Alþýðublaðið - 17.12.1988, Blaðsíða 15

Laugardagur 17. desember 1988
15
SMAMYNDIR
ÚR LÍFINU
Maðurinn er myndavél.
Guðbergur Bergsson.
133 blaðsíður.
Verð: 2.375 kr.
Það er frábært að eiga unnustu,
sem vinnur á Umferðamiðstöðinni,
einkum ef maður er bílstjóri á Iang-
ferðabíl. Þá er svo auðvelt að hitta
hana. Um leið og ég kem inn í salinn
og finn boliulyktina um allt, og í
henni er enginn vottur af brasi, þyk-
ir mér að ég sé kominn innst að vin-
unni. Ég skynja að hún er í góðu
skapi, bæði líkaminn og sálin. Þeg-
ar ég segi „bæði“ man ég, að við er-
um bæði ljósrauðhærð og eigum
ýmislegt annað sameiginlegt.
Við höfum verið hálftrúlofuð
lengi og ætlum aldrei að trúlofast
alveg, heldur vera alltaf ástfangin,
ung og mata stundum hvort annað
á pizzum og strlða mátulega mikið.
Svo ætlum við aldrei að búa saman,
þótt við kynnum að eignast börn.
Þau verða að dvelja hjá foreldrum
sínum á víxl, hlakka til að fara ým-
ist til pabba eða mömmu, án þess
að nokkur samkeppni verði um þau
af okkar hálfu.
Ef svo færi, að við neyddumst til
að búa saman, þá býr hvort í sínum
hluta íbúðarinnar, en við getum hist
til ásta á legubekk í miðri íbúð. Síð-
an umgöngumst við börnin í stof-
unni og eldhúsinu. Við förum samt
ekki að pæla í þessu fyrr en að því
kemur. Það að skipuleggja lífið álít
ég að sé að láta það fara út um þúf-
ur. Ég hef þá reynslu af annarri
kærustu og hún vann einnig á Um-
ferðamiðstöðinni, í matsalnum, og
ég setti bollulykt líka í samband við
hana. Ég verð samt að segja, að
bollulyktin hennar var ekki jafn
góð og lyktin er núna. Ef ég fer að
hugsa út í það, finn ég í huganum
brælu af brasi.
Hvernig ástum okkar lauk er
heldur neyðarleg saga, sem gerðist
fyrir utan Umferðamiðstöðina, á
bekk móti sól, sunnudag í sólskini
og blíðu. Ég ók á annarri leið þá,
var á Keflavíkurrútunni og ekkert
of ánægður, en gerði það helst
vegna kærustunnar sem vildi vera
stöðugt í Bláa lóninu, svo húðin
yrði alltaf fín og hún fengi aldrei
exem. „Af því ég veit að exemið
hennar ömmu kemur fram á mér
fyrr eða seinna," sagði hún tiltölu-
Iega of oft til þess að maður beinlín-
is fagnaði umræðuefninu.
Ég held að Bláa lónið geti ekki
komið í veg fyrir erfðir, hvorki hvað
exem varðar né annað. Og húðin á
henni var silkimjúk, enda var hún
eldrauðhærð, og ég held að rauð-
hærðar konur fái aldrei exem. En
þó kann það að vera til í dæminu.
En vegna hræðslunnar var hún
haldin þeirri dellu að vilja aka með
mér í rútunni, á kvöldferðinni eftir
að hún lauk vinnu. Hún fór út á
Stapanum og sagði: Ég húkka bíl
niður í Bláa lónið og verð komin
hingað á vegamótin þegar þú ferð
aftur til Reykjavíkur. Menn geta
ímyndað sér, hvernig ég var með
öndina í hálsinum, með unnustuna
öll kvöld í Bláa Ióninu, hugsandi
um hana þar, lungamjúka bæði
andlega og líkamlega, og engin
trygging var fyrir að hún kæmist
upp á vegamót og næði mér á baka-
leiðinni. En henni tókst það alltaf,
brosandi og ánægð eins og að sigri
loknum. Samt hafði hún eyðilagt
fyrir mér kvöldið, ég kemst ekki svo
auðveldlega úr taugaspennu og í
ástarspennu, eða ég er öllu heldur
of spenntur vegna beggja spenn-
anna til að geta orðið spenntur til
ásta, heldur verð ég miklu heidur
linur, og ungar stúlkur er Iítið fyrir
að eyða tíma sínum í að koma karl-
mönnum til. Þeim finnst allt vera
sjálfsagt, og hvað ætli ég hafi staðið
oft fyrir framan hana ofspenntur
en linur? Ég gæti ekki talið það á
fingrum mér, þótt ég væri alþakinn
höndum.
En böð í Bláa lóninu voru ekki
það sem rak smiðshöggið á ógæf-
una heldur mjólkurís með súkku-
laðihettu.
Ég var nýkominn úr tvöferðinni
með hálftóma rútu, með það fáa
ruskuga fólk sem ferðast um með
áætlunarbílum, einkum karlmenn
sem anga af súru tóbaki og gömlum
saggafullum rúmdýnum. Þetta eru
leifar af fólki fyrr á tið sem hefur
aldrei eignast einkabíl og virðist
vera piprað og troðið í stöppu, bæði
af lífinu og eigin vanköntum.
Sólin skein, og fyrir utan stöðina
var sægur af útlendingum, venju-
legu ungu klossafólki, og næstum
allir bekkirnir voru setnir. Nema
einn, sem var hjá öðrum þar sem
sátu auðsæilega Þjóðverjar, af því
strákurinn prjónaði í ákafa peysu
en stúlkan ýmist sólaði andlitið eða
tók nokkrar lykkjur, og bæði voru
Ijósrauð kringum nef og augu, líkt
og Þjóðverjar eru, annað hvort það
eða holdið eins og hvít, kalónuð
vömb eftir of mikið svínakjötsát.
Kærastan og ég fengum okkur sæti
á auða bekknum. Við vorum bæði
með kaffi í máli og sígarettur, og
það er þægilegt að reykja og drekka
kaffi í sólskini. Svo sátum svo
þarna, ég var að segja henni að ég
yrði að fá ný dekk á bílinn og hún
játaði:
Já, góði gerðu það.
Hún var alltaf sammála mér. Og
nú þurfti hún endilega að fá sér ís,
til að svala sér eftir kaffið, en yfir
mig kom það sem kemur óvænt en
kannski ekki á réttum tíma. Því
lýstur bara niður, án þess ég hugsi
beinlínis um neitt, kannski helst
þegar útilokað er að ég fái neitt
nema kannski koss, sem ég leitaði
eftir, þegar hún hafði sest aftur hjá
mér. En hún ummaði háðslega og
hörfaði undan aftur á bak með ís-
inn á lofti og stakk honum upp í sig,
svo ég fékk koss með súkkulaði-
bragði, þegar ég fékk hann, og
sagði:
Nei, ég vil ekki ískalda kossa . . .
Þá sveigði hún sig betur frá mér,
en ég kom betlandi fast á eftir með
munninn, og það skipti engum tog-
um, hún tók á móti mér og sveiflaði
örmunum ósjálfrátt um háls mér og
ísinn datt niðurjHn hálsmálið á
skyrtunni, sem hafði víst gúlpað.
Ég veinaði eins og kvenmaður við
kuldann, en hún hló og sagði:
Greyið.
Þetta sagði hún of oft, og það fór
í taugarnar á mér eftir blíðu, að hún
skyldi finna stingandi orð: sko,
greyið getur það ekki eða: nú er
greyið búið.
Nú bætti það ek-ki úr skák að hún
bað mig að hreyfa mig ekki. Hún
flissaði, en ég varð stjarfur og benti
inn bakið og fann ísinn bráðna,
meðan hún fór með höndina niður
eftir því, en ísinn rann undan eða
hún ýtti honum peðar af ásettu
ráði, alveg niður að buxum. Þá
rauk ég á fætur, og hún svipti skyrt-
unni upp um mig í galsa, og kannski
buxunum örlítið niður, nema hvað
ísinn datt á planið, brún klessa, og
klossafólkið hló. Sá sem hafði setið
við að prjóna hætti því og hló iíka,
rjúður um nef og augu, og það var
engu líkara en ég, bílstjóri á Kefla-
víkurrútunni, hefði gert á mig og
unnustan væri að verka mig.
Ég sagði samt ekkert, nema eitt,
þegar ég steig á klessuna:
Það er allt búið á milli okkar.
Og það var líka búið. Fram að
þessu hafði ég álitið að ég væri heill
og sterkur maður, einfaldur að
innri gerð og óbrjótanlegur, en ást
mín og sjálfsvirðingin þoldu ekki
meira en þetta. i
ÍSLENSK ÞJÓÐMENNING
Þjóðsögur og sagnir
Sigfusar Sigfiíssonar
4T
naR*.ARIÐ1987
Bókaflokkurinn
íslensk þjóðmenning
er skipulagður sem 9 binda
ritröð sem spannar yfir rúm
þúsund ár í íslenskri menn-
ingarsögu. 1. og 5. bindi eru
þegar komin út. í heild sinni
verður þetta mikla yfirlits-
verk samið af um 50 íslensk-
um fræðimönnum.
ÁRIÐ 1987
Stórviðburðir í myndum og máli með íslenskum
sérkafla hefur nú komið út í tuttugu og þrjú ár.
Hefur frá upphafi verið heimsfræðari allrar
fjölskyldunnar.
\
Pjóðsögur og sagnir Sigfúsar Sigfússonar er eitt
stærsta safn sinnar tegundar sem út hefur komið hér
á landi.
í heild verður það u.þ.b. 4400 blaðsíður í 11
bindum. 9 bindi hafa þegar komið út.
Tvö næst síðustu bindin eru nú komin út.
Á næsta ári lýkur útgáfunni.
Óskar Halldórsson, Grímur M. Helgason, Helgi Grímsson og
Eiríkur Eiríksson hafa búið þau bindi safnsins til prentunar,
sem út eru komin.
pókaútgáfan|DjóÖöaga
n.
Þingholtsstrœti 27 ■ 101 Reykjavík • Símar 13510- 17059 ■ Pósthólf 147