Morgunblaðið - 11.10.2002, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðný Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 22. júní
1919. Hún andaðist á
hjartadeild Landspít-
alans 2. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Magnús
Gíslason sýslumaður
á Eskifirði og síðar
ráðuneytisstjóri í
fjármálaráðuneyt-
inu, f. 1.11. 1884, d.
21.9. 1970, og Sigríð-
ur Jónsdóttir hús-
móðir, f. 27.9. 1897,
d. 23.5. 1965. Guðný
var elst fjögurra systkina, en þau
eru Þorbjörg fyrrv. yfirlæknir, f.
12.10. 1921, Jón fyrrv. sýslumað-
ur, f. 30.11. 1926, og Gísli píanó-
leikari, f. 5.2. 1929, d. 28.5. 2001.
Guðný giftist Guðjóni Stein-
grímssyni 1944. Þau slitu samvist-
um 1962. Þeirra börn eru: 1)
Magnús, f. 5.11. 1945, rafvirkja-
meistari í Borgarnesi, kona hans
Svanheiður Ingimundardóttir
rekstrarfræðingur, börn hans eru
Þorsteinn Orri, Gunnhildur Inga,
Þórarinn Reynir og Guðjón og
barnabörnin eru sjö. 2) Steingrím-
ur, f. 2.4. 1948, forstm. tölvusv.
Fiskist., kona hans Katrín Guð-
mannsdóttir, fulltrúi Veðurst.,
þeirra dóttir, Olga. 3) Sigríður, f.
22.2. 1956, hönnuð-
ur, hennar maður
Sigurður Harðarson
arkitekt, hennar
sonur Arnaldur. 4)
Ingólfur Sv., f. 1.6.
1959, tónlistarmað-
ur, kona hans Jónína
E. Hauksdóttir,
hjúkrunarfræðing-
ur, þeirra synir
Steingrímur Gauti
og Brynjólfur Hauk-
ur.
Guðný fæddist í
Reykjavík í húsi sem
kallað var Hæstirétt-
ur, en það stóð við Grjótagötu.
Þriggja ára að aldri fluttist hún
með foreldrum sínum til Eski-
fjarðar þar sem faðir hennar tók
við sýslumannsembætti S-Múla-
sýslu og þar ólst hún upp til tví-
tugs.
Fjölskyldan flutti til Reykjavík-
ur 1939 og settist að á Bergstaða-
stræti 65, þar sem Guðný bjó til
æviloka.
Guðný starfaði lengst af sem
stjórnarráðsritari hjá Ríkisfé-
hirði. Hún hóf störf þar 1941 og
starfaði nær óslitið til sjötugsald-
urs árið 1989.
Útför Guðnýjar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Tengdamóðir mín, Guðný Magnús-
dóttir, er látin 83 ára að aldri. Síðasta
árið átti hún við vanheilsu að stríða,
en gat þó búið á heimili sínu á Berg-
staðastrætinu fram á síðustu stund.
Hún gerði ekki mikið úr veikindum
sínum og ætíð var hún frekar með
hugann við hvernig aðrir hefðu það.
Guðný hélt sínu andlega þreki og
reisn fram á síðasta dag.
Guðný fæddist í Reykjavík en flutti
með foreldrum sínum ung að árum til
Eskifjarðar þar sem faðir hennar var
skipaður sýslumaður. Þar átti hún
dásamlega æsku sem var ætíð mjög
sterk í minningu hennar. Það var al-
veg greinilegt að heimilið á Eskifirði
hefur verið sérlega ástríkt og mikið
menningarheimili. Þessar góðu æsku-
minningar mótuðu Guðnýju og fylgdu
allt lífið. Ósjaldan vitnaði hún í góð-
semina, virðinguna, traustið og
myndarskapinn sem ríkti á æsku-
heimili hennar, því eflaust hefur verið
leitun að öðru eins fyrirmyndarheim-
ili. Guðný sagði að enginn hefði getað
óskað sér betri foreldra og var afar
þakklát fyrir það. Fjölskyldan flutti
síðan til Reykjavíkur, í húsið á Berg-
staðastræti 65 eða „Bestó“ eins það er
kallað í daglegu tali fjölskyldunnar,
og hefur verið einskonar ættaróðal
síðan.
Guðný giftist Guðjóni Steingríms-
syni rafvirkjameistara árið 1944. Þau
skildu. Guðjón dvaldist langdvölum
úti á landi að störfum við hinar ýmsu
virkjanir, en virkjun fallvatna var að
hefjast á þessum tíma. Þau eignuðust
fjögur börn, þrjá syni og eina dóttur.
Ég veit að ekki var alltaf auðvelt hjá
Guðnýju sem þurfti að mestu leyti að
sjá ein um uppeldi barnanna, þá var
gott að eiga skjól í góðum foreldra-
húsum.
Ég var aðeins átján ára þegar ég
kynntist Steingrími, syni Guðnýjar,
og fór að venja komur mínar á Berg-
staðastrætið. Hún tók mér strax mjög
vel af sinni sérstöku alúð og kurteisi.
Tengdamamma mín hún Guðný
var í einu orði sagt frábær kona. Hún
var svo sérstök að orðin verða fátæk-
leg þegar kemur að því að lýsa henni,
mjög sterkur persónuleiki á sinn hóg-
væra hátt. Guðný var afar falleg kona
og hafði einstaklega fágaða fram-
komu. Hún var sérstaklega vel gefin,
víðlesin og fróð og lagði mikið á sig við
að fræða afkomendurna. Þá brýndi
hún fyrir þeim að lesa jafnt íslenskan
fróðleik sem og heimsbókmenntirnar
og fylgjast vel með því sem var að
gerast bæði hérlendis og erlendis og
alltaf varð maður einhvers vísari eftir
að hafa verið með henni.
Trúin var Guðnýju mikils virði og
það var gott að vita af bænum hennar
í okkar garð. Guðný rækti trú sína
ekki einungis í orði heldur einnig á
borði. Ég held að hún hafi bókstaflega
gefið allt sem hún gat gefið og hélt að-
eins eftir helstu nauðsynjum fyrir
sjálfa sig. Ef hún vissi af einhverjum
sem var hjálparþurfi reyndi hún að
gera allt sem hún gat til að styrkja
viðkomandi. Sem dæmi um þetta þá
var hún ein af þeim fyrstu sem studdi
börn frá þróunarríkjunum og það
gerði hún fram á síðasta dag. Allar
gjafir frá Guðnýju eru minnisstæðar
og dýrmætar, því hún lagði ekki ein-
ungis peningalega rausn í þær heldur
líka svo mikla alúð. Það var raunar
stórmerkilegt hvað hún gat valið fal-
lega og passandi jafnt fyrir fullorðna,
unglinga og börn. Þetta hefst ekki
nema með mikilli ástúð og næmni
sem endurspeglaðist m.a. í gjöfunum
frá henni. Menning og listir voru of-
arlega í hennar huga, sem lýsir sér í
því að oft fylgdu með fagrir silfur-
munir og góðar bókmenntir, því hún
vildi viðhalda þeim menningarbrag
sem hún hafði vanist á heimili for-
eldra sinna. Guðný átti einstaklega
fallegt og hlýlegt heimili á Bergstaða-
strætinu. Þar endurspeglaðist
smekkvísi hennar og snyrtimennska.
Á „Bestó“ var einstakur menningar-
bragur. Þegar hún bauð heim þá var
ekkert til sparað og sérstakur
„klassi“ yfir öllu, eins og henni einni
var lagið. Hún lagði mikið upp úr að
viðhalda fallegum borðsiðum sem og
öðrum góðum siðum.
Guðný starfaði hjá Ríkisféhirði í
Arnarhvoli mest alla sína starfsævi.
Það hefur örugglega verið mikil gæfa
fyrir ráðuneytið að hafa starfskraft
eins og hana, því vandvirkari og þjón-
ustulundaðri manneskja held ég að sé
vandfundin, enda eignaðist hún
marga góða vini í tengslum við starf
sitt.
Ég var svo heppin að við Guðný
unnum í sama húsinu, þ.e. Arnarhvoli,
í tæpan áratug og þá snæddum við
saman hádegisverð á hverjum virkum
degi. Það voru góðir og þroskandi
tímar fyrir unga stúlku eins og mig,
mikið spjallað og ætíð uppbyggilegar
samræður þar sem Guðný átti hlut.
Guðný greindist með hjartagalla,
þ.e. galla í hjartaloku, þegar hún var á
sjötugasta ári. Talið var að hún hefði
haft þetta frá fæðingu. Það er alveg
óskiljanlegt hverju hún gat áorkað í
lífi sínu haldin þessum alvarlega sjúk-
dómi. En andlegi krafturinn og lík-
amlega seiglan bar hana alla leið. Hún
gekkst undir uppskurð í London vor-
ið 1989 þar sem hún fékk nýja hjarta-
loku og hefur það líklega bjargað
henni síðustu árin.
Með virðingu og söknuði kveð ég
tengdamóður mína og þakka góðu
stundirnar sem við áttum saman og
allt sem hún kenndi mér.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Katrín Guðmannsdóttir.
Þar sem við tökum lífinu sem sjálf-
sögðum hlut kemur dauðinn okkur
alltaf í opna skjöldu. Við erum aldrei
viðbúin honum. Sú varð einnig raunin
þegar mér barst sú fregn að elskuleg
föðursystir mín, Guðný Magnúsdótt-
ir, væri látin.
Guðný var fædd og alin upp á Eski-
firði, elst fjögurra barna hjónanna
Magnúsar Gíslasonar sýslumanns og
konu hans, Sigríðar Jónsdóttur. Hún
var skírð í höfuðið á móðurömmu
sinni, Guðnýju Þorsteinsdóttur, pró-
fastsfrú á Norðfirði. Hún var alin upp
við mikið ástríki foreldra sinna og
ömmu Guðnýjar, sem flutti til þeirra
þegar hún varð ekkja.
Þeirri ást og hlýju sem hún naut í
föðurgarði bjó hún að alla ævi, og fjöl-
skylduböndin voru sterk. Þegar faðir
hennar varð skrifstofustjóri í fjár-
málaráðuneytinu og fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur var ekki um annað að
ræða en þau byggju öll í sama húsi.
Og þar byrjaði hún búskap með
manninum sínum, Guðjóni Stein-
grímssyni. Þau eignuðust fjögur
börn, Magnús, Steingrím, Sigríði og
Ingólf. Magnús var fyrsta barnabarn
afa og ömmu og mikið með hann látið.
Segir sagan að þegar hann grét úti í
vagninum hafi hlaupið af stað eigi
færri en fjórar konur: mamma hans
Guðný, amma hans Sigríður,
langamma hans Guðný, auk Imbu,
sem alla tíð bjó hjá fjölskyldunni. Svo
ekki var hann látinn gráta lengi.
Afa var umhugað um að halda fjöl-
skyldunni saman og vildi hafa öll
börnin sín hjá sér í húsinu. Á tímabili
bjuggu á sitthverri hæðinni, auk afa
og ömmu, systkinin þrjú, Guðný, Jón
og Gísli, ásamt fjölskyldum sínum.
Það var líf og fjör á Bergstaðastræti
65 á þessum árum og gaman að alast
þar upp. Þar bjó Guðný síðan alla tíð
og ól upp börnin sín fjögur að mestu
leyti ein, og stundaði auk þess fulla
vinnu utan heimilis.
Guðný var ein af þessum traustu
stoðum tuttugustu aldar sem fer óð-
um fækkandi. Virðing, kurteisi og
gott uppeldi voru þau manngildi sem
voru í hávegum höfð. Aldrei skyldi
hallmæla neinum, miklast af neinu,
biðja um neitt eða skulda neinum.
Guðný var mikil fjölskyldumann-
eskja og vildi allt fyrir þá gera sem
stóðu henni næst. Sjaldan hef ég séð
aðra eins væntumþykju og þá sem
hún sýndi systkinum sínum, Þor-
björgu í veikindum hennar og Gísla
föður mínum síðustu vikurnar sem
hann lifði. Þá kom Guðný til hans dag
hvern og var okkur öllum mikill
styrkur að nærveru hennar.
Guðný Magnúsdóttir var óvenju-
lega glæsileg kona, hávaxin en fínleg,
sérdeilis lagleg, fáguð og vel gefin,
hafði góða kímnigáfu og sagði
skemmtilega frá. Hún var afskaplega
indæl heim að sækja og gat aldrei
borið fram nema það besta sem til
var. Ég þakka samfylgdina við merka
konu.
Rósa Gísladóttir.
Guðný frænka var systir hans afa
Gísla og bjó fyrir ofan ömmu og afa.
Við systurnar, Helga, Guðrún og ég,
fórum oft að heimsækja hana. Guðný
var alltaf einstaklega góð og það var
svo hátíðlegt að koma til hennar. Eftir
að ég fluttist til Englands varð nátt-
úrlega lengra á milli heimsókna en
þegar við komum til Íslands í fríum
heimsóttum við hana og ég sá í augum
hennar og brosi að henni fannst gam-
an að fá okkur til sín. Við urðum góð-
ar pennavinkonur og Guðný skrifaði
mér mjög skemmtileg og fróðleg bréf.
Þegar ég fór að læra frönsku í skól-
anum hér í Englandi skrifuðumst við
stundum á á frönsku, þar sem Guðný
kunni hana vel. Eitt sinn sendi hún
mér vísu á frönsku sem pabbi hennar
hafði kennt henni. Hann lærði vísuna
af frönskum sjómanni þegar hann var
sýslumaður á Eskifirði.
Je vais ou le vent me mène,
sans me plaindre ni m’effrayer.
Je vais ou va toute des choses,
ou va la feuille de rose,
ou va la feuille du laurier.
(Ég fer þangað sem vindurinn ber mig
án þess að kvarta né óttast,
ég fer þangað sem allir hlutir fara,
þangað sem blað rósarinnar fer,
þangað sem blað lárviðartrésins fer.)
Ég mun alltaf sakna hennar Guð-
nýjar frænku minnar.
Þorgerður.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Guðnýjar Magnúsdóttur, einnar
merkustu konu sem ég hef kynnst. Í
hugskoti mínu er greypt mynd af
henni gangandi eftir Grundarstígnum
með Sigríði dóttur sinni, jafnöldru
minni, þegar ég var átta ára gömul.
Þær voru óvenjulegar á einhvern óút-
skýranlegan máta, fyrir utan að vera
glæsilegar. Stuttu síðar kynntist ég
þeim báðum náið.
Guðný var óvenjuleg kona. Með
fasi sínu og viðmóti kallaði hún á virð-
ingu. Á sinn hæga og blíðlega hátt
kallaði hún það besta fram í manni.
Hún var kennari í sér af Guðs náð
enda fór saman góð greind og góð
dómgreind. Hennar innri maður lýsti
sér í öllu sem hún hlúði að og tók sér
fyrir hendur. Börnin hennar bera
vitni um það svo og barnabörnin. Að
lokum langar mig að þakka fyrir ára-
tuga kynni sem sannarlega bættu mig
sem manneskju. Um leið bið ég Guð
að geyma minningu hennar. Ættingj-
um öllum sendi ég samúðarkveðjur.
Herdís.
Í veröld á hverfandi hveli er allt
sem haustskýja sólroði brigðult og valt,
og gæfan er brothætt sem glerið.
En, tryggð þín og umhyggja aldrei mér
brást,
og ávallt í stóru og smáu hún sást,
þó einkum við örlagaskerið.
(Einar M. Jónsson)
Elsku Guðný mín, það er komið að
kveðjustund. Þau nærri þrjátíu og
þrjú ár sem liðin eru frá okkar fyrstu
kynnum þá kemur mér fyrst í hug þín
eðlislæga góðvild, ljúfmennska og
þinn frábæri húmor. Það var mikil
gæfa fyrir mig og börnin mín að hafa
þig, ömmu sína, hjá sér svo lengi og
njóta alls sem þú hafðir að miðla, sá
auður sem þú skildir eftir hjá þeim og
mér verður ekki frá okkur tekinn.
Með þessum orðum kveð ég þig
með þakklæti, ég veit að þú ert nú á
öðrum stað og laus úr viðjum veik-
inda.
Guð blessi þig og alla þá sem syrgja
þig sárt.
Berghildur Reynisdóttir.
GUÐNÝ
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Alda Snæhólmfæddist á Sneis í
Laxárdal í Engihlíð-
arhreppi í A-Húna-
vatnssýslu 8. apríl
1916. Hún lést á
hjúkrunardeild
Hrafnistu í Reykja-
vík 5. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Elín
Kristín Guðmunds-
dóttir Snæhólm og
Halldór Halldórsson
Snæhólm, búfræð-
ingur og bóndi á
Sneis. Systkini henn-
ar eru Njörður, Guðmundur og
Edda, en Kristín systir þeirra lést
1996. Árið 1953 gift-
ist Alda Hermanni
Einarssyni, fiski-
fræðingi hjá Samein-
uðu þjóðunum. Hann
lést af slysförum
25.12. 1966. Síðustu
æviár sín átti Alda
samvistir og trygga
vináttu við Guðmund
Arnlaugsson, rektor
Menntaskólans í
Hamrahlíð. Hann
lést 9. nóvember
1996.
Alda verður jarð-
sungin frá Fossvogs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elskuleg frænka og vinkona hefur
kvatt þennan heim eftir langa og við-
burðaríka ævi sem náði frá Sneis í
Laxárdal og út um allan heim. Alda
var mikil heimskona því stórum
hluta lífsferils síns varði hún með
einginmanni sínum, Hermanni Ein-
arssyni fiskifræðingi, í Suður-Amer-
íku og víðar um heim þar sem hún
drakk í sig menningu og lífsstíl þjóð-
anna. Hún var einnig listamaður
góður og endurspeglaðist þessi hluti
ævi hennar mikið í listsköpun henn-
ar. Alda frænka var sérstakur per-
sónuleiki, hæglát, lét ekki mikið fyrir
sér fara en ávallt var stutt í brosið.
Tungumál voru henni hugleikin og
oft studdi hún af alúð við bakið á
þurfandi nemendum ef svo bar und-
ir. Hún var tíður gestur á heimili
bróður síns og mágkonu á Mána-
brautinni í Kópavogi enda alltaf
trygg fjölskyldu sinni. Nú hefur hún
fengið hvíldina en síðastliðin ár hafa
verið henni erfið. Við kveðjum hana
með virðingu og þökkum henni sam-
fylgdina. Blessuð sé minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þórunn, Harald Snæhólm
og fjölskylda.
Það haustar að. Laufblöðin falla
smátt og smátt. Litadýrð trjánna er
ótrúlega fögur. Hún er einnig fögur
minningin um kæra mágkonu og
systur, Öldu Snæhólm, sem nú hefur
kvatt okkur. Hún var afar sérstæð
kona. Hafði til að bera fjölmarga
kosti. Greind og vel menntuð. Alda
Snæhólm hafði á valdi sínu fjölmörg
tungumál og vann reyndar við leið-
sögn um landið með erlenda gesti.
Henni var margt til lista lagt. Lista-
kona í þess orðs fyllstu merkingu og
mikil heimskona. Hún ferðaðist um
allan heim og dvaldi langdvölum er-
lendis með eiginmanni sínum, sem
vann hjá Sameinuðu þjóðunum, m.a.
í Suður-Ameríku og víðar. Minning-
arnar eru margar og góðar um kæra
systur og mágkonu. Henni fylgja
miklar þakkir fyrir allt. Guð blessi
hana.
Sunneva og Guðmundur
Snæhólm.
ALDA
SNÆHÓLM
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudagana, frá þriðjudegi til sunnudags. Greinunum er
hægt að skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfvirkt um leið og grein hefur borist), á disklingi eða í vélrituðu hand-
riti. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Bréfsími fyrir afmælis- minningargreinar er 569 1115.
Birting afmælis- og
minningargreina