Frjáls verslun - 01.05.1982, Qupperneq 9

Guðmundur Kartsson, sklpamlðlari fyrlr miðju, ásamt Bret-
unum Sarnie Johnson og Frank Mountain.
Sögu vil ég segja stutta
í vetur gerðist Guð-
mundur Karlsson, skipa-
miðlari og útgerðarmað-
ur flutningaskipsins
Sögu, umboðsmaður
hérlendis fyrir viðhalds-
deild sambands breska
skipasmiðja, Shiprepair
Division-Brithis Shipb-
Rússajepparnir
fæðast
ósjálfbjarga
Löngum hefur það orð
farið af Austur-Evrópubílun-
um að þeir séu lélegri en
sambærilegri vestrænir bíl-
ar. Menn segja þetta að
sjálfsögðu ekki opinöerlega,
enda kynni slíkt að flokkast
undir ósvífin róg. En á laun
er þetta þó viðurkennt af
opinberum aðilum því verð-
lagsyfirvöld heimila innflytj-
endum Austur-Evrópubíla
aö reikna vissan fjölda verk-
stæðistíma inn í verö þeirra.
Tímarnir eru misjafnlega
margir eftir bilanatíðni
hverrar tegundar fyrsta árið.
Eftir því sem FV hefur
fregnað þarf rússajeppinn
lang mesta endurbyggingu
áður en hann telst söluhæf
vara hér, eða allt að 100
verkstæðistíma. Aðrir eru
söluhæfir eftir færri tíma, og
eínn þarf ekkert yfirhal
fremur en vestrænu bílarnir,
það er nefnilega Trabant.
ilders. Tveir Bretar komu
hingað til að kynna
starfssemina ásamt
Guðmundi. Skömmu
síðar ákvað Guðmundur
að breyta Sögu í kæli-
skip til saltfiskflutninga.
Hann leitaði víða tilboða,
þ.á.m. hjá bresku smiðj-
unum, en það varð ofaná
að láta gera breytinguna
við bryggju í Hafnarfirði.
Nokkrir aðillar tóku verk-
ið að sér og þá sögu hef-
ur Guðmundur að segja
að þeir hafi átt lægsta til-
boðið, skilað verkinu
jafnvel á undan áæltun,
fyllilega unnu eins og
óskað var og engir bak-
reikningar hafi fylgt í
kjölfarið.
Saltverks-
miðjan
í salt
Tveir hluthafar mættu
á aðalfund Saltvinnsl-
unnar h.f. á dögunum,
Ólafur Björnsson út-
gerðarmaður úr Keflavík
og Finnbogi Kjeld frá
Saltsölunni h.f. Þá voru
mættir fulltrúar ríkis-
valdsins og stjórn fé-
lagsins. Ekki gerðist
margt markvert nema að
í Ijós kom að fjármagn
ríkisins til tilraunaverk-
smiðju er á þrotum, 30
milljónirnar dugðu
skammt og nægja aðeins
til verksmiðju sem fram-
leiðir 3300 tonn á ári í
stað 8 þúsund tonna eins
og til stóð. Sem sagt:
Meira fé vantar og það
svo um munar. Nú er það
spurningin hvort ríkið
dælir meira fé í fyrirtæki,
sem sannarlega mun
aldrei verða arðbær inn-
lendur iðnaður.
Ljóðabrask í
algleymingi
í Reykjavík
Þeir sem fylgjast með
fasteignarmarkaðnum hafa
veitt því athygli að óvenju
mikið framboð er á lóðum til
sölu á frjálsum markaði i
Reykjavík. Hér er fyrst og
fremst um að ræða lóðir,
sem borgin hefur úthlutað til
einstaklinga til að byggja á
en ekki endurselja, enda
slíkt óheimilt. Frjálsri versl-
un er kunnugt um níu lóðir í
Ártúnsholti einu, sem eru til
sölu. Verð lóðanna er yfir-
leitt um 400 þúsund krónur,
en lóða-og gatnagerðar-
gjöld um 190 þúsund þannig
að hagnaður er um 200
þúsund krónur. Kunnugir
teija að megin ástæðan fyrir
vaxandi lóðabraski í
Reykjavík sé punktakerfið
svokallaða.
Það er orðið tómstundar-
gaman fólks að sækja um
lóðir til að safna punktum.
Kerfiö er nefnilega blint á
raunverulegar þarfir fólks
fyrir byggingalóðir heldur
sér bara punktafjöldann og
velur og hafnar samkvæmt
honum.
Veröur lag-
metið lagt niður
fyrir norðan?
Pun Enn einu sinni á lag-
metisverksmiðja K. Jóns-
sonar á Akureyri í vandræð-
um vegna gallaðra afurða.
Aö þessu sinni vegna van-
vigtunar á rækju á
Þýskalandsmarkað. Það
leiðir hugann að stööu
þessarar iðngreinar á Norð-
urlandi í heild. Erfiðleikar
Siglósíldar eru stöðugt
fréttaefni en hið opinbera
sér svo um að fyrirtækið geti
ekki farið á hausinn. Af lag-
metisiðjunni á Skágaströnd
er það að frétta að hún hefur
aldrei farið i gang. Þrjú ár
eru síðan síóast var reynt að
sjóða niður rækju á Dalvík.
Fleiri ár eru síöan Húsvík-
ingar gáfust upp á lagmet-
inu og Sæblik á Kópaskeri
framleiddi aðeins í nokkrar
vikur árið 1980 og síðan ekki
söguna meir. Því segja gár-
ungarnir að réttast væri að
hætta nú þegar að leggja
niöur kavíar, síld og aðra
matvöru, en legga þess í
stað lagmetisiðnaðinnn
sjálfan niður.
9