Dagblaðið Vísir - DV - 17.11.1998, Blaðsíða 16

16
ÞRIÐJUDAGUR 17. NÓVEMBER 1998
Ólafur Jón Magnússon kaupir m.a. penna í Kola-
portinu. „Þetta er enginn sjúkleiki," segir hann um
ferðir sínar í Kolaportið. DV-mynd Teitur
Kaupmenn
Flóra mannlífsins þrífst í Kolaport-
inu. Þar mæta sjómenn og sauma-
konur og fóstrur og framkvæmda-
stjórar. Burtséð frá vörunum sem þar
fástfara sumir - bæði kaupmenn og
kúnnar - t Kolaportið nær eingöngu
félagsskaparins vegna.
og kúnnar Kolaportsins
Díesel
Sigþruður við urval af hottunum sin-
um. „Helgarnar bjarga mér. Ég álít að
margt eldra fólk selji í Kolaportinu
upp á félagsskapinn að gera.“
DV-mynd GVA
Sérviska einbúans
Olafur Jón Magnússon er ókvæntur og barnlaus
og vinnur á bensínstöð í vesturbænum. Þar
vinnur hann aðra hverja helgi en hinar helgarnar
fer hann í Kolaportið nema eitthvað sérstakt glepji
huga hans.
Á árum áður safnaði Ólafur Jón frímerkjum. „Ég
er löngu hættur því. í dag safna ég pennum og á ég
um 900 titla og enn fleiri penna. Það var strákur
sem smitaði mig af þeim áhuga og síðan eru liðin
tólf ár.“
Suma pennana fær Ólafur Jón í Kolaportinu þar
sem hann hefur kynnst mörgum - bæði kaupmönn-
um og kúnnum - á þeim áratug sem það hefur ver-
ið starfrækt. „Það var víðáttan sem heillaði mig
fyrst. Svo hittir maður marga. Það er stundum ein-
manalegt að búa einn.“
Ólafur Jón fer yfirleitt í Kolaportið á laugardög-
um þær helgar sem hann er ekki að vinna. „Ég fer
á morgnana og er þá kannski í tvo til þrjá tíma. Sið-
an fer ég heim og kem stundum aftur um kaffileyt-
ið og er þá í hálftíma til klukkutíma. Ég vappa um
og athuga hvort ég hitti einhvern. Stundum versla
ég og þá eru það stundum óþarfa kaup.“
Hann gerði ekki óþarfa kaup þegar hann fór síð-
ast í Kolaportið. „Ég keypti þá harðfisk og skötu en
það var gert grín að þeim kaupum. Unga fólkinu
finnst þetta ekki skemmtilegur matur.“
Ólafur Jón tekur fram að hann sé ekki háður
Kolaportinu. „Þetta er enginn sjúkleiki. Ég get al-
veg verið án þess. Ég tel þó að kunningjar mínir og
ættingjar telji þetta sérvisku. Þeir hafa þó ekki orð
á því.“ -SJ
Sigþrúður Sigurðardóttir hefur selt eigin
vörur í Kolaportinu í 8 ár. „Mig langaði
til að gera eitthvað þar sem mér fannst
nauðsynlegt að hafa eitthvað fyrir stafni.
Mér fannst líka spennandi að fara að selja í
Kolaportinu. Það var fólkið og stemningin
sem réði því. Ég segi fyrir mig að það var
skemmtilegri stemning í gamla Kolaportinu.
Ég hugsa að ástæðan hafi verið nýjabrumið
auk þess sem meira var þar um að vera.
Fólkið var eins og ein stór fjölskylda."
Eins og gefur að skilja hefur Sigþrúður
kynnst mörgum í þau ár sem hún hefur selt
í Kolaportinu. „Þetta eru hestu kunningjar
mínir. Þetta er allt indælisfólk og hér ríkir
mjög góður andi.“ Hún segist ekki fara nógu
mikið út á virkum dögum. „Helgarnar
bjarga mér. Ég álít að margt eldra fólk selji
í Kolaportinu upp á félagsskapinn að gera.
Önnur ástæða er að fá einhvern smá vasa-
pening. Ellilífeyrisþegum veitir ekki af hon-
um.“
A yngri árum fékkst Sigþrúður mikið við
saumaskap bæði heima auk þess sem hún
vann á saumastofum. Fyrstu árin í Kola-
portinu seldi hún vesti á börn, dömur og
herra. í dag einbeitir hún sér að höfuðfót-
um á dömur. „Þau eru úr gerviefnum og ég
held að dömunum líki þau sæmilega. Salan
hefur aukist og þá einkanlega hjá ungum
stúlkum. Ég er alveg hissa á því að eldri
konur skuli ekki ganga með höfuðfót og
ekki einu sinni. þegar þær fara i kirkju."
Sigþrúður segist ganga með höfuðfót af og
til. „Það er aðallega þegar ég fer í kirkju.
Mér fmnst það bara tilheyra."
Hún segist ekki fara í búðir og apa eftir
höttum sem þar fást. „Ég hef bara saumavél
til að sauma einfelda hatta.“
Sigþrúður er ákveðin í að selja ungum
stúlkum og eldri höfuðfötin sín næstu miss-
erin. „Það geri ég svo lengi sem ég hef
heilsu."
-SJ
.Starfsemin í Kolaportinu er ómissandi
segir Asgeir Eggertsson skóburstari
40.000 krénur í árslaun
Það er ekki hægt að lifa af þessu en ég hef aðallega gert þetta til að
vera innan um fólk,“ segir Ásgeir Eggertsson skóburstari. Hann býð-
ur þjónustu sína í Kolaportinu kl. 11-17 um helgar. Á sumrin burstar
hann skó í Austurstræti. Burstunin kostar 200 krónur en eldri borgarar
þurfa einungis að borga 100 krónur. Á síðasta ári voru árslaunin fyrir
skóburstunina 40.000 krónur.
Ásgeir var sjómaður í mörg ár. „Ég var síðast stýrimaður á bát frá
Ólafsvík en kom í land 1991 eftir að gallblaðran var tekin. Ég er eigin-
lega fórnarlamb atvinnuleysisins sem var áberandi næstu ár.“ í dag er
hann öryrki og lifir á bótum.
Ásgeir segir allt of fáa vilja skóburstun. „Þér að segja hef ég tvo fasta
kúnna hérna í Kolaportinu. Það eru eldri menn. Þeir koma um hverja
helgi og kaupa sér hákarl, flatkökur og kartöflur í matvælamarkaönum
og koma svo til mín.“ Hann segir þó fleiri nota þjónustu sína annað slag-
ið. Eldra fólk er þar í meirihluta.
Ásgeir neitar ekki að hann fái í bakið þegar hann bograr yfir skóm
viðskiptavina sinna. „Ég hef legið á hnjánum en sú staða virðist best fyr-
ir mig. Hins vegar er ég þessar vikurnar að smíða stól þannig að í fram-
tíðinni get ég setið fyrir framan kúnnann."
Hann segir að Kolaportið sé stórmerkilegur heimur. „Þetta er sérstök
lífsreynsla fyrir fólk þegar það kemur hingað í fyrsta skipti. Héma úir
og grúir af öllu mögulegu. Starfsemin í Kolaportinu er ómissandi. Marg-
ir seljendur eru eldra fólk sem er dottið út af vinnumarkaðnum en vill
þó ekki setja tærnar upp í loftið alveg strax. Margir eru þarna meira til
að hitta aðra heldur en að hugsa um peningahliðina."
-SJ
DV-mynd GVA