Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1984, Blaðsíða 36

stríðu. Ég ber hér fyrst niður á part úr erindi sem Séra Ólafur
Ólafsson hélt á búnaðarnámsskeiði á Hjarðarfelli 1914. Þar
segir svo:
„Ég tók mig einu sinni til í fyrra vetur og fór að grafast
eftir, með þeim gögnum sem ég hafði fyrir hendi, hlut-
fallinu milli blíðunnar og éljanna eða á milli góðu og
vondu áranna. Taldist mér svo til, að frá landnámstíð
hafi verið 207 óár á móti 703 góðum eða dágóðum árum.
Hlutfallið milli vondu og betri áranna er eins og 2 á
móti 7 eða til jafnaðar 3-4 ár góð á móti einu ári vondu.
Blíðan því þrisvar til fjórum sinnum meiri en élin.
Hvalrekar mega því heita tíðir en því hægra ætti þá líka
að vera að standast lakan árin. En á því hefir um alla tíð
viljað verða mikill misbrestur hjá oss, og því hefir þjóðin
tíðum orðið fyrir stórtjóni“.
Hér er sterk hvatning til bænda að láta ekki vondu árin
taka af sér ráðin, hafa allan vara við og læra af reynslunni. En
eftir að presturinn talaði á Hjarðarfelli halda áfram að koma
góð ár og vond ár og 1926 er mikið óþurrkasumar og um
áramótin 1926-1927 skrifar Páll Zóphoníasson grein í Frey
þar sem hann hvetur til þess að taða verði efnagreind svo
bændur viti hvað þeir hafi í höndunum. Og Stefán Hannes-
son bóndi í Litla-Hvammi skrifar í Búnaðarritið grein sem er
dagsett 30. nóvember 1926 og þar er að finna eftirfarandi
kafla:
„Eigum við að láta rosann ráða? Er okkur það samboðið
og sæmandi eftir að vothey hefir verið verkað hér á landi
í 40 ár með ágætum árangri, að láta þokuna, suddann,
molluna, dagmálaglennur og húðarrigningar leika sér
að því að grautfeyja töðuna á túnunum í kringum bæ-
ina um hábjargræðistímann“.
Og enn skrifar Stefán:
„Eftir allt sem hefir verið sagt og skrifað um súrhey,
38