Morgunblaðið - 26.10.2001, Síða 51

mjög áreiðanleg og barngóð svo af
bar. Tengsl hennar við fjölskylduna
voru afar sterk og ástæðan fyrir
því að hún fór sér að engu óðslega í
námi var ekki einungis ofangreind
vandvirkni heldur einnig og ekki
síður það sjónarmið að námshrað-
inn yrði að vera með þeim hætti að
hún gæti sinnt fjölskyldunni eins
vel og kostur var á. Hún tók engu
að síður þátt í félagslífi okkar eftir
því sem aðstæður leyfðu.
Við viljum tjá þeim Albrecht,
Ingvari og Árna svo og öðrum að-
standendum hugheila samúð okkar
og vonum að þeir megi finna sem
mestan styrk til að takast á við hina
djúpu sorg.
Nemendur og
kennarar í þýsku
við Háskóla Íslands.
Mér var mjög brugðið þegar ég
heyrði að Vilborg væri dáin. Við
hittumst ekki oft þessa síðustu
mánuði en töluðum alltaf reglulega
saman í síma og hefði hvorugri okk-
ar dottið það í hug þegar við töl-
uðum saman fyrir nokkrum vikum
að það væri okkar síðasta samtal.
Ég kynntist henni Vilborgu fyrst
lauslega í gegnum þýskunámið árið
1996 en það tókst þó ekki vinskapur
með okkur fyrr en fyrir um tveimur
árum en þá má segja að ég hafi
fyrst kynnst henni nánar og komst
ég þá jafnframt að raun um hversu
hjartahlý og góð manneskja hún
var. Hún var mér oft góð hvatning í
náminu og kom gjarnan með góð
ráð bæði hvað varðaði námið og
annað í lífinu enda var hún mjög
hjálpfús að eðlisfari. Vilborgu varð
tíðrætt um sína nánustu og sást það
vel á því hve hún ljómaði þegar hún
talaði um þá að fjölskyldan var
hennar líf og yndi. Ég hef aldrei
vitað Vilborgu jafn hamingjusama
og þegar hún tilkynnti mér stolt að
hún ætti von á barni. Hún talaði um
að þetta væri kraftaverki líkast og
var eins og hún hefði skyndilega
yngst um nokkur ár.
Guð geymi þig Vilborg mín og
gefi fjölskyldu þinni styrk til að
takast á við þessa miklu sorg.
Kveðja
Brynja.
Okkur langar að minnast Villu
æskuvinkonu okkar með fáum orð-
um, en við ólumst upp í sitthvorri
blokkinni við Stigahlíðina frá 6 ára
aldri.
Margt var brallað á æskuárunum
með þeim Villu og Gunnu systur
hennar en þær voru alltaf nefndar í
sömu andránni, enda mjög sam-
rýndar. Við fórum aldrei bara til
Villu eða bara til Gunnu, nei við fór-
um til VilluogGunnu. Oft höfum við
rifjað upp þegar okkur var boðið til
þeirra á þrettándanum, þá voru jól-
in kvödd með viðhöfn, og þar var
stórt og fallegt jólatré þakið sæl-
gæti sem við máttum gæða okkur á.
Í Stigahlíðinni bjuggu líka mörg
frændsystkini þeirra systra sem
voru á svipuðum aldri og var oft
heill flokkur sem lék sér saman í
hinum ýmsu leikjum.
En eins og gengur þá fluttumst
við að heiman eitt og eitt og hóp-
urinn tvístraðist og þó að við höfum
alltaf frétt hvert af öðru þá voru því
miður fáar samveru stundirnar eft-
ir að við urðum fullorðin.
En alltaf kom jólakveðja frá Villu
og þegar faðir okkar lést fyrir fjór-
um árum fylgdi Villa honum og
sendi kveðju. Svona var Villa, við
fundum svo vel að þó að ekki væri
mikið samband þá var vinskapur-
inn og væntumþykjan til staðar frá
því að við vorum litlar stelpur.
Í sumar fréttum við að Villa
gengi með barn og þá samglödd-
umst við henni innilega en það
næsta sem við fréttum er andlát
hennar. Lífið er ekki alltaf sann-
gjarnt og það finnst okkur ekki
núna þegar kona í blóma lífsins er
tekin burt frá ástvinum sínum
svona snögglega.
Fjölskyldu Villu og öllum ástvin-
um sem nú eiga um sárt að binda
vottum við okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Villu.
Guðrún og Steinunn
Helgadætur.
Sunnudagurinn 21. október var
ósköp venjulegur, rólegur eins og
sunnudagar eiga að vera. Þá
hringdi síminn, og á hinum enda
línunnar var hann Stefán mágur
hennar Villu æskuvinkonu minnar
að tilkynna mér andlát hennar.
Fréttin kom eins og reiðarslag, og
var ég lengi að átta mig á orðum
Stefáns. Hann sagði mér að hún
Villa hefði fengið heilablæðingu
deginum áður og því miður var
ekkert hægt að gera henni til hjálp-
ar.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
Villu, það verða ábyggilega aðrir
sem gera það. Villa hét fullu nafni
Vilborg Ingibjörg Aðalsteinsdóttir
og var alin upp í Hlíðunum, nánar
tiltekið í Stigahlíðinni. Foreldrar
hennar heita Bára Vigfúsdóttir og
Aðalsteinn Jónsson. Eina systir
átti Villa, sem heitir Guðrún Katr-
ín. Villu kynntist ég þegar ég flutti
með mínum foreldrum í sömu blokk
og sama stigagang og Villa bjó.
Ég hef þá verið fjögurra ára, en
Villa sex. Strax varð mikill vinskap-
ur með okkur þremur; mér, Villu
og Gunnu, litlu systur hennar, sem
er jafngömul mér. Margt var brall-
að á þessum árum, eins og til dæm-
is þegar við þrjár bjuggum til bú í
kjallaratröppunum. Þau voru búin
til úr teppum, sem klemmd voru á
handriðið. „Bökuðum“ við drullu-
kökur, og fundust mér alltaf drullu-
kökurnar hennar Villu svo fallegar,
en hún skreytti þær svo listavel
með sóleyjum. Ekki gátum við
borðað þessar vel skreyttu kökur
svo að Villu datt það snjallræði í
hug að fá hjá mömmu sinni hafra-
mjöl, kakó og sykur.
Þetta var blandað með vatni og
mótuð úr þessu kaka. Þá var hægt
að bjóða gestum í „kaffi“ en með
þessu var drukkið vatn bragðbætt
með djúsi, og borið fram í flug-
freyjubollastelli. Slíkan dýrgrip
áttum við allar.
Svona bú voru vinsæl og gátum
við endalaust leikið okkur við „búa-
gerð“. Svo var mjög gaman að fara
í heimsókn í hin búin sem höfðu
verið reist í kjallaratröppunum í
hinum stigagöngunum. Þá var
gjarnan puntað upp á sig, sett upp
slæða, farið í háhælaskó, veski sett
á öxlina, dúkkan sett í kerruna og
síðan var lagt af stað. Miklu meira
gæti ég sagt frá úr minningasjóði
mínum um mína elskulegu vinkonu,
en það ætla ég að geyma fyrir mig.
Fjölskyldunni allri sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður Einarsdóttir.
Elsku Villa okkar.
Ég veit að Guð þig mun geyma
þó glitrar mér tár á kinn,
við elskum og virðum allt heima
vökum og biðjum um sinn.
Við kveðjumst með klökkva í sinni
er kallinu þú hefur hlýtt,
en lífsstarf þitt lifir í minni
þín leiðsögn og viðmót blítt.
(Reynir Hjartarson.)
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Með sárum trega kveðjum við
elskaða vinkonu okkar, hana Villu.
Hún var alveg einstaklega hlý,
mannelsk og trygglynd kona, og
skilur eftir stórt skarð í hugum
okkar og hjörtum. Hennar verður
sárt saknað.
Elsku fjölskylda, þið hafið verið
okkur sannir vinir í gegnum tíðina.
Við sendum ykkur okkar dýpstu og
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð gefa ykkur styrk í þessari
óbærilegu sorg.
Ykkar vinir
Henný, Jón og börn.
 Fleiri minningargreinar um Vil-
borgu Ingibjörgu Aðalsteinsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. OKTÓBER 2001 51
✝ Eiríkur Tómas-son Jónsson
fæddist 26. febrúar
1909 í Miðengi á
Akranesi. Hann lést
á Dvalarheimilinu
Höfða hinn 18. októ-
ber síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Jóns Ás-
mundssonar tré-
smíðameistara, f. í
Vatnsholti í Gríms-
nesi 18.5. 1871 d.
27.12. 1953, og
Agnesar Eiríksdótt-
ur, f. á Breið á Akra-
nesi 2.4. 1875, d. 9.11. 1910. Systk-
ini Eiríks voru: Laufey, f. 18.6.
1902, d. 26.11. 1980, gift Jörgen
Guðna Þorbergssyni tollverði í
Reykjavík, f. 6.12. 1900, d. 16.9.
1986; Rúrik Nevel vélstjóri í
Reykjavík, f. 6.8. 1903, d. 3.8. 1959,
kvæntur Vigfúsínu Erlendsdóttur,
f. 10.8. 1911, d. 29.8. 2001; Jón Ing-
var kjötiðnaðarmaður í Reykjavík,
f. 17.12. 1904, d. 7.8. 1985, kvænt-
ur Jónínu Sigurbjörgu Filippus-
dóttur, f. 21.1. 1909, d. 28.10. 1983,
þau skildu, síðar kvæntur Maríu
Önnu Róbertsdóttur, f. 17.7. 1910;
Ása Guðríður, f. 10.11. 1906, d.
11.8. 1907. Eiríkur kvæntist 7.11.
1942 Guðveigu Jónsdóttur, f. á
Smiðjuvöllum í Ytri-Akranes-
hreppi 17.3. 1908, en þau höfðu þá
verið í sambúð í rúm 11 ár. Guð-
veig er dóttir hjónanna Jóns Jóns-
sonar, bónda á Smiðjuvöllum, f. í
Tungutúni í Andakíl 29.8. 1880, d.
29.4. 1969, og Guðnýjar Jónsdótt-
ur, f. á Þórustöðum í Svínadal 10.4.
1887, d. 20.10. 1982. Börn Eiríks
börn þeirra Stella Eyrún og Sindri
Már. d) Guðni Örn, byggingartækni-
fræðingur í Reykjavík, f. 4.3.1958,
kvæntur Elísabetu Ragnarsdóttur, f.
23.11. 1960 og eru börn þeirra
Guðný, Arna og Jón Ragnar. e) Stef-
án, húsasmiður á Akranesi, f. 13.8.
1960, kvæntur Hallveigu Skúladótt-
ur, f. 29.11. 1961, og eru synir þeirra
Árni Freyr og Bjarni Már. f) Hall-
grímur Agnar, sjómaður í Reykja-
vík, f. 3.2. 1967, kvæntur Dalrós
Jónsdóttur, f. 17.10. 1971, og eru
börn þeirra Jón Sævinn, Erna Helga
og Þorsteinn Agnar. Áður átti Hall-
grímur dótturina Rut en móðir
hennar er Sólveig Rögnvaldsdóttir,
f. 31.8. 1966. 3) Sigrún Vilhelmína,
húsmóðir og bóndi í Hlíðarási í Kjós,
f. 2.7. 1944, var gift Elís Hannessyni,
f. 8.1. 1942, d. 11.1. 1988 og eru börn
þeirra: a) Óðinn, lögfræðingur í
Reykjavík, f. 17.8. 1965, kvæntur
Sigríði Klöru Árnadóttur, f. 29.5.
1965, og eru börn þeirra Klara, Kjal-
ar og Þorgeir. b) Guðveig, lyfja-
tækninemi í Reykjavík, f. 11.5. 1967,
sambýlismaður hennar er Sigurður
Ingvi Sveinsson, f. 12.4. 1968. Sonur
hennar er Elís en faðir hans er Guð-
mundur Þ. Kristjánsson sjómaður, f.
28.10. 1959, c) Hilmar, húsasmiður í
Reykjavík, f. 11.6. 1968, kvæntur
Hildi Karen Sigurbjörnsdóttur, f.
1.4. 1972, og eiga þau tvö börn, Hlín
og Huginn. Afkomendur Eiríks og
Guðveigar eru nú orðnir 46 talsins.
Eiríkur var fyrst sjómaður en tók
snemma ökupróf og var með þeim
fyrstu sem stunduðu bifreiðaakstur
á Akranesi. Ók hann vörubifreið fyr-
ir Hvalstöðina í Hvalfirði um skeið.
Þá rak hann ásamt konu sinni Botns-
skálann í Hvalfirði í nær 10 ár þar til
hann og Jón sonur hans festu kaup á
jörðinni Gröf í Skilmannahreppi ár-
ið 1966 og hófu þar búskap.
Útför Eiríks fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
og Guðveigar eru: 1)
Agnes, f. 23.3. 1932,
búsett á Akranesi,
dóttir hennar og fóst-
urdóttir Eiríks og
Guðveigar er Kolbrún
Ríkey Carter, hús-
móðir á Bjarteyjar-
sandi á Hvalfjarðar-
strönd, f. 26.3. 1953,
gift Sigurjóni Guð-
mundssyni, f. 5.8.
1948, og eru synir
þeirra Guðmundur
húsasmiður, f. 8.10.
1974, og Sigurður
Víðir, rafeindavirkja-
nemi, f. 14.8. 1982. 2) Jón Jóns,
bóndi í Gröf í Skilmannahreppi, f.
24.1. 1934, kvæntur Rut Hall-
grímsdóttur, f. 27.1. 1936. Þeirra
börn eru: a) Eiríkur, vélvirki á
Akranesi, f. 7.9. 1954, kvæntur
Sigurlínu Gunnarsdóttur, f. 7.11.
1956 og eru dætur þeirra Rut og
Ríkey Jóna. Fóstursonur Eiríks,
sonur Sigurlínar, er Ásgeir Þór
Ásgeirsson húsgagnasmiður, f.
13.2. 1975. b) Ingibergur Helgi,
húsasmíðameistari á Akranesi, f.
30.11. 1955, kvæntur Valnýju
Benediktsdóttur, f. 21.7. 1956, og
eru synir þeirra Hjálmar Þór og
Elís Veigar. Fyrir hjónaband átti
Ingibergur soninn Jón Gunnar en
móðir hans er Júnía Þorkelsdóttir,
f. 16.6. 1955. c) Halldóra Halla,
húsmóðir á Akranesi, f. 1. 12. 1956,
var gift Elíasi Hartmann Hreins-
syni, f. 3.8.1954, og eru börn
þeirra Guðný, Jón Hartmann,
Hreinn og Marín Rut. Sambýlis-
maður Halldóru er Sigurbaldur
Kristinsson, f. 13.2. 1958, og eru
Aldinn alþýðumaður hefur kvatt
jarðlífið saddur lífdaga.
Afi minn, Eiríkur Jónsson, átti
góða ævi. Hann átti ágæta konu og
með henni mannvænleg börn, sem
honum þótti vænt um. Hann studdi
börn sín af fremsta megni, var þeim
stoð og stytta í hvívetna. Ekki var
hann okkur, barnabörnum sínum og
fjölskyldum, minni stoð. Hjálpsemi
var honum í blóð borin og eitt af aðal-
einkennum hans. Hann tók fólki eins
og það var, en gerði þó athugasemd
við þá sem reyktu og hvatti þá til að
láta af þeirri fásinnu. Þau okkar
barnabarnanna sem áttu því láni að
fagna að fá að dvelja um lengri eða
skemmri tíma hjá afa og ömmu var
dvölin ómetanleg.
Lífsafstaða hans, eins og svo
margra annarra alþýðumanna af
hans kynslóð, einkenndist af sjálfs-
bjargarviðleitni, vinnusemi og kristn-
um gildum. Afi vildi vinna verkin af
alúð og samviskusemi, þó ekki endi-
lega með þeirri aðferð sem aðrir töldu
vera einfaldasta. Hann var ekki sér-
staklega gefinn fyrir að kvarta og sá
sjaldnast vandamál sem erfitt væri að
leysa.
Afi minn var einstaklega sporléttur
maður og taldi þau ekki eftir sér.
Stundaði veiðiskap af áráttu sem þeir
einir geta skilið sem fundið hafa
sanna veiðigleði streyma um æðar.
Umhyggja hans fyrir öllu því sem lífs-
anda dró var einlæg og lét honum vel
að umgangast bæði menn og málleys-
ingja þrátt fyrir að hann hefði fast-
mótaðar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Hann var þjóðernissinni í
bestu merkingu þess orðs, unni landi
og þjóð.
Afa lét vel að rækta garðinn sinn
bæði í eiginlegri og óeiginlegri merk-
ingu. Hann ræktaði kartöflur, rófur
og rabarbara, en ekki síður fjölskyldu
sína börn, barnabörn og fjölskyldur
þeirra. Börnum okkar hjóna þótti
mjög vænt um Eirík afa sinn og
fundu, þó ung væru, að þarna var
gæðakarl á ferðinni.
Elsku amma Veiga, við kveðjum nú
Eirík afa en hann mun lifa í minn-
ingum okkar.
Óðinn, Sigríður Klara
og börn.
Okkur bræður langar að minnast
frænda okkar nokkrum orðum. Eirík-
ur var yngstur systkina sinna en varð
þeirra elstur og var hann höfuð ætt-
arinnar síðustu 16 árin. Hann fæddist
á Akranesi og átti þar heima framan
af ævinni. Ungur stundaði hann sjó-
inn en snemma lærði hann á bíl og var
með þeim fyrstu er stunduðu bifreiða-
akstur á Akranesi. Hann ók vörubif-
reiðum fyrir aðra og ók þá m.a. fyrir
Hvalstöðina í Hvalfirði. Um 10 ára
skeið ráku þau hjónin veitingasöluna í
Botnsskála í Hvalfirði og þá var
ánægjulegt að hitta þau er við áttum
leið um.
Árið 1966 urðu þáttaskil í lífi Eiríks
og Veigu þegar þau keyptu ásamt
syni sínum jörðina Gröf í Skilmanna-
hreppi. Segja má að Eiríkur hafi verið
garðyrkjumaður, hann hafði alla tíð
mikinn áhuga á hvers konar jarðrækt
og hóf skógrækt á meðan hann bjó á
Akranesi en þá voru það margir sem
töldu vonlaust að tré gætu lifað í því
umhverfi. Þá ræktaði hann og kart-
öflur og aðra jarðávexti til heimilisins
í garðlandi Akraness að Görðum. Nú
hafði hann eignast sína eigin jörð, en
til þess hafði hugur hans lengi staðið.
Auk hefðbundins búskapar með
sauðfé tók hann land undir garðrækt
og ræktaði eins og áður kartöflur,
gulrófur, gulrætur og kál. Eljusemin
var honum í blóð borin og meðan
hann hafði þrek til vann Eiríkur í
görðunum sínum og tók síðast upp
kartöflur hátt á níræðisaldri árið1997.
Þau hjónin fluttu á Dvalarheimilið
Höfða árið 1996 en síðustu æviárin
átti Eiríkur við minnisleysi að stríða
sem orsakaðist af heilaáfalli. Þar til
hafði Eiríkur notið góðrar heilsu og
mér er sagt að nær aldrei hafi hann
þurft á lyfjum að halda og ekki heldur
þann tíma sem hann dvaldi á Höfða.
Eiríkur var sífellt að vinna og lét aldr-
ei verk úr hendi sleppa. Maður mætti
ætla að slíkt setti mark sitt á andlits-
drætti fólks enda safna flestir andlits-
hrukkum er líður á ævina. En það var
ekki að sjá á Eiríki. Hendur hans og
andlit voru slétt eins og á ungbarni al-
veg fram í andlátið. Þetta þótti okkur
merkilegt og ætti að vera fegrunar-
fræðingunum, sem eru í eilífri baráttu
við hrukkurnar, verðugt rannsóknar-
efni. Margt kann að hafa ráðið þessu,
svo sem einstök reglusemi en Eiríkur
neytti hvorki tóbaks né áfengis og
eins og áður segir, neytti hann mikils
grænmetis. Þetta hvort tveggja hafa
aðrir ættingjar hans reynt en hafa
samt fengið hrukkur í sama mæli og
aðrir.
Móðir okkar var elst systkinanna
og bjó í Reykjavík. Þegar Eiríkur átti
erindi til höfuðstaðarins heimsótti
hann okkur gjarnan og var það þá æði
oft að hann gaukaði einhverju að okk-
ur strákunum, sem yljaði okkur um
hjarta. Agnar minnist þess alltaf að
eitt sinn er Eiríkur kom í heimsókn
gaf hann honum 25 aura, þetta var
snemma á kreppuárunum, löngu fyrir
stríð og var það mikill peningur í þá
daga. Góðvild hans var ekki einskorð-
uð við frændfólkið, hann var hjálp-
samur bæði vinum og vandamönnum.
Eiríkur var mikill áhugamaður um
Hvalfjarðargöngin og hlakkaði til að
geta ekið um þau og honum hlotnaðist
það.
Segja má að Eiríkur hafi verið
gæfumaður. Ungur kynntist hann
eiginkonu sinni, henni Veigu, sem
hefur staðið með honum sem klettur
og verið honum góður og tryggur lífs-
förunautur í meira en 70 ár.
Við sendum Veigu, börnum þeirra
og fjölskyldum, okkar dýpstu samúð-
arkveðjur og óskum þeim Guðs bless-
unar í framtíðinni.
Agnar Jón og Sigurður Þór
Jörgenssynir.
EIRÍKUR TÓMASSON
JÓNSSON
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina