Dagblaðið - 11.12.1980, Qupperneq 15

DAGBLAÐIÐ. FIMMTUDAGUR 11. DESEMBER 1980.
15
„Samkvæmt hugmyndum Alþýðuflokksins átti myntbreytingin að verda eins konar endastöð aftan við vel heppnaöar efnahagsráðstafanir,” segir greinar-
höfundur.
Tillögur
Benedikts
Þegar Benedikt Gröndal, þá for-
sætisráðherra, fór með stjórnar-
myndunarumboð í janúar 1980, lagði
hann fram mjög ítarlegar tillögur i
efnahagsmálum, sem gengu út á
sömu grundvallarstefnu og hér hefur
áður verið lýst. Hugmynd Benedikts
var sú að gjaldmiðilsbreytingin, sem
lögfest hafði verið ein sér, yrði enda-
stöð, eða kannski öllu heldur mið-
stöð, heppnaðra efnahagsráðstaf-
ana. Þessum hugmyndum var hafnað
af öðrum stjórnmálaflokkum. Allir
vita hvað síðan gerðist. Gunnar
Thoroddsen klauf Sjálfstæðisflokk-
inn og myndaði rikisstjórn sína. Það
er hins vegar, hygg ég, að renna upp
fyrir æ fleirum, að sú stjórnarmynd-
un var refskák sjarmerandi karls,
sem dr. Gunnar vissulega er, en um
leið málefnalegt gjaldþrot.
Síðan þessi ríkisstjórn var mynduð
hefur allt efnahagslif sigið á ógæfu-
hlið. Miskunnarlaust er dælt í land-
búnaðinn. Þjóðhagsstofnun spáir, að
óbreyttum forsendum, yfir 70%
verðbólgu. Ríkisstjórnin er endan-
lega að gefast upp á framkvæmd
raunvaxtastefnu sem er meiri uppgjöf
en gæti virzt við fyrstu sýn.
Raunvaxtastefna i 70% verðbólgu er
brjálæðisleg. Það er hins vegar
skynvilla að kenna vöxtum um. 70%
verðbólga er brjálæðisleg. Málið er
einfaldlega það að ríkisstjórn, sem
getur ekki tryggt sparendum rétta
vexti, á ekki rétt á sér og á að segja af
sér.
Þegar klippa á tvö núll aftan af
krónunni, þrátt fyrir það að spáð sé
70% verðbólgu, og í landinu situr
kerfisstjóm sem engu vill breyta að
öðm leyti, hefur ekki boðað neinar
efnahagsráðstafanir, þá er það fyrir
okkur jafnaðarmenn eins og að horfa
á börnunum okkar misþyrmt.
Að taka sína gröf
Rikisstjórnin ætlar sér að fram-
kvæma myntbreytinguna og vill ekki
hlusta á röksemdir þess að fresta
henni um eitt ár. Launamaðurinn,
sparifjáreigandinn, mun finna að á
miðju ári verður nýja krónan um það
bil 35% verðminni en hún var um
áramót. Þá rennur það upp fyrir æ
fleirum að núsitjandi ríkisstjórn er
ævintýramennska og valdatafl af
ódýmstu gerð. Við verðum að vona
Kjallarinn
VilmundurGylfason
að rikisstjórn dr. Gunnars sé síðasta
ríkisstjórn gamla tímans á íslandi.
Dr. Gunnar hefur sjarmerað þjóðina,
enda stendur hann vel fyrir því. Dr.
Gunnar hefur oft leikið djarft og
fléttað vel á skákborði stjórnmál-
anna. En að þessu sinni er sjarminn
nokkuðdýru verði keyptur.
Vilmundur Gylfason.
„vestrænu” bandamenn réttlætt
„Lindeman” áætlun Englendinga,
sem fól í sér að einbeita loftárásum
bandamanna að húsum óbreyttra
borgara í stað hernaðarmannvirkja?
Þessi áætlun var í gartgi allt stríðið og
endaði með fjöldamorðum banda-
manna á varnarlausu flóttafólki í
þýzku háskólaborginni Dresden.
Dresden var yfirlýst óvarið friðar-
svæði og hrjáð flóttafólk flykktist
þangað í lífsvon. Dresden var undur-
fögur og forn borg og hafði alls enga
hernaðarlega þýðingu, enda aldrei
gerð árás á hana, þar til í enda
stríðsins, sigur unninn og Þýzkaland
eitt varnarlaust flag. Þá fengu hinir
„vestrænu” félagar Stalíns hvöt til
að gjöreyðileggja þessa merkilegu
óvörðu borg með látlausum,
miskunnarlausum loftárásum og
brúkuðu þeir aðallega hinar alræmdu
fosfórsprengjur sem taldar eru einna
hræðilegust vopna heimsstyrjald-
arinnar. í Dresden myrtu bandamenn
Stalíns hundruð þúsunda saklausra
manna, kvenna og barna. Það er því
hollt fyrr þá sem tilbiðja Stalín og
„vestræna” bandamenn hans að
minnast Dresden. . .
Fimm: Hvernig geta hinir „vest-
rænu” bandamenn réttlætt að þegar
stríðinu lauk skiluðu þeir með of-
beldi og svikum flóttafólki frá
sovézku kommúnistasvæðunum
aftur til Sovétríkjanna þar sem ekki
beið þess annað en þrælabúðir og
dauði? Þetta vissu „vestrænir”
bandamenn Stalíns og bera ægilega
ábyrgð.
Sex: Hvernig geta „vestrænir”
bandamenn Stalíns réttlætt bandalag
sitt við mann og kerfi sem myrðir og
fangelsar saklaust fólk svo milljónum
skiptir? Skósveinarnir segja
auðvitað, að það hafl' verið hið
sameiginlega hatur þeirra á nasistum,
sem gerði þessa herra að svo góðum
og samrýmdum félögum. Það er
líkiegt að framtíðarmenn eigi eftir að
skoða nánar það sameiginlega
hatursmark sem þessir böðlar áttu.
Skoða það sem er svo hættulegt að
hálfri öld síðar sé nauðsynlegt að
halda uppi stöðugum og hatrömmum
áróðri á móti. Skoða það sem bæði
alheimskommúnismanum og al-
heimsauðvaldinu var ógnað af.
Skoða það sem menn eru hundeltir
fyrir um allan heim og myrtir fyrir og
þykir drengilegt og gott hálfri öld
síðar. Skoða hvað réttlætir að fang-
elsa háttsettan andstæðing í byrjun
stríðsins fyrir að koma og vilja semja
um frið og halda honum enn, göml-
um og sjúkum, í einangrunarfangelsi.
Ég er að tala um Rudolf Hess. . .
Sjö: Hvernig geta „vestrænir”
bandamenn Stalíns réttlætt réttar-
höldin í Núrnberg eftir stríðið? Þar
var smánarblettur „vestrænna
manna” skjalfestur og verður erfitt
að afmá. Þar voru örmagna og gjör-
sigraðir en stoltir andstæðingar
þeirra fangelsaðir og löngu fyrir rétt-
arhöldin var þeim misþyrmt og þeir
pyntaðir, fyrirfram dæmdir af áróðri
og mönnunum í Yalta. Meðan á rétt-
arhöldunum stóð var allt gert sem
hægt var til að þeim liði sem hræði-
legast og þeim gert ómögulegt að
bera hönd fyrir höfuð sér. Þeir fengu
ekki einu sinni að sofa, borða eða
hugsa i friði. „Sálfræðingar” banda-
manna gengu á milli þeirra með lyga-
sögur og gerðu allt sem þeir gátu til
að eyðileggja mennina. Enda tóku
þeirlífsitt semgátu.
Það var auðvitað aldrei ætlunin
að halda réttarhöld í orðsins
merkingu eins og vestrænir menn
skilja það. Aðeins asískir
kommúnistar og fylgidýr þeirra kalla
það réttarhöld sem fór fram í NUrn-
berg eftir stríðið. Þar var í raun
varnaraðilinn fyrirfram dæmt
fórnarlamb og dómarinn í senn á-
kæruaðilinn og böðullinn. Þessum
réttarhöldum hafa bandamenn hald-
ið á lofti sér til ágætis sem þó mun
verða þeim til ævarandi skammar.
Þó það komi ekki þessum
umræðum við, skal geta þess til
fróðleiks að bandamenn létu undan
ofangreindum kringumstæðum
þýzku fangana í í Núrnberg gangast
undir gáfnapróf, eflaust til að nota í
áróðri sinum um að þessir nasistar
væru allir ekkert annað en heimskir
ribbaldar, huglausir glæpamenn og
dónar. En dómurunum til mæðu
kom fram að allir fangarnir voru,
jafnvel undir þessum hræðilegu
kringumstæðum, með greindargáfu
langt yfir meðallag. Göring, sem var
dáð flughetja í fyrri heims-
styrjöldinni, reyndi fram í andlátið
að koma vörnum fyrir sig, félaga sína
og það ríki sem hann þjónaði, en
honum var aldrei gefið mannlegt
tækifæri. Hann beið samt þar til
hann heyrði úrskurð „dómaranna”
og sýndi þeim þá einu fyrirlitningu
sem hann gat með þvi að taka lif sitt
sjálfur meðeitri.
Göring fannst morguninn eftir
liggjandi þráðbeinn, stoltur með glott
á vör, þegar böðlarnir komu að
honum.
Hafa þeir lært?
Nú er eðlilegt að spyrja hvort
„vestrænir” bandamenn hafi ekki
lært af veru sinni undir sæng Stalíns,
sem þeir kalla núna mesta glæpa-
mann sögunnar. Að vísu hugsa
kommúnistar í dag gagnkvæmt, en
það er önnur saga. Það er hollt að
spyrja hvort „vestrænir” banda-
menn blygðist sin ekki og hafi lært
íslenzka máltækið „Batnandi manni
er bezt að lifa”. Það virðist fjarri að
„vestrænir” menn hafi nokkuð lært.
Eins og sofandi sauðir halda þeir á-
fram að grafa gröf sina, staðráðnir I
að þeir séu svo góðir. Eins og I
álögum grafa þeir undan veldi hvíta
mannsins, þ.e. Evrópumannsins,
hvar sem er og hvenær sem er. Úr
sæng bolsévíka fara „vestrænir”
menn og leggja lag sitt við hvaða
tindáta sem er og leita helzt uppi alls
konar ólöglega einræðisherra og
glæpamenn. Beztir þykja negrarnir
sem grobba sig yfir að murka lífið úr
hvítum mönnum, sem eru þó að
reyna að hjálpa þeim. Þessar mann-
tegundir eru kallaðir stórvinir. Það er
allt I Iagi að nefna að sumir stórvinir
„vestrænu” bandamannanna eru
þjóðir sem afla verulegs hluta þjóðar-
tekna sinna mcð fíknilyfjafram-
leiðslu sem þeir svo selija á Vestur-
löndum. Þetta er allt félegur félags-
skapur eða hitt þóheldur.
Síðasti stórvinur hinna „vest-
rænu” bandamanna Stalíns er Kína,
stærsta fangelsi mannkynsins í alda-
raðir, mauraþjóðfélag, sem hefur
strengt þess heit að ráða niðurlögum
hvita mannsins; þjóðfélag, sem hefur
kynþáttarvitund sína sér að leiðar-
ljósi og vill alla hvita menn feiga. Það
er kaldhæðni örlaganna að meðan
Kínvejar og aðrir efla kynþáttar-
vitund sina gera úrkynjaðir hvítir
menn allt til þess að eyðileggja jjessa
driffjöður lifsins hjá sjálfum sér og
sínum.
Af framangreindu er Ijóst að
„vestrænum” bandamönnum Stallns
ferst ekki að tala um náttmyrkraverk
annarra. Það er því erfitt að taka
mark á krókódílatárum „vestrænna”
bandamanna Stalíns i siðari heims-
styrjöldinni. Þeir þvo ekki storknað
blóðaf höndum sér með því að benda
stöðugt á aðra og kenna öðrum um.
Það er ekki fyrr en þeir iörast og
skilja svik sin við kynstofn sinn og
vonir og hugsjónir vestrænna manna
að þeir munu fá uppreisn æru. Á
meðan ferst þeim ekki að tala. . .
Helgi Geirsson.