Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Qupperneq 43

43
séu nefnd hefðu verið til bóta. En úr slíku má bæta, á næstu
gróðurkortum sem gerð verða.
Annars var það ekki tilgangur minn að skrifa dóm um
þetta rit tii þess er ég því á ýmsa lund of nákominn. En ég
vildi vekja athygii á því, og þó einkum þeim rannsóknum,
sem þarna eru hafnar af Atvinnudeild háskólans undir for-
ystu dr. Björns Jóhannessonar, og ræða um hvert gildi þær
hafa fyrir íslenzkan landbúnað.
Það er þegar liðinn altlangur tími síðan tekið var að ræða
um beit og beitilönd hér á landi, án þess þó að nokkur nið-
urstaða hafi enn fengizt. Á það hefur oftsinnis verið bent,
bæði af mér og öðrum, að víða um land væru afréttir of-
beittir. Kæmi það fram í eyðingu landsins og rýrari afurð-
um fjárins, sem á afréttunum gengi. Fæstir hafa lagt veru-
legan trúnað á þetta. Mönnum hefur orðið starsýnt á hinar
miklu víðáttur iandsins og átt erfitt með að láta sér skiljast,
að nokkrum kindum fleira eða færra á hverjum stað gæti
iiaft veruleg áhrif á gróður landsins. Fyrst má segja, að eftir
að liinn ameríski beitarsérfræðingur Campell kom hingað
til lands og sagði hið sama og við heimamenn liöfðum áður
bent á, að tekið væri að leggja við því hlustir að hér væri
um vandamál að ræða. Kom það sér vel einmitt á þeim ár-
um, þegar mikill og eðlilegur hugur var í mönnum að fjölga
sauðfénu svo um munaði. En einmitt undir slíkum kring-
umstæðum er áríðandi að fylgjast vel með, hvað gerist í
beitarlöndum vorum.
En það er ekki nóg að hlusta og jafnvel þótt einnig sé
trúað því sem frá er sagt. Vér verðum að ganga úr skugga
um: í fyrsta lagi hversu víðáttumikil beitilönd vér höfum
til umráða, í öðru lagi hversu mikla beit landið þoiir án
þess hætt sé við spjöllum og svo að afurðir beitarfjár rýrni
ekki. Nú er það raunar engan veginn víst, að það síðar-
nefnda fari saman. Meira að segja er líklegast, að það fylgist
hvergi að fyrr en svo er komið, að landspjöllin eru orðin