Morgunblaðið - 17.02.2002, Page 56

FÓLK Í FRÉTTUM
56 SUNNUDAGUR 17. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
ÞAÐ ER ein af þversögnumtónlistarfræðanna að ekki eröll danstónlist danstónlist,þ.e. ekki er hægt að dansa
við alla þá tónlist sem menn kenna
við dans. Nafnið er vitanlega þannig
til komið að framan af var slík gerð
tónlistar með hröðum reglulegum
takti ætluð til dansmenntar, en fyrir
áratug tóku ýmsir að bræða saman
við danstónlistina raftónlist-
artilraunum og slökunartónlist. Nið-
urstaðan var síðan kölluð ýsmum
nöfnum, en almennt kallast hún „Int-
elligent Dance Music“, gáfuleg dans-
tónlist, sem gefur vissulega í skyn að
önnur danstónlist sé heimskuleg,
ekki satt? Þá er betra að grípa gamla
raftónlistarorðið og láta það ná yfir
þessa tónlist líka, enda skarast nú-
tímaleg raf-danstónlist við raftónlist-
artilraunir manna á áttunda og ní-
unda áratugnum.
Helsta vígi raftónlistarmanna hef-
ur löngum verið Warp-útgáfan
breska, sem fagnaði tíu ára afmæli
sínu fyrir tveimur árum. Frægar eru
safnskífurnar Artificial Intelligence
sem kynntu fyrir fólki Aphex Twin,
Orb, Plastikman, Autechre og Black
Dog Productions, en listamenn sem
Warp hefur gefið út eru allir meðal
helstu brautryðjenda í raftónlist síð-
asta áratugar og enn er verið að
ryðja nýjar brautir eins og heyra má
á frábærri skífu Prefuse 73, Vocal
Studies + Uprock Narratives sem
kom út á síðasta ári og hefur að
geyma einskonar rafsoðið hiphop.
Meðal fremstu liðsmanna sem
Warp-útgáfan hefur gefið út er
skoska tvíeykið Boards of Canada,
en allur þessi inngangur er til orðinn
vegna væntanlegrar breiðskífu
Boards of Canada sem kemur út á
morgun og kallast Geogaddi.
Margir muna eflaust eftir fyrstu
plötu þeirra félaga Michael Sandison
og Marcus Eoin, sem kalla sig
Boards of Canada, Music Has the
Right to Children, sem kom út 1998.
Sú plata var víðast valin með bestu
plötum ársins og gott ef hún var ekki
efst á mörgum listum. Á henni
kynntu þeir draumkennda raftónlist
sem krydduð var með furðuhljóðum
og ríkulegri kímni.
Michael Sandison og Marcus Eoin
hneigðust báðir til tónlistar, en
Sandison var fyrri til að stofna
hljómsveit, gerði það 1980, en sú
fékkst við tilraunakennda tónlist og
kvikmyndagerð, en nafn sveit-
arinnar var fengið af fræðslu-
myndbandi frá Kanada sem gefið var
út af National Film Board of Can-
ada, Kanadíska kvikmyndaráðinu.
Marcus Eoin kynntist Sandison og
félögum 1984 og var á endanum boð-
ið að ganga í hljómsveitina sem
bassaleikari, en mannaskipti voru
svo ör á þessum árum að áður en yfir
lauk höfðu fjórtán manns verið í
sveitinni. Eins og getur nærri átti
framsækin danstónlist erfitt upp-
dráttar þar sem þeir félagar ólust
upp í smábæ á norðausturströnd
Skotlands. Þeir létu það þó ekki á sig
fá, tónlistin varð æ drungalegri og
dýpri í takt við stuttmyndirnar sem
þeir gerðu við hana. 1989 var sveitin
búin að koma sér upp eigin hljóðveri
og á næstu árum gerðu þeir félagar
ýmsar tilraunir með tónlistarflutn-
ing, meðal annars utan dyra, og tóku
þátt í fjölmörgum uppákomum, auk-
inheldur sem þeir gáfu út smáskífur
á eigin útgáfu og ætluðu vinum og
vandamönnum.
Ein platan, Twoism, rataði inn á
skrifstofu Skam-útgáfunnar í Man-
chester í ársbyrjun 1996 og þar á bæ
höfðu menn hraðar hendur og leit-
uðu þá Sandison og Eoin uppi.
Fyrsta platan fyrir Skam var stutt-
skífan Hi Scores og um sumarið hit-
aði sveitin meðal annars upp fyrir
Autechre og Panasonic. Skam-liðar
voru duglegir við að koma sveitinni á
framfæri og meðal annars rötuðu lög
með Boards of Canada inn á ótelj-
andi safnskífur á næstu mánuðum.
Með bestu
sýruskífum
Fyrir réttum fjórum árum gekk
Boards of Canada síðan til liðs við
Warp-útgáfuna og fyrsta breið-
skífan, áðurnefnd Music Has the
Right to Children, kom út vorið
1998. Eins og getið er tóku gagnrýn-
endur plötunni fagnandi og til gam-
ans má geta þess að breska tónlistar-
tímaritið NME taldi Music Has The
Right To Children með 25 bestu
sýruskífum allra tíma, en á þeim lista
var meðal annars að finna Bítlana,
Byrds, 13th Floor Elevators, Pink
Floyd, Jimi Hendrix, Happy Monda-
ys, Stone Roses, Spiritualised og
Flaming Lips.
Sumrinu 1999 eyddu þeir Sand-
ison og Eoin í hljóðveri og unnu að
næstu plötu, en upptökur tóku held-
ur lengri tíma en ætlað var, meðal
annars vegna tónleikahalds. Haustið
2000 kom þó út fjögurra laga plata,
In A Beautiful Place Out In The
Country, rétt til að halda mönnum
við efnið. Platan nýja, sem heitir því
sérkennilega nafni Geogaddi, kemur
svo út á morgun eins og getið er og
er beðið með mikilli eftirvæntingu.
Hún er að mörgu leyti rökrétt fram-
hald Music Has the Right to Childr-
en og til þess fallin að auka enn hróð-
ur þeirra Sandisons og Eoins.
Tónlist á sunnudegi
Árni Matthíasson
Nútímaleg raf-
soðin danstónlist
Ekki er öll danstónlist danstónlist, eins og sannast
á skosku hljómsveitinni Boards of Canada sem
sendir frá sér sína aðra breiðskífu á morgun.
Ný skífa þeirra Boards of Canada-manna er að mörgu leyti rökrétt framhald
þeirrar síðustu, að mati Árna Matthíassonar.
SPJALLIÐ atarna er stutt og lag-
gott enda var það tekið snemm-
morguns. Stírur þaulsætnar beggja
vegna ála og svör því stutt og snagg-
araleg.
Ekki
„Halló.“
Halló.
„Já …“
Hæ, ég heiti Arnar og er að
hringja frá Íslandi. Er þetta Nich-
olas?
„Já.“
Ókei. Ræðum plötuna nýju aðeins.
Þessi titill, er hann glettin tilvísun í
REM-lagið?
„Ha ha. Kannski. Ha ha.“
Af hverju ákváðuð þið að gefa út
endurhljóðblöndunarskífu?
„Það var nú ekki okkar ákvörðun.
Við leituðum eftir fjölda fólks til að
hræra í laginu okkar „Don’t Be
Light“. Við fengum bara svo góð við-
brögð að þetta varð óvart að breið-
skífu.“
Var erfitt að fá fólk til verksins?
„Nei. Það var auðvelt. Við bara
spurðum fólkið. Sumt af því er vinir
okkar.“
Eitthvað heyrði ég af því að Daft
Punk-menn hygðust hræra í einu
laganna. En ég sé nafnið þeirra
hvergi á diskinum?
„Nei. Það kemur bara einn þeirra
við sögu. Og það eina sem hann ger-
ir er að stytta „Don’t Be Light“.“
Vera
Finnst þér Air eiga eitthvað sam-
eiginlegt með öðrum frönskum
sveitum, eins og t.d. Daft Punk?
„Já. Að sjálfsögðu. Humm … allir
eru reyndar með mismunandi stíl en
við reynum að halda hópinn og
standa saman. Við hitt-
umst reglulega þar sem
þetta er frekar lítil
„sena“.“
Umslag síðustu plötu
(10 000Hz Legend) var
um margt sérstakt (þar
er mynd af einhvers kon-
ar framtíðaríbúð, í
miðri eyði-
mörk,
sýnilega í
Bandaríkj-
unum). Er
þetta ein-
hvers konar draumur
eða …
„Nei. Þetta er raunhæf
von. Okkur langar til að
eignast svona sjálfir. Það
er notaleg tilhugsun.“
Félagi þinn, Jean-Benoît, hefur
sagt að þið séuð markmiðsbundið að
reyna að gera líf ykkar listrænna.
Hvernig gengur það?
„Vel.“
Ljós
Síðasta plata ykkar er nokkuð frá-
brugðin Moon Safari, sem flestir
kannast líkast til við. Eru þessar
stefnubreytingar meðvitaðar?
„Já, það mætti segja það. Við höf-
um gaman af því að reyna ólíka
hluti.“
Funduð þið til einhverrar pressu
varðandi Moon Safari, að henni
þyrfti að fylgja vel eftir?
„Alls ekki. Við gerum það sem við
viljum.“
Höfðu „blandararnir“
frjálsar hendur hvað
lögin varðaði?
„Já.“
Og eruð þið ánægðir
með niðurstöðurnar?
„Já. Það erum við.“
Það kennir ýmissa
grasa. Ein útgáfan
er í reggí-dub-
stíl …
„Já (hlær). Við kunnum að meta
fjölbreytnina.“
Og hvað er svo framundan?
„Ný plata. Við tökum hana upp í
ár og hún kemur út síðar á árinu.“
Everybody Hertz inniheldur um-
vélanir eftir The Neptunes, Modjo,
Adrian Sherwood, The Hacker og
Mr. Oizo. Einnig er á henni spánnýtt
lag, „The Way You Look Tonight“.
Platan kemur út á mánudaginn.
Eitthvað er í loftinu
Air-bræður: Nicolas Godin og
Jean-Benoît Dunckel.
Franska bandið Air hefur ávallt fetað eigin leið
og engra annarra. Á nýjustu plötunni láta þeir
þó aðra um það. Arnar Eggert Thoroddsen
ræddi við Nicholas Godin um endurhljóðblönd-
unarskífuna Everybody Hertz.
Air endurhljóðblandaðir
arnart@mbl.is