Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Qupperneq 6

6
Aldamótakynslóðin var hugsjónakynslóð. Hún skildi, að
enn er guð að skapa, og hún tók höndum saman við hann
og vann með honum að því að fegra Eyjafjörð, að því að
búa komandi kynslóð betri starfsgrundvöll.
Það má öllum augljóst vera, að allar þessar miklu fram-
kvæmdir, allar þessar miklu umbætur á jörðum, húsum og
skepnum hafa kostað mikla vinnu, mikla fyrirhyggju og
mikið fjármagn.
Eyfirzkir bændur liafa eins og aðrir átt völ á lánum til
margra þessara framkvæmda, en þegar þess er gætt, að þau
eru 15 til 60% af áætluðu kostnaðarverði framkvæmdanna,
má öllum ljóst vera, að þau liafa hrokkið skammt. Þeir liafa
líka fengið sitt jarðræktarframlag á jarðabæturnar, og það
er 15—30% af áætluðu kostnaðarverði, svo skammt hrekkur
það. Hér þarf fleira til að koma, ef skilja skal, hvernig þeir
hafa afkastað þessu öllu, sem ég lief nefnt og þið þekkið af
eigin raun.
Það sem hér skiptir mestu máli er það, að bændur þessa
lands hafa aldrei verið aktaskrifarar. Þeir hafa aldrei hugs-
að um, hvaða laun þeir mundu bera úr býtum fyrir þetta
eða hitt handtakið. Kaupstaðabúanum, sem gerir áætlun
um hvað sléttan kosti, hvað húsið kosti o. s. irv., láist að
gera eða getur ekki gert ráð fyrir þeim mismun, sem er á
vinnu áhugamannsins og hengilmænunnar. Kringum 1934
bjó ég á Ránargötu í Reykjavík, og þurfti því að ganga
þvert yfir Garðastræti þegar ég gekk í bæinn. Þá var verið
að grafa fyrir vatnsleiðslu í Garðastræti. Eitt sinn er ég
gekk þar yfir var maður niðri í skurðinum að vinna. Eg
þekkti hann nokkuð. Hann stóð og studdi sig við skóflu
sína með annarri hendinni, en hélt á sígarettu í hinni, og
saug hana öðru hvoru. Eg renndi augunum eftir manna-
röðinni í skurðinum og sá, að margir unnu líkt og þessi
maður, og sagði við hann í tón, sem hann ekki gat misskilið:
„Það er naumast að þið keppist við“. Og ég fékk þetta svar: