Dagblaðið Vísir - DV - 31.10.1998, Page 30

LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1998 UV
so %tkamál
Hver bíllinn á fætur öðrum ók eft-
ir hinum langa og á köflum þráð-
beina þjóðvegi milli þorpanna
Diirmentingen og Kanzach í Baden-
Wíirtemberg í Þýskalandi. Það hefði í
sjálfu sér ekki verið í frásögur fær-
andi hefði ekki komið til nærvera há-
vaxins manns með þunnt hár sem
stóð við Opel-bíl við vegarbrúnina og
fylgdist með umferðinni í sjónauka.
Þótt slík sjón væri óvenjuleg á þess-
um slóðum vakti hún enga sérstaka
athygli en engu að síður var tekið eft-
ir manninum. Fólk þekkti bóndann
sem þar var á ferð og minntist þess
síðar að hafa séð hann því enginn
taldi sig áður hafa séð hann fylgjast
með bílum í sjónauka. Og það varð
um síðir þáttur i því að upplýsa það
sem gerðist þennan dag.
Ók af stað
Skyndilega lét hávaxni maðurinn
sjónaukann síga. Hann hafði séð
hana. Með berum augum var þó enn
ekki hægt að greina hver það var sem
sat undir stýri í bláum Ford Fiesta bíl
sem nálgaðist. En sjónaukinn hafði
tekið af allan vafa um að það var hún
sem ók.
Maðurinn settist inn i Opel-bilinn,
ræsti vélina og ók út á þjóðveginn.
Hann sneri bílnum og tók stefnuna á
móti Ford-bílnum. Sá var á allmikilli
ferð og maðurinn steig fast á bensín-
gjöfina. Hraðinn á bíl hans jókst jafnt
og þétt en samtímis nálgaðist Ford-
bíllinn. Fjarlægðin milli þeirra
minnkaði hratt og þegar tiltölulega
stutt var orðið milli þeirra sveigði
maðurinn inn á vegarhelming bílsins
sem á móti kom. Konan sem ók hon-
um sá að hún hafði ekkert ráðrúm til
að gera neitt og auganbliki síðar
skullu bílarnir saman með miklu
braki
Umferðarlögreglan frá Biberach
kom á staðinn nokkru síðar. Hún hóf
rannsókn á aðstæðum og hafði ekki
verið lengi á staðnum er komist var
að þeirri niðurstöðu að slys hefði orð-
ið. Af óskýrðri ástæðu hefðu bílamir
skollið saman. í niðurstöðu sagði
meðal annars: „Tvennt týndi lífi þeg-
ar tveir bílar skullu hvor framan á
öðrum á beinum kafla þjóðvegarins
þar sem ekkert hindrar gott útsýni.“
Nokkru siðar komu niðurlagsorðin:
„Ástæða slyssins liggur ekki fyrir
enn.“
Otto Moll.
Hver voru þau?
í mánuð eftir slysið kom ekkert
það fram sem gaf ástæðu til þess að
skýrsla umferðarlögreglunnar þætti
ekki standast. Enn sem fyrr benti allt
til þess að um slys af óskýrðum
ástæðum hefði verið að ræða. Við
þjóðveginn var ekkert lengur sem
minnti á það sem gerst hafði nema lít-
ill trékross með nafninu „Rosi“.
„Rosi“ var Roswitha Jerski, fjöru-
tíu og sex ára kona í hlutastarfi. í tvo
áratugi hafði hún verið gift Hans
Jerski. Hjónabandið var gott en þau
höfðu engin börn eignast. Hún bjó í
þorpinu Hailtingen þar sem hún var
það var eins og sá draumur yrði æ
fiarlægari eftir því sem árin liðu. En
svo fékk hann augastað á Rosi.
„En hvers vegna í ósköpunum
gerði hann Rosi ekki Ijóst hvaða til-
daprari."
Þegar rannsóknarmennirnir
settust niður til þess að lesa úr
þeim svörum sem þeir höfðu feng-
ið varð þeim brátt ljóst að svarið
Ford-bíllinn.
vel liðin, enda glaðlynd og brosmild
kona. Af og til aðstoðaði hún við af-
greiðslu í veitingahúsi móður sinnar
og systur, Gasthaus Brúcke, en það
var þéttsetið um helgar.
Meðal gestanna þar var oft hinn
fjörutíu og sjö ára gamli bóndi Otto
Moll en hann átti góða jörð í grennd-
inni. Eftir að foreldrar hans létust
hafði hann staðið einn að búskapnum
með systur sinni. Hann hafði aldrei
kvænst og ekki verið trúlofaður.
Vinnan var erfið og í þeim frístund-
um sem til féllu í vikulokin fékk
hann sér gjarnan ölglas á Gasthaus
Brúcke.
Þetta voru maðurinn og konan sem
létust þegar bilamir tveir skullu sam-
an á þjóðveginum milli Dúrment-
ingen og Kanzach.
Hrifning
Það var á veitingahúsinu sem Otto
Moll tók að gefa Roswithu Jerski
auga. Enginn minntist þess síðar að
hafa nokkru sinni séð þau á tali sam-
an. Þau virtust aldrei hafa skipst á
fleiri orðum en þörf var á þegar hann
pantaði sér öl. En Otto hafði hrifist af
hinni lifsglöðu Rosi. Hann hafði hins
vegar ekki orð á því við neinn, hvað
þá hana sjálfa. En komum hans á
veitingahúsið fjölgaði, það er að segja
á þeim stundum þegar mest var að
gera og hann gat verið nokkurn veg-
inn viss um að Rosi bar á borð. Þá
reyndi hann að fá sér sæti úti í horni
þar sem lítið bar á honum og i þögn
yfir ölglasi fylgdist hann með hverri
hreyfingu hennar. Já, hann virtist
ekki taka af henni augun. Ýmsir urðu
til frásagnar um það þegar á reyndi,
eftir að rannsóknarlögreglumenn
komust að þeirri niðurstöðu að ekki
væri vist að áreksturinn á þjóðvegin-
um ætti sér eðlilega skýringu og því
væri rétt að kanna allar hliðar máls-
ins, þar á meðal einkalíf þeirra sem
látið höfðu lifið.
Hann var ríkur
Lítill vafi þykir á því leika að Otto
hafi með tímanum orðið Ijóst að Rosi
var gift kona, hafi hann ekki vitað
það þegar hann hreifst af henni. Og
sannleikurinn var sá að hún var ekki
aðeins gift, heldur hrifin af manni
sínum og elskaði hann. Nánustu vin-
um hennar og ættingjum bar saman
um það er álits þeirra var leitað að
vart hefði verið hægt að ímynda sér
að hún myndi nokkru sinni fara fram
á skilnað.
Smám saman reyndu rannsóknar-
Opel-bíllinn.
lögreglumennirnir að draga upp
mynd sem gæti fært þeim svarið við
þeirri spurningu hvers vegna Otto
Moll hefði ekki gefið sig á tal við Rosi
til að kanna hug hennar til sín. Var
honum ljóst að hún myndi aldrei
verða hans af því hún var hamingju-
söm í hjónabandinu eða brast hann
einfaldlega kjark til að tjá henni
hrifningu sína af henni? Þetta voru
þær spurningar sem þeir veltu fyrir
sér í upphafi.
Svarið liggur ekki enn fyrir. Hins
vegar er ljóst að Otto hafði margt það
fram að færa sem margir aðrir höfðu
ekki. Hann var efnaður, jafnvel ríkur,
að sumra sögn, og ekki bara af eign-
um heldur lausafé. Hann vann hörð-
um höndum með systur sinni á jörð-
inni. Þar sinntu þau öllum verkum
sjálf og slógu ekki af. í eðli sínu voru
þau bæði hófsöm og gerðu ekki mikl-
ar kröfur til lífsins, svo að enn meira
varð eftir til að leggja fyrir þegar af-
rakstur búskaparins var gerður upp í
árslok.
Aðeins eitt vantaði
Viðtöl rannsóknarlögreglumann-
anna leiddu í ljós það sem að ofan er
sagt. Þrátt fyrir góð efhi hafði Otto
ekki eignast neina vinkonu, hvað þá
eiginkonu. Líf hans var fábreytt og
með árunum hafði hann orðið æ hlé-
drægari og einangraðri. Hann skorti,
með öðrum orðum, félagsskap eigin-
konu sem gat deilt með honum því
sem hann stritaði fyrir alla daga. Öll
þau ár sem hann hafði búið með syst-
ur sinni hafði hann enga tilburði sýnt
í þá átt að koma sér í kynni við neina
þá konu sem hann gæti bundist og
finningar hann bar í brjóst til henn-
ar?“ spurði einn þeirra sem leitað var
svara hjá. „Var hann hræddur um að
hún hafnaði honum? Eða óttaðist
hann að systir hans myndi ekki sætta
sig við aðkomukonu á bænum?“
Roswitha Jerski á brúðkaupsdag-
inn.
Systirin spurð
Maria Moll, systir Ottos, fékk
dag einn heimsókn frá rannsókn-
arlögreglumönnunum. Þeir komu í
þeim tilgangi einum að biðja hana
að segja afstöðu sína til þess ef
önnur kona hefði sest að á bænum.
Systirin kvaðst gjarnan gera
það. Hún bauð spyrjendunum sæti
og sagði svo: „Málið liggur svona
fyrir. Otto kom aldrei heim með
neina stúlku eftir að l'oreldrar okk-
ar létust. Ég hefði hins vegar síður
en svo haft á móti því. Það hefði
lífgað upp á okkar annars svo fá-
brotnu tilveru. Hér gerðist aldrei
neitt. Við unnum bara. Og eftir því
sem árin liðu varð Otto stöðugt
við því hvers vegna bílarnir tveir
skullu saman á þjóðveginum feng-
ist liklega aldrei í einstökum atrið-
um. Ekki yrði úr því skorið hver
ástæðan var til þess að Otto ákvað
að binda enda á líf sitt og Rosi
þennan dag. En það væri aftur haf-
ið yfir allan vafa að hann hefði
ekið beint framan á bíl hennar af
ásettu ráði. Um slys hefði ekki ver-
ið að ræða.
Samantektin
Meðal þeirra atriða sem renndu
stoðum undir þessa skoðun var
nær samdóma álit allra þeirra sem
leitað hafði verið til. Lýsingin á
Otto og háttum hans var hafin yfir
allan vafa. Hann bar mörg ein-
kenni einfarans sem á erfitt með
að tjá sig og sér ýmsa þætti lífsins
„í gegnum sjóngler“ án þess að ger-
ast beinn þátttakandi í þeim. Það
er eins og þeir dæmi sig úr leik
fyrirfram.
í því ástandi ók Otto Opel-bíl
sínum að þjóðveginum milli þorp-
anna tveggja á laugardegi. Valið á
deginum sagði i sjálfu sér hluta
sögunnar því það var einmitt á
þeim vikudegi sem Rosi kom oftast
akandi til að aðstoða við afgreiðslu
í veitingahúsi systur sinnar og
móður.
Áreksturinn varð mjög harður.
Bíll Roswithu kastaðist þrjátíu
metra og lenti utan vegar. Bæði
dóu þau samstundis og það kvikn-
aði í báðum bílunum, en öku-
manni sem bar að rétt á eftir tókst
að slökkva eldinn í þeim báðum.
Umferðarslysið, sem svo var
talið í fyrstu, hafði reynst vera
morð og sjálfsvíg.