Morgunblaðið - 16.02.2002, Page 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2002 49
✝ Salómon Einars-son fæddist í Mið-
Tungu í Tálknafirði
4. október 1914.
Hann lést 8. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Einar
Jóhannsson, f. 11.
september 1868, d.
25. október 1934, og
Jónína Jónsdóttir, f.
2. ágúst 1880, d. 16.
desember 1944.
Systkini Salómons
eru: Guðmundur R.,
f. 1901, d. 1915,
Jóndís S., f. 1903, d.
1997, Jóhann L., f. 1904, d. 1997,
Þorleifur M., f. 1906, d. 1906, Að-
alsteinn E., f. 1907, d. 1984, Sig-
urður Á., f. 1909, d. 1991, Pálína G.,
f. 1911, Guðmundur R., f. 1917,
Magnús F., f. 1919, og Málfríður
R.O., f. 1921.
Salómon kvæntist 4. október
1943 Sigurbjörgu Björnsdóttur, f.
á Brekku í Fljótum í Skagafirði 10.
mars 1923. Foreldrar hennar voru
Björn Stefánsson bóndi, f. 8. ágúst
1896, d. 12. maí 1982, og Karólína
Sigríður Kristjánsdóttir ljósmóðir,
f. 21. maí 1903, d. 28. júlí 1951.
Dóttir Salómons og Sigurbjargar
er Birna Karólína, f. 11. apríl 1943.
Hún giftist árið 1966 Reyni Ás-
grímssyni, f. 29. ágúst 1941. Þau
skildu 1997. Synir þeirra: 1) Sal-
ómon Viðar, f. 1961, maki Þóra
Lind Karlsdóttir f. 1963. Börn
þeirra eru Reynir Viðar, f. 1987,
Birna Björg, f. 1991, og Karl Ces-
ar, f. 1993. Fóstursonur Salómons
Viðars og sonur Þóru Lindar er
Svavar Örn Eysteinsson, f. 1981,
maki Steinunn Björnsdóttir, f.
1980, sonur þeirra er Jónas Breki,
f. 1999. Áður átti Salómon Viðar
Gylfa Snæ, f. 1984, móðir Margrét
sem þá tíðkuðust til sjós og lands,
þar til hann réð sig sem vinnumann
til að afla fjár til frekari mennta.
Fór þá í Reykholtsskóla í Borgar-
firði, þar sem hann var í tvo vetur,
og þaðan í Samvinnuskólann. Á
sumrin vann hann ýmis störf. Að
námi loknu fór hann til starfa norð-
ur í Skagafirði um tíma. Fór svo
þaðan vestur á firði og gerðist
framkvæmdastjóri á Patreksfirði
og bjó þar til ársins 1947. Þá flutt-
ist hann ásamt fjölskyldu sinni
norður í Fljót og tók við starfi
kaupfélagsstjóra hjá Samvinnu-
félagi Fljótamanna í Haganesvík.
Því starfi gegndi hann til ársins
1960. Þá flytjast þau til Kópavogs
þar sem Salómon gegndi starfi
kaupfélagsstjóra Kaupfélags
Kópavogs um tíma. Þá tekur hann
við verkstjórastöðu í efnagerðinni
Record, í eigu KRON. Því starfi
gegndi hann uns hann lét af störf-
um sökum aldurs. Salómon var
mjög virkur í félagsmálum, gegndi
ýmsum safnaðarstörfum í Kópa-
vogi, var meðal annars hringjari í
Kópavogskirkju um árabil og sat í
sóknarnefnd. Hann var einnig
virkur þátttakandi í Byggingar-
félagi Kópavogs. Salómon var
mjög hlynntur samvinnustefnunni
og vann ötullega í þágu hennar.
Hann var nokkuð pólitískur og
ákveðinn í sinni flokkshollustu.
Eftir að þau hjónin fluttu suður var
sterk tenging við Fljótin áfram og
frístundum oftast eytt þar. Salóm-
on var mikill náttúruunnandi og
mjög bókhneigður, grúskari hinn
mesti. Hann hafði geysilegt dálæti
á vísum og kveðskap öllum. Er líða
tók á ævina fór heilsan að gefa sig
og var svo komið, að þau hjónin
dvöldu að síðustu á dvalarheim-
ilinu í Kumbaravogi, þar sem eft-
irlifandi eiginkona hans dvelur nú.
Hann var dagfarsprúður maður og
skapaði sér ekki óvildarmenn. Þau
hjón voru góð heim að sækja.
Útför Salómons fer fram frá
Barðskirkju í Fljótum í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Gylfadóttir, f. 1964. 2)
Ásgrímur Víðir, f.
1970, maki Helga Þor-
steinsdóttir, f. 1973.
Börn þeirra eru Þor-
steinn Arnar, f. 1992,
og Petra Sigurbjörg,
f. 1994. Áður átti Sal-
ómon Ruth, f. 30. júlí
1936, móðir Guðbjörg
Pálfríður Elíasdóttir,
f. 14. ágúst 1916, d. 17.
febrúar 1943. Maki
Ruthar er Skarphéð-
inn Ölver Jóhannes-
son, f. 24. september
1934. Börn þeirra: a)
Kristján, f. 1956, maki Kristín Jó-
hanna Björnsdóttir, f. 1956. Börn
þeirra Berglind f. 1978, og Hróðný,
f. 1985. b) Svanhildur, f. 1960, maki
Jón Hilmarsson, f. 1952. Börn
hennar eru Skarphéðinn Ölver, f.
1978, Illugi, f. 1985, og Elliði, f.
1989. c) Einar, f. 1961, maki Helga
Gísladóttir, f. 1958. Dóttir þeirra
er Ruth, f. 1992. Fóstursonur Ein-
ars og sonur Helgu er Hjörtur
Smárason, f. 1975. d) Sandra, f.
1968, maki Þór Þórðarson, f. 1973.
Synir hennar eru Kristinn, f. 1988,
og Friðrik, f. 1991. Áður átti Ruth
Guðberg, f. 1953, faðir Pétur Val-
garð Jóhannsson, f. 1935, d. 1980.
Maki Guðbergs er Hjördís Guðrún
Ólafsdóttir, f. 1958. Börn þeirra
eru Sóley Ruth, f. 1980, Pétur Val-
garð, f. 1984, Maríanna, f. 1988, og
Eyrún f. 1990. Fósturforeldrar
Ruthar voru Einar Gíslason og
Vigdís Andrésdóttir á Fífustöðum í
Arnarfirði.
Salómon ólst upp hjá foreldrum
sínum til níu ára aldurs. Þá fluttist
hann til fósturforeldra sinna, Gests
Jónssonar og Bjarghildar Jóns-
dóttur á Skeiði í Arnarfirði. Á ung-
lingsárum gekk hann í þau verk
Afi Monni dáinn. Hann sem var
svo stór hluti af lífi hans Salla míns
og svo okkar.
Ég kynnist afa Monna fyrir rúm-
lega 18 árum þegar ég fór að búa
með Salla dóttursyni hans og nafna,
en Salómon afi var kallaður Monni af
sínu nánasta fólki. Afi og amma tóku
mér strax opnum örmum og eins
syni mínum Svavari Erni sem þá var
tveggja ára og kölluðum við þau afa
og ömmu. Ég hafði heyrt margt gott
um afa og ömmu sagt, því Salli minn
leit mikið upp til þeirra og var mikið
samband og náið þeirra á milli. Ef
einhverjar spurningar vöknuðu hjá
okkur, þá var sagt, ég spyr afa.
Það var mjög gott að koma til
þeirra, heim í Engihjallann eða aust-
ur að Þingvallavatni, en þar eiga þau
hjónin sumarbústað og dvöldu þar
löngum stundum er þau hættu að
vinna. Og alltaf var amma með ný-
bakaðar pönnukökur og fleira góð-
gæti. Svo var farið í gönguferð með
afa niður að vatni og þá var nú mikið
skrafað saman og oft fylgdu fróð-
leiksmolar með.
Afi var vel lesinn maður og virtist
vita nánast allt, og sagði svo
skemmtilega frá. Hann sá meðal
annars um kaupin á fyrstu íbúðinni
okkar, þegar við vorum í Færeyjum
og vorum búin að eignast Reyni Við-
ar, því við urðum jú að eiga þak yfir
höfuðið þegar við kæmum heim. Afi
sá um öll okkar mál af stakri prýði og
fengum við að vita um gang mála
með reglulegu millibili.
Afi og amma voru með okkur á
stórum stundum í lífi okkar, skírn-
arvottar þegar við skírðum dóttur
okkar og fékk þá amma nöfnu og afi
var svaramaður Salla þegar við gift-
um okkur.
Afi var mikil barnagæla og sóttu
börnin mikið til hans og hann gaf sér
alltaf tíma til að spjalla við þau, og
leið öllum vel í návist hans.
Árið 1990 áttum við Salli von á
barni, og vorum við búin að ákveða
að skíra barnið í höfuðið á afa, en litla
sálin kom of snemma svo við eigum
lítinn nafna á himnum sem tók á móti
nafna sínum, Monni stóri og Monni
litli leiðast nú um himnasveitina.
Elsku afi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Þín
Þóra Lind og Salómon (Salli).
Fallegar minningar hugann fylla,
falla tárin kinnar á.
Ef ég mætti tímann stilla
englar yrðu að hverfa frá.
Með saknaðarkveðju, elsku afi
minn.
Ásgrímur Víðir Reynisson.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
hann Monna afa.
Það er með söknuði og sorg í huga
sem við skrifum þessar línur, það er
erfitt að koma orðum að því sem
liggur okkur á hjarta. Monni afi var
ljúfur og mildur maður, ávallt með
bros á vör, það var gott að vera í ná-
vist hans. Hann fór með vísur og
sagði okkur sögur, alltaf tilbúinn að
hlusta og spjalla. Áhugi hans á bók-
um og ljóðum leyndi sér ekki og það
var gaman að heyra hann segja frá.
Hann var óþreytandi við að sinna
yngstu kynslóðinni á meðan heilsa
hans leyfði, leiddi þau sem ekki voru
farin að ganga og hljóp um með þeim
sem það gátu. Oft var erfitt að sjá,
hvort skemmti sér betur, barnið eða
afi. Það hafa verið forréttindi að hafa
kynnst honum Monna afa og talið
hann til fjölskyldu sinnar og við
þökkum fyrir það. Söknuðurinn er
sár og við biðjum góðan Guð að
styrkja okkur, geyma afa og vaka yf-
ir Boggu ömmu.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Þýð. Valdimar Briem.)
Ásgrímur, Helga, Þorsteinn
Arnar og Petra Sigurbjörg.
Kæri afi minn, vertu alltaf hjá mér
og vaktu yfir mér og farðu ekki frá
mér.
Petra Sigurbjörg.
Kæri langafi og langalangafi.
Nú er komið að kveðjustund, við
minnumst allra góðu stundanna sem
við áttum með þér og ömmu Boggu,
bæði heima í Engihjalla og í sveit-
inni. Allra ferðanna niður að vatni,
stundum blotnuðum við smá en hún
amma sá um að koma okkur í þurra
sokka svo við fengum ekki kvef. Það
voru góðar stundir og geymum við
þær í hjörtum okkar.
Við biðjum algóðan Guð að styðja
og styrkja ömmu Birnu og ömmu
Boggu á þessum erfiðu tímum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Þín
Svavar Örn, Gylfi Snær,
Reynir Viðar, Birna Björg,
Karl Cesar og Jónas Breki.
SALÓMON
EINARSSON
þegar ég kom austur að kíkja í kaffi
uppeftir til ykkar Hauks eða hringja
og athuga hvort þú nenntir ekki með
mér í gönguferð. Iðulega gleymdi ég
mér við spjall hjá ykkur, það var
alltaf svo notalegt að hitta ykkur og
einhvern veginn svo afslappað þó að
heimilið væri stórt og nóg að gera. Í
næstum því hvert skipti sem ég kom
var búið að breyta einhverju eða
bæta og alltaf dáðist ég að því hvað
þú varst smekkleg og hvernig þú
fannst alltaf besta staðinn fyrir
hvern hlut. Frá því að ég var lítil
hlakkaði ég líka alltaf sérstaklega til
að opna pakka frá ykkur, ég vissi
nefnilega að hann geymdi eitthvað
sem mér þætti frábært, allt var sér-
valið fyrir hvern og einn af svo ein-
staklega mikilli alúð og umhyggju-
semi. Þannig varst þú. Takk fyrir
allt, Ágústa mín. Sjáumst, ljúfan.
Arnheiður frænka.
Í dag er til moldar borin náin
frænka mín og æskuvinkona,
Ágústa Egilsdóttir frá Eskifirði.
Það er langt fyrir aldur fram að hún
kveður jarðvistina, rétt liðlega 45
ára gömul. Sú slysaalda sem riðið
hefur yfir landið síðustu mánuði
hreif hana snögglega sl. föstudag í
Hamarsfirði þegar á örskotsstundu
varð ekki við neitt ráðið. Mikill er
harmur Hauks og barnanna þeirra
fjögurra. Megi guð gefa þeim styrk
og sefa sorg þeirra.
Við Ágústa ólumst upp í stórum
systkinahópum á Hlíðarendanum á
Eskifirði, í nálægðinni við sjóinn,
fjöruna, lækina og fjöllin, sem voru
okkur eilíf uppspretta drauma og
ævintýraleiðangra. Við vorum
systkinadætur og fundum ríkt til
frændseminnar sem auk tryggrar
vináttu batt tvær stúlkur saman á
uppvaxtarárum. Hún átti sama af-
mælisdag og móðurbróðir hennar,
pabbi minn, sem gerði það að verk-
um að mér þótti enn vænna um
hana. Hún var allra ljúfust og trygg-
ust. Þeir eiginleikar einkenndu hana
allt lífið. Ágústa var umhyggjusöm
móðir og amma og þau Haukur ein-
staklega samstillt hjón sem höfðu
skýra sýn á það hvernig þau vildu
haga lífi sínu og búa að börnunum
sínum og fjölskyldunni allri. Það
verður börnunum þeirra eflaust
dýrmætt veganesti allt lífið. Ágústa
var móður sinni stoð og stytta síð-
ustu árin eins og reyndar systkini
hennar öll og hlúði að henni sem
best hún mátti. Og hún var vinur
vina sinna. Það fann ég alltaf vel
þótt fjarlægðir skildu okkur að.
Þegar svo skyndilega er bundinn
endi á jarðneska tilveru leitar margt
á hugann. Meðal annars hve kapp-
hlaupið við tímann sem einkennir líf
okkar svo margra verður gjarnan til
þess að of lítil rækt er lögð við vini
og ættingja. Böndin sem tengt hafa
okkur tvær og fjölskyldur okkar,
systkinahópinn hennar og minn,
hafa þó verið traust og aldrei rofnað.
Á síðustu árum hafa heimsóknir
austur á Eskifjörð verið nokkuð
strjálar og oft stutt stoppað. Fastur
liður hefur þó jafnan verið kvöld-
stund með Ágústu og Hauki. Þær
stundir varðveiti ég í minningunni
um Ágústu. Við systkinin og for-
eldrar okkar biðjum almættið um að
halda verndarhendi yfir öllum ást-
vinum Ágústu Egilsdóttur.
Kristín A. Árnadóttir.
Okkur setti hljóð þegar sú frétt
barst að hún Ágústa væri dáin.
Við upplifum nú að einn úr okkar
samstillta hópi er farinn.
Hún Ágústa, þessi hljóða, stillta
og þæga skólasystir, blandar sér
ekki meir í hópinn okkar. Og við
sem vorum rétt byrjuð að skipu-
leggja framtíðina.
Við komum öll saman 7 ára í skól-
anum, hún útbæingur ásamt hinum
útbæingunum sem blönduðust
miðbæingum og innbæingum. Þarna
varð til bekkur sem stóð þétt saman
og haldið hefur hópinn af síaukum
krafti seinni árin. Það fór aldrei
mikið fyrir Ágústu, hún vann verk
sín hæg og hljóð og ekki var alltaf
vitað hvað henni var innanbrjósts.
Hún hafði sínar meiningar og lét
þær í ljósi þegar henni þótti hæfa.
Nærvera hennar var góð og hún
hafði jákvæð áhrif á þá sem í kring
um hana voru.
Það var oft mikið hlegið og þá
velti hún vöngum og lét sín orð falla,
svo enn meira var hlegið. Við mun-
um sakna hennar en minningin mun
lifa.
Við munum hugsa til þín.
Kæri Haukur, Agla, Bjössi, Sara,
Birkir, Ísar og aðrir aðstandendur.
Við vitum hvað þið hafið misst og
vottum ykkur okkar dýpstu samúð á
þessum erfiða tíma. Guð blessi ykk-
ur öll.
Árgangur 56.
Elsku Ágústa mín. Það er erfitt
að trúa því að þú sért farin, þú sem
alltaf brostir svo fallega. Hvar sem
ég sá þig fannst mér alltaf geisla af
þér gleðin, það var ekki hávaði eða
gauragangur, heldur þessi hægláta
prúða framkoma sem var svo nota-
leg. Þú varst hjá mér í leikfimi,
mættir alltaf, stundum fórum við í
gufu, stundum í langar gönguferðir
og einu sinni til Halifax.
Það verður erfitt fyrir leikfimi-
hópinn að byrja án þín. Þú sast beint
fyrir framan mig kvöldið áður en þú
kvaddir þennan heim. Ég veit ekki
af hverju en þetta kvöld horfði ég
meira á þig en aðra. Ég sé þig fyrir
mér sitjandi á dýnunni, halda hand-
leggjunum utan um hnéð, í svörtu
og hvítu skónum, bein í baki, hnar-
reist og glæsileg.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, Ágústa mín.
Ég sendi ástvinum þínum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Katrín.
Okkur langar með örfáum orðum
til að minnast Ágústu Egilsdóttur
sem lést í bílslysi föstudaginn 8.
febrúar sl. Við kynntumst Ágústu í
gegnum vin okkar Jón Hauk. Eftir
nám í Fiskvinnsluskólanum 1974
réðst hann til Alla ríka í vinnu aust-
ur á Eskifjörð og hitti Ágústu.
Stofnuðu þau fljótlega heimili að
Svínaskálahlíð 23, sem upp frá því
varð þeirra vin í dagsins amstri.
Leiðir okkar lágu víða saman, bæði í
Englandi, Þýskalandi og vítt um
land, eftir því hvar við bjuggum
hverju sinni. En eftirminnilegast
var að sækja þau hjón heim á Eski-
fjörð eða ferðast með þeim inn á
Austurlandshálendið. Okkur langar
til að þakka þær stundir sem við átt-
um saman, gönguferð inn í Eski-
fjarðarbotn, ferð um Borgarfjörð
eystri eða njóta leiðsagnar þeirra
um Austurland. Þarna var Ágústa á
heimaslóðum og þarna fann maður
að hún átti rætur. Það var gott að
koma til Eskifjarðar og finna sam-
heldnina og traustið sem ríkti með
þeim Ágústu og Jóni Hauki. Af
dugnaði og smekkvísi byggðu þau
og bættu húsið sitt og minningar um
þau á fallegu sumarkvöldi úr garð-
stofunni með útsýni yfir lygnan
Eskifjörð er gott að eiga.
Þrátt fyrir stórt heimili gátu þau
alltaf bætt við sig heimilisfólki og
viljum við þakka þeim hjónum fyrir
að hýsa og hugsa um Nonna og Ellu
sumarparta þegar þau voru að vinna
í Hraðfrystihúsi Eskifjarðar og
leyfa þeim ásamt Sigrúnu systur
þeirra að hafa lögheimili sitt á Ís-
landi í Svínaskálahlíðinni.
Það er komið að leiðarlokum og
við þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast Ágústu sem við hefðum svo
vel viljað hafa með okkur miklu
lengur. Við biðjum almættið að
senda Jóni Hauki, Öglu, Bjössa,
Söru, Birki, Ísari Tandra, Hlyni og
öðrum fjölskyldumeðlimum styrk og
kraft á þessum erfiðu tímum.
Guðni, Sólrún, Jón, Elín,
Sigrún og Kristinn.
Elsku Ágústa. Þetta er aðeins ör-
stutt leið, ekki svipstund milli dauð-
ans og lífsins.
Með þessum orðum viljum við
þakka þér allan hlýhug, umhyggju
og samfylgd undanfarin ár. Svo
margt var gert, svo margt ógert. En
þú munt lifa áfram í hjörtum okkar.
Elsku Haukur, Agla, Bjössi, Sara og
Birkir, Guð veiti ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Bea, Íris Hannah, Pétur Aron.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta