Frjáls verslun - 01.12.1954, Blaðsíða 10

urðu fljótt áfjáðir í þennan leik, en ekki voru
pabbi og mamma alltaf jafn ánægð, þegar dreng-
urinn þeirra kom heim með skósólana gapandi
frá yíirleðrinu, hversu vel sem hann hafði gengið
fram á vellinum.
Matthías Einarsson var um þessar mundir orð-
inn „einn af gömlu kynslóðinni“, því að hann
var stúdent og sigldur maður íyrir aldamót.
Hann var manna fræknastur og íþróttamaður
mikill, oft í fótbolta. Þegar árin liðu fóru menn
að taka eftir því, að Matthías var öðru vísi bú-
inn en aðrir menn'á vellinum, að því leyti, að'
hann hafði hanzka á höndum. En þannig stóð
á því, að á vellinum voru menn „alltaf á hausn-
um“, bæði vegna staðhátta og árekstra á aðra
leikendur. Þegar svo vill til, eru menn vanir að
bera fyrir sig hendúrnar, en völlurinn ekki ætíð
sem þrifalegastur. Matthías var þá orðinn sam-
verkamaður Guðmundar Magnússonar læknis,
en honum kom betur að' menn væru hreinir um
hendurnar við uppskurðina, og jafnvel einnig
engu síður á milli þeirra. Matthías var til sóma
á vellinum, eins og annars staðar, bæði vettling-
aður og vettlingalaus.
I þá daga voru útlenzk herskip tíðir gestir
hér við land, einkum frönsk og ensk. Eitt hinna
ensku herskipa hét „BeIlona“, mikið skip og fag-
urt með þrem eða fjórum reykháfum. Það bar
oft við, þegar hermenn feng-u landgönguleyfi, að
þeir komu út á mela. og léku íótbolta við þá,
sem þa.r voru fyrir. Meðal þeirra voru stundum
ágætir fótboltamenn, og mátti margt af þeim
læra. Englendingar höfðu oftast betur, og reyndu
Reykvíkingar þá sem rnest að sp’ara sig og hljóp
þá kapp í leikinn. Pétur minnist þess, að eitt
sinn áttu Reykvíkingar mjög í vök að verjast.
Einkum var kappi einn í liði Englendinga, sem
gekk svo hart fram, að lítið viðnám varð veitt.
Pétur gat brugðið fyrir hann fæti, auðvitað óvilj-
andi, svo hann datt. Hann stóð upp og ygldi sig
eitthvað framan í Pétur, og varð svo ekki meira
af því. En nokkrum dögum seinna sá Pétur
þennan sama mann skemmta mönnum í Fjala-
kettinum, og varð þess þá vís, að' hann var efld-
ur hnefaleikamaður. Meðal annarra lista barði
hann svo óþyrmilega á knetti hnefaleikamanna,
að knötturinn slitnaði úr böndunum og þeyttist
út í horn. Skildi þá Pétur að honum var ætlað
lengra líf, þegar ofureflismaðurinn stillti skap
sitt á fótboltavellinum.
Tók fimm krónur fram yfir silfurmedalíu.
Eftir því sem tognaði úr Pétri fór honum að
leika hugur á að vinna sér eitthvað inn. Það'
þótti honum góð atvinna, að fara um bæinn með
kjötlista og fá tvær krónur fyrir. Þegar naut-
grip var slátrað, en það voru vanalega kaup-
mennirnr, sem það gjörðu, var kjötlisti borinn
um bæinn og skrifuðu húsmæður sig fyrir til-
teknum pundafjölda af kjötinu. Pétur tók eftir
því, að yfirgnæfandi fjöldi húsmæðra valdi sér
kjöt úr mið'ju læri og hafði áhyggjur af því,
hvort læri skepnunnar myndu geta enzt þeim
öllum. — Eitt sinn réð hann sig hjá Fiseher fyrir
tíu krónur um sumarið, til sendiferða og snún-
inga, en rauf þann samning þegar hann gat feng-
ið vinnu hjá Jóni Magnússyni, pakkhúsmanni
Fischers, við fiskþurrkun fyrir tímakaup, 25 aura
um tímann, því upp úr því var meira að hafa.
A þessum árum héldu Reykx-íkingar þjóðhátíð
sína 2. ágúst á Landakotstúni. Var þar jafnan
fjölmenni mikið, ef vel tókst til með veður, og
öllu tjaldað, sem til skemmtunar mátti verða, og
séð fyrir æskunni ekki síður en hinum fullorðnu.
Þar var sungið, ræður haldnar, sýndar íþróttir,
þótt bæði söngur og íþróttir væru þá á öðru
og ófullkomnara stigi en nú er.
Einu sinni varð Pétur sigurvegari í hraðhlaupi
á þjóðhátíðinni, og voru fyrstu verðlaun annað
hvort silfurmedalía með áletrun eftir Áma let-
urgrafara, eða finnn krónur í peningum. Það var
mikið fé, en Pétur peningastuttur í þá daga og
kaus því fimm krónumar. En mikið sá hann
eftir því á eftir, því gaman hefði verið að því
síðar meir að eiga silfurmedalíu til minningar
um íþróttaafrek unnið fyrir fermingu.
Á þeirri þjóðhátið varð Siggi í Brunahúsum
sigurvegari í pokahlaupi. Hann var á líkum
aldri og Pétur, hraustur og ótrauður Vesturbæ-
ingur og meðal annars frægur af framgöngu
sinni í bardaganum við Skólavörðuna, rétt fyrir
aldamótin, þar sem Austur- og Vesturbæingar
börðust, svo seni frægt var og hrósuðu báðir
sigri. Siggi var þunghöggur í áflogum og barði
með vinstri hendinni, því að hann var örvhent-
ur. Þótti Pétri óhægt að verjast þeim höggum
og gerði þann samning við Sigga, að Pétur
kenndi honum að fara á skautum gegn því. að
Siggi berði hann ekki með vinstri hendi. Hélzt
sú sætt meðan þeir þekktust.
Pétur fermdist í Suðurgötunni, en skömmu
síðar eða rétt fyrir aldamótin, fluttist hann með
110
FU 'T kLS VERZLUN