Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1955, Blaðsíða 21

LESBÓK MORCSUNBLAÐSINS
713

Hrafn:

nnar
ðtren
aur
Of! arnmv atrrncj hún undurþýÖari sló í nst og von og h.vdi grét og hló. tofia ti r?i/ og nefrifí ci sknðn þinn neita ei ftamt að treyet’ ét himininn
Og fuqlnr guðn þeir föqnuðu þeim hljóm; þeír flugu dátt og eungu glöðum róm. með engum floklc — með engum manni skjól, með engum vin und lifsins fögru sól,
Þeir rnngu þar, nem fosinn féll í þrovg, frinn fagro 6ð og glmddu nýan sÖng. en vilja stáls er segir: „Stattu þigl" og stefnir þeim, et hrfitt lifað sig. —
A ★ ★ / fo&*in* glaum ng plfar-nilfsinn ónt hún áttl draum um lífsins helgidóm: því flughröt tið hún frá þé-t liSilr skjótt i faðmi dngs og býður gðða nðtt. ★ ★ ★
Sá draumur er um hjarta þitt og hönd og huaans mátt, er eldi el.rr unt lönd — Og nnnan itreng hún undurþýifan fann í eigin hrjósti fyrir guS og mann.
ef treyntir þú að hsetta öllu í eitt eem sevilangt þér vannst — og fá ei neitt, Og annan streng hún undurþýðan sló i ást og von og bneði grét og hló.
4>_
ur, en heimskan sýnist þó yfir-
gnæfa hræðsluna. Herodes var
hræðilegur maður. Jósefus sagna-
ritari Gyðinga hefur lýst lífi hans
á hryllilegasta hátt. Hann var
reyndar ekki annað en leppur
Rómverja, mjög óþokkaður af Gyð-
ingum og lifði í svalli og bílífi. Auk
annarra hryðjuverka hafði hann
látið drepa Mariamne konu sína,
sem þó unni honum hugástum, og
þrjá af sonum sínum. Því að í sál
hans bjó ávallt nagandi ótti um
það, að allir sætu á svikráðum við
sig og vildu steypa sér af stóli,
og er það sameiginlegt einkenni
allra harðstjóra, rödd illrar sam-
vizku. Nú var hann orðinn gamall
og átti aðeins skammt eftir ólifað.
Hvað hefði þá átt að fá honúm
meiri gleði, hvað gefa honum
meira tækifæri til að sýna iðrtm
og yfirbót í verki, en það fyrirheit
að þjóðin mætti eiga von á miklum
og réttvísum konungi eftir hans
dag? Hví ekki að fagna vfir slíku
og styðja þann konung til valda?
Ekkert því um líkt hrærist í hans
myrku sál. Fyrsta viðbragð hans
er sú slægvizka að reyna að komast
eftir því, hvar þessi væntanlegi
konungur sé niður kominn, svo að
hann geti tortímt honum. En þegar
það bregzt, þá grípur hann til þess
ráðs að láta myrða öll sveinbörn í
Betlehem og nálægum héruðum
tveggja ára og yngri í þeirri von að
þannig yrði þessum nýfædda Gyð-
ingakonungi fyrir komið.
Með þessu kallar hann yfir sig
blóð þessara sakleysingja. Hann
kallar yfir sig harm og óbænir
mæðranna, viðbjóð og bölbænir.
þjóðarinnar allrar, sem fyrir löngu
var farin að fyrirlíta hann, þótt
ekki bætti hann þessu ódæði ofan
á aðra glæpi sína. En þessi glæpur
eins og flestir aðrir stafaði af brjál-
æðiskenndum ótta. Ekki gat það
sakað hann, þó að þjóðin mætti
eiga von á góðum konungi löngu
eftir hans daga. En ódæðisverkin
gera mennina tryllta unz þeir hata
allt, sem gott er og vilja tortíma
því.
Þannig stóð Jesús strax nýfædd-
ur andspænis við þau öfl vonzk-
unnar, sem hann kom til að heya
baráttuna við, þau öfl sem kristin-
dómurinn á enn í baráttu við um
víða veröld: öfl myrkurs og
grimmdar.
(★}
NeySaróp í Rama
„Rödd heyrðist í Rama, grátur
og kveinstafir miklir. Rakel grætur
börnin. Og hún vildi ekki huggast
láta, því að þau eru ekki framar
lífs.“
Lífið á einnig þessa hlið, með
öðrum orðum: þannig er Iffið án
guðs. Jóhannes guðspjallamaður
kallaði slfkt líf dauða.
Þess eru næg dæmi frá síðustu
styrjöld, að menn væri milljónum
saman píndir til dauða, saklausir
borgarar, jafnvel konur og börn
af engu ððru en ofstækisfullri
grimmd valdhafanna. Morðstððv-
arnar í BuChenwald og Auswich