Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1984, Qupperneq 35

JÓHANNES SIGVALDASON:
EIGUM VIÐ AÐ LÁTA
ROSANN RÁÐA?
Sá texti sem hér fer á eftir var upphaflega fluttur í búnaðarþætti Ríkisút-
varpsins á miðju sumri 1977. Þó sú von hafi þá verið uppi — eins og að vísu
lengi áður — að nú myndi hvert ár síðast með vonda tið að sumri og vond
hey að vetri þá hefur því verr sá draumur ekki ræst. Þau ár sem síðan hafa
runnið i aldanna skaut hafa fleiri en færri verið erfið heyskaparár a.m.k.
einhversstaðar á landinu, sum þeirra mjög slæm t.d. 1979. Ný tækni og
nýting þekkingar okkar á heyverkun hefur ekki verið þess megnug að koma
í veg fyrir þá þróun að gæðum heyja hefur heldur hrakað og ef undan er
skilið árið 1984 hafa hey heldur aldrei verið mikil að vöxtum — raunar of
lítil ef ekki hefði fækkað búfé landsmanna á þessum tíma. Að öllu þessu
samanlögðu þykir erindið sem hér fer á eftir eiga jafn mikinn rétt nú og fyrir
átta árum.
Frá öndverðri byggð á landi hér hefur baráttan við fóðuröflun
í raun verið baráttan um líf eða dauða fólksins í landinu —
enda sá partur ársins sem þessi störf voru unnin kallaður
bjargræðistími. Á allra síðustu áratugum hefur þetta að vísu
breyst, að því leyti að á þessum tíma hefur fólk til sveita orðið
minni og minni hluti þjóðarinnar og reyndin er sú að enginn
sérstakur bjargræðistími virðist vera fyrir kaupstaðafólk. Enn
er þó þessi tími í fullu gildi í sveitum og sannaðist best á
síðastliðnu ári — á hve miklu veltur að góð hey náist í hús, en
tjón vegna óþurrka þá á Suður- og Vesturlandi nam a.m.k.
einhverjum tugum milljóna. En vikjum nú ögn aftur í tímann
og lítum í gömul rit þar sem ritað er um heyskap í blíðu og
37