Frjáls verslun - 01.08.1962, Qupperneq 42

Þeir hafa veriS að hjálpast að því að gera mig
að gömlum manni, smátt og smátt. Iðnir, liimskir
og meinfýsnir hafa þeir unnið sitt skemmdarstarf
í kyrrþey. Þeir hafa veðrað og upplitað dökka,
fallega hárið mitt, svo að það er að byrja að slá á
það öskugráum lit yfir gagnaugunum. Og þeir hafa
verið að dunda við að draga eitt og eitt hár úr
hvirflinum á mér, svo þar er nú að myndast dá-
litið hreiður.
Einn hefur mótaö fyrir hrukku hér og annar þar
í andliti mínu.
Ég veit að þeir hafa líka blandað kalki í blóð
mitt og nú í nokkur skipti hef ég fundið til seið-
ingsverkjar í öxlinni. Það er gigtin, sem er að búa
þar um sig og lætur brátt til sín taka.
Nýlega fann ég til óhægðar fyrir brjósti, það gætu
verið tærandi sýrur að byrja á sínu hlutverki. Og
ég er farinn að fá leiðinlegan hósta, ef ég kvefast.
Ilvað skyldi það boða þrítugum manni?
Og annað er þó verra. Þessir meinfýsnu dágar
hafa heldur ekki hlífst við því að koma við hjá
stúlkunni minni, sem átti að verða. Þeir hafa slegið
fölskva á æskuljómann í augum hcnnar og eru
byrjaðir að móta fyrir smáhrukkum hér og þar í
andliti hennar. Þeir cru að byrja að rækta þar dá-
lítinn hýjung og efna til undirhöku.
En tíminn virðist hættur að skipta sér nokkuð
af gamla manninum á bak við. Hann má heita svo
að segja óbreyttur í útliti og fasi dag frá degi. Ég
hefi meira að segja ískyggilegan grun um að núna
upp á síðkastið sé hann einhvern veginn heldur
hressari í bragði en stundum áður. Skyldi það vera
ímyndun, að ég hefi stundum þótzt sjá bregða
fyrir einskonar bliki í sollnum augum hans? Það er
eins og votti fyrir bjarma af hróðugri, meinlegri
glettni, eins og hann vilji segja: — Þið þurfið ekki
að halda að ég sé alveg búinn að vera. Þetta gct-
ur dregizt þó nokkuð lcngi enn. Ég licfi ncfnilega
skotið tímanum ref fyrir rass.
Og Jicgar ég hefi séð hann dragnast og skakk-
lappast um göturnar, hefur mér virzt einhvcr þrá-
kelknislcg storkun í hverri hans hreyfingu, eins og
hann vildi segja: — Sjáið þið bara til. Eg er dá-
lítið Iengi að bera hvorn fótinn fram fyrir annan
og ég veit að við hvert mitt fótmál hugsið þið scm
svo: Þctta hlýtur nú að vcrða síðasta skrefið sem
hann tckur, eða þá það næsta verður þó áreiðanlega
það allra, allra síðasta. En þið skuluð sjá, að ykkur
verður ekki að því. Lítið á. Ég þarf aðeins að halla
mér dálítið áfram þegar ég færi fram vinstri fótinn
og þann hægri þarf ég að fara með í ofurlítinn boga
út til hliðar, — sko svona. Og þó að þett.a gangi
liægt og seint, gengur það sarnt. Það er bara furðu-
lega gaman að lifa og sjá hvernig unga fólkið verður
gamalt cins og ég.-----------
Ég cr farinn að óttast að þetta ástand geri mig
vitlausan áður en lýkur. Stundum hefur jafnvel
hvarflað að mér sú skelfilega hugmynd, að gamli
maðurinn á bak við kynni einn góðan veðurdag
að hringtrúlofast stúlkunni minni eða eignast með
henni barn.
Gamlir menn eru til alls vísir í þeim efnum, eins
og dæmin sanna.
Þó mættu það teljast fáheyrð undur ef hún færi
svo grátlega illa, þessi glóhærða, grannvaxna og
þekka yngismey, með hógláta glettnisblikið í sind-
urgráu augunum.
Mætti ég þá heldur biðja um manninn með ljáinn.
Já, svona líða dagarnir og bölsýnin og vonleysið
tekur mig sífellt grimmilegri tökum.
En hver veit nema úr rætist. Nú hcfi ég fengið
nýja lmgmynd.
Mér kynni líka að takast að skjóta tímanum ref
fyrir rass og það er ekki víst að gamli maðurinn
á bak við njóti þeirrar ánægju að sjá mig verða
gamlan.
Ég er að vísu feiminn og hefi alla daga verið.
En við sjálfan mig þarf ég þó ekki að vera feim-
inn og ég ætti að hafa kjark til að draga andann
ef mér sýnist og hætta því ef mér býður svo við
horfa.
Hver veit nema ég einn góðan veðurdag gangi
cinsamall út undir vegg — og láti aðra hafa fyrir
því að koma mér til baka. Ég gæti verið ásáttur
mcð það, úr því sem koniið er.
Það er lakast að sætta sig við tilhugsunina um
gamla manninn á bak við. Ég sé hann svo ljóslifandí
fyrir mér hvernig hann mundi hökta á eftir burð-
armönnunum, dragast aftur úr, en komast þó.
Ég sé hvernig liann mundi japla tannlausum
skoltunum og segja með næstum hlakkandi sigur-
gleði, sem hann þó reyndi að dylja í sorgargrettu:
—- Honum varð ekki aldurinn að meini þessum
aumingjans pilti. Eitthvað má hann hafa sett fyrir
sig. Fólk á þessum aldri tekur þó ekki af sér lífið
að tilefnislausu.
42
FRJÁP3 yERZLUN