Frjáls verslun - 01.12.1954, Blaðsíða 19

Eru þér ehki minnisstœð einhver handalögmál
jrá þessum tíma?
Ég veit nú ekki hvað skal segja. Einu sinni
tor björgunarskipið Geir vestur í Jökulfirði til að
sækja þýzkan togara, sem var þar ósjálfbjarga.
Komið var með togarann hingað og honum lagt
hér fyrir utan. Öll áhöfnin fór í land, að undan-
skildum stýrimanni og kokkinum. Skipverjar
voru við skál, og þegar þeir ætluðu um borð
aftur, þá var bátur þeirra úti við skipið. Norð-
an stormur var og illt í sjó. Nokkrir bátar lágu
uppi í fjörunni og ætluðu Þjóðverjarnir að taka
einn þeirra traustataki og fara á honum til skips.
Við Sighvatur Brynjólfsson vorum þarna staddir
og aðvöruðum sjómennina, sem voru vel dönsku-
talandi, létum þá vita, að báturinn væri ónot-
hæfui, þar sem báðar kjölsíðurnar væru rifnar.
En Þjóðverjarnir létu ekki segjast; þeir ætluðu
sér að taka bát og það sem meira var, ætluðu
að taka. þennan bát. Ur þessu urðu svo handa-
lögmál. Við vorum þarna tveir á móti níu. Ejór-
ir þeirra lágu fljótlega, en einum tókst að halda
fótum mínum föstum. Skipstjórinn kom nú
þarna að við annan mann og' hljóp Sighvatur
til iians til að fá hann til að róa sína menn. I
þessu fékk ég stein mikinn á ennið fyrir ofan
hægra augað og mun hin margfalda loðhúfa mín
hafa bjargað því, að meiðslin urðu ekki meiri en
raun varð á. I sömu svifum og þetta gerðist gat
ég losað um fætur mína og straulcst hæliinn á
öðrum skónum svo harkalega í andlit eins sjó-
mannsins, að ég sá ekki betur en að nefið lægi út
á kinn. Eg náði mér í lurk og barði á handlegg,
sem réttur var að mér, og mun hann hafa brotn-
að. Síðan fór ég upp á brvggjuna og sá þá hvar
skipstjórinn og félagi hans héldu Sighvati á milli
sín, og lafndi sjómaðurinn Sighvat i höfuðið, en
Sighvatur hafði hjálm, svo að höggið kom ekki
að sök. Þeir slepptu honum nú og fórum við að'
sækja aðstoð. Við vöktum upp þá lögregluþjóna,
sem voru á dagvakt og bjuggu næst höfninni.
Voru það þeir Þorvaldur Björnsson, er bjó í Að-
alstræti, Páll Arnason á Skólavörðustíg og Olaf-
ur Jónsson í Garðastræti. Er við komum aftur
niður á bryggjuna hafði lygnt það' mikið, að
skipsbáturinn var kominn og sjómennirnir um
borð í liann og mátti ekki tæpara standa fyrir
þá, því að svo litlu munaði, að við næðum til
þeirra, að við gátum klórað í afturendann á
tveimur. A meðan við Sighvatur vorum að' ná
í hjálpina, þá komu þarna að í mesta grandaleysi
þeir Guðmundur Stefánsson lögregluþjónn og
Haf'Iiði Hafliðason næturvörður, og urðu þeir
báðir fyrir skapofsa Þjóðverjanna, sérstaklega
Guðmundur.
Daginn eftir voru allir kallaðir fyrir Jón Magn-
ússon bæjaríógeta. Aður en rétturinn var settur
bað ég um að fá að segja nokkur orð og var
það leyft. Ellefu Þjóðverjar voru þarna saman-
komnir, svo að talan passaði, en ég sagði, að
það vantaði þarna tvö andlit; þann er ég hafði
sleikt með skóhælnum og þann handleggsbrotna.
Ég meðgekk að hafa orðið valdur að þeim á-
verka, er nefið varð fyrir og benti jafnframt á
andlit mitt, þótt það væri í rauninni óþarft, því
helmingur þess var bólginn og marinn og annað
augað sokkið. Þessar athugasemdir mínar voru
ekki teknar til greina. Tíu Þjóðverjanna hlutu
sektir og mótmæltu tveir af þeim, sem ekki var
heldur nema von, því þar voru komnir stýri-
maðurinn og kokkurinn, sem hvergi höfðu ná-
lægt bardaganum komið. Ekki var minnzt á
skipstjórann í réttarhöldunum, þótt þátttöku
hans væri getið í skýrslum okkar.
Þegar þessu var lokið, bað ég réttarvottana
tvo um að ganga með mér niður á Hótel Reykja-
vík. Fór ég með þá niður í kjallara, þar sem
kallað vaa- „Svínastía“, og það fór eins og
mig hafði grunað. Þar sátu að drykkju maður
með hendi í fatla og annar með miklar umbúðir
um nefið. Ég sagði réttarvottunum, að þarna
væru andlitin, sem ég hefði saknað, og skyldu
þeir segja bæjariogeta frá þessu.
Kanntu ekki einliverja aðra sögu að segja frá
þessum tímum?
Ja, ég veit nú ekki, það væri þá einna helzt
ein hreinsunin í Breiðfjörðsluisi eða „Fjalakett-
inum“ eins og sá ’.staður var oft kallað'ur. ITppi á
lofti í þessu húsi var selt kaffi. 17. maí eitt, árið
voru nokkrir útJendingar, aðallega Norðmenn,
þar samankomnir og voru Jieir eitthvað við skál.
Ég var beðinn um að hreinsa til þarna, og fékk
ég við það góða aðstoð frá Guðbjarti Jónssyni
í Króki. Þetta gekk ágætlega. Við' settum 10—11
menn niður stigann og út. Hvernig þeir fóru
niður stigann skipti minnstu máli, bara ef þeir
fóru niður. Ég notaði kylfu mína við þessar að-
farir og eitt sinn, er ég ætlaði að nota hana og
teygði hendina aftur fyrir mig, slóst kylfan í
beljaka mikinn. Hann gerði sér lítið fyrir og
FRJÁT/S VERZLUN
119