Morgunblaðið - 16.02.2001, Síða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur Þ. Sig-urðsson fæddist
á Hamraendum í
Hraunhreppi 1. sept-
ember 1924. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 7.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Þórðarson
bóndi, f. 20. október
1868, d. 16. apríl
1956, og Guðmund-
ína Þorbjörg Andr-
ésdóttir, f. 9. mars
1891, d. 8. júlí 1980.
Ólafur ólst upp í
Skálanesi, Hraunhreppi. Systkini
hans eru: Eiríkur Kúld, f. 17. sept-
ember 1917, d. 11. febrúar 1988;
Anna Guðrún, f. 21. september
1921; Jósef, f. 4. nóvember 1926;
Ólöf, f. 21. febrúar 1930, og fóst-
ursystir Svala Guðmundsdóttir, f.
6. ágúst 1942. Þá átti Ólafur fimm
eldri hálfsystkini samfeðra: Þórð-
ur, f. 14. október 1900; Guðný, f.
27. júlí 1902; Ólöf, f. 23. september
1903; Gréta Gunnhildur, f. 1. sept-
ember 1907, og Lilja, f. 19. febrúar
1909. Þau eru öll látin.
Ólafur kvæntist 1. desember
1950 Guðríði Ólafsdóttur frá
Reynisvatni í Mosfellssveit, f. 28.
mars 1929, d. 30. desember 1998.
Þau slitu samvistir. Þeirra börn
1954, kvæntur Maríu Her-
mannsdóttur, f. 21. apríl 1959.
Sonur Einars er Hjálmar Leó, f.
21. október 1979.
Ólafur kvæntist 12. janúar 1957
Olgu Ólafsdóttur, f. 29. maí 1935.
Þau slitu samvistir 1989. Þeirra
börn eru: 1) Helga, f. 10. desember
1956, gift Halldóri Arasyni, f. 15.
október 1957. Þeirra börn eru: a)
Björg, f. 25. apríl 1988, og Arna
Þorbjörg, f. 10. febrúar 1993. Dótt-
ir Helgu er Harpa Rós Gísladóttir,
f. 12. mars 1978, sambýlismaður
hennar er Ásgeir Ólafsson, f. 10.
október 1973, þeirra sonur er Oli-
ver Andri, f. 29. febrúar 2000. 2)
Þorbjörg Kristín, f. 15. janúar
1959, gift Guðmundi Ármannssyni,
f. 24. mars 1955, þeirra sonur er
Andri Austmann, f. 30. júlí 1996.
Synir Þorbjargar Kristínar eru:
Ingi Björn, f. 15. maí 1979, sam-
býliskona hans er Birgitta Birgis-
dóttir, f. 15. október 1975, og Ólaf-
ur Bragi, f. 15. apríl 1981. 3)
Sveinn Ómar, f. 12. nóvember
1964, kvæntur Þórkötlu Svein-
björnsdóttur, f. 9. ágúst 1964.
Þeirra sonur er Björn Helgi, f. 22.
mars 1995. Dóttir Sveins Ómars er
Stefanía, f. 19. mars 1989.
Ólafur var í sambúð með Mar-
gréti Geirsdóttur, f. 14. júní 1934.
Ólafur stundaði sjómennsku frá
því að hann var unglingur en vann
við bifreiðastjórastörf síðustu 12
árin. Einnig vann hann sem leið-
sögumaður í laxveiðiám.
Útför Ólafs fer fram frá Vídal-
ínskirkju, Garðabæ, í dag og hefst
athöfnin klukkan 15
eru: 1) Þóra Björg, f.
5. júlí 1950, gift Sig-
urjóni Þorkelssyni, f.
15. september 1946.
Þeirra börn eru: a)
Anna Kristín, f. 9. maí
1971, sambýlismaður
hennar er Örn Svav-
arsson. b) Guðrún
Björk, f. 30. október
1972, hennar börn eru
Marey Þóra, f. 6.
febrúar 1995, og Írena
Líf, f. 27. ágúst 1999.
Sambýlismaður henn-
ar er Hafsteinn Svein-
björnsson. c) Linda
Guðríður, f. 14. maí 1975, sam-
býlismaður hennar er Yngvar
Guðjónsson, og þeirra dóttir er
Auður Sif, f. 2. nóvember 2000. d)
Sigurjón Þorkell, f. 4. maí 1982, e)
Hilmar Þór, f. 23. september 1988.
2) Rósa, f. 19. ágúst 1951, hennar
börn eru Ólafur Þór, f. 15. ágúst
1971, og Pétur Axel, f. 16. sept-
ember 1980, hans sonur er Krist-
ófer Þór, f. 8. desember 1997,
barnsmóðir Rebekka Morrison. 3)
Reynir, f. 30. október 1952, kvænt-
ur Sigríði Stefánsdóttur, f. 5. mars
1955, þeirra synir eru Stefán, f. 16.
nóvember 1977, og Gylfi, f. 15.
nóvember 1986. Sonur Ólafs með
Guðrúnu Einarsdóttur frá Ekkju-
fellsseli er: Einar, f. 20. desember
Þá ertu floginn, elsku pabbi minn,
inn í dýrðarinnar Paradís þar sem
allt er svo fallegt og öllum líður svo
vel.
Það eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann nú þegar þú
ert farinn frá okkur en mest er þó
minningin um ástúð þína og um-
hyggju.
Tilhlökkun lítillar hnátu eftir
pabba að koma heim af sjónum, kúra
í fanginu og tína hreistrið af hand-
leggjunum, sitja í vörubílnum með
þér og fara í sölutúra og spjalla um
heima og geima, að ótöldum marg-
umtöluðu klósettsamtölunum á ung-
lingsárunum sem svo oft hefur verið
gantast með. Þú vildir alltaf vita
hvernig okkur liði og vera til staðar,
faðma og hugga ef eitthvað bjátaði á.
Þú varst dugnaðarforkur til vinnu og
snyrtipinni mikill og þegar við vor-
um að byrja að vinna fyrir okkur
varstu vanur að hvetja okkur til að
skila vinnu okkar vel. Þú varst svo
heppinn að eiga langan starfsaldur
og góða heilsu og varst á fullu stími
þangað til í fyrrasumar að veikindin
bönkuðu upp á. Þá sýndirðu okkur
hversu mikill hörkukarl þú varst. Þú
varst svo ákveðinn að yfirstíga þenn-
an þröskuld og það gerðirðu af svo
miklum dugnaði.
Það er margt smáfólkið sem á eftir
að sakna þín, pabbi minn, því að þú
varst svo mikill barnakarl og þau
soguðust að þér alla tíð. Þegar strák-
arnir mínir voru litlir og við bjuggum
í næsta húsi við ykkur mömmu var
oft hlaupið yfir til ykkar og nafni
þinn sagði ævinlega við þig, afi,
komdu upp í sófa og þangað fóruð
þig og hringuðuð ykkur saman og
spjölluðuð um allt á milli himins og
jarðar. Síðustu árin hefur verið svo-
lítið lengra á milli okkar, en ég
geymi í minningunni nokkra yndis-
lega daga þegar þið Magga komuð til
okkar í allavega veðri allt frá 0 til
+20 stiga hita og hlógum við oft að
því.
Ég var viss um að þið ættuð eftir
að koma aftur í sumar og ég veit að
þú gerir það þótt á annan hátt verði.
Það var svo núna í byrjun janúar að
við fengum þær fréttir að krabba-
meinið væri komið af stað aftur og
voru það mikil vonbrigði, þú sem
varst allur farinn að hressast og við
að vona að þú gætir notið lífsins,
hættur að vinna og gætir nú bara
farið að leika þér. Þú varst hetjan
okkar, sýndir mikinn dugnað og
æðruleysi og alltaf með spaug og
gamansögur á lofti milli verkja.
Starfsfólki á deild 7-A á Landspít-
alanum í Fossvogi þökkum við frá-
bæra umönnun, hlýlegt viðmót og
yndislegheit við okkur sem vildum
vera hjá þér og halda utan um þig
allan sólarhringinn. Við söknum þín
svo óendanlega mikið, ástarkúlan
okkar, en gleðjumst jafnframt í
hjörtum okkar yfir að núna líður þér
vel þar sem þú svífur seglum þönd-
um um himinsins Paradís með öllum
hinum fallegu englunum okkar.
Ég kveð þig um sinn, minn eini,
með nokkrum ljóðlínum sem þið
bræðurnir sunguð svo oft og þú spil-
aðir undir á gítarinn þinn.
Fjarlægjast fjöllin blá
fleyið ber mig frá landi.
Aftur þrái ég þig að sjá.
Það verður ósk mín og þrá.
Þegar legg ég frá landi,
út á hinn lognblíða kyrra sjá
falla bylgjur að björtum sandi,
að bera kveðju mér frá.
Fjarlægjast fjöllin blá
fleyið ber mig frá landi.
Aftur þrái ég þig að sjá,
það verður ósk mín og þrá.
Hvíl þú í friði, elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Kristín.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Elsku pabbi minn.
Hinsta kveðja með bæninni sem
þér þótti svo vænt um.
Þín dóttir,
Rósa.
Lífsglaður maður féll frá þegar
tengdafaðir minn hann Ólafur Þ.
Sigurðsson lést hinn 7. febrúar sl.
Ég kynntist Óla fyrir um 20 árum
þegar leiðir okkar Helgu dóttur hans
lágu saman. Óli var þá sjómaður á
millilandaskipum og hafði verið það
til lengri tíma. Hann kom mér þá
fyrir sjónir sem hrjúfur maður sem
greinilega hafði oft migið í saltan sjó,
en það viðhorf átti eftir að breytast.
Óli kom fljótlega eftir þetta í land og
vann við ýmis störf áður en hann
fann sig sem riddari götunnar á sinni
eigin bifreið hjá Sendibílastöðinni.
Hvort það var nýuppgötvuð þjón-
ustulund vegna akstursins, innri ró
yfir að festa landfestarnar, eða að ég
fékk að kynnast honum betur, þá vék
hrjúfleikinn, sem ég ímyndaði mér í
fyrstu, í blíðu, kærleika og vinsemd.
Eftir mörg ár hjá Sendibílastöð-
inni var farið að halla í sjötugsald-
urinn hjá Óla og hafði ég það á til-
finningunni að hann færi að draga
saman seglin í akstrinum og að hann
settist í helgan stein, en það var nú
öðru nær. Óli keypti sér farsíma og
viðskiptin blómstruðu sem aldrei
fyrr. Hjálpsemin og hið glaða viðmót
löðuðu að sér viðskiptavini sem gátu
nú náð í hann beint. Þetta veit ég því
í hvert sinn sem hann kom á skrif-
stofuna em ég vinn hjá, til að ná í
bréf eða böggul, kom léttleikinn og
„vorið“ með honum. Óli vann við
aksturinn allt til sl. hausts þegar
hann var skorinn upp við meini sem
síðan dró hann af leikvelli lífsins,
okkur öllum aðstandendum hans til
mikils harms.
Óli var ákaflega söngelskur mað-
ur, söng sjálfur og spilaði á gítar.
Það voru ófá skiptin sem hann og
Jósef bróðir hans skemmtu ættingj-
um og vinum með söngatriðum sín-
um. Ekki gleymir maður heldur
mörgum heimsóknum hans á heimili
okkar Helgu, sem hann skaust í milli
sendiferða og sagði þá við dæturnar
ef þær komu til dyra: „Hæ hæ, er
mútta heima“?
Elsku tengdafaðir, þakka þér fyr-
ir allt og hvíl þú í friði.
Halldór Arason.
Okkur systkinin langar í fáeinum
orðum að kveðja ástkæran afa okk-
ar, Ólaf Þ. Sigurðsson eða Óla afa
eins og við kölluðum hann alltaf.
Minningarnar hrannast upp um
Óla afa sem var eftirtektarverður
fyrir margt, sterkan karakter, út-
geislun sína, ekki síst glaðværð sína
og gott skap. Alls staðar þar sem afi
lét sjá sig lifnaði yfir mannskapnum í
kringum hann. Enda var afi mikil
félagsvera og leið fólki ávallt vel
meðal hans. Á mannamótum kom afi
ávallt með gítarinn með sér og var þá
glatt á hjalla og áttu þau systkini afa
til að hefja söng sem átti sterkan leik
í gleði meðal fólksins í kringum þau.
Ofarlega í minni okkar systkin-
inna er að þegar við vorum yngri átti
Óli afi það til að koma upp í sum-
arbústað okkar að Reynisvatni. Við
vorum fljót að hlaupa í fang afa er
hann birtist þar því mikil gleði fylgdi
afa og auðvitað var gítarinn með í
för. Ófáar ferðir voru farnar til
Grindavíkur, þar sem Óli afi bjó um
hríð. Í okkar augum var það ávallt
ævintýraferð að fara til Grindavíkur,
því vel var tekið á móti okkur og
mikil tilhlökkun var að hitta afa. Afi
var mikill sjómaður og höfum við
heyrt margar góðar sögur af milli-
landaferðum hans. Svo mikill sjó-
maður var hann að þegar hann hætti
á sjónum keypti hann sér lítinn bát
til að missa ekki sjómannseðlið í sér.
Sjómennskan gaf honum mikið og
fórum við ferðir til Viðeyjar og
renndum fyrir fisk í leiðinni. Öll höf-
um við systkinin farið í ferðir á mis-
munandi staði með afa og kunnum
við að meta hversu iðinn afi var við
að hitta okkur og gefa okkur svona
góðar minningar um tímann okkar
saman. Óli afi var mjög barngóður
og öll unnum við honum mjög. Þegar
við rifjum upp samverustundirnar
yljar það okkur um hjartarætur og
við hugsum hversu rík við erum að
hafa fengið að kynnast jafn yndisleg-
um manni eins og afi okkar var.
Afi barðist til hinsta dags við
krabbameinið sem varð honum að
aldurtila. Við erum svo stolt af afa
hversu sterkur hann var í veikindum
sínum. Þrátt fyrir þjáningar hans
var ávallt stutt í grínið hjá honum því
þannig maður var hann afi að hann
varð ávallt að vera með góða skapið
með sér.
Elsku Óli afi, þú varst svo sann-
arlega elskaður af öllum þeim sem
hafa þekkt þig, það gerir þig að svo
ríkri manneskju, því þú átt svo stóra
fjölskyldu. En nú hefur Guð kallað
þig til sín en eftir sitja minningarnar
sem við munum varðveita í hjarta
okkar um ókomna tíð. Takk fyrir að
hafa verið þú sjálfur og leyft okkur
að vera hluti af þínu lífi.
Guð gefi okkur öllum styrk í sorg
okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guði þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð geymi þig og varðveiti.
Anna Kristín, Linda
Guðríður, Sigurjón Þorkell
og Hilmar Þór.
Það er sárt þegar svona yndislegt
fólk deyr eins og afi Óli. Hann var
maður sem ég leit upp til, ég dýrkaði
hann einfaldlega. Eftir sitja góðar
minningar.
T.d. er eftirminnilegt þegar ég fór
með fjölskyldu minni til Grindavíkur
þar sem afi bjó í nokkur ár. Þar var
tekið vel á móti okkur, stundum fékk
ég að gista og það var spennandi því
ýmislegt var brallað. Á leiðinni heim
til Reykjavíkur höfðum við um
margt að spjalla og þessi elska kom
alltaf við í Sædýrasafninu, sem þá
var og hét, við Hafnarfjörð því hann
vissi hvað mér þótti gaman þar. Er
ég saknaði hans þegar ég var lítil þá
gekk ég upp á Vatnsendahæð við
Seljahverfi og horfði yfir í Hafnar-
fjörðinn og reyndi að giska á hvar
afahús væri því ég hélt að það væri
Grindavík og ætlaði að labba þangað.
Svo fór ég með honum vestur á
Mýrarnar þar sem hann ólst upp.
Það er mér minnisstætt, ofsalega fal-
legur staður. Við vorum búin að
ákveða að fara næsta sumar saman
með mömmu minni og dætrum mín-
um, þeim Marey Þóru og Írenu Líf,
vestur á Mýrarnar. Hann talaði um
að hann sæi stelpurnar mínar fyrir
sér leika sér í sandinum þar, við
hlökkuðum mikið til, en við förum
þangað samt með hann í huga okkar.
Mig verkjar við tilhugsunina að
vita að hann á aldrei aftur eftir að
koma óvænt í heimsókn og segja hæ,
hæ eins og hann var vanur að segja.
Og hvað ég lifnaði við þegar hann
kom í heimsókn eða þegar voru fjöl-
skylduboð, þá beið ég eftir að hann
kæmi. Hvað þá þegar afi og Jobbi
bróðir hans komu saman með gít-
arinn og sungu, það er ógleyman-
legt, og hann var ómissandi allstað-
ar. Hann kunni svo skemmtilegar
sögur frá liðnum árum. Svo má ekki
gleyma hvað hann var barngóður.
Það eru svona minningar sem gefa
lífinu lit og verða að dýrmætum fjár-
sjóði með árunum.
Hann var ekki nema 76 ára, sem
er ekki mikið fyrir svona fjörugan,
unglegan og myndarlegan mann eins
og afi var. Það var mikið áfall þegar
hann greindist með krabbamein sl.
sumar, hans beið hörð barátta og
enginn uppgjafartónn heyrðist, hann
ætlaði sér að sigrast á sjúkdómnum
en það gekk því miður ekki upp.
Hann var hugrakkur og hetja í glímu
sinni við sjúkdóminn allt þar til yfir
lauk.
Elsku afi minn, ég bið til Guðs á
hverju kvöldi að hann passi þig og
láti þér líða vel og ég syng oft Í
bljúgri bæn eins og ég gerði upp á
spítala með þér. Ég veit að þú heyrð-
ir í mér. Við biðjum þess að kærleik-
urinn og ljósið umvefji þig, elsku afi
minn, og óska þér velfarnaðar á öðru
tilverusviði og megi Guðvarðveita
þig.
Þó kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Far þú í friði með Guðs blessun.
Guðrún, Marey Þóra og
Írena Líf.
Elskulegi afi minn. Að setjast nið-
ur og skrifa minningargrein um þig
var nokkuð sem ég hefði aldrei viljað
gera, a.m.k. ekki strax. Þótt það sé
nú viss léttir fyrir þig að komast úr
klóm þessa illvíga og hryllilega sjúk-
dóms er samt erfitt að þurfa að
sætta sig við að þú sért ekki hér enn
þá hjá okkur.
Samband okkar hefur alltaf verið
sérstakt og við höfum alltaf verið
mjög náin og tengd. Við gátum talað
saman um heima og geima, enda var
aldrei neitt sem þér fannst nógu
ómerkilegt í lífi mínu, að það væri
ekki þess vert að ræða. Þú hafðir
alltaf svo mikinn áhuga á því sem var
um að vera hjá mér. Það hefur lík-
lega byrjað vegna þín, elsku afi,
hversu sjúk ég var í alla þá eldri
karlmenn sem voru „afalegir“ þegar
ég var yngri. Ég held að ég hafi nælt
mér í eins og einn „afa“ nánast í
hverri heimsókn sem ég fór. Ætli
það hafi ekki verið af því að ég þurfti
alltaf að hafa einhvern í líkingu við
þig í kringum mig.
Núna hafa minningarnar hrann-
ast upp í kollinum á mér og eru þær
óteljandi, allar þær góðu sem við átt-
um saman. Vænst þykir mér þó um
þær þegar ég var í pössun hjá þér og
ömmu Olgu í Grindavík og ég átti að
fara að sofa, þá hafðir þú alltaf sér-
stakt lag á því að koma mér í rúmið.
Þú sagðir alltaf við mig: „Jæja, Rós-
in mín, farðu nú upp í rúm og hitaðu
afaholu.“ Ég gerði það að sjálfsögðu
en sofnaði aldrei eða gaf mig fyrr en
þú varst kominn við hliðina á mér, þá
var öruggt að fara að sofa. Það var
ósjaldan sem ég fékk að aðstoða þig
við að raka þig, spurði þig spjörun-
um úr, hvernig á að gera hitt og
hvernig á að gera þetta. Alltaf hafð-
irðu svör við spurningunum, sagðir
að hann yrði heppinn, maðurinn sem
ég myndi eignast, því að hér væri
kona sem kynni að raka hann. Þér
fannst það nú ekki leiðinlegt að vita
af því hversu mikinn áhuga ég hafði
á öllu sem þú gerðir, því það var heil-
agt í mínum augum. Eftir að ég flutti
að heiman og bjó mér heimili sýnd-
irðu mér meiri áhuga ef eitthvað var
og ég man hversu hrifinn þú varst af
íbúðinni sem við keyptum okkur í
fyrravetur. Þegar Ólíver Andri
fæddist varstu svo ánægður og auð-
vitað eins hrifinn og stoltur af honum
og hinum fjölskyldumeðlimunum.
Enda áttirðu stóra og ástríka fjöl-
skyldu.
Öll smáu atriðin í gegnum tíðina
eru svo mikilvæg núna, allt það sem
þú hefur sagt og gert mun ég geyma
í hjarta mér og segja börnum mínum
frá, kenna þeim að syngja eins og þú
kenndir mér, hafa músíkina lifandi í
lífi mínu eins og þú hafðir hana í
þínu. Ég trúi því að þú hafir heyrt
það sem ég sagði þér uppi á spítala
þegar ég kvaddi þig síðast, þá
sjáumst við í draumalandinu okkar
hress og kát að vanda. Við áttum eft-
ir að bralla og tala um margt, en
þangað til við hittumst næst gerum
við það saman í draumaheiminum.
Ég veit að þú átt eftir að verða við
ÓLAFUR Þ.
SIGURÐSSON