Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2000, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2000
11
hámarki
Útsölur

Það byrjaði strax á bílastæðinu.
Ég hafði i góðmennsku minni og
sakleysi fallist á að fara með konu
minni og yngri dóttur í Kringluna.
Tilgangurinn var göfugur þetta
laugardagseftirmiðdegi. Stúlkan
ætlaði í bamaafmæli og þvi stóð
til að fmna gjöf. Það sem ég vissi
ekki þennan gráa janúardag var
að útsölumar voru í hámarki. Það
sást um leið og ég beygði inn á
bílastæði verslanaklasans. Ástand-
ið var verra en á Þorláksmessu.
Hvert stæði var skipað auk þess
sem bílum var skotið á ská og
skjön þar sem viðlit var. Aðrir
hringsóluðu í örvæntingarfullri
leit.
Konumar í lífi mínu byrjuðu að
stjóma mér um leið og ég renndi
inn á Kringlubílastæðið. Eigin-
konan sat fram í og lagði mat á
hreyfingar fólks og ökutækja.
Stelpan var aftur i og skaust á
milli stjórn- og bakborða í stæðis-
leit. Mér þótti þær raunar báðar á
stjórnborða, nam því staðar og
bauð þeim að yfirgefa vagninn. Ég
myndi finna stæði og hitta þær
innajidyra. Þær höfnuðu boðinu
samtímis. „Þú finnur okkur
aldrei. Þú kannt ekkert að leita,“
sagði dóttirin og tók þar með orð-
ið af móður sinni. Konan þurfti
ekkert að segja. Ég vissi að hún
var sama sinnis.
Rati á ferð
Ég ók því hring um stæðið. Það
var vonlaust. Á öðrum hring
bentu þær mæðgur ýmist til hægri
eða vinstri og sökuðu ökumann-
inn um hæga hugsun og enn hæg-
ari hreyfmgar. Bensínfóturinn var
þó enn virkur svo ég gaf í heimil-
isbílinn og stefndi honum á efsta
stæði Kringlunnar. Það var aðeins
farið að síga í hinn geðprúða vagn-
stjóra. „Passaðu þig, maður,
hverslags er þetta,“ hrópaði konan
þegar ég sameinaði svig og stór-
svig á leið minni til fyrirheitna
landsins. Minnstu munaði að ég
sneiddi af speglana á eigin bil svo
ekki sé minnst á skraulista ann-
arra.
Þegar á efsta stæðið kom sneri
ég vagninum einbeittur til vinstri
um leið og konan sá glufu hægra
megin. Mæðgurnar sameinuðust í
yflrlýsingum sem í stuttu máli má
útskýra með þeim hætti að faðir-
inn og eiginmaðurinn í bílnum
væri rati. Þetta varð til þess að ég
snarstoppaði og bakkaði. Miðað
við þá bUaröð sem þegar var á eft-
ir mér flokkast það nánast undir
kraftaverk að ná að þröngva öku-
tækinu til baka, inn í röðina og
beygja til hægri eins og konan
vildi. Adrenalinið í kroppnum
kallaði á það að ég reykspólaði
bílnum af stað og tæki næstu
beygju á tveimur hjólum. Sú útrás
var þó útilokuð því bíll var við bíl
á undan mér og ég komst hvergi.
Ég þokaði vagninum þvi áfram
metra fyrir metra með samanbitn-
ar varir.
Konulaus með barna-
vagn
„Þama er maður á leið í bílinn
sinn,“ kallaði konan. Hún sá að nú
lá á að róa eiginmanninn áður en
blóðþrýstingurinn gerði út af við
hann undir stýri. Konan tók með
formlegum hætti við skipstjóm-
inni á skútunni og sagði stýri-
manni að aka að bíl þess manns
sem var að yfirgefa útsölumar.
„Hann er með tvær stálpaðar
stelpur, komabam og bamavagn,
en konulaus." sagði ég. „Hann
verður korter að koma sér burt.
Þú veist hvemig körlum gengur
að koma barnavögnum fyrir í bíl-
um“. „Bíddu bara og gefðu stefnu-
ljós,“ sagði konan. Hún var ákveð-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
in að ná þessu stæði.
Bílarunan fyrir aftan mig lengd-
ist stöðugt. í baksýnisspeglinum
sá ég aðeins bilstjórann í næsta
bíl. Hann var fólur af geðshrær-
ingu. Manninum með bamavagn-
inn gekk hægt. Hann var með
bamið á handleggnum og reyndi
með hinum að ná körfunni af hjól-
unum. Útsölupokamir lágu allt í
kringum opið skottið. Stálpuðu
stelpumar hlógu án þess að rétta
föðurnum hjálparhönd. Af við-
brögðum þeirra að merkja mátti
draga þá ályktun að þær bæra
saman verklagni hans og fjar-
staddrar móður, konu sem eflaust
kunni að brjóta saman bamavagn
í bíl.
Kíkjum aðeins
„Bíddu," endurtók konan mín,
þegar hún fann að ég var að bug-
ast á ástandinu og bíllinn tók að
þokast áfram. „Hann fer.“ Sú spá
rættist en biðin tók á. Ég skaut
bilnum svo snöggt í stæðið sem
losnaði að maðurinn með ómegð-
ina slapp naumlega. Föli bílstjór-
inn var með munnherkjur þegar
hann skaust hjá.
Ég fór í humátt á eftir þeim
mæðgum í átt að klasanum. Ég
nýtti janúarblásturinn og dró and-
ann djúpt svo ég mætti lifa aðeins
lengur við þessar önugu aðstæður.
í bjartsýniskasti sem fylgdi súr-
efnisinntökunni taldi ég það varla
taka langan tíma að kaupa afmæl-
isgjöf handa einu barni. Þar mis-
reiknaði ég mig enn í sakleysi
mínu og vankunnáttu. Það var að
vísu rétt að konan eyddi ekki löng-
um tíma í að kaupa gjöfina. Að því
gjörðu ætlaði ég út og heim en var
snarlega snúið við. „Kíkjum að-
eins og sjáum hvað er til,“ sagði
konan. Útsölumerkin voru í hverj-
um glugga og þau spegluðust í
augum konunnar. Búðimar voru
fullar af fólki.
I konubúðum
Ég hlýddi og sá um leið að ég
var ekki einn. Konur stjórnuðu
umferðinni í Kringlunni þennan
dag. Karlamir eltu konur sínar,
fjarrænir á svip með poka í báðum
höndum. Við byrjuðum á að kíkja
á eitthvað á krakkana. Varla gat
ég mótmælt því. Stelpan suðaði
svolítið í móður sinni og hafði út
úr þvl íþróttaskó. Konan skaust
inn í flna búð og sýndi mér kápu.
„Jú, jú, hún er ágæt,“ heyrði ég
sjálfan mig segja en fann um leið
að enginn sannfæringarkraftur
var í röddinni. Konan fann það
líka og setti kápuna aftur á slána.
Við fórum i aðra konubúð. Þar
vildi hún máta pils en um leið
varð ég var við ágreining milli
fylgdarkvenna minna. Stelpan
vildi skoða tölvuleiki frekar en
bíða eftir móður sinni í konubúð-
inni. Hún tók strikið þangað. Ég
var í vanda. Mér bar auðvitað að
segja álit mitt á pilsinu en mat það
mikilvægara að elta stelpuna svo
hún týndist ekki í ösinni. Þegar ég
kom til baka í konubúðina var
konan búin að máta. Mér skildist
á henni að forgangsröðun mín
hefði verið röng. Konan tók þó
gleði sína þegar hún fann sér for-
láta peysu á kjarakjörum.
Mátað á miðju gólfi
Það var ekki fyrr en á útleið úr
klasanum að konan kippti mér inn
í herrabúð. „Mátaðu þessa,“ sagði
hún og rétti mér peysu. „Það eru
allir klefar f'ullir," andmælti ég
enda voru biðraðir við klefana og
konur utan þeirra að bera ýmis
klæði við menn sína. „Mátaðu
hana hér,“ sagði konan um leið og
hún dró peysuna sem ég var í yfir
höfuð mér. Ég stóð eftir á bolnum
á miðju gólfl en mér til hugar-
hægðar sá ég landsþekktan frétta-
mann í sömu stöðu. Konurnar
okkar voru hlið við hlið í peysu-
skúffunum. „Fá þessa,“ sagði kon-
an mín við afgreiðslupilt. Ég var
varla kominn i þá gömlu þegar við
þrýstumst út úr búðinni og ég veit
því ekki um örlög fréttamannsins.
Konan hans virtist þó hafa örugg
tök á stöðunni.
Fölur maður
„Var þetta ekki bara gaman?"
spurði konan um leið og við sett-
umst inn í bilinn. Ég kaus að
svara ekki um leið og ég bakkaði
út úr stæðinu. Biðröö hafði mynd-
ast aftan við bíl sem beið eftir
stæðinu mínu. Ég sá að kona bíl-
stjórans sagði manni sínum til
með bendingum. Hann var folur
ásýndum.