Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1965, Side 8

Þann forðum brottu skjótt tók, steig
á skæran veldis stól,
hann fæddist stalli asna L
Þá upp rann náðarsól.
Sem englar lofa helgum hljóm,
hvar hátign ríkir þrenn
í gegnum leyndardjúpan dóm
í dufti líka menn.
Við Drottins situr hægri hönd
með himinskærum róm,
og seinna yfir lýð og lönd
hann lætur ganga dóm.
Minnst þegar varir koma kann
með kraft og mikil völd
í björtum skýjum himins hann,
þá hver sín tekur gjöld.
Ó, Jesús, þá mér ljáðu líkn
við lífsins æðra skeið,
og að ég verði sekur, sýkn
þinn sára fyrir deyð.
Og hreinsa af mér hverja synd
og hennar þungu grönd,
þíns hjartadreyra heilög lind,
svo hólpin verði önd.
Lát náðar skína skæra sól,
sem skyggir margt á hér,
svo fáir haldið jafnan jól
ó, Jesús kær, hjá þér.
Lbs. 2047, 8vo. Úr syrpu Símonar Dalaskálds.
JÓLAVERS
Eftir Simon Dalaskáld
Nú byrjuð eru blessuð jól
um ból heims nær og f jær,
þá son Guðs forðum sælust ól
und sólu, mærin skær.
í Betlehem var barn það fætt
með bjartan guðdómskrans,
sem hefir allan heiminn frætt
um heljar skyldur manns.
Og veitir öllu vernd og skjól
og velur trúum gjöld,
þess viður helgar stjórnar stól
sín styðja kóngar völd.
Vor Jesús Kristur, herra hár,
er helgast sérhver jól,
með Guði ríkir eilíf ár
á æðstum veldis stól.
Sem ofar stendur himnum hátt
og hnatta fagri mergð,
er lýsa tíðum loftið blátt
og langa þreyta ferð.
Einars. „Þar hugsa ég um það sem ég
ætla að vinna. Og það er mikilvægast",
sagði Einar oft. Þar skrifaði hann líka
endurminningar sínar og annað.
Áður en Einar dó, vorum við svo
flutt í litla húsið í garðinum. Við nutum
þá um tíma hjálpar danskrar stúlku, sem
bjó þar hjá okkur, og ég hafði útbúið
litla yndæla stofu fyrir okkur. „Nú er
ég búinn að eignast borgaralegt heimili",
sagði Einar þá oft í gamni. Úr gluggun-
um var yndislegt útsýni yfir garðinn og
trén, sem við höfðum ræktað. En við
sáum ekki fjöllin, eins og úr gluggun-
um okkar uppi í safnhiisinu. Og þarna
hefi ég búið ein síðan Einar dó, í 10
ár.
frú Anna. Og nú þarf ég að ljúka þessu
verki.
Einar hefur gert sér Ijóst, í hvers
höndum öll hans mál væru bezt geymd,
er hann ritaði m.a. í bréfi til landa
súma 1933, er hann var veikur og bað
þá fyrir konuna sína:
„Engri manneskju sem henni á ég eins
mikið að þakka. Frá fyrstu tímurn er
við höfum þekkzt, hefur hún alltaf ver-
ið méi hin sanna elskurika og trúfasta
sál. Engum öðrum en mér er kunnugt
um það, hvað hún hefur offrað sér
mikið fyrir mig og list mína — hvað
hún með innilegri gleði hefur á allan
hátt létt mér lífið, eytt sínum líkams
og sálarkröftum til að bera byrgðar
minar. Hennar líf hefur verið að
gleyma sér og sínum fyrir mig og lifa
fyrir mig og list mína.
Það er einnig ósk mín, að konan min
— svo lengi hún kynni að óska þess,
að hún fengi leyfi. til þess, að vera í
þessu gamla heimili voru, og að hún
ein réði þar öllu með safnið og annað,
sem húsi þessu tilheyrir, því enginn
sem hún þekkir óskir mínar, og veit
hvað list minni er fyrir beztu. Það er
ósk mín, að enginn án hennar vilja,
breyti hvað list minni og heimili við-
víkur. . . . .“
— Vesfurklausfrið
Framhald af bls. 3
hann gæti jafnvel flutt ræðu sína !
Vorrar frúar kirkju í Parísarborg.
Mál hans og skilningur um þetta fyrir-
heiti Krists til Natanaels fer allt í eina,
átt, að sýna fram á það, að milli himins
og heims eru boðberar, er flytja hugi
mannanna hærra en þeir sjálfir ná og
bera kraft þess hæsta, náð og skipanir
nær þeim dauðlegu en þeir sjálfir einir
sér gætu numið.
Hann beitir skeytum sínum á brezka
vísu til daglega lífsins hjá þessari þjóð,
sem hlýðir á hann. Hann tekur aðal-
mótbárur rithöfunda og annarra and-
ans manna gegn trúnni á guð og boð-
bera hans, rekur þær í fáum, kjarn-
góðum orðum, hittir hyrningarsteinana
undir röksemdabyggingum þeirra van-
trúuðu og leggur þær í rústir. Innan þess
ákveðna tíma og innan þess ákveðna efn
is, sem um er að ræða, lætur hann ekkert
ósagt af því helzta, sem á að segja, og
segir ekkert nema það, sem þarf að
koma fram fyrst og fremst, í réttri röð,
byggir ræðu sína fast, orð fyrir orð,
eftir lögum listarinnar, með efnisskipt-
ing, reisn og falli, talar til höfuðsins
fyrst og svo til hjartans — talar með
einu orði sagt eins og prestur á að tala
yfir kristinni þjóð á vorum tímum.
Hann lýkur ræðu sinni, og aftur svíf-
ur lofsöngur gegnum steinkirkjuna með
bergmáli um hvelfingar og hjörtu. Nú
er sungið hátíðarlag eftir Handel, vold-
ugt, meistaralegt tónamálverk af lúður-
hljómi englasveitanna — og fólkið
stendur upp og hlýðir á hann til enda.
Svo streyma hundruð safnaðarins út
gegnum göng steinkirkjunnar og blanda
sér hljóð og alvörugefin saman við þús-
undir strætanna. Ég fylgist með
straumnum einn míns liðs, útlendingur-
inn frá íslandi í stærstu borg heims
— glaðari og hressari.
Því ég hef verið í kirkju og heyrt
prest.
Sunnanfari júlí 1913.
— Og þér hafið verið að ferðast,
orðin áttræð?
Já, já, ég skrepp til Danmerkur. Og
svo hefi ég tvisvar farið til ítalíu.
Einar ætlaði alltaf að fara með mig
þangað. Tvisvar vorum við komin af
stað, en strönduðum í bæði skiptin í
Danmörku. Ég lagði því land undir
fót, eftir að ég var orðin ein. í Róm
kom ég m.a. til Marie Dinesen, sem
Einar bjó hjá, en hún rekur enn pension
þarna. Og ég kom í vinnustof-
una hans. Nú búa ekki lengur fatækir
listamenn frá Norðurlöndum í vinnu-
stofunum við Via Margutta, heldur ríkir
Amerikumenn.
Mr ennan dag, sem ég sit við rúm
fvú Önnu og fæ hana til að segja frá
ævi sinni, hefur hún einmitt verið
flutt til röntgenmyndatöku, og við erum
búnar að spjalla í marga klukkutíma. En
hún sýnir engin þreytumerki, aðeins
áhuga á að komast sem fyrst heim í
safnhúsið við Freyjugötu, til að ganga
þar vel frá og ljúka því sem henni hafði
verið trúað fyrir. — Einar var búinn
að segja, að þegar hann væri hættur
að hnoða leirinn, þá mundi hann fara
að mála, og þegar það væri honum of-
viða, að fara í gegnum bréfin sín og
ganga frá bókasafninu. En hann vann
i lcir svo að segja til síðasta dags, segir
Krýningarstóllinn í kapellu Játvarðar góða í Westminster Abb ey, frá 1300, sem notaður hefur verið við aUar krýningar frá
því á 14. öld.
8 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
24. deseanber 1965