Vísir - 13.03.1978, Blaðsíða 8

Mánudagur 13. mars 1978
DUSCHOLUX
vjsm
1 1 ♦! 1 ♦
vms a fuuw rcau
fig undirritaöur óska að gcrast áskrifandi að Visi. Í*J fcí | Íi
Naín SÍðUMIÚid 8 P.O.Box 1426 101 Reykjavik
lleimilisfang
Sveitarfél./Sýsla
Slmi Nafn-nr. SIMI 86611

Baðklefar í sturtur og baðherbergi
Auðhreinsað matt eða
reyklitað óbrothætt
efni, sem þolir hita.
Rammar fást gull-
eða silfurlitaðir úr áli,
sem ryðgar ekki.
Hægt er að fá sér-
byggðar einingar i ná-
kvæmu máli, allt að
3.20 metra breiðar og
2.20 metra háar.
Duscholux baðklef-
arnir eru byggðir fyr-
ir framtiðina.
Söluumboð:
Heildverslun Kr. Þorvaldssonar og Co.
Grettisgötu 6, Rvik. Simar 24478 og 24730.
Frá Jasskjallaranum
1 \ T
Ásmundur JónssoTi (Umsjónarm.
Áfanga), kynnir tónlist af plötum. Kynnt
verða áhrif free-jass á popptónlist.
Aðgangur ókeypis.
Jassvakning.
UM REFINAVONDU
Leikfélaj Reykjavikur:
Refirnir eftir Lillian Hellman.
Þýöing: Sverrir Hólmarsson.
Leikstjórn: Steindór Hjörleifs-
son.
Leikmynd og búningar: Jón
Þórisson.
Lýsing: Daniel Williamsson.
Sá á kvölina sem á völina,
segir máltækið. Ég hafði reynd-
ar haldið að leikhúsin i Reykja-
vik væruekkisvo mörgað nauð-
synlegt væri að frumsýna verk
þeirra sömu kvöldin. En á mið-
vikudaginn var bar jólin upp á
páskana, eins og gamla fólkið
sagði. Þvi þá frumsýndi Þjóð-
leikhúsið ballett, en þeir
Iðnó-menn hleyptu af stokkun-
um nýrri sýningu á bandarisku
leikriti. Eftír ofurlitlar vanga-
veltur ákvað ég að láta skáld-
konuna Lillian Hellman sitja i
fyrirrúmi, allsendis ókunnugur
verkum hennar til þessa.
Mér þykir að visu ósennilegt
að Refirnir eigi eftir að teljast
tilsígildra leikrita, þegar marg-
fræg Saga hefur fengið að fella
sinn dóm. Engu að siður eru
þeir um margt athyglisverðir.
Þar er á kraftmikinn hátt ráðist
að grimmd og mannúðleysi
einkakapitalisma svipan reidd
hátt og smellirnir heyrast viða.
Viðfangsefnið er að sönnu dálit-
ið staðbundið, plantekrueigend-
ur i Suðurrikjunum vekja vænt-
anlega litið annað en bók-
menntalegar endurminningar
islenskra áhorfenda (a.m.k.
þeirrá sem lesið hafa Kofa
Tómasar frænda eða Þrúgur
reiðinnar). Þó myndi þetta ekki
gera mikið til, ef ekki kæmi sá
agnúi sem mér þykir verstur:
Þau systkinin sem smám sam-
an eru að leggja undir sig allt
héraðið, ná þar öllum völdum —
bæði á kostnað aðalsis og öreig
anna -þessi systkin eru „vond
samkvæmt skilgreiningu”,
þ.e.a.s. þau eru einfaldlega ill-
menni, ogþar með búið. Nú skal
ég ekkert vera að mæla á móti
þvi að manneskjurnar geti verið
misjafnlega góðar eða misjafn-
lega vondar i eðli sinu. En mér
þykir alltaf heldur dapurlegt að
skoða á leiksviöi persónur sem
„bara eru svona”, án þess
manni sé gefin nokkur viðhlit-
andi skýring á þvi. Þetta virðist
Lillian Hellman reyndar hafa
fundiði þvi skv. því sem segir i
leikskrá LR, samdi hún siðar
leikrit um fortið þessa fólks, og
gerði þá tilraun til að komast
að orsökum vonskunnar.
Þetta erlangur inngangur, og
kannski skiptir hann engu máli.
Skýringin er einfaldlega sú, að
þetta fór dálitið i taugarnar á
mér, og spillti ánægjunni af sýn-
ingu, sem að mörgu öðru leyti
var mjög góð.
Mér sýnist leikstjórinn, Stein-
dór Hjörleifsson, hafa farið
mjög skynsamlega að. Svið-
HEILSA EK GULLI dETRI
Ljúffengur múlsverður og hódegis-
eða kvöldverðarborðið
Lífrœn rœktun ún tilbúins óburðar.
Gceði í sérflokki
CASTUS ER VORUMERKI
HINNA VANDLÁTU
NLF. BUÐIRNAR
Óðinsgötu 5
Laugovegi 20 B
setningin sjálf er smekkleg, og
nýtur þar ágætrar leikmyndar
Jóns Þórissonar. I túlkun er öll
áhersla lögð á persónueinkenni,
rétt eins og textinn virðist gefa
tilefni til.
í aðalhlutverkum (sem eru
mörg) eru þau Sigriður Haga-
lín, Gisli Halldórsson og Þor-
steinn Gunnarsson sem systkin-
in þrjú, Jón Sigurbjörnsson og
Guðrún Ásmundsdóttir sem
makar tveggja þeirra, og Hjalti
Rögnvaldsson og Valgerður
Dan sem börn af þeim hjóna-
böndum. Auk þessara hlutverka
Heimir Pálsson skrifar
um Refina
)
eru aðeins tvö aukahlutverk,
hér leikin af Þóru Borg og Jóni
Hjartarsyni — að ógleymdum
stórkapitalistanum sem aðeins
sést fyrstu minúturnar leiknum
af Guðmundi Pálssyni.
Það erbýsna litil ástæða til að
gera upp á milli leikendanna að
þessu sinni. Þeir eru vel sam-
stílltir og móta persónurnar af-
skaplega skýrt. Vonandi var
það bara einhverskonar frum-
sýningar-hiti sem geröi að mér
fannst leikurinn stundum óþarf-
lega ýktur. Mesta aödáun vakti
reyndarÞorsteinn Gunnarsson i
hlutverki Oscars Hubbards,
þess bróðurins sem alltaf hefur
verið einhverskonar verkfæri i
höndum annarra, en hefnir þess
ihéraði sem hallaðist á alþingi:
nær sér niðri á eiginkonu sinni i
staðinn. Þorsteini tókst með
ólikindum að gera þessa per-
sónu þannig úr garði að manni
þótti hún ýmist verð fullrar fyr-
irlitningar eða allrar samúðar.
Frumsýningin var reyndar
lika afmælissýning. Þóra Borg
hefur unnið leiklistargyðjunni i
hálfa öld og þó vel það, ef
barnahlutverk eru talin. Nú fór
hún með sama hlutverk og hún
lék i þessu leikriti fyrir 30 árum,
þegar systir hennar og mágur,
Anna Borg og Paul Reumert
fórumeð tvö af aðalhlutverkun-
um. Þóra lék blökkukonuna
Addie á afar látlausan og hrif-
andi hátt, og hún mætti verða
mörgum leikaranum áminning
um að aukahlutverkin eru mik-
ilvæg og að þar gildir,. ef ein-
hvern tima, boðorðið um að
veratrúr yfir litlu. Aðeins ef öll
smáatriði eru i fullu samræmi
og gerð s vo þau verði náttúrleg-
ur hluti heildarinnar, aðeins þá
verður til mikil list.
HP.