Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1998, Qupperneq 30

30
sakamál
LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1998 T*>~\7~
í fjörutiu og átta ár gekk allt vel.
Ferdinand Liebl, atvinnulaus verka-
maður, var sannfærður um að hin
áttatíu og þriggja ára Amalie Liebl
væri móðir hans, rétt eins og hún
hafði ætíð sagst vera. í huga hans
var ekki minnsti efi um að svo
væri. Og hann var heldur ekki í
neinum vafa um að hin sextíu og
sex ára Amalie Wolters væri systir
hans. Reyndar fannst honum hún
sér mjög kær og samband þeirra var
náið og hlýlegt. Höfðu ýmsir haft á
orði að það væri mun vinsamlegra
en venja væri þegar systkini ættu í
hlut. En i byrjun þessa árs varð
mikil breyting á sambandi þessara
þriggja persóna.
Sannleikurinn kemur í
Ijós
Nokkru eftir áramót veiktist hin
aldraða Amalie Liebl og var lögð á
sjúkrahús. Þá varð að taka fram
viðeigandi persónuskilríki og þegar
þau Ferdinand og Amalie yngri leit-
uðu þeirra kom það í ljós sem átti
eftir að gerbreyta lífl þessara
þriggja persóna. Ferdinand brá svo
mikið að segja má að hann hafi orð-
ið fyrir raunverulegu áfalli, og
margt bendir til að svo hafi verið
því hann varð ekki samur maður
aftur. í ljós kom að konurnar tvær
sem hann hafði búið með höfðu log-
ið aö honum frá því hann var lítill.
í raun var það Amalie yngri sem
var móðir hans, en Amalie eldri var
amma hans.
Skýringin var sú að Amalie Wolt-
ers hafði orðið ólétt sautján ára. Þar
eð hún var ekki eldri þótti ástæða
til að leyna því hvernig ástatt var
með hana og fór hún burt af heima-
slóðum til að ganga með barnið og
ala það. Eftir fæðinguna gaf hún
það. En það var Amalie Liebl, móð-
ir Amalie yngri, sem ættleiddi það.
Af þeim sökum fékk Feminand eft-
irnafnið Liebl. Skýringin sem hann
fékk á því að „systir hans“ hafði eft-
imafnið Woiters var sú að hún
hefði gift sig en síðan skilið.
Taumlaust hatur
Daginn sem Ferndinand varð
ljóst að konumar tvær sem höfðu
staðið honum svo nærri höfðu
blekkt hann í nær hálfa öld fylltist
hann hatri á öllum konum. Honum
fannst hann hafa verið settur til
hliðar í heiminum, og fyrsta konan
sem hatur hans bitnaði á var
unnusta hans, hin fjörutíu og níu
ára Helga Oberbremer.
Helga Oberbremer.
Ferdinand Liebl, til hægri, með verjanda sínum.
„Hún mamma þín er búin að læsa
sig inni á baði. Komdu og sæktu
hana.““
Þegar dóttirin kom hafði Ferdin-
and róast og leyfði hann þeim
mæðgum að fara úr íbúðinni.
„Hann sat í eldhúsinu og grét,“
sagði Helga. „Á miða sem hann
lagði á borðið fyrir framan sig stóð:
„Ég viðurkenni allt sem ég hef
gert.“
Mér leiö illa eftir þennan atburð
þvi mér var ljóst að eitthvað hafði
komið fyrir hann og að hann var
ekki heill heilsu. Þess vegna gerði
ég lögreglunni ekki viðvart."
Hefði Helga farið til lögreglunnar
væri Renate Haltmaier, tuttugu og
eins árs, nú ekki 50% öryrki. Dag-
inn sem Ferdinand réðst á Helgu í
síðara skiptið fór hann í ökuferð á
bílnum sínum og meðan hún stóð
yfir náði hið taumlausa hatur til
kvenna enn einu sinni undirtökun-
um. Hann sá fyrir framan sig á göt-
unni konu á hjóli. Það var Renate,
en hún vann á barnaheimili og var
að fara erinda sinna um bæinn.
þörf. Svo sneri ég baki í hann og
gekk að hjólinu. Þá stakk hann mig
í bakið með hnífi. Ég datt aftur en
þá réðst hann enn á mig og frá báð-
um hliðum. Hann stakk mig í háls-
inn, í andlitið, í magann og svo aft-
ur í bakið. Ég barðist um en kom
ekki upp nokkru hljóði því hann
hafði stungið mig í hálsinn. Ég var
nú úrkula vonar um að halda lífinu.
Ég sá að ég gat engum vörnum kom-
ið við og man að ég vonaði að það
liði yfir mig svo ég þyrfti ekki að
umbera þessa ógn lengur.
Hann stakk og stakk og hrópaði
loks: „Auma skækja, nú færðu það
sem þú átt skilið.“
711 bjargar
Vegfarendur sáu þegar Ferdinand
ók aftan á hjól Renate og fylgdust
með því þegar hann réðst svo aftan
að henni og stakk hana í bakið með-
an hún var að reyna að rétta við hjól-
ið sitt. Fólki brá og vissi ekki hvað
það gæti gert til að stöðva þennan
óða mann með hnifinn sem virtist
staðráðinn í að drepa ungu konuna.
Rudolf Haltmaier með mynd af dótt-
ur sinni, Renate.
„Ég gleymi aldrei aðfaranótt 13.
janúar," segir Helga. „Ég lá sofandi
í rúminu mínu. Skyndilega gat ég
ekki andað lengur. Ég vaknaði og
fann að púða var þrýst á andlitið á
mér. Ég barðist um og reyndi að
losna við hann og að lokum tókst
það. Ég veit ekki hvað gaf mér þann
kraft sem til þurfti, en líklega hefur
það verið óttinn við að deyja. Og nú
horfði ég beint framan í andlitið á
unnusta mínum, Ferdinand. Óður
að sjá eins og villidýr sat hann klof-
vega á lærunum á mér og hann hélt
á hnífi. „Æptu ekki,“ sagði hann,
„því þá sting ég þig.““
Hótanir og skurðir
„Skyndilega fór hann að skera
náttkjólinn minn. Ég varð mjög
skelfd og reyndi að tala rólega við
hann. Þá stakk hann mig í hálsinn,
en síðan færði hann sundur á mér
fótleggina og fór að skera í kynfær-
in á mér. Það var ægilega sárt og þá
hélt ég að nú væri úti um mig, ekki
síst eftir að hann sagði: „Nú eru
bara tvær mínútur eftir. Þá er þessu
öllu lokið."
Ekki gekk það þó eftir og á ein-
hvern hátt sem ekki hefur fengist að
fullu skýrður tókst Amalie að koma
í veg fyrir að Ferdinand svipti hana
lífinu. „Hann reyndi að kæfa mig
með púðanum um tíuleytið um
kvöldið en fimm stundum síðar, eða
um þrjúleytið um nóttina, tókst mér
loks að velta honum fram úr rúm-
inu. Þá missti hann hnífinn. Um
leið og hann var orðinn vopnlaus
varð hans eins og barn. Hann fór að
gráta og afsakaði sig á margvíslegan
hátt.
„Ég var næstum búinn að drepa
þig,“ sagði hann meðal annars. „Þú
verður að fyrirgefa. Þetta gerist
aldrei aftur.“
Næsta tilraun
„Ég tók afsökun hans til greina,"
sagði Helga, „en það hefði ég aldrei
átt að gera. Samband okkar var í
raun búið. Hann hafði misst hæfi-
Leikann til að sýna mér kærleik og
ástarlíf var ekki lengur til um-
ræðu.“
Tveimur mánuðum eftir morðtil-
raunina gerði Ferdinand aðra og
mun verri atlögu að Helgu. „Hann
hótaði mér líka með hnífi þá,“ sagði
hún, „en nú sagðist hann ætla að
leyfa mér að velja á hvern hátt ég
dæi. Ég gæti látið stinga mig til
bana, ég gæti látið hann drekkja
mér í baðkerinu og ég ætti þann
kost að drekka eiturblöndu sem
hann haföi blandað og kom með á
flösku. Meðan hann var að segja
mér þetta hélt hann hnífnum að
hálsi mér.
Ég sagðist ætla að láta hann
drekkja mér í baðkerinu. Þá gekk
hann inn á baðherbergið til að fylla
kerið. Áður hafði hann læst hurð-
inni fyrir aðaldyrum ibúðarinnar
svo ég komst ekki út úr henni."
Tvenn mistök
„Ferdinand brá sér í augnablik út
úr baðherberginu. Ég flýtti mér
þangað inn og læsti á eftir mér. Þá
barði hann í hurðina og sagði að ég
yrði að opna svo hann gæti drekkt
mér. Rétt á eftir heyrði ég að hann
hringdi í dóttur mína og sagði:
Amalie Liebl.
Úk á hana
Ferdinand ók í smástund rólega á
eftir ungu konunni á hjólinu. Síðan
jók hann ferðina og ók beint aftan á
hjólið.
„Ég heyrði í bílnum fyrir aftan
mig,“ sagði Renate þegar hún lýsti
atvikinu, „en hélt að hann væri að
auka hraðann af því hann ætlaði að
aka fram úr. í staðinn ók hann beint
aftan á hjólið svo ég kastaðist í göt-
una. Ég hélt í fyrstu að um óhapp
hefði verið að ræða, þvi gatan var
nógu breið til þess að hann kæmist
fram hjá mér.“
Ferdinand steig út úr bílnum og
gekk að Renate þar sem hún lá á
götunni. „Ég sá þig ekki,“ sagði
hann. „Á ég að aka þér á slysavarð-
stofuna?“
„Ég bandaði honum frá mér,“
sagði Renate, „og sagöi að ég væri
ekki það illa meidd að þess væri
Árás Ferdinands lauk með því að
hann reyndi að koma Renate i far-
angursgeymsluna á bíl sinum. Þá
tókst manni einum að stöðva hann.
Þessi hugrakki maður, sem komið
hafði þarna að á bíl sínum, kom nú
Renate, stórmeiddri og alblóðugri,
upp í bíl sinn og ók í skyndi með
hana á næsta sjúkrahús. Þar var
henni þegar í stað komið í aðgerð.
Ferdinand flúði af vettvangnum en
skömmu síðar stöðvaði lögreglu-
þjónn hann fyrir hraðakstur. Þá fór
hann aö tala um að hann hefði ráðist
á konu.
Fyrir rétti
Frásagnir málsaðila hér að fram-
an eru úr réttarskjölum, en mál
Ferdinands Liebls kom fyrir dóm-
stól í Regensburg í Þýskalandi.
Hann gat enga viðhlítandi skýringu
gefið á athæfi sinu en reyndist sak-
hæfur. Niðurstaða þeirra sem rann-
sökuðu geðheilsu hans var að hluta
til sú að um svonefnt „yfirfært hat-
ur“ væri að ræða, það er hatrið á
konunum tveimur sem hann hafði
búið með alla ævi og höfðu ekki
sagt honum sannleikann um hvor
væri móðir hans hefði færst yfir á
konur almennt.
Þegar Amalie Wolters, hin raun-
verulega móðir hans, var að því
spurð hvers vegna hún hefði aldrei
sagt honum að hún væri í raun
móðir hans svaraði hún: „Ég veit
það ekki. Ég var svo ung þegar allt
þetta gerðist. En ef Ferdinand segir
að ég sé móðir hans er það víst rétt
Ferdinand Liebl fékk tólf ára
fangelsi fyrir morðtilraunir.
Amalie Wolters.