Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.2003, Blaðsíða 20

20 KRÝSUVÍKURSAMTÖKIN MIÐVIKUDAGUR 11.JÚNÍ2003
Endurmenntun ráðgjafa
MENNTUN: Mikilvægt er að
gefa ráðgjöfum tækifæri til
endurmenntunar, bæði til að
forðast „útbrennslu" og til að
bæta meðferðina.Árið 2001
voru tveir ráðgjafar sendir á
vikulangt Hazelden-námskeið í
Helsingör í Danmörku. Kennar-
arnir voru með áratuga reynslu
í að fræða um þessi mál. Ráð-
gjafarnir voru afar ánægðir
með þessa ferð og það besta
var að fá staðfestingu á að
meðferð í Krýsuvík er á réttri
leið. í vetur fengum við gamal-
reyndan ráðgjafa frá Dan-
mörku, Pálma Benediktsson,til
að halda viku námskeið fyrir í
meðvirkni og meðferðartækni.
Pálmi hefur áður unnið (Krýsu-
vík. Mikil ánægja var með nám-
skeið Pálma.
Námskeið
MENNTUN: Eins og fram hef-
ur komið, er skólaganga vist-
manna í Krýsuvík einn af öfl-
ugustu þáttunum í meðferð-
inni.Menn hafa komið inn
ólæsir, en lokið núll-áfanga á
einum vetri þrátt fyrir það.Á
sl. vetri var vistmönnum að
auki boðið upp á grunnnám í
tölvuvinnslu og einnig var í
boði sænskukennsla fyrir byrj-
endur. Flestir tóku þátt í þessu
og var almenn ánægja með
námið. Kennsla fór fram á
laugardögum í Menntaskólan-
um í Kópavogi og það var
Soroptimistaklúbbur Hafnar-
fjarðar og Garðabæjar sem
stóð straum af kostnaðinum.
Þær kjarnakonur hafa oft stutt
við bakið á Krýsuvík á undan-
förnum árum og eiga miklar
þakkir skildar.Vonir standa til
að hægt verði að hafa einhver
námskeið á hverjum vetri, fyrir
utan hefðbundið skólastarf.
Meðferðin verður að
vera í stöðugri breytingu
segir Þorgeir Ólason, forstöðumaður Krýsuvíkursamtakanna
ÞORGEIR ÓLASON, FORSTÖÐUMAÐUR KRÝSUVÍKURSAMTAKANNA: Við settum okkur það markmið að vera með einstak-
lingsmeðferð, leggjum áherslu á að sinna hverjum og einum sem einstaklingi með öll s(n sérkenni og sérþarfir og miða framhald
meðferðarinnar við það eftir þv( sem það er hægt.
Blaðamaður hitti Þorgeir Óla-
son, forstöðumann Krýsuvík-
ursamtakanna, fyrir skömmu
og innti hann eftir því með-
ferðarstarfi sem unnið er á
staðnum.
„Meðferðin á að vera í stöðugri
breytingu," sagði Þorgeir. „Við
reynum að staðna ekki í einhverju
fari sem við komumst ekki upp úr.
Ef við endurskoðum ekki stöðugt
það sem við erum að gera þá verð-
ur engin framþróun. Við verðum að
skoða okkur sjálf. Endurnýjunin er
líka lykillinn að því að við höldum
kröftum okkar og starfsorku. Und-
anfarið hefur verið lögð áhersla á
að víkka út sjóndeildarhring hvers
ráðgjafa. Það felst einkum í því að
brjóta upp hið hefðbundna ráð-
gjafastarf. Við settum okkur það
markmið að vera með einstaklings-
meðferð, leggjum áherslu á að
sinna hverjum og einum sem ein-
staklingi með öll sín sérkenni og
sérþarfir og miða framhald með-
ferðarinnar við það eftir því sem
það er hægt. Þannig komum við
meira inn á félagslega þáttinn í
sjúkdómnum.
Fyrsta skrefið út
Við höfúm reynt ýmislegt til að
láta menn stíga fyrsta skrefið út
eins og að skylda þá til að fara í bæ-
inn með vissu millibili meðan á
meðferð stendur til að venja þá við
að vera án vímuefna innan um fólk.
Þetta er tilraun til þjóðfélagslegrar
aðlögunar. Þannig erum við að
kenna skjólstæðingum okkar að lifa
í samfélaginu með sínar þarfir og
áhugamál án þess að rekast stöðugt
á aðra. Einstaklingarnir eru ólíkir
og við höfum reynt að lesa í það
hverjar þarfir hvers og eins eru og
láta það ráða einhverju um gang
meðferðarinnar.
Endurnýjunin er líka
lykillinn að því að við
höldum kröftum okkar
og starfsorku.
Þetta hefur auðvitað stundum
leitt til þess að vistmenn hafa sakað
okkur um mismunun í meðferð-
inni. Okkur er bent á að einn fái
eitthvað sem annar fær ekki. Því er
þá til að svara að þannig á það að
vera. Við erum einfaldlega ekki öll
eins og meðferðin gengur ekki út á
það sama hjá öllum. Við leitumst
við að draga fram þá kosti sem ein-
staklingurinn býr yfir og kenna
honum að líta á þá sem styrk sinn.
Þeir eiga að vera þeir sjálfir á eigin
forsendum en ekki vegna þess að
ég vil að þeir sýni einhverja fram-
hlið.
Hver vistmaður er einstakur
Starfsfólk í Krýsuvík hefur með
tímanum farið meira og meira inn
á þessa braut. Við erum smám
saman að útfæra þessar hugmynd-
ir, hver vistmaður er einstakur og á
að fá meðferð í samræmi við það.
Hér var einu sinni maður sem hafði
þá verið á flækingi milli stofnana
hér á íslandi í meira en tuttugu ár.
Þegar hann var um það bil hálfnað-
ur með meðferðina sendum við
hann í sumarfrí, sögðum honum að
koma aftur í haust. Þetta er auðvit-
að afar óvenjulegt. En þessi maður
var haldinn meðferðarleiða og í
þessu tilviki var þessi aðferð ákveð-
in lausn á því. Þetta er að sjálfsögðu
ekki hægt að gera við alla þá sem
hjá okkur eru.
Rekum líka skóla
Við rekum líka skóla eins og
kemur fram annars staðar í blað-
inu. Við viljum að þeir sem hér eru
læri að hugsa um eitthvað annað
en sjúkdóminn. Sumir festast í því
að vera alltaf inni á stofnunum. Við
höfum því reynt að renna sterkari
stoðum undir skólahaldið. Við
leggjum líka ríkari áherslu en áður
á vinnuna. Þeir sem hingað koma
hafa margir hverjir ekki mikla
reynslu af vinnu og við reynum að
koma til móts við það vandamál til
að gera vistmenn okkar færari um
að mæta því sem bíður þeirra þeg-
ar út kemur.
Við mætum þeim þar sem þeir
eru. Við erum ekki stöðugt að reyna
að hífa þá upp á þann stað sem við
erum á heldur vinnum á þeirra
heimasvæði. Auðvitað er misjafnt
hvernig starfsfólki gengur að vinna
á þennan hátt. En í dag er ég með
úrvalsstarfslið og ég sé ekki fram á
annað en stöðuga framför. Við sjá-
um góðan árangur af því sem við
erum að gera og það styrkir starfs-
mennina og léttir starfið eins og
alltaf þegar vel gengur."
Eldhúsið í Krýsuvík
„Við höfum verið undanfarin
þrjú ár að safna tækjum í eld-
húsið," sagði Lovísa Christi-
ansen í samtali við blaða-
mann nýlega.
„Fyrst fengum við ofninn gefins
frá Soroptimistaklúbbi Hafnar-
fjarðar og Garðabæjar. Árið eftir
ákváðu þær að gefa okkur gufu-
gleypi. Hann var nú til hér í heilt ár
áður en honum var komið upp og
Lionsmenn gáfu okkur svo nýja
uppþvottavél. Við fengum stálborð
á góðum kjörum á útsölu. Smátt og
smátt tókst okkur, með gjöfum
héðan og þaðan og með okkar eig-
in framlagi, að safna saman fleiri
stálhúsgögnum, hér var svo rifinn
veggur og loftræsting tengd. Þetta
gerðist allt á síðasta ári. f dag er eld-
húsið orðið mjög frambærilegt, það
má orða það svo að þetta sé orðið
eins og hjá fólki. Jafnframt þessu
var eldhúsið málað og gólfið bón-
að, allt tekið í gegn, sama var gert í
borðsalnum. Þar voru vistmenn að
verki undir stjórn staðarhaldara."
- Hvernig var hægt að fjármagna
vinnuna við framkvæmdirnar?
„Soroptimistaklúbburinn greiddi
vinnu við uppsetningu og loftræst-
ingu, 300 þúsund. Afganginn greið-
um við sjálf, fáum að borga hann
niður á löngum tíma."
- Framkvæmdirnar hafa þá ekki
tekið langan tíma?
„Síðan söfnunin hófst eru liðin
þrjú ár. Sjálfar framkvæmdirnar
tóku miklu styttri tíma. Þeim er að
vísu ekki alveg lokið. Við erum á
höttunum eftir pönnu sem ég á von
á að geta fengið austan frá Selfossi
og sitthvað fleira smálegt vantar
enn. Það kemur smátt og smátt.
Aðalatriðið er að ástandið er orðið
fyllilega ásættanlegt."
- Hvernig taka vistmenn öllu
þessu framkvæmdabrambolti?
„Hér starfa allajafna tveir til þrír
vistmenn við margvísleg störf til að
aðstoða matreiðslumanninn auk
þess sem allir vistmenn ganga um
eldhúsið dags daglega. En þeir gera
það í dag með allt öðrum og betri
hætti eftir þessar breytingar, eins
og skiljanlegt er þegar allt er miklu
aðgengilegra en það var. Þessi
breyting hefur ótvíræð áhrif til góðs
á bata vistmannanna. Það sama á
við um þetta eins og aðrar fram-
kvæmdir hér. Til að byrja með
fannst mér óþolandi hvað það tók
allt langan tíma. En smám saman
varð mér ljóst að þessi hæga ferð á
framkvæmdunum er afar góð fyrir
þá sem hér eru í meðferð. Bati
þeirra tekur líka langan tíma og
þetta kemur ágætlega saman. Allir
góðir hlutir gerast hægt," sagði
Lovísa að lokum.
LOVÍSA CHRISTIANSEN: I dag er eldhúsið orðið mjög frambærilegt, það má orða
það svo að þetta sé orðið eins og hjá fólki.