Morgunblaðið - 04.10.2001, Síða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2001 43
komu til sögunnar. Öll munu þau í
framtíðinni ylja sér við minninguna
um umhyggjusaman, heilsteyptan
og hreinskiptinn heimilisföður. Við
hjónin sendum þeim öllum, móður
Leifs og öðrum ástvinum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Leifs Agn-
arssonar.
Ragnar Halldór Hall.
Það er þyngra en tárum taki að
horfa á vin sinn falla frá í blóma lífs-
ins. Leifur Agnarsson var ekki mað-
urinn sem yrði alvarlega veikur.
Honum varð varla misdægurt.
Hugsanlega mundi hann fara sér að
voða í fjallgöngu að vetrarlagi en
hann var ekki sá sem yrði veikur.
Maður var fráleitt viðbúinn þeim
fréttum að hann kynni að greinast
með alvarlegan sjúkdóm.
Leiðir okkar Leifs lágu saman
þegar báðir hófu nám í Verzlunar-
skólanum, þá fimmtán ára gamlir.
Tókst þá með okkur vinátta sem
varði æ síðan. Faðir minn og afi
hans, Kristján Jóhann, voru miklir
mátar sem væntanlega spillti ekki
fyrir. Fjölskylda Leifs bjó í húsi
merktu Hringbraut 32, sem afi hans
hafði byggt. Leifur og Kristján eldri
bróðir hans höfðu hvor sitt herberg-
ið í kjallaranum, en móðir hans Unn-
ur Símonar og Agatha yngri systir
hans voru á hæðinni fyrir ofan. Á
efstu hæð bjó afi hans með seinni
konu sinni.
Í kjallaranum átti ég skjól á þess-
um árum. Fyrir ungling var það
gulls ígildi að geta dregið sig í hlé
frá hefðbundnu fjölskyldulífi, spáð í
spilin, hlustað á Nínu Símon, Andy
Williams, eða bítilmenni hvers kon-
ar, rætt um landsins gagn og nauð-
synjar, eða uppruna heimsins, eða
þátt Guðs í þessu öllu og lært pínu-
lítið öðru hvoru. Kjallarinn á Hring-
brautinni var slíkur griðastaður. Þar
varð til væntumþykja og virðing
sem stóð af sér öll áföll. Leifur var
afar tryggur vinum sínum, en um
leið hreinskiptinn. Það þurfti því
aldrei að fara í grafgötur um hvernig
honum leið.
Margs er að minnast eftir tæp
fjörutíu ár. Flestar ánægjulegustu
minningarnar tengjast útivist og
veiðitúrum, þá sérstaklega stang-
veiði. Við veiðiskap verður tilveran
einföld. Á veiðislóð birtist bæði það
besta og það versta í mönnum,
hvernig þeir umgangast veiðifélaga,
veiðistaði og bráðina sjálfa, hvernig
þeir höndla meðbyr eða takast á við
mótlæti. Leifur undirbjó sig afar vel
fyrir veiðitúra. Öllu var haganlega
fyrir komið og raðað eftir kúnstar-
innar reglum. Þegar kom að veiðinni
sjálfri var sama yfirvegun í fyrir-
rúmi, hann flanaði aldrei að neinu og
veiddi fallega og fumlaust. Aðferðir
skiptu hann meira máli en afli. Ég
man ekki til þess að aflaleysi stress-
aði hann, nema ef til vill þegar hann
var gestgjafi og vildi sjá til þess að
allir fengju fisk. Hann kunni að
gleðjast með félögum sínum ef þeim
vegnaði vel og stappaði í þá stálinu
þegar illa gekk.
Vegna hinna bráðu veikinda hef
ég ekki veitt með Leifi tvö síðastliðin
sumur. Það hefur verið þungbær
raun og erfitt að hugsa sér að þannig
verði það um alla framtíð. Fyrir
rúmum hálfum mánuði kallaði hann
eftir mér og við kvöddumst. Það síð-
asta sem hann sagði við mig var að
við yrðum að standa saman. Mér
fannst hann vera að hugsa um okkur
öll, fjölskylduna, ættingja og vini.
Ég vona að við sem eftir lifum ber-
um gæfu til að fara eftir þessum ráð-
leggingum Leifs.
Evald Sæmundsen.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast vinar míns Leifs Agnars-
sonar sem er fallinn frá langt um
aldur fram. Við Leifur kynntumst í
Verslunarskóla Íslands þegar við
hófum þar skólagöngu haustið 1963.
Með okkur tókst þá strax vinskapur
sem hefur haldist síðan. Verslunar-
skólaárin okkar eru ógleymanleg og
margar ánægjustundirnar áttum við
ásamt vinum okkar bæði í skólanum
og utan hans, m.a. heima hjá honum
á Hringbrautinni. Móðir hans tók
okkur vinum hans strax eins og við
værum í fjölskyldunni og því leið
okkur ávallt vel heima hjá honum.
Eftir því sem árin liðu eignuðumst
við vinirnir hver sína fjölskyldu en
höfum haldið hópinn og gert ýmis-
legt skemmtilegt saman. Við höfum
m.a. farið saman ferðir um landið,
svo og í veiðitúra bæði í skotveiði og
stangveiði, og átt þar virkilega góð-
ar samverustundir. Í lok maí á síð-
asta ári höfðum við nokkrir félagar
ákveðið að fara í stangveiði í Gren-
læk en því miður gat Leifur ekki
komið með, því þá hafði hann greinst
með það mein sem varð honum að
lokum að aldurtila. Hans var sárt
saknað þá en ennþá meira nú.
Leifur var mjög fróður maður og
vel lesinn, úrræðagóður og einstak-
lega hjálpsamur ef til hans var leitað
og því var ævinlega gott að leita
ráða hjá honum. Við Ásdís söknum
sárt góðs vinar. Margrét, börn,
barnabörn, tengdasonur, móðir og
aðrir aðstandendur, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Kæri vinur, hvíl þú í friði,
blessuð sé minning þín og megi góð-
ur guð geyma þig.
Sverrir Matthíasson.
Leifur Agnarsson er látinn, langt
fyrir aldur fram. Eftir sextán mán-
aða baráttu varð hann að láta undan
meininu sem hafði hreiðrað um sig í
líkama hans. En með æðruleysi sínu
og kjarki í þessari miklu þolraun
hafði Leifur mikinn andlegan sigur.
Hann var ákveðinn og viljasterkur
einstaklingur með sterka réttlætis-
tilfinningu. Sem svili hans átti ég við
hann marga rökræðuna í fjölskyldu-
boðum um ýmis málefni sem hann
hafði ákveðnar skoðanir á. Leifur
bjó að því að hafa stundað háskóla-
nám í ensku og stjórnmálafræði og
fylgdist vel með heimsmálum. Þar
birtist mér önnur hlið á Leifi sem
ekki var alla jafna áberandi í dagsins
önn. Hann gat verið óvæginn í gagn-
rýni, en aldrei ósanngjarn. En alla
jafna var Leifur hófsamur maður og
viðræðugóður og til hans var jafnan
gott að leita. Þau Magga fóru gjarn-
an á friðardaga í Skálholti og þeir
dagar voru sýnilega báðum dýrmæt-
ir. Framkvæmdastjórastarfið í
Kassagerðinni var hans lífsstarf og
hann var nýlega búinn að skila fyr-
irtækinu í heila höfn sameiningar er
hann lést. Leifur var stoltur af þátt-
töku fyrirtækis síns í menningarlíf-
inu og kom hann m.a. sjálfur fram í
heimildarmynd um Nínu Sæmunds-
son í hlutverki eiganda Waldorf
Astoria hótelsins.
Við Litta áttum yndislega daga í
logni og sól er við gengum með Leifi
og Möggu á Hornstrandir. Þar var
Leifur í essinu sínu. Í mörg ár vor-
um við búin að ráðgera þessa ferð og
sem betur fer var hún farin. Fyrir
ferðina var hann óþreytandi við að
gefa góð ráð um að létta okkur byrð-
ina sem allra mest og jafnvel nokkur
grömm skiptu hann þar máli. Alltaf
lumaði hann á nauðsynlegum en fyr-
irferðarlitlum tækjum eins og átta-
vita til að glöggva sig á landi þar
sem þoka lagðist yfir óforvarandis
og allra veðra var von.
Fyrir rétt rúmu ári fórum við
Litta með þeim Leifi og Möggu til
Hofsóss, þar sem þau höfðu látið af
myndarskap gera upp hús á staðn-
um sem þau ætluðu að nota í fram-
tíðinni til lengri og skemmri dvalar
fjarri ys borgarinnar. Þetta voru
dýrðlegir dagar í góðu veðri. Húsið
var málað og við kynntumst hinum
nýju vinum Möggu og Leifs í þorp-
inu og skoðuðum nágrennið. Þarna
undi Leifur sér vel í nánd við nátt-
úruperlurnar og frumherjakraftinn í
kringum Vesturfarasetrið sem hann
átti ríkan þátt í sjálfur ásamt Val-
geiri forstöðumanni. Það er sjónar-
sviptir að svo drífandi og dugmiklum
manni sem Leifur var og það var
alltaf gott að vita af honum við hlið
sér. Í gönguferðum um óbyggðir op-
inberast oft eiginleikar mannanna
betur en í rútíneraðri borgarumferð-
inni. Þar birtist Leifur mér sem
maður sem naut sín í óbyggðum, en
fyrir okkur sem gengum með honum
þennan spöl var ómetanlegt að hafa
stuðning hans þegar eitthvað bjátaði
á. Eftir vel heppnaða Hornstranda-
ferðina var Leifur farinn að hvetja
okkur til að klífa með sér Snæfell.
Nú hefur hann farið á undan okkur í
ferð þar sem jökulinn ber við loft og
fegurðin ríkir ein.
Við Litta og Úlfur sendum
Möggu, börnum og barnabörnum,
Unni og systkinum Leifs og þeirra
fjölskyldum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ólafur J. Engilbertsson.
Þrátt fyrir að það hefði verið ljóst
um nokkurn tíma að hverju stefndi
var fréttin um að Leifur væri dáinn
þungbær. Að maður í blóma lífsins
skuli þurfa að kveðja þetta líf er
óskiljanlegt. Ef einhver tilgangur er
að baki þessum örlögum er hann
okkur hulinn; þetta virðast ósann-
gjörn og ótímabær endalok á lífi
góðs manns.
Leifur og Margrét voru vinir okk-
ar allt frá því á skólaárunum og
styrktust þau bönd eftir því sem ár-
in liðu. Leifur var mikill og traustur
vinur vina sinna og var trygglyndi
eitt af helstu skapgerðareinkennum
hans. Það mátti sjá með ýmsum
hætti eins og t.d. í umhyggju fyrir
starfsfólki á fjölmennum vinnustað,
ást og umhyggju fyrir fjölskyldu og
góðum tengslum og tryggð við vini.
Einnig var honum í blóð borin virð-
ing fyrir sögu og náttúru landsins,
en hann hafði næmt auga fyrir land-
inu, gróðri og dýralífi. Í minningu
geymum við ófáar ferðir um landið
okkar, ýmist gönguferðir um óbyggð
svæði eins og Hornstrandir og á
Hvannadalshnúk eða veiðiferðir þar
sem ýmist var átt við fugl eða fisk.
Hann var veiðimaður í bestu merk-
ingu þess orðs, þolinmóður og at-
hugull, þekkti landið og lifnaðar-
hætti veiðibráðarinnar og bar
virðingu fyrir henni.
Áhugasvið Leifs var vítt, hann var
víðlesinn og minnugur og þekking
hans með ólíkindum á hinum ýmsu
sviðum. Því var hann vel að sér um
menningu og siði annarra þjóða og
hafði ánægju af því að ferðast um
framandi lönd. Kurteisi og nær-
gætni var honum eiginleg og hann
var veraldarvanur heimsmaður.
Hann var góður ferðafélagi og fór-
um við og okkar fjölskyldur í marg-
ar ferðir saman sem gott er að minn-
ast, skíða- og sólarferðir, heimsókn
til Afríku, sjóferð til Bretlands í
svartasta skammdeginu og síðasta
ferðin var til Balí, þar sem svifið var
í fallhlíf og lært að kafa í furðuheima
hafdjúpanna. Leifur hafði líka mik-
inn áhuga á siglingum, hafði aflað
sér réttinda á því sviði og átti lítinn
seglbát sem hann hafði yndi af að
sigla hér á sundunum.
Lífsstarf Leifs var að sjá um
rekstur á Kassagerð Reykjavíkur,
ásamt Kristjáni bróður sínum. Tóku
þeir bræður við rekstri þess fyrir-
tækis við fráfall föður síns, Agnars
Kristjánssonar. Rækti hann það
starf af áhuga og alúð og ávann sér
traust og virðingu starfsfólks, við-
skiptavina og samstarfsaðila. Ekki
réðu köld markaðslögmál alltaf við-
skiptalegum ákvörðunum Leifs
heldur fengu mannleg sjónarmið og
meðfædd réttlætiskennd oftar en
ekki að ráða ferðinni.
Nú er komið að kveðjustund. Eft-
ir stöndum við vinir hans harmi
slegnir og spyrjum spurninga sem
aldrei verður svarað. En mest er
sorgin hjá Margréti og nánustu fjöl-
skyldu. Hjá þeim er hugurinn á
þessari stundu og biðjum við góðan
guð að hughreysta þau og gefa þeim
styrk. Leifur var trúaður maður og
kveðjum við hann í þeirri fullvissu að
vel hafi verið tekið á móti honum er
hann kvaddi þennan heim og að
hann hvíli nú sáttur í skaparans
ranni, laus við þjáningu þessa heims.
Bragi og Jónína,
Trausti og Kristín.
Í dag kveðjum við, Leif Agnars-
son, sem fæddur var í Reykjavík 12.
apríl 1948. Hann var því aðeins 53ja
ára gamall þegar hann andaðist 27.
september sl. Það eru ekki nema um
17 mánuðir frá því að sjúkdómur sá
sem dró hann til dauða kom í ljós.
Barátta Leifs og fjölskyldu hans við
vágestinn hefur verið erfið og ströng
og þrátt fyrir framúrskarandi
umönnun lækna og hjúkrunarliðs og
ástríkis hans nánustu urðu endalok-
in ekki umflúin. Leifur Agnarsson
var sonur Agnars Kristjánssonar,
forstjóra Kassagerðar Reykjavíkur
hf, sem andaðist 27. desember 1988
eða fyrir tæpum 13 árum og konu
hans Unnar Símonardóttur sem lifir
son sinn. Hann varð stúdent frá
Verslunarskóla Íslands 1969 og lauk
BA prófi í ensku og stjórnmálafræði
frá Háskóla Íslands 1975. Eftirlif-
andi konu sinni, Margréti Kolka
Haraldsdóttur kvæntist hann 15.
nóvember 1970 og eignuðust þau
fjögur börn, Margréti Perlu, Harald
Agnar, Unni Kolka og Kristján Pál,
sem öll lifa föður sinn.
Ungur að árum hóf Leifur störf
hjá Kassagerðinni og má segja að
hann hafi kynnst öllum störfum þar
frá grunni. Hann var kappsfullur og
metnaðargjarn fyrir hönd fyrirtæk-
isins og starfsmanna þess þegar frá
upphafi og lagði metnað sinn í að
hann og aðrir starfsmenn þess bæru
hag þess fyrir brjósti og væru
ánægðir í starfi. Leifur ásamt bróð-
ur sínum, Kristjáni Jóhanni, og föð-
ur átti stóran þátt í þeim góða
starfsanda sem ávallt ríkti meðal
starfsmanna fyrirtækisins þann
tíma sem þeir feðgar stjórnuðu
Kassagerð Reykjavíkur hf. Smátt og
smátt jókst vegur hans hjá fyrirtæk-
inu eftir því sem honum óx fiskur um
hrygg og þegar hann lét af störfum
vegna sjúkdóms hafði hann verið
framkvæmdastjóri um árabil og síð-
ustu árin stjórnarformaður. Auk
starfa síns hjá Kassgerðinni valdist
Leifur til margra trúnaðarstarfa í
samtökum iðnaðarins og annarra
fyrirtækja. Fas og framkoma Leifs í
starfi og leik var slík að hann ávann
sér virðingu og vináttu allra sem
kynnust honum.
Leifur Agnarsson skilur eftir sig
minningar um góðan, samviskusam-
an og hæglátan mann, sem starfaði
af réttsýni og tillitssemi, en umfram
allt af festu og öryggi. Að stjórna
fyrirtæki, eins og Kassagerð
Reykjavíkur hf., í gegnum allar þær
breytingar, sem urðu á því tímabili,
sem þeir bræður voru við stjórnvöl-
inn, á nær öllum sviðum, kallaði á
úrræði og útsjónarsemi, sem fáum
er gefin. Aldrei bar skugga á sam-
starf þeirra bræðra og samheldni og
útávið komu þeir ávallt fram sem
einn maður.
Það er því mikill söknuður er
sækir á við fráfall Leifs Agnarsson-
ar, nú þegar hann er kallaður frá í
blóma lífsins með sína miklu
reynslu. Við hjónin sendum Mar-
gréti, Unni móður hans og börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Valdimar Ólafsson.
Til moldar oss vígði hið mikla vald
hvert mannslíf, sem jörðin elur...
(Einar Benediktsson.)
Þessi tilvitnuðu orð skáldsins
kunna að veita einhverja huggun á
sorgarstund sem þeirri, er aldavinur
er kvaddur, en duga skammt og við
það þarf að búa. Langri, erfiðri en
hetjulegri baráttu við illvígan sjúk-
dóm, er nú lokið. Þó svo að endinn
hafi mátt greina um stund, verður
því ekki neitað að erfitt er að sætta
sig við endalokin. Jafnvel þó vitn-
eskja manns um að ekkert líf sé án
dauða, og enginn dauði án lífs, er
þessi stund erfið öllum.
Kynni mín og Leifs ná nú yfir
tæpa fjóra áratugi eða allar götur
frá því er við settumst í 1. bekk
Verslunarskóla Íslands haustið
1962. Æ síðan hefur samband okkar
og fjölskyldna haldist. Vináttubönd
sem til er stofnað á þessum mót-
unarárum manna reynast ætíð giftu-
drjúg. Í gegnum tíðina höfum við
fylgt hvor öðrum, í stofnun fjöl-
skyldna, uppeldi barna, í ferðalög-
um, í gleði jafnt sem í sorgum. Það
er óhjákvæmilegt að á svo löngum
tíma kynnist maður vinum sínum
vel. Tvennt er það sem mér finnst
alla tíð hafa einkennt vin minn Leif
Agnarsson. Annars vegar hin
trausta vinátta og trygglyndi, sem
hann sýndi vinum sínum og hins
vegar natni hans og ósérhlífni við að
kenna samferðamönnum sínum tök-
in á áhugamálum hans og þeirra, á
ég þar einkum við hversu mikið
hann oft á tíðum lagði sig í fram-
króka að kenna fólki að veiða. Gilti
þá einu hvort um fullorðna eða börn
var að ræða.
Þolinmæði hans við slíkar aðstæð-
ur kom oftar en ekki fram í því að
hann veiddi ekkert sjálfur.
Fyrri kosti Leifs kynnist ég
mætavel á samferð okkar í gegnum
lífið. Án þess að rekja þá atburði
nánar hér og nú leyfi ég mér að full-
yrða að hann stóð ætíð sem klettur
með þeim sem hann tók í sinn vin-
arann og hvikaði aldrei frá þeim,
hversu mjög sem á gekk. Vissulega
var Leifur Agnarsson ekki allra,
enda reyndi hann ekki að vera það,
en þeim sem hann tók reyndist hann
hinn traustasti vinur. Vinátta hans
var fölskvalaus, en einörð, enda ekki
vinur nema til vamms segi. Þannig
lá hann ekkert á skoðunum sínum
gagnvart vinum sínum en reyndist
þeim ætíð hinn mesti bandamaður.
Ég sagði hér að ofan að Leifur Agn-
arsson hafi ekki verið allra. Honum
líkaði lítt að hafa sig í frammi og
vildi helst aldrei láta sín getið eða
berast nokkuð á eða standa í sviðs-
ljósi. Á hinn bóginn vann hann því
þeim mun meir í kyrrþey og lét verk
sín tala. Í reynd er óþarft að rekja
verk hans, þau tala sínu máli. Hann
var ötull útivistarmaður og ófáar eru
þær ferðir sem við fórum um árabil,
og standa þá upp úr svonefndar
,,frúarferðir“ þar sem móðir Leifs,
Unnur og móðir Evalds vinar okkar,
Guðrún, skipuðu öndvegi. Ferðir
sem reyndust okkur öllum ógleym-
anlegar og munu lifa með okkur í
minningunum. Þær verða víst ekki
fleiri.
Ég nefndi hér að ofan tvo þá meg-
inkosti sem prýddu Leif Agnarsson,
en eftir að hafa fylgst í nánd með
þeirri hetjulegu baráttu, sem vinur
minn háði, kynntist ég tvennu til við-
bótar í fari hans, þó svo að þeir kost-
ir tvinnist saman og ég hafði kynnst
þeim áður að einhverju leyti. Það
var staðfesta hans í trú sinni og
hvernig hann hvatti sína nánustu til
þess að missa ekki móðinn, þrátt
fyrir að barátta hans væri erfið og á
stundum virtist vera vonlaus. Aftur
og aftur hvatti hann fólk til þess að
halda fast við trúna. Hann flíkaði
aldrei trú sinni en engum sem
kynntist Leifi Agnarsyni sást yfir
það að þar fór trúaður maður.
Mesta gæfa vinar míns var þegar
leiðir hans og Margrétar Kolka Har-
aldsdóttur lágu saman. Þau stofnuðu
heimili og eignuðust fjögur mann-
vænleg börn, þau Margréti Perlu,
Harald Agnar, Unni og Kristján Pál.
Barnabörn þeirra eru tvær yndis-
legar telpur, Hekla og Margrét,
börn Margrétar Perlu og Hlöðvers
Hlöðverssonar. Ég vissi frá upphafi
um þá kosti sem Margrét var búin.
Hins vegar kom styrkur hennar og
ró í þeirri erfiðu baráttu sem háð var
mér mjög á óvart. Mér er minnis-
stætt, þegar Margrét gaf sér tíma til
að heimsækja okkur hjónin eina
kvöldstund í sumar, þá var það hún
sem stappaði stálinu í okkur, en ekki
öfugt. Slíkur kraftur er einstakur.
Ég veit að á komandi tíma verður
erfitt að fylla það skarð sem nú er
komið í fjölskylduna, en ég bið al-
góðan Guð að styrkja og vernda
Margréti og börnin. Sömu ósk á ég
einnig til handa Unni Símonar móð-
ur Leifs, en hún hefur mátt horfa
upp á veikindi allra sinna barna nú á
síðasta ári og sem nú er í þeim spor-
um sem aldrei geta talist sanngjörn
eða réttmæt, það er að horfa á eftir
barni sínu.
Nú þegar að leiðarlokum er komið
og ég kveð minn góða vin og reyni að
hafa eitthvað það yfir sem hugsan-
lega getur hjálpað mér til þess að
sætta mig við það sem mér finnst í
smæð minni vera ósanngirni, bið ég
Alföður að veita þér, kæri vinur, við-
töku, leiða þig og styrkja á þeim
brautum sem þú nú hefur lagt á.
Minningin um kæran og góðan vin
lifir.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Þorsteinn Eggertsson.