Morgunblaðið - 13.03.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 ÞRIÐJUDAGUR 13. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ VernharðurBjarnason fædd-
ist á Húsavík 16. júní
1917. Hann lést á
heimili sínu 1. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Bjarni Benediktsson,
kaupmaður og út-
gerðarmaður, síðar
póstafgreiðslumað-
ur, á Húsavík og Þór-
dís Ásgeirsdóttir frá
Knarrarnesi í Mýra-
sýslu. Hann var sjötti
elstur 15 systkina og
einnar fóstursystur.
Látin eru Ásgeir, Benedikt, Stefán,
Regína Magdalena, Kristín, Bjarni
Benedikt og Gunnar. Eftirlifandi
eru: Ragnheiður, Ásta, Bryndís,
Þórdís, Hansína Margrét, Rann-
veig Karólína, Baldur og Þóra Ása
Guðjohnsen. Eftirlifandi eiginkona
aðallega hjá Austur-Asíufélaginu
danska, en við skrifstofustörf á
vegum þess í Bangkok og við af-
greiðslu skipa í Singapore 1936 og
1937. Vernharður stundaði nám í
eldri deild Samvinnuskólans vetur-
inn 1938–1939 og starfaði hjá
Helga Benediktssyni í Vestmanna-
eyjum árin 1941–1943. Hann var
fulltrúi hjá Kaupfélagi Þingeyinga
á Húsavík 1945–1956 og fram-
kvæmdastjóri Fiskiðjusamlags
Húsavíkur í áratug, eða frá 1957–
67, auk þess sem hann gegndi ýms-
um bæjarstjórnar- og nefndar-
störfum fyrir Húsavíkurbæ. Vern-
harður var meðal stofnenda
Radíómiðunar hf. í Reykjavík árið
1967 og gegndi þar framkvæmda-
stjórastöðu til áramóta 1980 er
hann seldi sinn hlut í fyrirtækinu
til bróður síns Baldurs. Vernharð-
ur var félagi í Oddfellowstúkunni
nr. 3 Hallveigu, ennfremur félagi í
Lionshreyfingunni, fyrst á Húsa-
vík og síðan í Lionsklúbbnum Nirði
um árabil.
Útför Vernharðs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
er Birna Guðný frá
Kirkjulandi í Vest-
mannaeyjum, dóttir
hjónanna Björns Þór-
arins Finnbogasonar
útvegsbónda frá
Norðurgarði og Láru
Kristínar Guðjóns-
dóttur frá Kirkjubóli.
Börn þeirra eru 5,
Lárus Bergur, eigin-
kona hans er Margrét
Birna Sigurðardóttir,
Soffía, Bjarni Jóhann,
Björn Óskar, eigin-
kona hans er Torfhild-
ur Stefánsdóttir, og
Alda Ólöf. Barnabörn Vernharðs
og Birnu eru 13 talsins og barna-
barnabörnin fjögur.
Vernharður fór ungur til sjós,
aðeins 13 ára, og stundaði sjó-
mennsku á íslenskum skipum árin
1930–1935 og erlendis frá 1935,
Venni Bjarna fór ekki fram hjá
neinum.
Ævi hans var löng og viðburðarík.
Hún varð saga unga drengsins sem
fór að heiman strax eftir fermingu til
siglinga um öll heimsins höf, og strax
sem ungmenni óx til ábyrgðarstarfa
hjá alþjóðlegu skipafélagi í Asíu, um
tíma sem forstöðumaður þess í
Singapore. Með þá miklu reynslu
kom hann svo heim til Húsavíkur,
enn ungur maður, þar sem hann
tókst á við margháttuð verkefni, – og
lyfti þar atvinnulífinu úr lægð með
því að opna erlenda markaði fyrir
nýjar fiskafurðir.
Venni fór ekki troðnar slóðir – og
bauð lögmáli nesjamennskunnar
byrginn. Þess vegna gleymdist
stundum að þakka honum vel unnin
verk.
Um miðjan aldur innleiddi hann
nýjungar í fiskileitarbúnaði og hóf
innflutning tækja sem bættu afköst
fiskiskipa og lækkuðu útgjöld þeirra.
Þá flutti fjölskyldan suður til Reykja-
víkur, þar sem Venni hóf ásamt
Baldri bróður sínum rekstur Radíó-
miðunar hf.
Þrátt fyrir mikil umsvif og annir,
þá ræktaði Venni alla tíð af mikilli
umhyggju bönd sín við foreldra,
systkini, börn þeirra og fjölskyldur.
Hann var tíður gestur á mörgum
heimilum á sunnudagsmorgnum. Og
þær heimsóknir voru öllum minnis-
stæðar, ekki síst fyrir lifandi frá-
sagnagleði hans.
Venni frændi var heill og traustur
persónuleiki; ráðagóður og örlátur
klettur þeim sem til hans leituðu – og
þeir voru margir. Hann var maður
innihalds en ekki umbúða. Hann
sagði jafnan hug sinn umbúðalaust
og lá aldrei á skoðunum sínum. En
hann var líka maður orða sinna.
Í stjórnmálum og í lífsstefnu var
Venni íhaldsmaður af þeirri gerð sem
ber þann titil sem sæmdarheiti; það
er að lifa eftir, rækta og varðveita
þau lífsviðhorf heiðarleika, dugnað-
ar, umhyggju og sjálfsbjargar, sem
tekin voru að arfi, og færa þau næstu
kynslóð.
Nú er athafnamaðurinn, heims-
borgarinn og fjölskyldufaðirinn allur
– en við hin ríkari eftir kynnin.
Kaffifélögunum af Borginni hefur
fækkað á síðustu árum. En himna-
faðir hefur væntanlega dúkað fyrir
þá gott hornborð við glugga þar sem
þeir félagar leysa áfram úr vanda
heimsins af sínum góða huga og
glöggu yfirsýn.
Bjarni Sigtryggsson.
Það er sjónarsviptir að Vernharði
Bjarnasyni, frænda mínum. Ekki
mun hann stöðva mig á Austurvelli
framar til að ræða um pólitík, eins og
hann gerði oft á góðviðrisdögum á
leið sinni á Borgina í kaffi með vinum
sínum, eða senda mér tölvupóst til að
agnúast út í umræðurnar á Alþingi,
sem hann fylgdist vel með í sjónvarp-
inu. Hann var ekkert að skafa utan af
hlutunum þegar landsins gagn og
nauðsynjar voru til umræðu.
Venni og Jóhannes faðir minn voru
systkinasynir. Þórdís Ásgeirsdóttir,
móðir Venna, var systir afa míns,
Bjarna Ásgeirssonar, en þau voru frá
Knarrarnesi á Mýrum. Þórdís fluttist
til Húsavíkur ásamt eiginmanni sín-
um, Bjarna Benediktssyni. Áttu þau
mikinn barnaskara og var Venni einn
af þessu frændfólki mínu frá Húsa-
vík.
Það var sumarið 1982 sem við
Venni kynntumst almennilega. Hann
kom þá í sumarleyfi til Júgóslavíu
ásamt Birnu konu sinni, en ég var
þar fararstjóri. Það fór ekki fram hjá
neinum hvaða mann Venni hafði að
geyma. Hann var skemmtilegur,
hafði góða frásagnargáfu, var lífs-
reyndur heimsmaður. Það var ein-
stakt hve hann var Birnu mikil stoð
og stytta, en hún var orðin blind þeg-
ar ég kynntist þeim. Þau voru glæsi-
leg hjón, Birna bráðlagleg og Venni
myndarmaður eins og hann átti kyn
til. Hann sagði mér sögurnar af því
þegar hann sigldi um heiminn og tók
ekki annað í mál en að bjóða upp á
„Singapore sling“ fyrir matinn, eins
og hann var blandaður í Singapore á
fyrri hluta síðustu aldar þegar Venni
var þar við störf ungur að árum.
Hann var rausnarlegur og var ég oft
spurð að því á hótelinu sem þau
Birna bjuggu á, eftir að þau fóru
heim, hvenær ríki frændinn minn
kæmi aftur! Venni skar ekki þjórféð
við nögl.
Eini ókosturinn við Venna, – sem
ýmsir telja sjálfsagt kost, var hve
hann var mikill íhaldsmaður og var
Sjálfstæðisflokkurinn eini flokkurinn
sem náði máli. Aldrei hvikaði hann
frá þeirri bjargföstu sannfæringu
sinni.
Um leið og ég kveð Vernharð
Bjarnason og sendi Birnu og afkom-
endum þeirra samúðarkveðjur,
þakka ég honum fyrir að hafa auðgað
tilveruna og gætt hana lífi og lit.
Mannlífið í miðborginni verður fá-
tæklegra þegar slíkur höfðingi er all-
ur.
Ásta R. Jóhannesdóttir.
Einstæð sigling er á enda. Vern-
harður Bjarnason hefur lokið sér-
stæðu lífshlaupi. Merkilegur ferill,
sem ekki er sambærilegur við neina
aðra persónu á Íslandi, verður ekki
lengri.
Það er góðviðrisdagur á Húsavík.
Logn, og Kinnarfjöllin speglast í fló-
anum. Nokkrir sjómenn hnappa sig
kringum ungan mann. Álengdar má
sjá, að þeir hálfgapa af undrun. Ég
feta mig hægt nær þeim. Heyra má
hvella rödd, skýra og hraðmælta.
Orðræðan er hnitmiðuð um fjarlæg
lönd. Með tilþrifum er lífinu þar lýst,
og ótrúlegri skipaumferð. Þessi ungi
maður er í stuttu fríi, eftir nokkurra
ára fjarveru á sjó og landi. Hér er
kominn Venni Bjarna. Menn fagna.
Vel má sjá athyglina skína úr andlit-
um húsvískra sjómanna. Sögumaður-
inn bókstaflega hrífur menn með sér
austur til Asíu. Singapore, Bangkok,
Malasíu og Indónesíu. Hvílík nöfn á
stéttinni neðan við heimkynni Venna
Bjarna. Þetta var sko eitthvað til að
hlýða á. Er nema von að sjómenn
norður við íshaf legðu við eyra, að
hafa sögumann úr þeirra röðum, sem
kornungur hafði lagt leið sína þangað
austur og dvalið alllengi þar.
Þannig kemur fyrsta minningin
um Venna Bjarna nú upp í hugann,
við andlát hans. Hann var nákvæm-
lega 10 árum eldri en ég. Vernharður
kom úr stórri fjölskyldu og þar eru
einkennin: atgervi, frjó hugsun, at-
hafnasemi, traust og trygglyndi.
Krafa um að standa sig. Hús fjöl-
skyldunnar voru á bakkabrún. Víð-
sýni um allan Skjálfanda. Ekki
ósennilegt, að tilkomumikil nátt-
úrusýn hafi orkað á fólkið. Ungur að
árum hóf Venni störf við búskap og
umsýslu föður síns. Bjarni Bene-
diktsson, póstmeistari með meiru og
kona hans, Þórdís Ásgeirsdóttir,
ráku búskap, útgerð og verslun um
allmörg ár, og hótel á sumrin. Ekki
rek ég þá sögu meir hér, en það var
ekki leikur einn á kreppuárunum. Öll
fjölskyldan var vinnusöm.
Vernharður menntar sig í Sam-
vinnuskólanum hjá Jónasi frá Hriflu.
Það út af fyrir sig er merkilegt, þar
sem Venni var einarður sjálfstæðis-
maður alla tíð. Minnir þetta einnig á
Albert Guðmundsson.
Venni fer 1941 til vinnu hjá göml-
um Húsvíkingi. Það er Helgi Bene-
diktsson, sem er 18 árum eldri og þá
þegar orðinn landsþekktur athafna-
maður í Vestmannaeyjum. Vest-
mannaeyjaárin hjá Venna eru mikil
umsvifaár. Merkur kafli í sögu
Eyjanna og í raun landsins alls. Svo
merkur, að sannarlega ætti að gera
heimildarmynd um þessi ár, er þeir
störfuðu saman félagarnir Helgi
Ben. og Venni Bjarna. Venni sýndi
slíka útsjónarsemi, að ekki varð á
betra kosið. Allt landið naut þess,
hvað hann gat útvegað af sumum
vörum frá Englandi á stríðstíma.
Vernharður kemur aftur til Húsa-
víkur 1945 og starfar í 11 ár hjá
Kaupfélagi Þingeyinga. Þar sá hann
um nær öll innkaup, verðlagningu
VERNHARÐUR
BJARNASON
✝ Guðrún DagbjörtÓlafsdóttir fædd-
ist á Brúnavöllum á
Skeiðum 18.
sept.1913. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi þriðjudag-
inn 6. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Brynjólfsson, f. 13.
júlí 1873, d. 20. jan.
1965, bóndi á Stóra-
klofa á Landi og síð-
ar starfsmaður í
Reykjavík, og Guðný
Sigurðardóttir, f. 23.
ág. 1880 í Haga í Holtum, d. 28.
nóv. 1918 úr spönsku veikinni.
Þeirra börn voru Brynjólfur, f. 28.
nóv. 1910, Guðrún Dagbjört og
Sigurður f. 7. des. 1916. Guðrún
Dagbjört og eigin-
maður hennar Gísli
Skúli Jakobsson, f.
30.maí 1916, d. 6.
sept. 1966, eignuðust
dóttur, Eddu, f. 31.
okt. 1940, hennar
maður er Guðmund-
ur Eiríksson, f. 28.
jún. 1937, loftskeyta-
maður. Þau eiga
þrjú börn og tvö
barnabörn. Eftirlif-
andi sambýlismaður
Guðrúnar er Ólafur
Guðmundsson fyrrv-
.starfsmaður hjá
Rafveitu Reykjavíkur.
Útför Guðrúnar Dagbjartar
verður gerð frá Bústaðakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Mig langar að kveðja ástkæra
tengdamóður mína með nokkrum
orðum. Þegar hún var fimm ára
gömul missti hún móður sína og var
það mikið áfall fyrir fjölskylduna.
Yngsti bróðirinn, Sigurður, var lát-
inn í fóstur tveggja ára gamall, en
föðursystir hennar, Margrét Brynj-
ólfsdóttir, kom heimilinu til hjálpar
meðan hennar naut við. Þegar Guð-
rún Dagbjört var sextán ára varð
hún að annast heimilið og gerði það
þar til hún gifti sig. Guðrún lauk
gagnfræðaprófi frá Ingimarsskóla,
en gat ekki menntað sig eins og hug-
ur hennar stóð til, en hún hefði ósk-
að að fara í Kennaraskólann ef að-
stæður hefðu leyft. Á þessum árum
stundaði Guðrún íþróttir hjá
Íþróttafélagi kvenna, ÍK. Stundaði
hún bæði skíði og var í fimleikaflokki
kvenna. Nokkrar vinkonur hennar
frá þessum tíma héldu sambandi alla
tíð síðan. Eiginmaður Guðrúnar,
Gísli Skúli Jakobsson, lærði til þjóns
og starfaði lengi hjá Eimskip í milli-
landasiglingum, en var síðar hjá
Gefjun Iðunn fataverksmiðju. Guð-
rún starfaði lengi í skartgripaversl-
un Kornelíusar Jónssonar.
Gísli var mikill listunnandi og kom
upp góðu safni nútíma málverka til
að fegra heimili sitt. Ólafur, faðir
Guðrúnar, bjó á heimili þeirra Gísla í
mörg ár eftir að hann var hættur
störfum og farinn að kröftum. Síð-
ustu ár sín dvaldi hann í skjóli eldri
sonar síns, Brynjólfs, og eiginkonu
hans, Kristrúnar Jónsdóttur.
Nokkrum árum eftir fráfall Gísla
tengdist Guðrún eftirlifandi sam-
býlismanni sínum, Ólafi Guðmunds-
syni. Þeirra sambúð var góð. Hin
óvenju samheldna fjölskylda Ólafs
tók henni forkunnar vel og erum við
hjónin þeim þakklát fyrir það. Guð-
rún og Ólafur áttu mörg góð ár sam-
an á Réttarholtsvegi 31. Þau ferð-
uðust mikið, bæði innanlands og
utan, m.a. til að heimsækja mig og
Eddu meðan við dvöldum í Dubai og
höfðu mikla ánægju af því. Þau tóku
mikinn þátt í starfsemi Félags aldr-
aðra.
Þakka þér, Guðrún, fyrir alla þá
ást og umhyggju sem þú hefur sýnt
mér og fjölskyldu minni, barnabörn-
um þínum og barnabarnabörnum.
Guð blessi minningu þína.
Guðmundur Eiríksson.
„Þar sem gleðin ríkir, þar er gott
að vera.“ Þessi orð eiga vel við þegar
hugsað er til kynna okkar systkin-
anna af Guðrúnu Dagbjörtu Ólafs-
dóttur sem hóf sambúð með föður
okkar Ólafi fyrir meira en aldar-
fjórðungi. Þau kynntust eftir að
bæði höfðu misst maka sína og þau
kynni áttu eftir að verða farsæl.
Áhrif hennar á líf föður okkar reynd-
ust góð og sambúðin með Guðrúnu
mikið gæfuspor. Einlæg umhyggja
þeirra fyrir fjölskyldum okkar,
hvort fyrir öðru og samheldni þeirra
hefur verið öðrum til fyrirmyndar.
Saman hafa þau ferðast og notið lífs-
ins, stundum í hópi vina og félaga og
þá hefur oft verið spilað á spil eða
dansað af krafti. Þau hafa samglaðst
og skemmt sér með fjölskyldum
okkar á hátíðarstundum og oftast
getað haldið lengur út en nokkur
annar.
Lífsgleðin geislaði af henni Guð-
rúnu og hún virtist halda frábærlega
vel í hæfileikann til að hlakka til.
Hún lét það óspart í ljós að hún
hlakkaði til að fara til útlanda, að
fara að dansa gömlu dansana, eða að
spila úti í Bústaðakirkju. Já, Guðrún
hlakkaði til margra hluta sem hún
átti ógerða, bæði smárra og stórra.
Hispursleysi hennar og hrein-
skilni sem alltaf var blönduð góðlát-
legum húmor gat oft verið skemmti-
leg, hvort sem hún lýsti því hve vel
barnabörnin eða barnabarnabörnin
stóðu sig eða hve vel faðir okkar tók
sig út við tískusýningu fyrir eldri
borgara. Guðrún var stolt af sínu
fólki. Guðrún uppskar ást og virð-
ingu samferðafólksins með hrein-
skilni sinni og góðvilja.
Eitt af því skemmtilegasta sem
hún gerði var að ferðast og ein-
hverju sinni þegar hún var með okk-
ur í stuttri ferð austur fyrir fjall og
sólin skein skært á gömlu æskuslóð-
irnar sagði hún: „Það er svo gaman
hjá mér núna að mig hlýtur að vera
að dreyma.“ Hún kunni svo sann-
arlega að gleðjast.
Guðrún var þekkt í fjölskyldunni
okkar fyrir að baka og bera fram
góðar tertur. Það hefur oft verið haft
á orði í fjölskyldunni að hjá Guðrúnu
væri eini staðurinn í bænum þar sem
væri eitthvað almennilegt með
kaffinu og það hversdags. Guðrún
naut þeirrar hamingju að vera bæði
skapgóð og heilsugóð um ævina og
var ekki mikið fyrir að aumka sjálfa
sig. Eftir stórt jólaboð fyrir fáum ár-
um sem við vissum að hlyti að reyn-
ast henni erfitt spurðum við hana
hvort hún væri ekki þreytt. Þá svar-
aði hún: „Nei, ég er aldrei þreytt,“
og fór út í aðra sálma.
Guðrún kvaddi samferðafólk sitt
snögglega eftir stutt veikindi. Við
viljum þakka kynnin við Guðrúnu í
meira en aldarfjórðung. Hún reynd-
ist okkur systkinunum vel og þá ekki
síður börnum okkar sem alltaf hafa
haldið mjög upp á Guðrúnu hans afa.
Blessuð sé minning Guðrúnar Dag-
bjartar Ólafsdóttur.
Hjördís, Sigríður, Elías
og Benóný Ólafsbörn og
fjölskyldur þeirra.
Ég hitti Guðrúnu fyrst fyrir l6 ár-
um þegar við Benóný vorum að
draga okkur saman. Mér er enn
mjög minnisstætt og þykir afar vænt
um hve vel hún og Ólafur, tengda-
faðir minn, tóku vel á móti mér og
dætrum mínum, Áslaugu og Elsu
Láru, og buðu okkur velkomnar í
fjölskylduna.
GUÐRÚN DAGBJÖRT
ÓLAFSDÓTTIR
 212.
2 0 I

-!$$
 !
"!    

$% &!
' "
" 
  
()(
7( " &

"

( 

(2+% 5