Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1957, Qupperneq 19

19
er ein eftir. Liggur þá við að spyrja: Á sú deild þá ekki
einnig að sameinast einhverju öðru mikilsverðu á sviði
búnaðarins, svo af verði heilsteypt stofnun? Svarið er gefið:
Búnaðardeildin á að sameinast þeirri búnaðarkennslu og
búnaðarfrœðslu, sem merkust er í landinu. Eins og nú
standa sakir er það fyrst og fremst framhaldsdeildin við
Bændaskólann á Hvanneyri.
Með hverjum hætti verður þetta best sameinað, svo að
upp komist góð og starfhæf búnaðarstofnun (búnaðar Insti-
tut)? Það verður einfaldlega best gert með því að flytja\
Búnaðardeildina á gras — flytja hana að Hvanneyri. Allti
mælir með þessu, ekkert á móti, nema ótti nokkurra manna
við að búa og starfa í umhverfi moldar og gróðurs í stað
malbiks og malar. Hér er um að ræða hið stóra val: mold
eða möl.
Þessi hugmynd er ekki ný. Gunnar Bjamason hreyfði
henni fyrstur manna, ég ritaði um málið í greinargerð
1951 og ræddi um hugmyndina í útvarpi í janúar 1952.
Árið 1951 komst ég meðal annars svo að orði:
„Allt hjal um það, hvað missist við að Búnaðardeildin
hverfi frá Reykjavík, verður þegar á reynir harla léttvægt,
alveg eins og með búfjárræktarráðunautana. Rökin fyrir
því, að þeir fagmenn, sem vinna ráðunautsstörf í búfjár-
rækt og sérfræðingar, sem vinna að búnaðarrannsóknum,
þurfi endilega að búa á mölinni í Reykjavík, eru yfirleitt
ekki annað en hégómi, sem yfirstjórn búnaðarmála ætti
að vera hafin yfir að taka tillit til. Þar vegur heildarheill
og framtíðarþörf svo langtum meira, — og því ekki að hafa
aðal bændaskóla landsins og búnaðar-institut á einum og
sama stað, líkt og tíðkast jöfnum höndum hjá smáþjóðum
eins og Norðmönnum, sem telja sig ekki hafa fjárhagsleg
né fagleg efni á því að hafa þetta öðruvísi, og hjá stærstu
þjóðum og ríkustu, eins og Bandaríkjamönnum, sem hafa
2*