Morgunblaðið - 11.10.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Ingi-björnsdóttir
fæddist á Flankastöð-
um í Sandgerði 17.
júní 1926. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 4. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún Í.
Ólafsdóttir húsmóð-
ir, f. 25. maí 1898, d.
30. apríl 1926, og
Ingibjörn Þ. Jónsson
bóndi, f. 24. apríl
1895, d. 22. júní 1973.
Systkini Sigríðar
eru: Halldóra, f. 24. október 1923,
Ólafur, f. 1. júní 1928, og uppeld-
isbróðir Ingvar Björn Ólafsson.
Sigríður ólst upp á Flankastöð-
um og gekk í barna- og unglinga-
skóla í Sandgerði, fór svo í Flens-
borgarskóla í Hafnarfirði og lauk
þaðan gagnfræðaprófi vorið 1945
og kennaraprófi frá Kennara-
skóla Íslands 1947. Hún hóf
kennslu við Njarð-
víkurskóla haustið
1947 og kenndi þar
til 1996 sem yfir-
kennari, aðstoðar-
skólastjóri frá 1965.
Sigríður tók þátt í
ýmsum félagsmál-
um, starfaði í leik-
félagi Njarðvíkur,
Kvenfélaginu í Sand-
gerði, sem formaður
kvenfélagasam-
bands Gullbringu-
og Kjósarsýslu, í or-
lofsnefnd Gull-
bringu- og Kjósar-
sýslu, var gjaldkeri orlofsheim-
ilisins í Gufudal, stofnandi og
fyrsti formaður Soroptimista-
klúbbs Suðurnesja, ein af stofn-
endum Málfreyja á Íslandi og
virkur þátttakandi í Skólastjóra-
félagi Suðurnesja (skósuð).
Útför Sigríðar verður gerð frá
Útskálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hún Sigga er dáin. Það er skrítið
hvað þetta er endanlegt, ég veit að
ég á eftir að sakna hennar og við öll
fjölskyldan.
Ég mun alltaf minnast þess hve
vel hún tók á móti mér þegar ég kom
inn í Flankastaða-fjölskylduna.
Þær systur Dóra og Sigga fóru í
byrjun árs í þessa fínu ferð til út-
landa og það var svo gaman þegar
við hittum þær á flugvellinum er þær
voru að koma heim svo glaðar og
kátar.
En fljótlega eftir heimkomuna
veiktist Sigga og eru þetta búnir að
vera henni erfiðir mánuðir síðan.
Hún Sigga hafði skemmtilega
kímnigáfu og komst ætíð vel að orði.
Krökkunum mínum var hún ætíð
mjög góð og veit ég að þau eiga eftir
að sakna hennar mikið.
Elsku Dóra mín, ég veit að það
verða mestu breytingarnar hjá þér
enda bjugguð þið systurnar svo lengi
saman, en þú veist að þú átt okkur
ætíð að.
Vertu yfir og allt um kring.
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring.
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku Sigga mín, að leiðarlokum
vil ég þakka þér samfylgdina og all-
an þinn hlýhug til mín og minnar
fjölskyldu, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Dóru, Óla og Ingvari vottum við
okkar innilegustu samúð. Guð gefi
ykkur styrk á þessum tímamótum.
Kristín Ásmundsdóttir.
Sigríður Ingibjörnsdóttir fyrrv.
aðstoðarskólastjóri Njarðvíkurskóla
er látin. Sigríður fæddist á Flanka-
stöðum í Miðneshreppi 17. júní 1926.
Hún tók kennarapróf 1947. Að loknu
námi réðst hún til starfa við Njarð-
víkurskóla.
Systurnar Halldóra og Sigríður
bjuggu á Flankastöðum. Halldóra
varð aðstoðarskólastjóri í Gerða-
skóla en Sigríður í Njarðvíkurskóla.
Það var mikill fengur fyrir Njarð-
víkurskóla að fá Sigríði að skólanum.
Ég tók við skólastjórn 1983. Frá-
farandi skólastjóri taldi upp kosti
Sigríðar og bætti við: „Sigríður er
svo mikil dama og svo glæsileg kona
að þú vogar þér ekki að segja Sigga
við hana.“
Sigríður hafði mikið gaman af
þegar ég sagði henni frá því að mér
hefði verið bannað að segja Sigga.
Hún kunni að meta svona glettur
enda var hún spaugari af guðs náð.
Ég gleymi aldrei hve gamanyrði
voru henni létt á tungu, hvernig
kímnin lék í augum.
Það var gott að koma nýr skóla-
stjóri því Sigríður var einstakur bak-
hjarl, einstök manneskja, ákveðin en
samt ljúf, hvöss en samt hlý. Hún
hafði stundum gaman af að stríða
fólki og margur kennarinn, sem ekki
náði árangri, fékk að heyra: Jahá,
veldur hver á heldur!
Sigríður stóð alltaf eins og klettur
við hlið mér. Okkur varð aldrei sund-
urorða árin sem við unnum saman
við skólann. Hún starfaði öðrum til
heilla. Sigríður hætti við skólann
1996 og var þá næstum búin að vera
starfandi í 50 ár.
Sigríður veiktist fyrir nokkru af
alvarlegum og erfiðum sjúkdómi.
Hún vissi hvert stefndi.
Að leiðarlokum vil ég þakka Sig-
ríði Ingibjörnsdóttur afar gott sam-
starf og stuðning alla tíð, vináttu og
einstakt starf við Njarðvíkurskóla í
tæp 50 ár.
Fyrir hönd starfsfólks þakka ég
trausta samvinnu og sérlega góða
samfylgd. Ég votta ættingjum ein-
læga samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Gylfi Guðmundsson,
skólastjóri Njarðvíkurskóla.
Sigríður Ingibjörnsdóttir var
heiðursfélagi Kvenfélagasambands
Gullbringu- og Kjósarsýslu (KSGK).
Sá sómi var henni sýndur fyrir mikið
og óeigingjarnt áratugastarf sem
gjaldkeri orlofsnefndar KSGK og
framlag hennar til málefna sam-
bandsins, fyrr og síðar. Á þeim árum
sem Sigríður kom inn í orlofsnefnd-
ina, í stað systur sinnar Halldóru,
var að hefjast heilmikill búrekstur til
að halda úti orlofsdvalarheimili fyrir
húsmæður í sýslunni og börn þeirra,
í Gufudal í Ölfusi, en jörðina keyptu
orlofsnefndin og KSGK til þessara
nota. Þessi starfsemi hélst í ellefu ár
og var húsið í leigu yfir vetrarmán-
uðina, fór síðan alfarið í leigu þar til
eignin var seld fyrir nokkrum árum.
Eftir það var orlof húsmæðra haldið
í Húsmæðraskólanum á Laugarvatni
þar til farið var að fara í skipulagðar
orlofsferðir, innan lands og utan. Það
hefur efalaust verið erilsamt og í
mörg horn að líta fyrir gjaldkerann
Sigríði að hafa með peningamálin að
gera fyrir þessa miklu starfsemi og
allar götur síðan fyrir orlofið. Hún
var töluglögg kona og annálaður
reikningskennari við Njarðvíkur-
skóla, en hún hóf að kenna þar 1947
og varð þar aðstoðarskólastjóri frá
1965, og fórst því verkefnið afar vel
úr hendi.
Sigríður var fríð, vel gefin og
glæsileg kona. Hún var málefnaleg
og hafði góða hæfileika til að flytja
mál sitt og koma fram. Hún var rösk
og stjórnsöm og gat verið hörð í horn
að taka ef hún var ósammála en jafn-
framt mikill baráttujaxl í þágu þess
sem hún tók að sér. Henni eru þökk-
uð öll hennar góðu störf í þágu Kven-
félagsins, Kvenfélagasambandsins
og húsmæðraorlofsmálanna.
Að leiðarlokum sendum við fjöl-
skyldunni, einkum Halldóru systur
hennar og sambýliskonu, innilegar
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa minningu hennar.
F.h. KSGK
Ása St. Atladóttir, formaður.
Mig langar til að minnast Sigríðar
Ingibjörnsdóttur kennara og aðstoð-
arskólastjóra Njarðvíkurskóla. Ég
kynntist henni þegar ég hóf kennslu
við Njarðvíkurskóla 1979. Áður hafði
ég kennt við grunnskólann í Sand-
gerði og tengdi það okkur strax sam-
an þar sem hún þekkti svo vel til þar.
Það var mér mikill styrkur að hún
vann með mér fyrsta mánuðinn í
starfi sem aðstoðarskólastjóri og
setti mig inn í hlutina á sinn hægláta
og kímna máta. Sigríður var vand-
virk og nákvæm og ég kynntist þeim
kostum hennar ekki síst er hún var
kennari sona minna. Ég er henni
þakklát fyrir þann þátt sem hún á í
kennslu og uppeldi þeirra. Nemend-
um fannst hún oft strangur kennari
en þegar á reyndi var hjartað á rétt-
tum stað. Það var sérstaklega nota-
legt að setjast niður með kaffibolla
og spjalla við Sigríði, því hún hafði
gaman af að segja sögur og sagði frá
á glettinn og skemmtilegan hátt.
Mér þótti alla tíð gott að leita til Sig-
ríðar og þakka henni gott samstarf
og vináttu um leið og ég votta fjöl-
skyldu hennar samúð.
Lára Guðmundsdóttir.
Í dag er kvödd mikil sómakona.
Ekki allra, en traustur vinur þeirra
sem voru svo heppnir að kynnast
henni. Eftir að Orlof Gullbringu- og
Kjósarsýslu var sameinað Orlofi
Garðabæjar tók hún að sér gjald-
kerastörf forystunnar og var þar
ekki í kot vísað, öllu skilaði hún með
undrafallegu rithöndinni sinni. „Vil
ég enginn villu sá finni, sem lokar að
endingu lífsbók minni,“ var hennar
aðall. Við Jón Oddsson nutum þess
að ræða við þær systur, Sigríði og
Halldóru, á góðum stundum, hvort
sem var á Flankastöðum eða í Ás-
búðinni. Hún er kvödd með þökk og
söknuði, og elsku Dóra mín – inni-
legar samúðarkveðjur.
Valgerður Bára
Guðmundsdóttir, Bolungavík.
Hávaxin dökkhærð stúlka gengur
hljóðlát inn í kennslustofu í Kenn-
araskóla Íslands haustið 1945. Hún
er að hefja kennaranám. Svipurinn
er hreinn á fríðu andlitinu, sem gefur
til kynna mikla sálarró og yfirvegun í
allri framkomu, en hún er að sjá hlé-
dræg og feimin. Þetta er sú mynd
sem ég hef í huga mínum af Sigríði,
er ég sá hana í fyrsta sinn þetta
haust. Sú mynd hefur í rauninni ekki
mikið breyst í áranna rás. Hæversk-
an var ætíð hin sama, hljóðlát kímni,
skapfesta, samviskusemi og alúð í
framkomu og vinfesti voru aðals-
merki í lífi hennar. Við sem áttum
skamma samleið með henni í kenn-
aranáminu geymum þessa mynd af
henni í huga okkar.
Ég kynntist vel samviskusemi
hennar og nákvæmni er við áttum
vetrarlangt samstarf í kennsluæf-
ingum, þegar við vorum í kennara-
náminu.
Að loknu námi hófst lífsstarfið og
þar komu eiginleikar hennar glöggt
fram.
Sigríður hélt ekki aðeins tryggð
við vini sína, sem var einstök, einnig
við átthagana Reykjanesið. Hennar
æskustövar voru Flankastaðir og
lengst af átti hún þar heima og
starfsvettvangur hennar var í Njarð-
víkum. Þar kenndi hún og var að-
stoðarskólastjóri hin síðari árin.
Starf hennar þar þekkja aðrir betur
en ég og því verður það ekki rakið
hér, en ævilangt kennslustarf er
mikið starf.
Allir sem kynntust Sigríði finna til
saknaðar við ótímabært brotthvarf
hennar, ekki síst skólasystkini henn-
ar úr Kennaraskólanum, en eigi má
sköpum renna. Sárastur verður þó
missirinn fyrir Halldóru systur
hennar, svo samrýndar voru þær
systur, og ætíð nefndar báðar er
minnst var á aðra hvora. En við er-
um þakklát fyrir að hafa átt samleið
með Sigríði gegnum árin.
Með þessum fáu og fátæklegu orð-
um vil ég og fjölskylda mín votta
systkinum hennar og öllum aðstand-
endum samúð okkar. Megi minning
um heilsteypta konu lifa í hjörtum
okkar.
Stefán Ólafur Jónsson.
SIGRÍÐUR
INGIBJÖRNSDÓTTIR
Sigríður Ingibjörnsdóttir starf-
aði við Njarðvíkurskóla í 49 ár.
Við minnumst hennar sem trausts
starfsfélaga sem vann óeigin-
gjarnt starf í þágu æsku Njarð-
víkur. Sigríður hafði ákveðnar
skoðanir og var fylgin sér. Það var
gott að starfa með henni og þegar
hún lauk störfum við skólann, sök-
um aldurs, söknuðum við hennar.
Vottum aðstandendum samúð
okkar.
Samstarfsfólk
í Njarðvíkurskóla.
HINSTA KVEÐJA
✝ Kjartan ÞórirElíasson fæddist
í Hafnarfirði 26.
nóvember 1925.
Hann lést á St. Jós-
epsspítala í Hafnar-
firði föstudaginn 4.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Arndís Kjartans-
dóttir, f. 8. júní
1897, d. 14. janúar
1984, og Elías Gísla-
son, sjómaður, f. 6.
desember 1896, d.
30. mars 1936.
Systkini Kjartans
eru Sigrún Elíasdóttir, gift Páli
S. Pálssyni (látinn), Guðvarður
Elíasson, kvæntur Vilfríði
Guðnadóttur, og Hanna Elías-
dóttir gift Ingvari
Sveinssyni.
Kjartan kvæntist
25. nóvember 1961
Huldu Hafnfjörð, f.
12. desember 1929.
Börn þeirra eru:
Sigurður, sölumað-
ur, kvæntur Jenn-
ýju Jónsdóttur,
bankastarfsmanni
og Arndís, leik-
skólakennari, gift
Ásgrími Guðmunds-
syni, kennara. Áður
átti Kjartan soninn
Kristófer Þóri.
Barnabörn þeirra Kjartans og
Huldu eru sjö.
Útför Kjartans fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Hugurinn leitar einkum til æsku-
áranna nú þegar ég minnist bróður
míns, Kjartans. Við áttum því láni að
fagna að alast upp í hlýlega báru-
járnshúsinu hennar mömmu við Jó-
fríðarstaðaveg í Hafnarfirði. Við
systkinin vorum fjögur: Sigrún, Guð-
varður og Kjartan, fædd með árs
millibili og síðan ég tíu árum seinna.
Faðir okkar lést þegar ég var
þriggja mánaða. Við ólumst upp við
lítil efni en skorti þó ekkert, hlýja og
umhyggja móðurinnar sá til þess.
Umhverfi götunnar okkar var dá-
lítið sérstakt með klaustrið og kaþ-
ólsku prestana á ,,Jóffa“ í nálægð svo
við krakkarnir kynntumst ýmsu sem
hafði nokkur áhrif í lífi okkar. Þá bjó
margt athyglisvert fólk við götuna
okkar og sumt bjó afar þröngt, 14
manns í litlu húsi. Við Kjartan vorum
tvö eftir heima. Hin eldri farin að
búa. Tíu ára aldursmunur breytti því
ekki að Kjartan bróðir gaf sér alltaf
tíma til að sinna litlu systur. Hann
kenndi mér að lesa í skýin og sat með
mér við gluggann og bjó til myndir
úr frostrósum. Svo var spilað og mik-
ið lesið. Kjartan hóf strax vinnu eftir
barnaskóla, ekkert gat orðið úr
skólagöngu. Hann aflaði sér þekk-
ingar við lestur góðra bóka með
fræðandi efni. Við systkinin sátum
langtímum saman við lestur því
bækur voru okkar yndi
Kjartan var afar myndarlegur
maður, dálítið feiminn, hlédrægur og
vel gefinn. Hann vann nær allan
starfsaldur sinn á sama stað í Rafha
en þegar það fyrirtæki hætti var
hann svo lánsamur að fá starf við
Suðurbæjarsundlaugina rétt hjá
heimili sínu. Kjartan var kominn á
fertugsaldur þegar hann hitti lífs-
förunaut sinn, Huldu Hafnfjörð frá
Flateyri. Þau gengu í hjónaband og
eignuðust tvö börn Sigurð og Arn-
dísi, barnabörnin eru sjö. Hulda og
Kjartan bjuggu sér heimili í suð-
urbæ Hafnarfjarðar og bjuggu þar
alla tíð. Þau áttu sér lítið hreiður á
Þingvöllum, þar undu þau sér vel,
hún við veiðar og hann við að dytta
að bústaðnum.
Seinni árin töluðum við oftast
saman í síma um hitt og þetta. Hann
var afar stoltur af konunni sinni og
börnum. Sagði mér frá fallegri
handavinnu konu sinnar og dáðist að
verkum hennar. Stundum hvessti
dálítið hjá okkur einkum er tal barst
að pólitík þar vorum við aldeilis ekki
sammála, en þá sagði hann: Jæja
Hanna mín, við skulum bara hætta
að tala um þetta.
Fótbolti var aðaláhugamálið hans
bróður míns. Sjálfur keppti hann á
yngri árum með FH og Víkingi.
Hann þótti liðtækur keppnismaður
og hafði jafnan brennheitan áhuga á
boltanum. Einnig var hann skarpur
bridgespilari. Seinni árin tóku Hulda
og Kjartan virkan þátt í félagsstarfi
aldraðra, fóru í ferðalög og voru með
í ýmsum þáttum félagsstarfsins
meðan heilsan leyfði.
Það var í september í fyrra sem
Kjartan fór að finna fyrir þeim sjúk-
dómi sem lagði hann að velli. Þrátt
fyrir margskonar rannsóknir tókst
ekki að greina meinið fyrr en of
seint. Síðustu tvo mánuði var hann á
sjúkrahúsum. Það var mikil raun að
sjá krafta hans dvína. Eiginkona
hans, börnin, ættingjar og vinir
reyndu allt sem í þeirra valdi stóð til
að létta honum stundirnar.
Kjartan minn lést á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði í nágrenni æsku-
heimilisins okkar. Blessuð sé minn-
ing þín, bróðir minn.
Hulda mín, Arndís, Sigurður og
fjölskyldur við Ingvar vottum ykkur
einlæga samúð og biðjum fyrir ykk-
ur með þessari fallegu bæn:
Kom huggari, mig hugga þú,
kom hönd og bind um sárin,
kom dögg og svala sálu nú,
kom sól og þerra tárin,
kom hjartans heilsulind,
kom heilög fyrirmynd,
kom ljós og lýstu mér,
kom líf er ævin þver,
kom eilíð bak við árin.
(V. Briem.)
Hanna Elíasdóttir.
Að þessi orð skulu vera sögð að
þér látnum ber vott um að ég taki þá
stöðu sem þjóðfélagið hefur skapað
milli einstaklinga of alvarlega. Við
fengum góða viðvörun sem hægt
hefði verið að nýta betur.
Fæddur af göfugri móðurætt lít
ég svo á að mín æska hafi verið með
því besta og þú varst stór partur af
henni, frændi minn. Aldrei sá ég þig
upphefja þig yfir aðra þó að þú hefðir
gáfur til. Þitt viðmót einkenndist af
velvilja til allra. Þú varst nærgætinn
og heiðarlegur maður, Kjartan, svo
sannarlega verðugur afkomandi
móður þinnar, þú barst hennar fána
allt þitt líf. Þín börn, ávextir lífs þíns,
bera vott um þann mann sem þú
hafðir að geyma. Saga þín hefur nú
verið rituð í fortíðina, sú saga lifir
enn í huga margra. Þar sem vitn-
eskjan endar tekur trúin við og ég
trúi því að þú verðir í veruleika þar
sem tími og rúm, orsök og afleiðing,
byrjun og endir hafa litla þýðingu.
Veruleika langt fyrir ofan okkar
skilning. Sú trú ber von um að ein-
hver tengsl liggi milli okkar veru-
leika og þú skynjir þessar hugsanir.
Svo sem þú heiðraðir minningu móð-
ur þinnar öll þessi ár munum við
heiðra minningu þína.
Vertu sæll, Kjartan minn.
Þinn frændi
Gísli Gissurarson.
KJARTAN
ELÍASSON