Morgunblaðið - 16.02.2002, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2002 47
við komu og brottför skipsins. Hann
eignaðist líka lítinn bát, sem hann
reri þegar heilsan leyfði. Hann
fylgdist vel með allt til hinsta dags.
Eiginmaður minn og börn, öll
eiga þau sínar ljúfu minningar um
hann. Þar var ekkert kynslóðabil.
Dalli hafði ríka kímnigáfu og frá-
sagnarhæfileikar hans voru annál-
aðir. Þetta kunnu bæði ungir og
aldnir að meta.
Eftir að ég varð fullorðin verður
mér tíðhugsað til æskuáranna. Flest
hefur breyst, Hólmurinn hefur
breyst, Vík, bær ömmu og afa, er
horfinn. Eitt er það þó sem ekki
breyttist. Það er sá kærleikur sem
þau systkinin frá Vík báru og hafa
borið fram á þennan dag, hvert til
annars og til samferðamanna sinna.
Það er það veganesti sem þau höfðu
úr föðurgarði. Gersemi sem aldrei
eyðist. Í minningu minni mun ég
ávallt geyma minninguna um síð-
asta fund pabba og Dalla í þessu
jarðlífi. Þar öðlaðist orðið bróðir sitt
sanna innihald. Þar urðu ljóslifandi
orð Páls postula um kærleikann.
„En nú varir trú, von og kæleikur,
en þeirra er kærleikurinn mestur.“
Ég flyt elskulegum frænda mín-
um hjartans þakkir fyrir samveruna
frá mér og fjölskyldu minni allri.
Þegar æviröðull rennur
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér
(S. Kr. Pétursson.)
Elsku Laufey, Stína, Níels, Svan-
hildur, Ágúst, Agnar, Siggi og fjöl-
skyldur, Guð varðveiti ykkur og
styrki.
Blessuð sé minning Jóns Dalbú.
María Ásgeirsdóttir.
Elsku frændi. Þá er komið að
kveðjustund. Er ég lít til baka kem-
ur ýmislegt upp í huga minn sem
mig langar til að segja frá enda var
það segin saga að alltaf leið mér vel
þegar ég var nálægt þér. Þú varst
alltaf svo rólegur og í góðu skapi og
ég var svo heppin að fá að fara í
nokkuð margar siglingar með þér,
ekki síst þegar ég bjó hjá afa og
ömmu á Vestfjörðunum. Þá var oft
siglt með Baldri yfir Breiðafjörðinn
og man ég sérstaklega eftir einu at-
viki. Þann dag var yndislegt veður
og þegar við vorum komin út á fjörð-
inn, fórum við til þín upp í stýrishús.
Ef ég man rétt, var það aðallega
vegna þess að ég vildi endilega fara
og hitta Dalla frænda. Þegar til þín
var komið þá varð ég alsæl, enda
ekki skrítið þar sem útsýnið yfir
Breiðafjörðinn var stórkostlegt og
ég var líka svo hátt uppi. Þolinmæði
þín átti engan sinn líka og þú smit-
aðist af gleði minni yfir þessu öllu.
Toppurinn á ferðinni og það sem
gerði hana svona minnisstæða var
þegar þú leyfðir mér bæði að setjast
í sætið þitt og svo fékk ég líka að
stýra bátnum. Þetta situr mér enn í
minni. Það var ekki fyrr en mörgum
árum seinna sem ég uppgötvaði það
að sjálfstýringin var á bátnum, en
samt yndisleg stund sem er vel
geymd í hjarta mér.
Það er líka önnur sjóferð með þér
sem geymir bara góðar minningar.
Og það var fyrir nokkrum árum
þegar við afi komum saman til
Stykkishólms og fórum með þér í
bátsferð um eyjarnar á Breiðafirð-
inum. Þetta var yndislegur og sól-
ríkur dagur og sjórinn var spegil-
sléttur. Og þegar afi klöngraðist úr
bátnum og tiplaði á steinum til að
komast út í Fagurey, varð okkur
ekki um sel en hann fór nú samt og
komst heilu og höldnu til baka. Sem
betur fer.
Já, minningarnar eru margar og
yndislegar.
Elsku frændi. Megi góður Guð
geyma þig og passa þig vel fyrir
mig. Þú varst alltaf einn af mínum
uppáhaldsfrændum og það var alltaf
gott að koma til þín.
Elsku Laufey og allir aðrir að-
standendur. Þið hafið misst mikið
en munið að hann mun alltaf fylgja
ykkur og passa ykkur öll.
Gakktu með Guð í hjarta þér,
horfðu fram á veginn.
Þá mun gæfan fylgja þér,
einnig hinum megin.
Sofðu rótt, elsku frændi.
Hulda.
Með þessum fátæklegu orðum,
sem hér fara á eftir, kveð ég vin
minn og félaga til margra ára, Jón
Dalbú Ágústsson. Þó að nokkur ald-
ursmunur hafi verið á okkur fannst
mér að það drægi heldur saman en
sundur eftir sem árin liðu, en vin-
áttan var ávallt heil og sterk. Kynni
okkar hófust ekki að marki fyrr en
1973 er ég réðst til starfa hjá sama
fyrirtæki og hann starfaði hjá en þá
hafði Jón starfað þar óslitið frá
1959, en þegar ég kom inn í fyr-
irtækið fann ég hvað var gott að
eiga leiðsögn Jóns að, minni hans,
þekkingu og velvilja í hvívetna. Þeg-
ar siglt var um ókortlagðar siglinga-
leiðir Breiðafjarðar, þröngar,
grunnar og skerjóttar, var gott að
hafa hann til leiðsagnar.
Starfsferill Jóns hjá Flóabátnum
Baldri hf., síðar Breiðafjarðarferj-
unni Baldri ehf., var orðinn langur
og farsæll þegar hann lét af skip-
stjórn og sté frá borði en síðustu tvö
árin sinnti hann störfum í landi fyrir
félagið. Með þeim störfum endaði
hann starfsferil sinn árið 1995, þá
búinn að vera í nær fjörutíu ár hjá
félaginu á fimm bátum þess. Hann
starfaði mikið með föður mínum og
tók alfarið við skipstjórn á Baldri
eftir að faðir minn fór í land til að
annast framkvæmdastjórn fyrir-
tækisins. Eftir dauða föður míns
1971 var hann sú stoð sem fyrirtæk-
ið hvíldi mikið á og varð til þess að
það hélt velli og gat haldið áfram til
nýrra verkefna.
Þegar horft er til baka kemur upp
í hugann að mörg farsæl ár eru liðin
síðan Jón Dalbú hélt fyrst um
stjórnvölinn á skipum. Ég minnist
þess að hafa heyrt að 1947 fór hann
með föður mínum Lárusi austur á
Fáskrúðsfjörð til að sækja nýsmíð-
aðan bát, sem Baldur hf. keypti í
smíðum hjá skipasmíðastöð Einars
Sigurðssonar. Þeir félagar skiluðu
bátnum heilum í höfn í Stykkishólmi
eins og ætlað var og sigldi báturinn
farsællega fyrir byggðir Breiða-
fjarðar um nokkur ár. Það sem varð
mun farsælla fyrir Jón og nágranna
hans Hólmarana var að með þessari
óvæntu för festi hann ráð sitt og
giftist systur skipasmiðsins Lauf-
eyju Sigurðardóttur og nam hana
nánast á brott úr faðmi austfirskra
fjalla. Þau bjuggu allan sinn búskap
í Stykkishólmi og komu á legg og til
mennta börnunum sex, þjóðfélaginu
til ómældra heilla.
Eftir förina að austan tók Jón aft-
ur til starfa hjá útgerð föður síns,
Ágústs á m.b. Sæborgu, og síðan
nýjum báti, m.b. Hrímni, sem þeir
feðgar gerðu út um nokkurra ára
skeið. Eftir að þeir feðgar seldu
m.b. Hrímni var Jón stýrimaður um
nokkurn tíma á Baldri á árunum
1953 til 1955. Síðar stofnuðu bræð-
urnir Jón og Þórólfur útgerðarfyr-
irtæki, sem gerði út m.b. Smára og
var Jón skipstjóri sem fyrr. Þeir
seldu bátinn og Jón kom til starfa
hjá Baldri eins og fyrr er sagt.
Margt er tilviljun háð í þessu lífi,
árið eftir að Jón fæddist var stofnað
félagið sem hann starfaði sem lengst
hjá. Nú er hann allur og félagið er
þessa stundina í vörslu skilanefndar
sem er að skrifa dánarvottorðið
þessa dagana. Svona eru tilviljan-
irnar. Eða eru þetta ekki tilviljanir
heldur örlögin að leika af fingrum
fram sinfóníu sína? Hvort sem er
heldur, eða hvorugt, þá er það víst
að vinur minn Jón Dalbú hefur
dregið upp sitt lífsakkeri og haldið á
vit eilífðarinnar en hver veit nema á
öðrum tíma í öðru rými hann kasti
akkerum og taki upp fyrri störf að
lífga upp á tilveruna með skemmti-
legum sögum.
Ég votta Laufeyju og börnum
hennar mína dýpstu samúð á þess-
um tímamótum.
Guðmundur Lárusson.
 Fleiri minningargreinar um Jón
Dalbú Ágústsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ ÞorsteinnBjarnason fædd-
ist á Hlemmiskeiði á
Skeiðum 15. október
1909. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 6. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ingveldur
Jónsdóttir, f. 13.5.
1881, d. 19.1. 1956, og
Bjarni Þorsteinsson,
f. 7.6. 1876, d. 28.3.
1961, þau áttu ellefu
börn: Helga, f. 1905,
Eiríkur, f. 1907, Jón,
f. 1908, Þorsteinn, f.
1909, Valdimar, f. 1911, Ingigerð-
ur, f. 1912, Margrét, f. 1914, Sig-
urður, f. 1916, Guðmundur, f.
1917, Þórdís, f. 1920, og Ingólfur,
f. 1922. Þorsteinn
kvæntist 1937 eftir-
lifandi eiginkonu
sinni, Ingigerði
Þórðardóttur, þau
eiga þrjú börn: Þórð-
ur, maki Sigurbjörg
G. Jónsdóttir, eiga
þau fjögur börn og
tíu barnabörn; Hjör-
dís, maki Bjarni
Tómasson, þau eiga
þrjú börn og fimm
barnabörn; og Guð-
rún, maki Erlingur
G. Haraldsson, þau
eiga fjögur börn og
eitt barnabarn.
Útför Þorsteins fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hann kemur gangandi niður hólinn
með stafinn sinn. Hár og reisulegur
með fötu í hendinni nýbúinn að gefa
skjátunum sínum. Hann stoppar þeg-
ar hann sér hlaupandi stelpukjána á
leiðinni upp hólinn á móti honum,
brosir og segir ,,nei sælar elskurnar,
eru þið komnar“. ,,Já afi , megum við
kíkja á kindurnar“. Hann jánkar því,
segir að við megum kíkja inn um
gluggann, það megi ekki trufla þær
þegar þær eru að eta. Við hlaupum að
kofanum og troðum nefinu inn um
þennan litla glugga og kíkjum á kind-
urnar, þarna voru „blessaðar skját-
urnar hans afa“.
Svona var hann afi okkar sem nú
hefur kvatt þennan heim. Við vorum
svo heppnar systurnar að fá að um-
gangast afa á okkar uppvaxtarárum.
Afi og amma bjuggu í fallegu húsi í út-
jaðri Selfossbæjar. Þar bjuggu þau
lengst af og voru með kindur í litlum
kofa skammt frá húsinu, eða bak við
hól. Afi var mikill dýravinur og sést
það best á því að hann var með kindur
langt fram á níræðisaldur. Hann sló
garðinn og hólinn með orfi og ljá og
heyjaði þannig handa skjátunum sín-
um allan sinn búskap. Það var oft
mikill hamagangur í kringum rollu-
stússið á afa. Þegar öll hersingin
mætti í smalamennsku og heyskap
var oft kátt í hól. Afi átti gamlan
traktor sem var aðeins startað við
þessi tækifæri og heyvagn sem allir
kepptust við að fá að sitja í og troða á
heyinu svo sem mest kæmist á vagn-
inn og svo var hoppað og slegist í
hlöðunni. Afi kippti sér ekki upp við
þessi læti heldur hélt bara sínu striki.
Allir hjálpuðust að og jafnvel þótt við
systurnar værum aðallega í því að
flækjast fyrir virtist það aldrei angra
hann, hann brosti bara sínu blíðasta.
Á eftir fór svo allt liðið inn í kaffi og
pönnukökur til ömmu. Þó svo að afi
hafi ekki verið með kindur síðustu ár
þá fylgdist hann vel með því sem aðrir
voru að braska í þeim efnum. Hann
var mikill sveitamaður í sér, enda
fæddur og uppalinn í sveit. Á veturna
var ekki síður gaman að koma í heim-
sókn til afa og ömmu þar sem snjór-
inn var alltaf miklu meiri þarna í út-
jaðrinum en inni í bæ. Hjá afa var
leiðin alltaf greið heim að húsi, þar
sem það mátti ekki sjást snjóföl þá
var hann farinn út að moka.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til ömmu og afa í Miðtúnið.
Alltaf var afi eitthvað að stússa. Ann-
að hvort að heyja, bóna eða gera við
bílinn, moka snjó eða annað sem til
féll hverju sinni. Ef ekkert var að
gera fór hann bara í gönguferðir um
hverfið, í sund eða rúntaði með ömmu
niður í bæ. Það er orðið að skemmti-
legum sið hjá fjölskyldunni að kíkja í
kaffi til afa og ömmu á sunnudags-
morgnum. Alltaf sat afi í stólnum sín-
um og fylgdist með hópnum. Núna
síðustu árin var heyrnin og heilsan
orðin ansi léleg, enda árin orðin mörg.
Við kveðjum þig elsku afi með söknuð
í huga, en minningin um þig mun
ávallt lifa í hjörtum okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku amma, við sendum þér okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Inga
sendir sérstakar saknaðarkveðjur.
Hvíl í friði elsku afi. Kveðja,
Karen, Hrönn, Ingigerður,
Bryndís, Birgir, Steinar
og Erlingur Örn.
ÞORSTEINN
BJARNASON
✝ SigurbergurBjarnfreðsson
fæddist á Efri-
Steinsmýri í Meðal-
landi í Vestur-
Skaftafellssýslu 30.
september 1916.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Víðinesi
á Kjalarnesi 8. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Bjarnfreður
Jóhann Ingimundar-
son, f. 12. september
1889, d. 16. mars
1962, og Ingibjörg
Sigurbergsdóttir, f. 3. nóvember
1893, d. 20. júlí 1945. Systkini Sig-
urbergs eru Björn Gísli, f. 24. júlí
1913, d. 31. apríl 1980, Vilborg, f.
Sveinn Andrés, f. 27. ágúst 1935, d.
17. janúar 1941, Ólafur, f. 28. des-
ember 1936, Vilmundur Siggeir, f.
3. september 1939, d. 21. nóvem-
ber 1964, Þóranna Halla, f. 7. sept-
ember 1942, d. 31. janúar 1981.
Sigurbergur ólst upp á Efri-
Steinsmýri í Meðallandi og hlaut
þar barnaskólamenntun. Fyrir tví-
tugt tók hann að sækja vetrarver-
tíðir til Vestmannaeyja en dvaldi á
sumrin á Efri-Steinsmýri til 1945.
Eftir andlát móður sinnar settist
hann að í Vestmannaeyjum ásamt
föður sínum og systkinum og
stundaði þar sjómennsku á vélbát-
um, m.a. aflaskipinu Freyju. Frá
1955 var hann í vinnumennsku á
sumrin á Mosfelli í Mosfellsdal um
15 ára skeið en stundaði vetrar-
vertíðir í Eyjum. Síðustu 15 árin
bjó hann á hjúkrunarheimilinu í
Víðinesi á Kjalarnesi. Sigurbergur
var ókvæntur og barnlaus.
Útför Sigurbergs fer fram frá
Kotstrandarkirkju í Ölfusi í dag og
hefst athöfnin klukkan14.
19. júní 1915, d. 30.
maí 1995, Haraldur, f.
23. desember 1917, d.
29. janúar 1940, Guð-
jón, f. 3. mars 1919,
Lárus, f. 18. maí 1920,
d. 23. desember 1975,
Aðalheiður, f. 8. ágúst
1921, d. 26. apríl 1994,
Jóhanna, f. 31. desem-
ber 1922, Ólöf, f. 24.
júlí 1924, Ingibjörg, f.
16. ágúst 1925, d. 10.
desember 1985, Ey-
gerður, f. 4. janúar
1927, d. 4. apríl 1991,
Ármann, f. 20. mars
1928, d. 9. júní 1988, Aðalsteinn, f.
9. júní 1929, Steindór, f. 26. júní
1930, Valdimar, f. 16. febrúar
1932, Magnús, f. 9. febrúar 1934,
Skömmu eftir að foreldrar mínir
fluttu að Mosfelli í Mosfellsdal árið
1954 réðst Bergur til þeirra í vinnu-
mennsku, dvaldi hjá þeim á sumrin
um árabil en stundaði þess á milli
vetrarvertíðir í Vestmannaeyjum.
Við systkinin hændumst fljótt að
Bergi enda var hann sérlega barn-
góður. Þannig liðu mörg ár, Bergur
kom í maí eins og vorfuglarnir,
sökkti sér niður í sveitastörfin en var
horfinn til hafs þegar haustaði.
Í endurminningunni eru sumrin í
Dalnum ævintýri, sambland af töðu-
ilmi og fjósalykt. Bergur keyrir
dráttarvélina með nælonpípu í
munninum, við krakkarnir sitjum í
heyvagninum á meðan traktorinn sil-
ast heim túnið. Eftir kvöldmat setj-
umst við inni í herbergi hjá Bergi og
hlustum á útvarpið, kannski var það
framhaldsleikritið Hulin augu eða
fréttir um hvað einstakir síldarbátar
hefðu veitt mörg mál og tunnur.
Bergur var óspar að segja okkur
krökkunum sögur frá bernskuárum
sínum fyrir austan, heillandi sögur,
sumar af nafngreindum mönnum
eins og Lárusi á Klaustri eða Kjar-
val. En eftirminnilegastar voru frá-
sögurnar úr Meðallandinu þar sem
hann ólst upp í stórum systkinahópi í
nánu sambandi við náttúru landsins.
Bergur átti margar bækur sem
hann geymdi í pappakassa uppi á
lofti. Eitt sinn fórum við bróðir minn
á stúfana og hugðumst kanna hvort
hægt væri að komast yfir góða sögu-
bók. Okkur leist best á bók sem hét
Gátan mikla, þetta hlyti að vera æsi-
spennandi leynilögreglusaga eins og
titillinn gaf til kynna. Við urðum fyr-
ir stórkostlegum vonbrigðum, hér
var um að ræða heimspekirit eftir
Brynjólf Bjarnason, forystumann ís-
lenskra sósíalista, og fjallaði um
sjálfa lífsgátuna. Bókina hafði Berg-
ur eignast og lesið á yngri árum en
hafði nú pakkað henni niður í kassa.
Ég skildi það ekki fyrr en seinna
að Bergur þurfti ekki lengur slíkar
bækur. Hann var búinn að leysa lífs-
gátuna fyrir löngu og lausnin var
fólgin í nægjusemi, hógværð og ævi-
langri tryggð.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Bjarki Bjarnason.
SIGURBERGUR
BJARNFREÐSSON