Dagblaðið - 26.01.1981, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 26. JANÚAR 1981.
ð
Erlent
Erlent
Erlent
Erlent
I
Sigurður
Sverrisson
ar, Anytime, anyplace, anywhere, sem
kom út í fyrrahaust.
Hljómsveitin er nú sem óðast að
vinna aftur það fylgi er Lynyrd
Skynyrd hafði undir lok ferilsins, en
hljómsveitin var þá talin ein af 3 vin-
sælustu þar vestra. Tónlistarstefnan
ætti ekki að hindra framgang Rossing-
ton Collins Band því hljómsveitin tekur
upp þráðinn þar sem Lynyrd Skynyrd
skildi við.
- SSv.
Taka upp þráöinn þar
sem Skynyrd hætti
—flestir helztu risar þunga- og „báni jámsrokksins” taka
sig til og leggjast á eitt Utkoman er saf ngripur í sérf lokki
Plata vikunnar: AXE ATTACK
EKKERT VÖGGUVÍSU-
VÆL Á ÞESSU PLASTI
hafa séð sóma sinn í að sleppa glass-
úrbandinu Kiss, sem siglir undir
fölsku flaggi, sem bárujárnsband.
Það eru engir aukvisar sem láta til
sín taka á plötunni. Þar er t.d. að
finna öll þrjú afkvæmi Deep Purple
og það er einmitt Ritchie Blackmore
og félagar hans í Rainbow sem eiga
fyrsta lagið, All night long. Ég hefði
þarna gjarnan vilja heyra „live” út-
gáfu þessa lags frá útitónleikunum í
Castle Donnington í sumar, sem er
mun kröftugri en sú sem hér er um að
ræða. Síðan rekur hvert toppbandið
annað; Gillan, Judas Priest, Ted
Nugent, Scorpions, Girlschool og
UFO lokar fyrri hliðinni með frá-
bærri „live” útgáfu af laginu
Doctor, doctor, sem upphaflega kom
út 1974. Michael Schenker, einn bezti
rokkgítarleikarinn á siðari árum, er
þarna enn með hljómsveitinni og fer
á kostum. Hann hefur nú stofnað
Michael Schenker Group og m.a.
meðlima þar má nefna Cozy Powell
trymbil, sem síðast barði húðir hjá
Rainbow.
Eitthvert bezta ef ekki albezta
þungarokksbandið í dag, AC/DC, á
fyrsta lag seinni hliðar og er þar á
ferðinni Highway to hell. Bon heitinn
Scott fer þarna á kostum og radd-
bönd hans eru engu lík. Annars
merkilegt hversu helvíti virðist hug-
leikið þeim kengúrubræðrum í
AC/DC. Ég minnist a.m.k. tveggja
annarra laga í svipuðum dúr; Hells
bells og Hell ain’t a bad place to be.
Og áfram er djöflazt. Whitsnake
kemur næst, þá Iron Maiden, Aero-
smith, Frank Marino & Mahogany
rush, Black Sabbath og loks Motor-
head. Það er eiginlega synd að þrjú
síðustu lögin á plötunni skuli vera
þau slökustu því það þykir aldrei gott
að vera með slakan endasprett.
Ég hefði viljað fjögur lög af þess-
ari plötu burt. Tvö þeirra, Paranoid
með Sabbath og You got living með
Frank Marino og Co. Þau eru bæði
slök og væru betur geymd annars
staðar. Hin tvö eru með Gillan og
Whitesnake. Lagið Runnig, white
face, city boy með Gillan gefur al-
ranga mynd af stefnu hljómsveitar-
innar auk þess sem þetta er lélegasta
lagið af nýjustu plötu þeirra, Glory
Road. Ready and willing af sam-
nefndri plötu Whitesnake á heldur
ekki heima þarna. Báðar þessar
hljómsveitir leika mun fágaðra rokk
en það, sem almennt er flokkað undir
bárujárnsrokk.
í stað þessara fjögurra hefði ég
viljað heyra lög með t.d. Saxon (já,
hvar eru þeir?), Def Leppard, Riot,
April Wine, Michael Schenker
Group, svissnesku hljómsveitinni
Krokus, sem er meiriháttar band og
þá síðast en ekki sízt bandarísku ris-
unum Van Halen. Þessar koma e.t.v.
næst.
Platan Axe Attack er prýðisgóð
safnplata þótt hún fari e.t.v. verulega
út af ætluðu spori. Þarna eru saman
komin mörg frábær lög og að mínu
mati eru framlög Scorpions, UFO,
AC/DC og Aerosmith þyngst á met-
unum. Til gamans má geta þess fyrir
þá sem e.t.v. ekki vita, að aðal-
maðurinn í ensk/þýzku hljómsveit-
inni Scorpions er Rudolf
Schenker ... já, einmitt, bróðir
Michael. Hér er á ferðinni safngripur
í sérflokki.
- SSv.
— Rossington Collins Band nýtur
sívaxandi fylgis í Bandaríkjunum
leikara og Billy Powell hljómborðsleik-
ara sem báðir voru í Lynyrd Skynyrd.
Þeir fengu til liðs við sig þá Barry Har-
wood gítarleikara og Derek Hess
trymbil. Þá vantaði bara söngvara og
nú voru góð ráð dýr. Fyrir slembilukku
eina rákust þeir á Dale Krantz og
reyndu hana. Hún sló i gegn og fer á
kostum á fyrstu plötu hljómsveitarinn-
Um mitt árið 1979 stofnuðu þeir
Collins og Rossington svo nýja hljóm-
sveit ásamt þeim Leon Wilkeson bassa-
Frá vinstri: Rossington, þá Powell,
Coilins, Krantz, Harwood og Wilke-
son. Trymbillinn Hess sést ekki.
Safnplötur K-Tel hafa löngum hitt
í mark hér heima sem erlendis og ég
er ekki í nokkrum vafa um að sú nýj-
asta þeirra, Axe Attack, á eftir að
gera það líka. Jafnvel þósvo tónlistin
á henni sé alger andstæða við hið
sykursæta / mónótón / samigrauturí-
sömuskál / heilaþvottarjukk, sem til
þessa hefur verið á safnplötum K-
Tel.
Nú er það rokkið og það ekki neitt
vögguvísuvæl. Á plötunni Axe Att-
ack er að finna 14 lög með jafnmörg-
um hljómsveitum og heildarmyndin
er mjög sterk, að maður tali nú ekki
um kröftug. Á plötuumslaginu segir
m.a.: ,,A solid collection of the best
heavy metal — play very loud”. Ég er
sammála því að spila skuli plötuna á
góðum styrk en að mínu mati flokk-
ast ekki nema hluti laganna undir
heitið bárujárnsrokk (metal-rock).
Það er í sjálfu sér enginn löstur þar
sem á plötunni er að finna sannköll-
uð gullkorn úr unaðsheimi þunga-
rokkaranna, en ég hef það á tilfinn-
ingunni að K-Tel hafi ætlað sér að
gefa eins konar heildarmynd af því
sem verið hefur að gerast í bárujáms-
rokkinu sl. 2—3 ár.
Mér finnst það því dálítill útúrdúr
að dengja inn á plötuna 11 ára gam-
alli útgáfu Paranoid með Black
Sabbath. Lagið er bæði hræðilega
dapurt og kemur eins og skrattinn úr
sauðarleggnum. Þrjú lög til viðbótar
eru frá árunum 1974 og ’5 en þau
sóma sér öll mun betur á plötunni en
Paranoid. Hins vegar vegur það á
móti þessum galla að útgefendurnir
Rossington Collins Band heitir ein
frískasta rokkhljómsveitin í Bandaríkj-
unum í dag. Nafnið þykir e.t.v. ein-
hverjum kunnugiegt og er ekki að
undra. Þeir Gary Rossington og Allen
Collins voru nefnilega báðir gítarleik-
arar i hljómsveitinni Lynyrd Skynyrd
sem hætti haustið 1977 eftir flugslys,
þar sem tveir meðlimanna, Ronnie Van
Zant söngvari og Steve Gaines gítar-
leikari, létust. Var flugvélin að hefja sig
á loft eftir vel heppnaða tónleika í einni
af stórborgum Bandaríkjanna er hún
hrapaði skyndilega til jarðar með fyrr-
greindum afleiðingum.
Angus Young, íklædd-
ur skólabúningi að
vanda, hamast hér af
djöfulmóð á gitarinn á
einum af fjölmörgum
tónleikum AC/DC á sl.
ári. Til öryggis hefur
Angus alltaf viski-
flösku i skólatöskunni,
sem hangir á baki hans
á þessari mynd.
Judas Priest hafa þótt manna harðastir í bárujárns-
rokkinu i Englandi undanfarin 3 ár. Engan bilbug er á
hljómsveitinni að finna og 6 LP plötur hafa nú litið
dagsins ljós — hver annarri kraftmeiri. Hér er það
Glenn Tipton sem þenur verkfærið með ósviknum til-
þrifum. -
Skynyrd var að hefja tónleikaferða-
lag um Bandaríkin þver og endilöng og
hafði aðeins lokið við ferna tónleika af
rúmlega 50 fyrirhuguðum. Eðlilega
varð ekki framhald á ferðalaginu og
ekkert heyrðist frá þeim i hljómsveit-
inni er komust lífs af úr slysinu í langan
tíma.