duke
myndi hún halda, svo lengi
sem þess væri kostur. Hófst
hún nú handa um
atvinnuleitina. Fljótlega fékk
hún tilboð frá ferðaskrifstofu,
en launin voru ekki há,
jafnvirði um hálfrar milljónar
króna á ári. Hún ákvað því að reyna
að finna sér betri vinnu.
Hún sendi hundruð umsókna og
ein þeirra var stíluð á fyrirtæki í
Greenwich sem hét „Afrískt
baksvið". Tveimur dögum síðar
hringdi til hennar maður og bauð
henni starf. Hún varð himinlifandi
því launin voru ágæt, árstekjurncir
sem heitið var jafnvirði um tveggja
milljóna króna. Vart var við því aö
búast að sautján ára stúlka gæti
fengið betra túboð og þar að auki
var starfið að hluta til fólgið í
viðskiptaferðum til útlanda.
Maðurinn sem bauð það sagðist
vera á leið til útlanda til að ganga
frá samningum og lagði til að þau
ræddu saman í lest sem hann tæki
til flugvallarins. Þetta var dálítið
óvenjuleg tiihögun, en starfið
freistaði Lynn og hún hélt á fund
mannsins.
Hvarfið
Að morgni 4. september sagði
Lynn föður sínum að hún væri að
fara á fund manns sem hefði boðið
sér starf og ætti hún að hitta hann á
Charing Cross járnbrautarstöðinni.
Hún hringdi svo til unnusta síns og
ákváðu þau að hittast klukkan átta
um kvöldiö. Síðan fór hún að
heiman en sást ekki á lífi eftir það.
Um níuleytið um kvöldið hringdi
unnusti hennar í föður hennar og
sagði að Lynn hefði ekki komið.
Faðirinn, Derek Rogers, varð strax
órólegur og hafði samband við
lögregluna, sem sendi lýsingu á
henni á lögreglustöðvar í London og
næsta nágrenni. Rannsóknar-
lögreglan minntist svipaðs hvarfs
fimm árum áður. Stúlka, Suzy
Lamplugh, hafði farið í viðtal vegna
starfs og viku síðar hafði lík hennar
fundist en morðinginn hafði aldrei
náðst. Douglas Auld fulltrúi fór vel
yfir allt sem honum var sagt um
hvarf Lynn og taldi að of margt
væri líkt með þessum tveimur
málum til þess að um tilviljun gæti
verið að ræða.
Auld var af gamla skólanum og
trúði á nákvæma rannsókn. Hann
byrjaði þvi á að kynna sér allt sem
tO var á heimili hennar og tengdist
starfsumsóknum. Farið skyldi til
allra sem hún hafði sótt um vinnu
hjá. Það reyndust nokkuð hundruð
fyrirtæki og var ljóst að ræða yrði
við nokkur þúsund manns. En Auld
og hans menn settu það ekki fyrir
sig.
Líkið finnst
Næstu fimm daga gerðu faðir og
systir Lynn og rannsóknarlögreglan
sér vonir um að hún fyndist á lifi,
en svo barst um það tilkynning að
lík hefði fundist í skurði nærri
þorpinu Rotherhurst. Staðurinn var
ekki langt frá frá bænum
Crowborough, en þar er einn
viðkomustaða lesta frá
Charing Cross
j árnbrautarstöðinni.
Ljóst var að Lynn hafði
verið myrt og að
morðinginn hafði myrt
hana með berum höndum.
Ekki var nein merki
kynferðislegs ofbeldis að
sjá, en á úlnliðum og
ökklum voru merki eftir
reipi. Helst var því að sjá
að Lynn hefði verið haldið
fanginni. En það vakti
sérstaka athygli að
tannafor voru á kinn
hennar.
Blöð, útvarp og sjónvarp
voru nú beðin um að lýsa
eftir þeim sem gætu á
einhvem hátt varpað ljósi á
hver stóð að hvarfl Lynn.
Það bar nær strax þann
árangur að leigubílstjóri
skýrði frá því að þar sem
hann hefði beðið við
Charing Cros stöðina hefði
hann séð stúlku sem kæmi
heim og saman við
lýsinguna á Lynn Rogers
stíga inn í ljósbláan
Vauxhall-bíl. Hann sagði
hana hafa verið í fylgd
lágvaxins manns sem hefði
reykt vindil.
Önnur vitni
Daginn eftir gáfu tveir
piltar sig fram. Þeir sögðust
hafa séð Lynn og þótti það
trúverðugt því þeir voru
gamlir skólabræður hennar. Báðir
höfðu tekið vel eftir manninum sem
hún var þá með. Þeir sögöu að hann
væri um þrjátíu og fimm ára, um
160 sm hár, með dökk augu og
snöggklipptur. Þá gátu þeir lýst
andlitsdráttum svo vel að teiknari
gerði mynd af manninum og var
hún hengd upp á öllum
jámbrautarstöðvum í landinu.
Meðan myndinni var dreift fann
rannsóknarlögreglan nýja
vísbendingu. Hún komst að því að
mörg fyrirtæki notuðu sama
pósthólf og sóttu fulltrúar þeirra
bréfin í það. Eitt þeirra var „Afrískt
baksvið" og lágu mörg ósótt bréf til
þess f hólfinu.
Maðurinn sem rak „Afrískt
baksvið" reyndist vera Wayne Scott
Singleton og vakti það sérstaka
athygli að hann hafði engin bréf sótt
frá þeim degi er Lynn hvarf. Var nú
hafist handa um að kanna fortíð
Singletons og kom þá í Ijós að hann
var langt frá því að vera heiðvirður
maður. Hafði hann fengið marga
dóma fyrir þjófnaði, líkamsárásir og
ofbeldisverk.
Handtakan
Auld fulltrúi fór gamgæfilega yfir
sakaskrá Singletons og eftir því sem
hann kynnti sér feril hans betur
sannfærðist hann æ meira um að
þar gæti verið á ferðinni sá maður
sem leitt hefði Lynn í gildru og
síðan ráðið henni bana. Margt í
fortið hans gaf vísbendingar um
tilhneigingu sem gat hafa leitt til
morðs hennar og reyndar líka
morðsins á Suzy Lamplugh fimm
árum áður.
Singleton var handtekinn og
færður til yfirheyrslu. Var á hann
borið mannrán og morð. En hann
harðneitaði að vita nokkuð um
örlög Lynn. Og þar eð Auld hafði
engar beinar sannanir gegn honum,
aðeins vísbendingar, varð hann að
láta Singleton lausan.
Rannsóknarlögreglan hafði hins
vegar gert blöðunum aðvart um að
hann hefði verið handtekinn og
yfirheyrður og því leituðu
blaðamenn til hans eftir að honum
var sleppt.
Singleton færðist í fyrstu undan
að ræða við blaðamennina en féllst
loks á að veita „Daily Express"
viðtal. Þar var hann spurður um
meinta aðild hans að morðinu á
Lynn Rogers, en sem fyrr neitaði
hann með öllu að vita nokkuð um
örlög hennar.
Unnustan skerst í
leikinn
Singleton átti sér unnustu og það
gat vart farið hjá því að hún læsi
viðtalið. Þar var vikið að mörgu því
sem talið var geta tengt hann morði
Lynn. Unnusta Singletons var hugsi
eftir lesturinn en ákvað siðan að
hringja í lögregluna. Sagði hún frá
því að hann hefði lagt bO sínum við
húsið sem hún bjó í. Um væri að
ræöa ljósbláan Vauxhall-bíl.<ep>
Hlustað var með athygli á frásögn
ungu konunnar og ekki þótti það
draga úr líkunum á að hún hefði
rétt fyrir sér er hún grunaði
Singleton um verknaðinn er hún
skýrði frá því að hún byggi skammt
frá heimOi Rogers-fjölskyldunnar.<
En það sem mestu skipti um
framburð vinkonu hins grunaða var
frásögn hennar af snældum sem
Singleton hefði lesið inn á. Hún
hefði hlustað á upptökurnar og væri
greinOegt að hann hefði verið að
æfa sig í að setja fram freistandi
starfstOboð.
Auld og samstarfsmenn hans
sóttu snældumar í skyndi.
Singleton skyldi að minnsta kosti fá
að gera grein fyrir því hvaða störf
hann væri að bjóða og hveijum og
með hverjum hætti hann hygðist
geta staðið við tOboð sín um vel
greidda vinnu, því hagur hans og
staða gáfu ekki tO kynna að hann
gæti það.
Sönnunargögn í bíl
Ljósblái VauxhaO-bíOinn fannst
eftir tOsögn vinkonu Singletons.
Við fyrstu sýn var ekkert í honum
að sjá sem virtist geta tengt hann
morðinu. En tæknimenn voru
kaOaðir á vettvang og tóku þeir
bOinn tO sérstakrar rannsóknar. I
honum fundu þeir trefjar úr efni
sem reyndist það sama og í fótum
Lynn.
Er hér var komið var ljóst að
grundvöOur var fenginn fyrir því að
handtaka Singleton og var það gert.
Jafnframt var gengið frá nákvæmri
skýrslu tO saksóknaraembættisins,
sem gaf skömmu síðar út ákæm
fyrir morð.
Mál Waynes Scotts Singleton kom
fyrir rétt 1992. Sannanir gegn
honum þóttu sterkar, en það var þó
fyrst þegar tannlæknir hans gaf sig
fram sem ljóst varð hve iOa ákæröi
stóð.<ep> Tannlæknirinn skýrði frá
því að hann hefði séð mynd af
Singleton í sjónvarpinu. Þá hefði
hann minnst þess að nokkrum
árum áður hefði hann smíðaö i
hann óvenjulega brú. Sagðist
tannlæknirinn hafa geymt mótið.
Það var nú borið saman við
tannförin á kinn Lynn og var þá
ljóst að Singleton hafði bitið hana.
Dómurinn
Eftir framburð tannlæknisins og
samanburðinn á mótinu og
bitforunum lék aldrei neinn vafi á
hverjar lyktir málsins yröu.
Kviðdómendur voru aðeins
stundarfjórðung að komast að
niðurstöðu. Singleton væri sekur.
Hann fékk lífstíðarfangelsi með
ákvæði um að hann mætti ekki láta
lausan fyrr en hann hefði setið inni
að minnsta kosti tuttugu ár.
Aldrei tókst að tengja Singleton
morðinu á Suzy Lamplugh.
Það er enn óupplýst.