Dagblaðið Vísir - DV - 31.10.1998, Blaðsíða 18

»> Uíeygarðshornið
•# 'k
LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1998 JLlV
Var nauðsynlegt að skjóta hann?
var þessi elsti félagi mannsins úr
dýraríkinu bannaður með öllu inn-
an borgarmarkanna en þegar borg-
aryfírvöld gátu ekki lengur fram-
fylgt því banni - meðal annars þeg-
ar svo var komið að bæði borgar-
stjóri og forseti borgarstjórnar
héldu hunda - var hundahald
leyft, með feiknalegum semingi.
Gott ef það var svo ékki fellt í al-
mennum kosningum sem síðan
leiddi til loðinnar reglugerðar um
að menn mættu halda hunda ef
þeir bara myndu að þeir væru al-
veg réttlausir. Hundamir eru boð-
flennur og skulu eigendur því
greiða stórar fúlgur og laumast
með hunda sína um götur þegar
enginn sér til. Naumast er til það
útivistarsvæði í borginni, tilvalið
handa hundum að hlaupa um og
leika sér, að þar sé ekki skilti sem
banni þeim aðgang.
Stefna Reykvíkinga í málefnum
hunda er ein af ráðgátum aldar-
innar. Maður getur ekki annað en
klórað sér ráð-
í hausnum þegar maður heyrir
þetta viðkvæði: Hundar eiga ekki
heima í þéttbýli. Hvers vegna
ekki? Eiga kettir heima í þéttbýli?
Dúfur? Fiskiflugur? Svo nefnd séu
nokkur dýr sem komið hafa sér í
þægilegt nábýli við manninn.
Hvað með naggrísi? Og hvað með
manninn? Mætti ekki leiða sterk
rök að því að hann eigi ekki heima
í þéttbýli?
Velviljuð skýringartilraun á
þessari furðulegu meinloku gæti
verið sú að íslendingar hafi ekki
fram á síðustu ár haft spurnir af
öðrum hundum en fjárhundum.
Þeir hafi talið að fjárlaus hundur
hlyti að vera vansæll og volaður -
lægi ýlfrandi af óhamingju úti í
horni ef hann hefði ekki kindur að
smala af og til. Þetta er enn einn
anginn af þeirri hugsun aö það
væri svo mikill vandi og vegsemd
að vera nútíma íslendingur og
hundahald í borginni væri ekki
„rétt“; það væri stjómvalda að
ákveða það en ekki einstakling-
anna hvort
Reykvíkingar og dýrin - það er
eitthvað ankannalegt og erfitt við
þetta samband.
Reykjavík hefur um árabil
haft þá sérstöðu meðal gjör-
vallra samfélaga heimsins að
reka stranga apartheit-stefnu
á hendur hundum. Lengi vel
sé anr
að dýi
sem hingað slæddist
til landsins. Og þetta nytja-
leysi gerði það réttdræpt.
Ég las það í Degi að drápið á
þvottabirninum hefði átt sér stað á
sjálfum bangsadeginum. Að vísu
var mér ekki kunnugt um að sér-
stakur dagur væri helgaður bangs-
anum en uppljóstranir Dags gera
ódæðisverkið enn voðalegra en
ella. Þessir lögreglumenn hafa
alltof gaman af því að skjóta. Ég
frétti einu sinni um gamla konu
sem þurfti að láta aflífa fársjúka
kattarpísl og hringdi á lögregluna
til að vinna verkið. Til hennar
mætti sveit með alvæpni full
ákefðar. Gott ef þeir komu ekki á
skriðdrekum.
Þetta dýr sem sagt var í kvöld-
fréttum Ríkisútvarpsins að hefði
sennUega verið greifingi - svo vel
höfðu menn gáð áður en þeir fóru
að skjóta - hvers vegna var það af-
lífað? Sennilega vegna þess að ekki
hirðist maður með í gámnum sem
hafði það í ól þvi hvers kyns lausa-
ganga dýra er bönnuð í Reykjavík.
Og sennUega vegna þess að dýrið
hafði engan sjáanlegan praktískan
tUgang - eins og til dæmis minkur-
inn hafð'
svo nefr
hundum væri ofaukið í hinu nýja
samfélagi.
Þetta er þeim mun einkenni-
legra fyrir þá sök að íslenski hund-
urinn er í rauninni enginn fjár-
hundur að áliti fróðra manna held-
ur miklu fremur nokkurs konar
gjammhundur -
vissulega faUegur
og skemmtUegur
félagi sem hentar
vel til að tilkynna
rösklega um
gestakomur og
tekur sig vel út á
snotru torfþaki
en sem fjárhund-
ur eru smölunar-
aðferðir hans
ekki tilkomu-
meiri en hvers
annars
kjölturakka sem
geltir að öUu sem
hreyfist en um
leið og þungbú-
inn hrútur snýr
sér við og býst tU
að stanga hann
þá hleypur hann
ýlfrandi undan.
******
Eitthvað er öfugsnúið á íslandi
núna. Skæðasta drápshval íslands-
miða, háhymingi, er tekið með
kostum og kynjum eins og um
væri að ræða að endurheimta
landvætt. Blygðunarlaust og án
nokkurs kinnroða gangast sjálfir
Vestmannaeyingar, sem eitt sinn
voru stoltir sjómenn, inn á
væmna Disneyþvælu um ein-
hverja fjölskyldu sem þetta ofalda
og úrkynjaða kvikindi er sagt eiga
hér við land og sem beðið hafi
heimkomunnar árum saman, rétt
eins og hver önnur suburb-famUía
í Bandaríkjunum. En þegar hing-
að hrekst umkomulaus þvotta-
bjöm sem viUst hefur inn í gám á
fjarlægri strönd og lifað hefur af
langa og
stranga sjóferð
með því að éta
aUt sem tönn á
festir í gámn-
um og staðið
sig hetjulega -
þá er hann um-
svifalaust skot-
inn og gefið
það að sök að
vera nokkurs
konar greifmgi
og smitandi.
Þetta era plott-
in úr tveim
vinsælum
bamamynd-
um. Önnur
heitir Hvalur
kemur í heim-
sókn og er frá
Disney og seg-
ir frá Hafmeyj-
unni og vinum hennar sem bjarga
háhymingi sem heitir DepUl und-
an vondum veiðimönnum og
hjálpa honum heim til fjölskyldu
sinnar. Hin myndin er dönsk og
heitir Skógardýrið Húgó og segir
frá skrýtmun bangsa sem berst í
gámi eitthvað norður á bóginn tU
stórborgar þar sem hann lendir i
ýmsum ævintýrum þar tU hann
kemst aftur heim. Við tókum vel
við Disneydýrinu - en við drápum
Húgó.
dagur i lífi
Kristín Marja Baldursdóttir lýsir deginum þegar Mávahlátur hennar var frumsýndur:
„Að venju lá ég kyrr í rúminu eft-
ir að ég var vöknuð og hlustaði eftir
hljóði úr eldhúsinu. Gerði mér von-
ir um að einhver hefði haft rænu á
að setja kaffivélina í gang. Svona í
tUefni frumsýningar Mávahláturs,
þó ekki væri annað. Sú var ekki
raunin, enda ekki við því að búast af
fólki sem leggst í dagblaðalestur um
leið og það vaknar. En þar sem mín
beið mikUvægt verkefni og því árið-
andi að ég fengi gott kaffi eins og
skot sigldi ég fuUum seglum fram.
Ég hafði lofað að gæta bamabams-
ins og nöfnu minnar tU hádegis en
ungfrúin sú er á skriðaldri og því
nauðsynlegt að vera vel vakandi og
fúmlaus í návist hennar. Um leið og
eiginmaðurinn og miödóttirin hurfu
úr húsinu tU vinnu og skóla rétt fyr-
ir klukkan átta birtist ungfrúin fal-
lega í fangi móður sinnar í dyrun-
um. Hárin risu á heimUiskettinum.
Sú stutta, sem hafði víst farið öfúgu
megin fram úr þennan morgun,
sagði fátt en horfði svipbrigðalaust í
kringum sig eins og ofursti sem und-
irbýr leiftursókn og úr augum henn-
ar mátti lesa: Ég legg þetta svæði í
rúst á innan við hálftíma.
Innbúinu bjargað
Næsta klukkustund fór í að
bjarga innbúi og eignum og henda
kettinum út tU að forða honum frá
dauða en hann mjálmaði sig aUtaf
inn aftur því hann er kuldaskræfa
Kristín Marja Baldursdóttir við skriftir á heimili sínu í Grafarvoginum, sallaróleg fyrir frumsýningu Mávahláturs -
eða því sem næst. DV-mynd ÞÖK
mín hringdi. Hún hafði verið á loka-
æfmgunni og verið mjög hrifm. Sím-
talið kætti mig og einhvem veginn
fannst mér rétt að heyra í fleiri góð-
um manneskjum. Ég dundaði mér
því við símhringingar um nokkra
hríð en komst svo um síðir út úr
húsinu og niður í bæ. Þar sinnti ég
aöeins helmingi þeirra erinda sem
ég hafði ætlað mér því ég mundi
ekki almennUega hvað ég hafði ætl-
að að gera.
Þar sem kvenfólkið í húsinu var
upptekið við að baða sig og greiða
síðdegis tók eiginmaðurinn að sér
að útbúa léttan kvöldverð. Hann
vissi af biturri reynslu að hann
fengi annars ekkert sjálfur að borða.
Við náðum svo að komast í tæka tíð
niður í Borgarleikhús. Dætumar
hinar vom þá löngu mættar ásamt
mökum og brostu alúðlega.
Leikararnir fóru á kostum
Á lokaæfmgunni hafði ég tekið út
taugaóstyrkinn að mestu leyti og
etið heUt tissjú fyrir hlé. Ég var þar
af leiðandi nokkuð róleg þegar tjöld-
in lyftust á frumsýningunni. Vissi
að þetta yrði góð sýning. En ég vissi
ekki að hún yrði svona góð. Leikar-
amir fóra bókstaflega á kostum. AU-
ir sem einn. Það var því glöð kona
sem fagnaði þeim og leikstjóranum
baksviðs eftir sýningu.
Eftir góðar veitingar og ánægju-
lega stund með leikurum og að-
standendum sýningarinnar fórum
við heim og soöiuðum svo við máva-
hláturinn sem barst neðan úr fjör-
unni í næturkyrrðinni. Að þessu
sinni angraði hann mig ekki þessi
hlakkandi hlátur þeirra. Hins vegar
gat ég ómögulega skUið hvaða
ástæðu þeir höfðu núna tU að
hlæja.“
og auk þess hræddur við fressið í
næsta húsi. Um níuleytið var ung-
frain komin í ljómandi skap og vUdi
fara út í vagn sem var vitanlega guð-
velkomið. Eftir þessar morgunsvipt-
ingar fleygðum við kisi okkur í
sófann en settumst svo að ritstörfum
þegar við höfðum náð sæmUegri
geðheilsu aftur.
Tíminn leið í góðu tUbreytingar-
leysi fram tU hádegis eða aUt þar tU
dóttir mín kom tU að sækja litlu
snudduna sína. Sú stutta var tekin
úr vagninum rjóð og brosandi og að
sjálfsögðu knúsuð, klipin og kreist
þar tU hún stóð á öndinni.
Eríndi um óstundvísi
Ég hafði hugsað mér að veija eft-
irmiðdeginum í skipulagðar útrétt-
ingar en ætlaði svo aldrei að hafa
mig af stað vegna einhvers skipu-
lagsleysis sem í sálinni ríkti. Ekki
hafði ég áhyggjur af frumsýning-
unni sem slíkri en óttaðist aftur á
móti að þær dætur mínar tvær, sem
búa ekki lengur í hehnahúsum og
sem ég get ekki rekið á eftfr, mundu
koma of seint á sýninguna. Þeim
hættir tU þess dætrum mínum að
vera á síðustu stundu ef eitthvað
stendur tU. Ég komst i uppnám við
tilhugsunina og samdi í huganum
erindi um óstundvísi sem ég ætlaði
svo að lesa yfir þeim í hléi. Ég var
rétt búin að ná mér niður og var á
leið út úr dyrunum þegar vinkona