Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1965, Blaðsíða 21
J—
7/7 móður skáldsins
1
Móðir kær, ég minnist jafnan þín,
meðan blærinn leikur hugnæm kvæði,
meðan tærir lækir líða’ að græði,
lilja grær og fögur stjarna skín.
Hjá þér, móðir, ungur fékk ég fæði,
fyrstu ljóðin þýðu’ og valin klæði.
Elsku góða bezta móðir mín!
Ástin þín er eins og stjarnan skær,
ekkert skín jafn bjart á vegum mínum,
ávallt hlýnar mér af orðum þínum,
innst í mínu hjarta fræ þitt grær.
Geislar bjartir ganga’ í réttum línum,
göfugt hjarta’ er virt af börnum sínum,
fegurst skart er hjarta hreint sem snær.
Smáa barnið barst þú höndum á,
brautu fornri skal ég aldrei gleyma,
hvar á hjarni lífsins sem ég sveima,
sífellt varnar það mér gremju frá.
Meðan hagar litkast, mun ég geyma
minning daga þeirra’ er liðu heima
út við fagurt vatn og saltan sjá.
Lilja’ er grær í lágri f jallahlíð,
lækur tær, er hlær af f jallsins völdum,
stjarna skær af loftsins ljósu tjöldum,
lofgjörð færir guði alla tíð;
samt þótt margt sé vitni’ á öllum öldum,
ástríkt hjarta þitt á dögum köldum
ljómar bjartast líkt og sólin fríð.
Kæra móðir, hugur hjá þér er,
helga’ eg ljóðin smáu blíðu þinni,
meðan blóð mitt hraðar hringferð sinni,
hjartkær móðir, jafnan ann ég þér;
faðir góði, gefðu að allir finni
góða móður yfir vöggu sinni,
meðan rjóða geisla röðull ber.
2
Mikla, helga móðurást,
myndin guðdóms bjarta,
þú sem engu barni brást,
birtir heiminn svarta.
Þegar móður fór ég frá,
fannst mér lífið svíða,
hnigu tár af heitri brá,
hjartað skalf af kvíða.
Grátfríð móðir mælti þá:
„Mun þú, sonur .kæri,
ef þú Guði féllir frá,
farin ró mín væri.“
Þín kveðjuorð mér eru nú
ótal gæfulindir,
fögur tár, er felldir þú,
fríðar englamyndir.
3
Ég geymi’ í huga marga mynd
frá mínu fósturlandi,
af grænum bala’, af lækjarlind,
af ljómahvítum f jallatind,
af bárum er þær leika’ í sjávarsandi.
En einni þeirra ann ég mest
og öllum betur geymi;
ég þakka henni fyrir flest,
hún fæddi mig og var mér bezt
af öllum, sem ég þekki’ í þessum heimi.
Ég man svo fjarska margan söng,
er minning ljúfa geymir
af fossins nið í f jallaþröng
og fljótsins gjálp með jökulspöng,
það heyri’ eg næstum ávallt er mig dreymir.
En kærust þó af öllu er
mér ávallt móðurraustin,
hún átti hulið afl í sér,
og orðin fyrstu kenndi hún mér
og söng mín vöggukvæði vor og haustin.
Nú er ég, kæra móðir mín,
frá mínu föðurlandi,
en hver einn geisli’ er skærast skín,
hann skilar kveðju heim til þín,
og sérhver bára’ er berst að votum sandi.
SMALAVÍSUR
Aleinn dvel ég upp til fjalla,
ærnar kroppa’ í grænni lág,
sit ég uppi’ á hæsta hjalla,
horfi’ eg yfir þær og kalla,
hlaupi nokkur hópnum frá.
Seppi minn á malnum liggur,
mér er greyið næsta kær,
hann er bæði trúr og tryggur,
sigi’ eg fyrir ólmar ær.
Ég á kofa’ á háum hóli,
hann ég löngu byggði mér,
ligg ég þar í litlu bóli
lyngi þöktu í bezta skjóli,
þegar rigning úti er.
Það er fagurt upp til fjalla,
fellur á um gljúfrin þröng,
þar ég harðla’ oft hrópa’ og kalla
hátt og snjallt, en get þó varla
heyrt það, svo er hún heljarströng.
Núna’ er mikil blessuð blíða,
blóm og fuglar skemmta sér,
eg þarf heldur engu’ að kvíða,
ærnar hlaupa sjaldan víða,
þegar svona úti er.
Stökur í bréfi til Árna
Sigurðssonar (5r12 1898)
i.
Hver hefur lesið á köldum stein
þær kynlegu rúnir, sem vatnið grefur?
Hver hefur lesið á grænni grein,
er gullfögur döggin á blöðum skein,
leyndardóm þann, sem lífið gefur?
II.
Berstu við lífið með þrek og þor,
þvingaðu stundum geðshræring niður;
vaxi þér kraftur við hvert eitt spor,
kyssi þig gæfunnar sólhlýja vor,
auðnist þér, vinur minn, farsæld og friður.
III. (úr töpuðu leikriti).
í lífi skiptast gleði’ og grátur á,
unz gleðiköll og sorgarandvörp deyja;
en þó að hnígi lilja fyrir ljá,
þá lifir ást í vinar brjósti meyja.
— / flugher
Framhald af bls. 19.
ustuvél yfir flugvellinum okkar, og tókst
flugmanninum aS nau’ðlenda vélinni á
vellinum. Ég lenti skömmu síðar og gekk
að þar sem hann var umkringdur for-
vitnum flugmönnum úr flugsveitinni.
Þegar Þjóðverjanum var bent á, áð ég
væri maðurinn, sem hefði skotið hann
niður, gekk hann til mín, afhenti mér
skammbyssuna sína, og sagði mig eiga
hana með heiðri og sóma.
„Áttu þessa byssu enn?“
— Nei, því miður. Á leiðinni til Eng-
lands týndist pokinn með öllu dótinu
mínu, og þar í var skammbyssan.
Þessi Þjóðverji bjó hjá okkur í mötu-
neytinu í tvo daga, enda hafði hann gef-
ið drengskaparloforð um að reyna ekki
áð strjúka. Við ræddum mikið við hann
um flugið, flugeiginleika Spitfire og
Messerschmitt-vélanna o. f 1., og okkur
þótti hálfleiðinlegt þegar hann var
sóttur af landhernum og fluttur í fanga-
búðir.
„Sumir segja, að flugmannalífið á
stríðsárunum hafi verið nokkuð svall-
samt. Hváð er hæft í því?“
— Auðvitað er það svo, að þegar marg
ir ungir menn koma saman, er mikið
fjör á ferðum og töluvert drukkið. Venju
lega drukkum við bjór, því lítið annað
fékkst á þessum árum. Oftast var það
: svo, að einhver í hópnum gat leikið á
píanó, og það var drukkið og skemmt sér
á kvöldin. Ef við vorum staddir á heima
flugvelli, var töluvert gert af því að
spila billiard og kasta pílum. Þegar
þannig stó'ð á, fóru menn stundum í
næsta bæ, og sóttu þar dansleiki og
veitingahús.
En segjast verður, að allt þetta fór
mikið eftir því, hvort menn voru á vakt
snemma næsta dag eða ekki. Segir þetta
sig sjálft því flestir vissu að það var
ekki æskilegt að fljúga og berjast
timbraður ef menn á annáð borð hugðu
á langlífi.
„Ef þú værir 19 ára í dag, með reynslu
þá, sem þú nú hefur, en árið væri 1939,
hvað myndirðu gera?
— Hiklaust ganga í flugherinn. Eins
og ég sagði áðan voru þetta beztu ár
ævi minnar.
Hvenær sagðir þú, síðan skilið við
brezka flugherinn?
— Ég gekk formlega úr honum í des-
ember 1946, meira en ári eftir styrjald-
arlok, og hélt heim til íslands. Ég réðist
þá til Flugfélags íslands, og hefi verið
í þess þjónustu áð mestu síðan. í fyrstu
flaug ég eingöngu innanlands, því er
ég réðist til félagsins var millilandaflugi
ekki til að dreifa. Ég fór síðan að fljúga
millilandaflug eftir að við fengum gamla
Gullfaxa 1948.
Á árunum 1957—1960 fékk ég frí frá
störfum hjá Flugfélaginu, og hélt suður
til Kongó, þar sem ég flaug fyrir
belgíska flugfélagið Sabena. Þetta voru
all vi’ðburðarík ár á þessum slóðum, og
í Kongó var ég er landið fékk sjálf-
stæði. Um það leyti flaug ég í heila viku
með Patrice Lumumba, sem þá var í
kosningaferðalagi um landið. Flokkur
hans tók flugvélina á leigu, og var ég
flugstjóri.
Lumumba var undarlegur maður.
Hann hafði á vissan hátt svipu’ð áhrif
á fólkið og Adolf Hitler á sínum tíma.
í sjálfu sér voru ræður hans naumast
merkilegar, og ætti ég þó fremur að
segja „ræða hans“, því hann flutti alltaf
sömu ræðuna hvar sem við fórum. Ég
var búinn að læra hana utanað, enda
þótt ég væri enginn sérstakur frönsku-
maður, og hefði sjálfsagt getað flutt
hana í hans stað, ef svo hefði við borið.
Megininntak ræðu Lumumba í ferða-
lagi þessu var í stytztu máli eftirfar-
andi: „Þið sjáið hverjir búa í fínu hús-
unum og eiga fínu bílana. Hvíti maður-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 21
24. desember 1965