Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1955, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
705
Jón skóarl stóð upp af þrifætta stólnum sínum í vlrðingarskyni
og mig langar að láta hann læra
til prests. Næsta barnið að aldri er
stúlka og auðvitað vantar vður
ekki stúlkubarn, herra. Þá er það
Ferenc litli. En hann er begar far-
inn að hjálpa mér við skósmíðam-
ar, og ég get ekki án hans verið.
Jonni? Hann heitir í höfuðið á
mér, blessaður drengurinn, ég gæti
ekki auðveldlega gefið hann. Jós-
ep? Hann er lifandi eftirmvnd
móður sinnar, mér er sem ég sjái
hana bráðlifandi í hvert sinn, er
ég lít hann. Það væri heldur sjón-
arsviptir, ef hann hyrfi úr hópnum.
Næsta barnið eftir aldri er telpa,
um hana er þ\d ekki að ræða. Þá
kemur röðin að Páli litla. Hann
var augasteinn móður sinnar. Ó,
ástin mín myndi bylta sér í grðf-
inni, ef ég gæfi hann. Og tvö
yngstu börnin eru of ung — þau
mvndu ffera yðar göfgi allt of mik-
ið ónæði.“
Hann hafði nú gengið á röðina
án þess að geta lagt á sig þá kvðl
að kjósa. Því næet byrjaðí hann á
nýan leik, í það sinn á hinum
yngsta og endaði á hinum elzta. En
það kom fyrir ekki. Hann gat með
engu móti ákveðið, hvem þeirra
hann ætti að gefa, því að þeir voru
honum allir jafnkærir, og hann
myndi sakna hvers þeirra sem
væri.
„Komið börnin mín góð og kjós-
ið sjálf," sagði hann að lokum.
„Hvem vkkar, drengir, langar til að
verða fvrirmaður og ferðast sem
höfðingi? Komið nú og kveðið upp
úr um það! Hver ykkar vill hreppa
hnossina?"
Vesalings skósmiðnum hélt við
gráti, er hann spurði þá að þessu.
En meðan hann var að revna að
telja í þá kjarkinn, laumuðust þeir
hver eftir annan bak við hann og
héldu sér í hann, ýmist í hendi
hans, fót, jakka, leðursvuntu —
allir hengu þeir utan í honum og
földu sig fyrir heldri manninum.
Að lokum stóðst Jón ekki lengur
mátið. Hann kraup á kné, vafði
alla drengina í arma sér og grét,
svo að tárin hrundu ofan á kolla
þeirra, er þeir bevgðu allir af.
„Það fór út um búfur. vð^r göfgi,
það fór út um þúfur. bótt ég ætlaði
í fyrstu að láta til leiðast. Biðjið
mig einhvérs annars hér í heimi,
en ég get ekki gefið vður neitt
bnrna minna meðan Drottni þókn-
ust að ljá mér þau.“
Ríki maðurinn kvoð>.-t ski 1 ia þá
afstöðu, sem hann hefði lekið, en
bað hann að veita sér <-"mt eina
bón sína: að hann böm hans
svngíu ekki framar. 0« hann bað
skósmiðinn að biggia búsund flór-
ínur fvrir bá fórn beirra.
Jón skósmið hafði aidrei á ævi
sinni drevmt um að eignast f einu
þúsund flórínur — og nú var þelm
þrýst í lúfa hans.
Fvrirmaðurinn hélt nú aftur til
herbergja sinna í öll leiðindin. Og
Jón starði tortrygginn á einkenni-
lega lagaðan seðilinn. Hann var
ekki laus við að vera dálítið smeyk-
ur, er hann læsti seðiiinn ofan í
púlt, stakk á sig lyklinum og var
hugsi. Litlu börnin voru líka bög-
ul. Nú var lagt blátt bann við bví
að syngja í þessum hýbýlum. E'dri
börnin voru eins og hálfkynsuð,
þau sátu með ólund í stólunum og
reyndu að róa hin minni með að
segja að þeim væri ekki leyft að
syngja framar, þar eð slíkt truflaði
heldri manninn, er bvggi fyrir of-
an þau. Jón skóari sjálfur gekk um
gólf þögull og þungbúinn. Hann
stjakaði Páli litla, augasteini konu
sinnar, óþolinmóður til hliðar, er
drengurinn bað um að honum væri
kenndur aftur söngurinn fagri, sem
hann var tekinn að gleyma.
„Okkur er ekki leyft að syngja
framar!"
Síðan settist hann reiðilegur á
bekk sinn, vann í ákefð og var nið-
urlútur. Hann skar og barði og
saumaði, unz hann tók allt í einu
ósjálfrátt að raula.
Hann lagfK höndina skjótt fyrir