Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1958, Qupperneq 62

62
Heyrt í mér sjálfum hjartað slá,
hendurnar skolfið eins og strá.
Þarna er reynsla mannsins, sem þykir vínið skrambi gott,
skýrt upp dregin, en höfum við hana að nokkru.
Það má nú telja, að fengin sé full reynsla fyrir því, að
vindlingareykingar eigi drýgstan þátt í vaxandi lungna-
krabba, en er nokkuð gert með þá reynslu; sumir svæla
vindlingana áfram eins og ekkert sé í því trausti, að það
séu þó ekki enn þá nema nokkur % af reykingamönnunum,
er verði lungnakrabba að bráð, og með dálítilli heppni
muni þeir sleppa. Aðrir, sem trúa minna á heppnina, setja
traust sitt á verjur vindlingaframleiðendanna, svo sem reyk-
síur og því um líkt, þótt þær séu af fróðum mönnum taldar
gagnslausar. Þeir halda, að þeir geti leikið á dauðann með
loddarabrögðum.
Ekki er úr vegi að víkja aðeins að heilbrigðismálum. í
þeim efnum hefur okkur fleygt fram, svo sumir þeir sjúk-
dómar, er áður fyrr voru skæðar landplágur mega nú heita
úr sögunni, svo sem taugaveiki, barnaveiki, smitandi lungna-
bólga o. fl. Stærsta sigurinn í heilbrigðismálum höfum við
þó ef til vill unnið á berklaveikinni, og sýnir hann vel,
hverju samstilltur vilji og vel skipulögð barátta getur til
leiðar komið. Enginn má þó halda, að nú sé óhætt að slaka
á klónni og slá slöku við vamirnar. Ef til vill er þörfin
aldrei meiri á öruggum verði en einmitt nú. Reynslan hef-
ur sýnt, að því fer fjarri að berklaveiki sé úr sögunni, þvf
aldrei virðist hættan hafa verið meiri á stórfelldum smitun-
um og reynslan frá stríðsárunum sýndi, að versnandi lífskjör
og lélegt viðurværi hafði í för með sér stórfellda berkla-
smitun. Það er því áreiðanlega ekki tímabært að draga úr
berklavörnum eða viðbúnaði til þess að mæta nýju berkla-
áhlaupi.