Dagblaðið - 16.12.1978, Blaðsíða 11

Þingmenn Alþýðubandalagsins koma af fundinum dularfulla. Blaðamenn gerðu
að þelm harða hrið en allt kom fyrir ekki.
LJOSMYNDIR
BJARNLEIFUR
BJARNLEIFSSON
HERRASKÓR
MIKIÐ ÚRVAL
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1978.
BtÐIN EFTIR BOMBUNNI
—eða er Ólafurgóður eða slæmur verkstjórí?
Á ganginum voru ákafar umræður og greinilega var mikið i húfi.
OPIÐ
Það lá mikil spenna í loftinu og
menn voru íbyggnir og spáðu. A göng-
um Alþingis stungu þingmenn saman
nefjum en greinilegt var að frumvarp
alþýðuflokksmanna, sem samþykkt
var á flokksstjórnarfundi i fyrrinótt,
hafði komið róti á hugi þingmanna.
„Ætli Ólafur sé búinn að fá nóg af
þeim?” spurðu menn hverjir aðra og
fréttamönnum tók að fjölga á göngun-
um. Sjálfstæðismenn, bæði háttsettir
og aðrir, litu Ólaf töluverðum vor-
kunnaraugum, er hann gekk i húsið,
en Ólafur heyrðist segja: „Nú er sólin
farin að skína. Það veit vonandi á
gott.” Svo brosti hann sínu fræga
brosi. Svona setningar verða yfirleitt
til þess að fréttamenn verða tauga-
óstyrkir þegar Ólafur á í hlut. Brátt
sáust einnig ungir og upprennandi
sjálfstæðismenn á göngum, komnir
eins og kallaðir, en það veit yfirleitt
einnig á einhver tíðindi.
Fundi frestað
Spennan jókst er nær dró fundar-
tima í báðum deildum, kl. tvö. Þeir
bræður, Finnur Torfi og Gunnlaugur,
ásamt Árna Gunnarssyni, voru á tali
við Svavar Gestson og Árni var
greinilega æstur. Ólafur var löngu
genginn inn í sal og var á tali við Matt-
hías Bjarnason úti í glugga. Þar fyrir
utan voru starfsmenn borgarinnar að
undirbúa skreytingu norska jólatrésins
á Austurvelli en varla hafa þeir tví-
menningar verið að ræða það. Og þó,
hver veit?
Er fundir höfðu verið settir var
skyndilega tilkynnt að fundum yrði
frestað til kl. þrjú, vegna þess að al-
þýðubandalagsmenn hefðu ákveðið að
halda þingflokksfund. Þama kom
það! Lúðvík ætlaði greinilega ekki að
láta bjóða sér svona vinnubrögð! Ljós-
myndarar hlupu til og festu menn á
filmu í grið og erg. Menn að ganga
upp stiga. Kannski yrði þetta örlagarik
mynd. Myndin af alþýðubandalags-
mönnum þegar þeir gengu upp stigann
áleiðis til fundarherbergisins þar sem
þeir sögðu: „Nei, takk, þetta látum við
ekki bjóða okkur!” Og myndir voru
teknar í grið og erg.
Hinir þingflokkarnir fóru hver inn I
sitt fundarherbergi og Albert
Guðmundsson fór niður í kaffistofu.
Biðin
eftir bombunni
Ólafúr Ragnar Grímsson kom seint
á fundinn uppi á lofti og stuttu síðar
kom Lúðvík á hraðferð út. Hann hélt
rakleiðis niður í fundarherbergi fram-
sóknarmanna, kvaðst ekki vilja tala
við blaðamenn á leiðinni niður súg-
ann, hann hefði öðrum hnöppum að
hneppa og bað menn að vera ekki að
æpa á sig, þegar hann kom út aftur.
Stuttu síðar kom Ólafur út í fylgd
með sinum mönnum og nú var greini-
legt að til tíðinda drægi.
Það hafði frétzt að Geir Hallgrims-
son myndi kveðja sér hljóðs utan dag-
skrár.
Nú gerist það!
Fólki hafði fjölgað á áheyrendapöll-
um'og þingmenn efri deildar fylgdust
með fundi i neðri deild er hann var
settur. Geir Hallgrimsson sté I ræðu-
stól.
Pingiunaum var skyndilega trestað ur
Hann átaldi ríkisstjórnina fyrir
vinnubrögð í sambandi við afgreiðslu
fjárlagafrumvarpsins og vildi fá að
vita hvernig að þessum málum yrði
staðið, sérstaklega með tilliti til þess
frumvarps sem flokksstjórn Alþýðu-
flokksins hefði samþykkt og rætt hefði
verið um i fjölmiðlum.
Nú myndi það gerast! Nú stendur
Ólafur upp og segir að hann sé búinn
að fá nóg af þessu öllu saman og Lúð-
vik líka. Það sé ekki hægt að vinna
meðsvona mönnum!
„Mér er Ijúft að verða við tilmælum
hæstvirts 4. þingmanns Reykvíkinga
að gera grein fyrir þvi hver háttur
mun verða á afgreiðslu þingmála á
næstunni,” sagði Ólafur Jóhannesson
og brosti lítillega til Geirs. Síðan gerði
hann það: Sagði að stefnt yrði að af-
TIL
KL10
í
KVÖLD
Póstsendum
Laugavegi 69
Sími 16850
greiðslu fjárlaga með tilheyrandi
frumvörpum fyrir áramót og jafn-
framt unnið að lánsfjáráætlun. Varð-
andi tillögur alþýðuflokksmanna teldi
hann þær vera nánari útlistun á því
sem stefna ríkisstjórnarinnar væri og
þau mál yrðu skoðuð nánar I ríkis-
stjórninni og fjallað um þau þar!
Geir reyndi að klóra í bakkann og
lét að því liggja að verkstjórnin væri
ekki í lagi hjá Ólafi. Það væru meira
að segja feigðarmerki á þessari rikis-
stjórn.
Ólafur stóð upp og sagði að verk-
stjórn yrði að meta hverju sinni, hvort
hún væri góð eða vond við þessar að-
stæður væri álitamál.
„Þeir lifa oft lengst sem með orðum
eru vegnir,” sagði Ólafur að lokum.
Þingmenn smáhlógu og spennan hvarf
undir yfirborðið.
Það varð ekki séð að þessir atburðir
hefðu tafið verkamennina við jólatréð
á Austurvelli.
-HP
Ólafur sagði svo Geir hvernig hann
ætlaði að hafa þetta allt saman ...