Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Síða 29

29
höldum og miklum gleðskap. Rar þar mest á Hallgrími
Kristinssyni.
Samt leið mér fjallið nafnlausa aldrei úr minni og þótti
ærin skömm að því að ganga á hálfgefin loforð um heim-
sókn þangað. Loks varð það úr. að við Jón Jónsson frá
Brekknakoti lögðum af stað kl. 4 um morguninn og klifum
fjallið á skammri stund í glansandi morgunbirtu og góðu
skyggni, svo að útsýnis naut, eins og bezt mátti verða. Sett-
um við þar nöfn okkar í vörðu og sungum: Frjálst er í
fjallasal. Að því búnu renndi ég mér á rassinum stytztu leið
austur af hnjúknum, en þar var mjúkur snjór í brattri
brekku og tókst mér að halda sama snjónum kyrrum undir
mér að mestu og nota sem sleða. Tók aðeins fá andartök að
komast niður efstu og bröttustu brekkuna.
Aftur á móti vildi Jón ekki hætta buxum sínum og gekk
norðaustur af tindinum og mátti ég bíða hans nokkuð lengi.
Þegar ofan kom voru flestir í svefni, nema Matthías skáld,
sem mætti okkur fyrstur og spurði hvaðan við kæmum, en
er við sögðum honum það, hélt hann fyrst að við værum
að spauga, því hann hafði séð okkur í veizlunni, en trúði
okkur þó að lokum. Þá vildi hann vita um heiti fjallsins, er
við þóttumst hafa klifið um morguninn, en við töldum það
nafnlaust vera mundi til þessa. „Þá er bezt að það heiti
Jómfrúin héðan í frá“, sagði Matthías og þannig er þetta
nafn til komið, sem mun hafa loðað við það að nokkru um
tíma, en ekki öðlazt fulla festu.
Þegar menn komu á fætur um morguninn og ferðasaga
okkar tók að kvisast, vildu fáir eða engir trúa okkur, en við
buðum öllum vantrúuðum að ganga á fjallið og sjá nöfnin
okkar í vörðunni og kusu margir fremur að trúa, en að
leggja það erfiði á sig, og sannað gátum við fjarvist okkar,
þó þeir illgjarnari héldu því fram, að við hefðum bara farið
á bæi í grenndinni.